Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.1

Yasmine, stapte voetje voor voetje langzaam naar buiten. Ze voelde hoe de zon haar gezicht verwarmde terwijl het groepje jongens waaronder Dameon's broers langzaam uiteen gingen om haar en Dameon er door te laten.
Hun blikken lieten de man die nonchalant tegen een zwarte Mercedes leunde niet los.
Ze hield haar adem in toen zijn hoofd langzaam omhoog ging bij het horen van de deur die achter hun dicht viel.
En voelde hoe haar hart een slag oversloeg bij het zien van de bekende gezicht die tevoorschijn kwam.
Hij was iets voller van zijn gezicht en de jeugdige trekken hadden plaats gemaakt voor mannelijke maar het was zonder twijfel Lorenzo.
Voor een kort moment voelde ze zich terug in de tijd verzet.
Zag ze weer de jonge spontane buurjongen waar ze verliefd op was voor haar ogen opflitsen.
De geamuseerde mooie blauwe ogen die haar opnamen toen ze met haar veertien jaar probeerde sexy te zijn. Hem te verleiden.
Ze had jaren niet meer aan hem gedacht. Vooral omwille van het feit dat elke keer dat ze het deed ze niet meer de onschuldige geflirt voor ogen kreeg maar de dag dat hij zijn armen om haar heen had gedraaid en haar weg gedragen had bij het brandende huis vandaan.
"Lorenzo" Hoorde ze haar schorre stem fluisteren.
Ze keek toe hoe zijn lippen langzaam in een triestige glimlach trokken terwijl hij met een knik op zijn beurt "Yasmine" mompelde.
Het waren zes letters uitgesproken in het Engels met een vleugje Franse accent. Toch voelde het zich aan alsof hij haar hart uit haar plek rukte.
Ze snakte ernaar om naar hem toe te rennen haar armen om hem heen te slaan en te huilen zo lang totdat dagen zouden overgaan in nachten.
Hij wist het. Ze zag het aan de verdrietige blik die kort opflitste voordat het verdween achter de kilte.
Hoewel ze vroeger close waren stonden ze nu in posities recht tegenover elkaar alsof ze vijanden waren en geen vrienden.
Maar wie kon het haar kwalijk nemen?
Uit zijn blik te lezen hij in ieder geval niet en daar was ze blij om.
"ça fait longtemps" zei ze langzaam ze zag hoe zijn ogen lichtjes geamuseerd haar opnamen bij het horen van het Frans.
"Vous n'avez pas oublié. Ik weet niet waarom ik er versteld van sta dat je het Frans nog spreekt." Vervolgde hij in het Engels.
Ze knikte vol begrip alhoewel hij zonder het zich te realiseren haar terug bracht naar gisteren toen de tuinman haast hetzelfde tegen haar had gezegd. Een toeval die een rilling over haar rug deed glijden en haar lippen de vraag lieten vormen
"Wat kom je doen Lorenzo." Hij hield zijn hoofd schuin terwijl hij geamuseerd mompelde "je draait er nog altijd niet omheen huh." Ze glimlachte wrang terug bij het horen van zijn woorden en net als hem ging ze voor een kort moment terug in de tijd.
Hoorde ze de woorden waarmee ze hem probeerde te overtuigen om haar te zoenen, zag zichzelf als een jong meisje haar decolleté haast in zijn gezicht duwend door het autoraampje.
Ze voelde zich net een zestig jarige die terug dacht aan een herinnering die zich vijftig jaar terug had afgespeeld. Dit terwijl ze nog geen twintig was. De ironie er van.
"Waarom iets veranderen wat werkt."
"Touche." Hoorde ze hem binnensmonds mompelen voordat hij hardop zei
"Marcelo heeft me gestuurd."
"Marcelo!" Mompelde langzaam voor zich uit terwijl ze dacht aan de wat oudere gezette man die haar vader ooit zijn beste vriend noemde.
Die man die haar het land heeft uitgekregen en gezegd had te vluchten toen ze hem opbelde met een angstig voorgevoel na de geparkeerde onbekende auto in de straat waar ze toen leefde zag staan.
Ze nam Lorenzo langzaam op terwijl er duizend en één gedachte door haar hoofd gingen en voorop de vraag hoe hij Marcelo kende.
Gezien het feit dat ze Marcelo zijn nummer jaren terug kwijt is geraakt toen ze gevlucht was kon ze hem moeilijk contacteren en het hem zelf vragen.
Dus zat er niks anders op dan de vraag aan hem te richten.
Ze liet haar blik weer terug naar zijn gezicht glijden en zei met een brede glimlach en op een kille toon die ze haast geperfectioneerd had in de laatste maanden.
"Ik wist niet dat mijn lieve Amerikaanse buurjongen zulke boze, enge mensen kende als Marcelo." Terwijl ze zijn reactie op haar vraag nauwlettend in de gaten hield.
Hij op zijn beurt glimlachte nu gemeend breed en mompelde "kleintje was letterlijk nog veels te klein om te weten wie mijn vader kende. " Ze knikte begrijpend
"Ah meneer Delacroix. Hoe gaat het met hem?"
