Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 9.5

Sorry heb het even moeten bijwerken ;) veel lees plezier

Yazzy keek drie dagen later toe hoe de kristallen whisky glas waar ze nog geen seconde geleden een slok van had genomen met een klap tegen de wand sloeg en in honderd kleine stukken op de grond viel.

Ze balde haar vuist in woede en hoorde hoe het onmiddellijk stil werd achter haar.

"Wanneer?" vroeg ze nu langzaam terwijl ze zich naar Marquis toedraaide.

Ze keek toe hoe hij nerveus zijn keel schrapte "onze informanten hebben ons meegedeeld dat hij gisteren zijn schuilplek heeft verlaten en kennelijk niet meer terug gekeerd is."

"Wie heeft hem afgetipt?" "niemand."

"Niemand?

Dus je wilt me zeggen dat hij gisteren is wakker geworden en bij zichzelf dacht. Weet je wat, ik heb het gevoel dat me kleindochter dichterbij komt. Laat ik me maar snel uit de voeten maken?"

Marquis keek wat ongemakkelijk voordat hij Lorenzo een blik toewierp die nu op zijn beurt mompelde.

"we denken dat hij gevlucht is omdat hij niks van je oom gehoord heeft."

"jullie denken?"

Ze lachte nu half hysterisch als ze hoorde hoe Lorenzo aan de resterende mannen vroeg de kamer te verlaten.

"Yazzy. "

"nee, waag het niet het op een Yazzy je wist dat dit kon gebeuren te gooien. Want dan herinner ik je eraan dat ik je meegedeeld heb die dag zelf mensen erop af te sturen en niet tot de volgende dag te wachten.

Om het dan alleen nog een dag langer uit te stellen omdat hij te veel bewaking had" ze hoorde Marquis nu zachtjes mompelen

"we zullen hem krijgen Yazzy we beloven het." Ze nam ze kort op slikte de vloekwoorden op en wuifde ze beide weg terwijl ze hun de rug toekeerde.

"Yazzy." Hoorde ze Ricardo nu bij het sluiten van de deur achter hun. ze haalde diep adem sloot haar ogen kort om zich te verzamelen om dan de adem er langzaam weer uit te laten voordat ze zich naar hem toedraaide.

Ricardo zat op de grote donkerbruine lederen bank in de hoek van zijn studeerkamer en nam haar kort op voordat hij naast zich klopte.

Ze ging gefrustreerd met haar handen over haar gezicht heen en liet haar vingers kort  door haar haren heen glijden,  terwijl ze een zachte grauw van ergernis eruit liet en nog een laatste keer diep in en uitademde voordat ze zich richting Ricardo begaf en naast hem plaats nam.

"We hebben mazzel gehad dat we mijn oom hadden maar nu...we zullen hem nooit meer vinden." Ze keek toe hoe hij haar handen in die van hem nam.

"kijk me aan." ze keek naar hem op met tranen van frustratie en woede. Ze had gehoopt dat het voorbij zou zijn.

Ze had gehoopt dat ze dit alles achter de rug kon brengen maar in plaats daarvan is hij haar ontglipt en kon het nog jaren duren voordat ze hem terug zou vinden. Jaren van achterom kijken.

Ze hoorde Ricardo zuchtten voordat hij mompelde: "Ik heb Emilia gebeld en haar gevraagd of ze haar man kon vragen om wat rond te snuffelen."

ze knipperde haar tranen nu weg bij het horen van zijn zusjes naam.

"hoe bedoel je?"

"wel ik nam aan dat aangezien hij zich uit de voeten heeft gemaakt zonder de kans om dit behoorlijk te plannen, hij haast zonder twijfel ergens een fout moest hebben begaan."