Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 9.4

xxxl vervolg dit keer veel lees plezier :)

Yasmin liep vijf uur later zuchtend Ricardo's huis binnen. Ze liep gelijk naar boven en plaatste haar tas op haar bed voordat ze haar aankleedkamer inliep en haar schoenen weg borg en zich omkleedde in iets gemakkelijk.

Ze bond haar haren in een paardenstaart en staarde zichzelf in de spiegel aan.

Ze herkende zich zelf niet vaak meer terug in de laatste drie jaar net zoals nu weer. Ze was mentaal uitgeput terwijl ze nog maar aan het begin van haar leven stond.

Ze had nooit gedacht dat met alles was ze in de jaren met Dameon meegemaakt had dat ze terug zou verlangen naar dat leventje.

Naar de buurt en de huizen. Naar de mensen.

Ze glimlachte verdrietig bij deze gedachte terwijl ze terug dacht aan het antwoord van haar psychiater op deze erkenning.

"Wellicht is het niet de buurt en dat leventje maar het feit dat je daar gewoon een jonge meid kon zijn zonder verantwoordelijkheid dat je mist."

Ze wist ergens diep van binnen dat hij gelijk had. Ze miste het om in de ochtend op te staan en boodschappen te gaan doen zonder bodyguard om haar heen.

Naar de film te gaan of te gaan winkelen zonder de gehele tijd om zich heen te kijken op zoek naar gevaar.

Of gewoon voor een paar uurtjes in stilte een boek te lezen of een film te kijken zonder een telefoontje over iets dat gedaan of een dossier dat bekeken moest worden.

Ze wist dat ze er zelf voor koos. Zij het allemaal aan Ricardo kon overdragen en dat hij en zijn mensen het met plezier zouden overnemen.

Toch kon ze na alle opofferingen die ze gemaakt had om hier te komen het niet uit handen geven.

Waren de bedrijven en het werk dat ze met zich mee brachten het enige dat haar in het begin bezig en tegen hield om niet de eerste de beste vlucht naar LA te nemen.

Maar tegenwoordig waren de bedrijven een middel om zich te verdoven om de drukkende eenzaamheid weg te cijferen door haar hoofd en lichaam bezig te houden.

Om aan het eind van de dag thuis te komen en kapot in slaap te vallen.

Ze hoorde een klop op de deur en scheurde haar blik van de spiegel terwijl ze met een zucht de wattenschijfjes met de make-up remover op haar kaptafel plaatste en haar slaapkamer met een "binnen" weer terug in liep.

Ze keek toe hoe Ricardo van achter de deur tevoorschijn kwam met Lorenzo achter hem aan

"Is het geklaard?" ze zag hoe Lorenzo langzaam knikte met de woorden "het pakketje is onderweg naar Italië" ze knikte langzaam "weet je waar ze zijn?"

Lorenzo knikte langzaam "ik heb me mannen erop aangezet om een kijkje te gaan nemen of de informatie klopt."

" dank je wel."

" Nee, jij bedankt" zei hij nu zachtjes ze nam hem kort op.

Het was gek maar hij zag er opgelucht uit alsof het feit dat hij haar oom had vermoord een man die de opdracht had gegeven om zijn vader om te brengen hem tot rust bracht.

Dus knikte ze alleen "voordat je weer vertrekt. Josefine heeft rijst met kip en groente gemaakt neem een bord."

"Ik eet later wel."

" Lorenzo" zei ze nu met een glimlach maar toch op een bevelende toon

"je hebt niks gegeten sinds gister avond. Het pakketje is afgeleverd en al het andere heeft geen haast dus ga naar beneden en laat Josefine een bord voor je opscheppen en eet wat." "yazzy...."