Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7.1

Ze wist niet hoe lang ze in die auto zat ze voelde alleen dat het op een gegeven moment stopte en ze in Marcus zijn armen getrokken werd.
Sussend ging hij met zijn hand zachtjes over haar rug heen voordat ze na wat een eeuwigheid leek voelde hoe de tranen begonnen op te drogen. Niet dat dit er voor zorgde dat de pijn verminderde.
"Het spijt me." Hakkelde ze nu fluisterend terwijl ze verwoed de tranen uit haar ogen begon te vegen en zich probeerde te kalmeren door er voor te zorgen dat haar ademhaling zich stabiliseerde.
"Niks om je voor te verontschuldigen" hoorde ze Marcus haar ook fluisterend terug antwoorden.
Terwijl hij haar handen van haar gezicht trok en met zijn duim de tranen die weer langzaam naar beneden begonnen te glijden weg veegde.
Voordat hij met een zwakke glimlach zijn blik met die van haar verstrengelde en zachtjes vroeg.
"Weet je zeker dat jouw beslissing de juiste was?
Ik bedoel geen beslissing die je ongedaan kan maken moet zo een pijn doen." ze slikte en knikte hierop alhoewel haar trillende lichaam en tranen hem waarschijnlijk het tegenovergestelde meedeelden.
Ze zag dat ook hij besefte hoe lachwekkend haar antwoord op zijn vraag moest overkomen gezien haar nog altijd natte wangen en trillende handen.
Maar hij besloot hierop niks te zeggen, ging achterover zitten en liet zijn bik over de uitzicht van Los Angeles gaan.
"Je weet dat je jou nergens voor hoeft te schamen noch angst moet hebben als je besluit om terug te gaan toch?" Ze keek hem fronsend aan en knikte
"mijn beslissing heeft niks met schaamte of angst te maken Marcus. Ik en Dameon waren gecompliceerd nog voordat ik onder getuigenbescherming ben geplaatst geweest"
Hij knikte niet overtuigd en hoorde hem dan na een korte stilte waar ze haar hand naar de zijne had uitgestoken en haar vingers verstrengeld had met die van hem zeggen.
"Ik zal eerlijk met je zijn alhoewel er een grote mogelijkheid was dat je zo zou reageren na Dameon te zien had ik toch gehoopt dat het niet zou gebeuren."
Ze voelde hoe haar hersenen overuren begonnen te draaien op zoek naar een uitweg een uitleg iets dat hem gerust zou stellen het laatst wat ze vandaag nog wou is ook Marcus verliezen.
Als ze opschrok van zijn hand die zacht druk uitoefende op de hare.
Ze keek naar hem op en zag hoe hij haar glimlachend opnam "maak je geen zorgen kleine, als je bij me wilt blijven zal ik je zeker niet eruit schoppen.
Zo egoïstisch ben ik wel momenteel als het op jou aankomt.
Maar wat ik wel wil voordat we terug naar huis rijden is dat je zeker bent van je beslissing.
Dameon lijkt me namelijk niet de man die jou jaren lang zal opwachten. En ik op mijn beurt ben niet een man die er van houdt op de tweede plek te staan.
Of de eerste plek warm te houden totdat de dag komt dat je beslist hem terug te nemen."
"dat zal niet gebeuren." Hoorde ze haar stem krakend zeggen terwijl ze zijn hand nog strakker in die van haar nam.
"Je droomt van hem." Hoorde ze hem met een glimlach zeggen.
"ik doe wat?" zijn glimlach verbreedde zich haast verdrietig.
"Je droomt van hem Yazzy. Om eerlijk te zijn is er nog geen nacht voorbij geweest in de laatste weken dat zijn naam niet over je lippen is gekomen terwijl je sliep. "
"Marcus... waarom heb je dit niet gezegd ik bedoel Dameon..."
"Is de man van wie je houdt. Alhoewel je dit verdomd goed overdag kunt camoufleren, is het niks om je voor te schamen noch voor te verontschuldigen zoals eerder gezegd het hart wilt, wat het verlangt en de jouwe kleine snakt naar die gozer.
Ik wou dit alleen bevestigt zien met mijn eigen ogen."
" Marcus..." was het enige wat er nu angstig over haar lippen kwam. Voordat hij zijn hoofd schudde en het gesprek dat niet nog slechter kon lopen vervolgde door te zeggen.
"Ik zou hem voor jou opgebeld hebben als je niet besloten had zelf te komen weet je dat?
Ik wou je de kans geven hem te zien voordat we vertrokken en nog voordat ik mezelf meer zou openen tegenover jou en je mij onherstelbare pijn zou kunnen toevoegen op het moment dat je me leven uit zou lopen."
"Marcus...." Was het enige wat ze nu met gesloten ogen vertwijfeld kon zeggen.
Als ze voelt hoe hij haar hand naar zijn mond ophief en een kus op de knokkels drukte.
"Laat me je een goede raad geven Yazzy, als hij degene is van wie je houdt laat dan niemand tussen jullie in komen.
Want iemand vinden die om jou geeft zoals je bent en niet alleen de buitenkant apprecieert is moeilijker te vinden dan je denkt.
Als je van hem houd. Ik bedoel echt van hem houd. Wees dan niet zo dom om hem te laten gaan om wat voor reden dan ook.
Hij zal namelijk daardoor voor altijd die persoon zijn die jou ongelukkig zal houden.
Omdat je met al je toekomstige partners en alles wat het leven je nog voor de voeten zal werpen jezelf zult afvragen
met Dameon zou het niet zo gegaan zijn. hij zou mij niet zo behandeld hebben.
Een feit die pijnlijk voor jou en alle mensen om je heen zal zijn. Dus hoe eng je de beslissing vind.
Hoe onvergeeflijk je dat geen wat hij je heeft aangedaan vind.
Zolang je de hoofdstuk Dameon niet afgesloten hebt en er nog altijd gevoelens voor hem zijn. Zal hij altijd degene zijn die je naar beneden zal trekken...
Jij die zijn leven uitloopt is een eenmalige gebeurtenis voor mannen als hij. Hij zal je hierna nooit meer terug nemen.
Dus als je daarmee kunt leven zal ik de wagen starten, we rijden hier weg en ik en jij stappen op die vliegtuig morgen en zetten nooit meer een stap aan die kant van de stad.
Als niet... dan draai ik terug en beloof je dat ik alles wat er in mijn macht zit zal gebruiken om je ook bij hem veilig te houden zoals beloofd."