Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 7.7

Ze keek op in zijn bruine ogen. In de gezicht van haar echt geworden nachtmerrie.
Toch voelde ze op de één of ander manier hoe de angst langzaam uit haar weg trok in plaats van zich te intensifiëren.
Oh, hij zou haar ombrengen geen twijfel over mogelijk. Ze had dit altijd al geweten.
Maar nu ze op die punt was aangekomen waar ze altijd gedacht had dat ze smekend voor hem zou staan.
Kon ze niks anders doen dan als gehypnotiseerd naar zijn bloedende lip staren.
Het was raar maar voor het eerst in de laatste vijf jaar besefte ze zich dat hij niet een film gemaakte boogeyman was.
Geen bovennatuurlijke moordenaar maar een geschifte man die net als haar kon bloeden en pijn leiden.
Het was een nuchtere realisatie en ze was blij dat ze niet trillend, smekend en huilend deze wereld zou verlaten.
Dat ze alles had gedaan om te overleven en staande zou gaan zoals haar familie dat had gedaan.
Precies zoals iemand die Dubois bloed door zijn aderen had lopen zou moeten doen.
Dus slikte ze, hief haar kin iets op en fluisterde "ik zie je terug in de hel klootzak." Hij glimlacht haar breed aan en fluisterde haast liefkozend
"reken erop. Het was leuk." Terug.
Ze hoorde hoe hij de veiligheid klep van zijn wapen haalde.
Sloot haar ogen in afwachting van de knal en pijn die ongetwijfeld zou volgen. Als ze abrupt achteruit werd geduwd.
En terwijl ze haar ogen strakker sloot in afwachting van de muur of grond waartegen ze zou komen te slaan dacht ze nog verbijsterd 'dat deed niet pijn.'
Maar ze wist van haar laatste ontmoeting met een kogel dat de pijn niet lang op zich zou laten wachten.
Als ze tegen iets hard opsloeg.
Maar het was zachter dan de muur of stoep die ze in gedachte had.
Ze hield haar ogen nog voor een paar nanoseconde gesloten.
Voordat ze de moed verzameld had en ze voorzichtig opende om recht in Jamal zijn gezicht te kijken.
Die op zijn beurt een wapen hield tegen de hoofd van de tuinman terwijl een al te bekende geur haar neusgaten binnen drong.
Ze zag de handen die haar middel omklemden. De bekende tatoeages op de polsen.
Als opluchting net een sneltrein door haar heen raasde. Voordat ze zich omdraaide in zijn armen en haar gezicht begroef in Dameon's nek.
"Ben je oké?" hoorde ze zijn stem schor zeggen. Ze kon alleen knikken.
Bang dat als ze haar mond zou openen. Haar stembanden zou gebruiken.
Er niks anders uit zou komen dan snikken waar tranen op zouden volgen.
Dus omklemde ze zijn nek alleen maar strakker terwijl hij fluisterde "het is oké... ik ben hier. Ik ben hier"
En hij was hier. Hij was daadwerkelijk hier.
Hij plaatste zijn lippen op haar nek terwijl zijn handen geruststellend over haar rug gleden.
Ze hoorde rumoer achter zich. Voelde hoe Dameon weg stapte met haar nog altijd strak in zijn armen.
Ergens vaag op de achtergrond hoorde ze de jongens kwaad sissen. Bevelen uitdelen en hoe de groep zich begon te verplaatsen.
Weg bij haar en Dameon vandaan.
Ze registreerde het maar kon het geluid die uit hun monden kwam niet onderscheiden van het luide gezoem in haar oren.
Als het rumoer om haar heen eindelijk begon te verstommen.
Het gezoem in haar oren wegtrok.
Het was pas toen het rustig om haar heen werd dat ze zich realiseerde dat ze hem zouden ombrengen.
Hij dood zou zijn zonder dat ze antwoorden had. Hoewel elke spier pijn deed en haar hele lichaam precies hier in Dameon's armen wou blijven.
Duwde ze zich toch van Dameon af en keek achterom waar de stoet van jongens net in een steegje verdwenen.
"Nee." Hoorde ze haar stembanden eindelijk een geluid produceren.
"Yazzy. Rustig het is oké." Ze knikte terwijl ze fluisterde " ze mogen hem niet ombrengen. Nog niet."
Zijn wenkbrauwen trokken zich nu niet begrijpend in een frons samen boven zijn mooie ogen.
"Ik moet hem eerst spreken. Ik heb nog vragen. Ik heb antwoorden nodig Dameon." fluisterde ze smekend.
Voor een kort moment nam hij haar op en knikte dan alleen maar langzaam.
Zette zijn vingers in zijn mond en floot.
Ze keek toe hoe één van de jongens die bij entree van de steegje wacht hield naar Dameon keek die wat uitbeeldde met zijn handen.
Voordat de jongen op zijn beurt achterom keek en wat zei dat ze van hieruit niet kon verstaan.
"Kan je lopen?" hoorde ze Dameon nu vragen.
Alsof ze uit een trans ontwaakte zo surrealistisch voelde dit alles zich aan. Keek ze langzaam naar haar benen.
Zag het bloed. De open wondjes op haar knieën maar alsof ze geen bezit meer had over haar lichaam en op zichzelf neer keek.
Voelde ze haar hoofd alleen maar knikken terwijl hij haar hand omsloot en haar langzaam mee hielp over te steken.
Ze liep samen met Dameon het steegje weer in waaruit ze nog geen vijf minuten geleden voor haar leven was gerend
Of leek het er alleen maar op?
Ze wist het niet meer. Ze zag hoe Jamal de man strak tegen de muur hield terwijl Danny hem aan het fouilleren was.