Ging ze dit keer gemeend verder. Terwijl ze dacht aan de man die met haar en zijn dochter onder de eettafel kroop na wat lakens eroverheen gegooid te hebben en ze verhaaltjes voorlas.
Net zo lang tot ze in slaap vielen alleen om in de ochtend wakker te worden in hun bedjes alsof de avond er voor nooit gebeurd was.
Ze voelde hoe de glimlach aan de man langzaam op haar lippen stierf bij het zien van de gepijnigde blik die intrek nam in zijn ogen.
"Lorenzo?" fluisterde ze zachtjes toen er geen antwoord kwam.
Alsof hij terug naar het heden werd gehaald mompelde hij na zijn keel geschrapt te hebben "Mort." "Mort?" voor een kort moment staarde ze hem alleen maar aan.
Delacroix dood. Hoe. Waarom. Wanneer?
Zo veel vragen gingen in haar om. En zo veel gevoelens bij het gewis dat hij een fractie van de pijn heeft meegemaakt die zij heeft beleefd.
Ze hoorde zichzelf zachtjes fluisteren:"Dat spijt me."Hij knikte langzaam
"Wat is er gebeurd als ik vragen mag." Hij haalde zijn schouders nonchalant op.
"Exécuté de quatre mois après votre famille. Op de bruiloft van me broer." Vervolgde hij in het Engels.
Ze slikte.
Geëxecuteerd voor de ogen van zijn familie op de bruiloft van zijn zoon.
Hoe koud hartig kon een mens zijn?
De gedachte dat haar oom hier wat mee te maken had liet een rilling van afschuw door haar heen glijden
Wat voor een smerige bloed had ze in godsnaam door haar aderen lopen.
Wist hij van haar oom?
Of beter nog was haar oom verantwoordelijk er voor?
Gezien het feit ze dit niet gewoon zo maar kon vragen omdat ze dan de enige stukje informatie die haar een stap voor hun zette zou weg geven. Vroeg ze in de plaats daarvan:
"De daders?" Hij glimlachte wrang en mompelde: "Six pieds sous terre." Ze knikte begrijpend.
"Cassie?" vroeg ze naar zijn jongere zusje en vroegere vriendin.
"In New York aan de universiteit. Ze studeert rechten." Ze glimlachte dit keer gemeend.
Blij dat het jonge meisje in tegenstelling tot haar wel een normaal leven heeft kunnen leiden na zo een verlies.
"Een goede advocaat is altijd nodig, nietwaar?" hij glimlachte zwak met een knik.
Ze liet haar blik kort opzij gaan. Voelde hoe de gespannen energie die van de jongens afstraalde tegen haar aansloeg.
Als ze haar keel schrapte en mompelde
"Goed. Maar terug naar het waarom dat je gestuurd bent. Of beter nog hoe je mij hier hebt gevonden"
"Zullen we zeggen dat een klein vogeltje het Marcelo heeft toegefluisterd."
"Geweldig nog zo een fucking Franse lolbroek." Hoorde ze Dario naast haar geïrriteerd mompelen.
Ze zou erom gelachen hebben was het niet zo dat het haar ook enorm irriteerde.
Ze zuchtte en mompelde "Ik heb wat fucked up uren achter de rug Lorenzo. Of zal ik maar voor gemakshalve jaren zeggen;
Ik heb geen tijd noch zin in vage antwoorden."
Hij hield zijn handen op "Ik was niet van plan vaag te zijn prinsesje maar ben het gewend om dingen tussen vier ogen te bespreken. Ergens binnen in plaats van midden op straat waar een ieder mij kan zien en mee kan luisteren."
Ze voelde Dameon naast zich verstijven bij het horen van zijn oude koosnaampje
Als ze snel mompelde: "En ik wil de koningin van Engeland worden zo willen we allemaal wel wat Lorenzo. Maar het geen jij verlangd zal nu zeker niet gebeuren."
Precies op het zelfde moment dat Dameon siste "je bent niet meer in Parijs kerel je hebt hier niet veel te willen."
Lorenzo liet zijn blik enigszins geamuseerd naar Dameon glijden voordat ze zag hoe de kilte de glans uit zijn ogen nam en hij mompelde.
"Ik weet heel goed waar ik ben het zou jou goed doen om te weten wie je voor je hebt staan."
Woorden die de frons in Dameon zijn voorhoofd dieper zette en zijn hand haar dichter naar hem toe trok.
Terwijl zijn ogen zich tot spleetjes vormden bij het zien van Lorenzo die haar nu op zijn beurt op nam van top tot teen terwijl hij vervolgde.
"Misschien zou het je vent goed doen als je hem vertelde wie ik precies ben."Ze rolde met haar ogen bij het horen van de suggestieve woorden.
Het enige wat er ontbrak was het feit was dat iemand een liniaal tevoorschijn haalde zodat ze konden meten wie de langste penis had.