Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 6.9

Sorry mensen het is paasvakantie hier n Belgie en was op vakantie met me gezin. ben sinds gisteravond terug dus hierbij een vervolg xxxx Cami

Ze schrapte haar keel en vervolgde langzaam met "Ze hebben het huis tijdens een familie reünie tot ontploffing gebracht met ongeveer rond de vijfendertig familieleden binnen inclusief kinderen.
Ze hebben daarmee in één klap de complete gedeelte van mijn vader zijn kant van de aarde weg geveegd."
Ze slikte sloot haar ogen kort en vervolgde dan met. "Mijn vader en ooms waren criminelen en een aftak van de familie van mijn moeder.
Wiens vader wederom bij de Italiaanse maffia hoorde voordat hij stierf. Wie het gedaan heeft of wat de reden ervoor was is nog altijd een raadsel.
Wat ik wel weet is dat het van binnen in de cirkel moest gekomen zijn want alleen een handje vol mensen wisten wanneer wij elk jaar de reünie houden. En dat was nooit op dezelfde datum"
Ze slikte nogmaals en fluisterde langzaam verder.
" Na hun dood ben ik door de overheid voor mijn bescherming naar Amerika overgebracht omdat ze In Frankrijk tot twee maal toe geprobeerd hadden me om te brengen.
Mijn ooms... ik bedoel de vrienden en partners van mijn vader hebben een deal afgesloten met en overheid hier in Amerika.
Dat als ze me hier in de getuige beschermingsprogramma zouden nemen zij bepaalde informatie tot hun vervoeging zouden stellen zodra ik 21 wordt en terug gebracht wordt naar Frankrijk.
Waar ik de eerste deel van mijn erfenis kan opclaimen.
Dat is dan ook de reden dat de agenten erop gebrand waren me te beschermen." Ze haalde diep adem en zei met trillende handen.
"Dit is voor het eerst dat ik mijn verhaal luidop heb verteld Marcus.
Het voelt zich aan alsof mijn leven een scenario van een slechte b film is.
Maar aangezien jij me de laatste dagen meer dan alleen geholpen hebt verdien je de waarheid.
Ik weet dat vele mensen waarschijnlijk zullen denken dat mijn familie het verdiend had vanwege hun levensstijl.
Maar ze waren mijn familie. Dus als je wilt dat ik vertrek en ik neem je natuurlijk absoluut niks kwalijk als je daartoe besluit.
Je kent me niet en hebt al meer dan genoeg voor me gedaan. In ieder geval zal ik onmiddellijk vertrekken. Je hoeft het maar te zeggen."
Hij glimlachte zwak terwijl hij zijn hoofd langzaam schudde.
"Zie ik er uit alsof ik nu doodsangsten uitsta?
Daarbovenop dat zou toch zonde zijn van de spaghetti die ze aan het voorbereiden zijn beneden."
Ze glimlachte net zo zwak terug voordat ze nerveus haar blik naar haar handen liet glijden.
Ze wist niet of ze er goed aan deed om hem dit te vertellen en ze moest eerlijk toegeven dat het zich goed aanvoelde om er alles uit te gooien.
Zelfs Dameon had ze nooit alles meegedeeld
" Heb je nog contact met de vrienden van je vader?" haalde Marcus haar uit haar gedachtes.
"nee, al sinds bijna drie jaar niet meer."
"Dus ze weten niet of je nog leeft of dood bent " "wel sinds gisteren... neem ik aan dat ook zij al bericht hebben ontvangen dat ik nog leef."
En zo ging het de resterende bijna driekwartier verder hij stelde vragen en zij beantwoordde die.
Soms met de hele waarheid, soms met de helft en op sommige vragen helemaal niet.
Maar hij was geduldig, dwong haar geen één keer om dingen te vertellen die ze niet wou en sloeg alles ondertussen op.
Ze voelde zich emotioneel uitgeput toen de klop op de deur eindelijk kwam die hun meedeelde dat het eten er was.
Alsof hij dit aanvoelde en ze zou er daar niet als te verbaasd bij staan kijken, nu ze hem vandaag enigszins beter heeft leren kennen , gaf hij tijdens de maaltijd een draai aan het gesprek en begon over zichzelf te vertellen.
Gooide er wat grappen doorheen en deed er alles aan om haar op haar gemak te stellen en ze was hem daar dankbaar voor.
Voor het eerst in haar leven besefte ze zich dat mensen haar met een hele andere blik konden kunnen aankijken als ze erachter zouden komen wiens dochter ze was.
Vijf jaar terug was ze daar nog veels te jong voor om zich te beseffen wat mensen zouden zien als ze erachter zouden komen wiens bloed door haar aderen stroomde.
Maar ze was dankbaar dat het Marcus was aan wie ze haar verhaal voor het eerst verteld had en dat hij zich niet terug getrokken had.
Wat een normale menselijke reactie op een persoon zou zijn die gevaar uitstraalde zoals zij dat deed.
Niet omdat er enigszins gevaar vanuit haar dreigde maar omdat dit er automatisch bij kwam kijken dankzij de achternaam die ze droeg.
De maaltijd was genuttigd en ze zaten nu weer samen op de bank.
Ze hadden het over zijn zaak in Frankrijk toen hij glimlachend het Engels verwisselde voor het Frans.
Ze voelde hoe het verlangen naar haar thuisland en naar haar familie nog heter aangewakkerd werd, ze dacht niet dat dit nog erger kon na bijna een uur over ze te hebben gesproken.
Ze was kalm gebleven en had geen emotie getoond maar bij het horen van de voor haar zo bekende Franse klanken na zo veel jaar. Was de druppel die de muur voorzichtig tot breken bracht.
Ze voelde de tranen opkomen drukte haar nagels diep in haar handen terwijl haar tanden zich in haar lip zetten en daarmee probeerden het huilen tegen te gaan.
Marcus die dit opmerkte was gevoelig genoeg om te weten dat ze geen omhelzing nodig had.
Want het laatst wat ze wou is nu in elkaar te breken voor hem.
Dus stond hij op richting de bar wat verderop na een zachte kneepje in haar knie te geven om haar enigszins tijd voor zichzelf te geven en tot adem te komen. Ze was hem hier dankbaar voor.
Terwijl ze haar ogen sloot en diep in ademde hoorde ze na twee minuten zijn stem vragen.
"Wat denk je van een digestief ?" Terwijl hij de cognac omhoog hield.