Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 3. Het is uit angst....

                                                                                     Hoofdstuk 3

                                                                                 Het is uit angst,

                                                dat de meesten ernaar verlangen gevreesd te zijn.

                                                          "It is easier to build strong children

                                                                  than to repair broken men."

                                                                       ―Frederick Douglass

Dameon liep de keuken uit zonder om zich heen te kijken en stond nog geen vijf minuten later buiten op straat de avond lucht in te ademen. Terwijl hij afwezig knikte naar het groepje aan de overkant.

Darryl die hem van ver af zag aankomen fronste zijn wenkbrauwen en stond zo snel op dat Dameon in een reflex zich draaide en al verwachtte dat iemand achter hem stond.

Maar behalve wat jongens die op de treeën wat verder plaats hadden genomen met wat meisjes op schoot zag hij niks.

Dus draaide hij zich weer terug en fronste op zijn beurt naar Darryl die nu bij hem was aangekomen en zonder een woord zijn arm in zijn hand nam.

"wat is er gebeurd?" hoorde hij hem bezorgd vragen zuchtend liet hij zijn blik naar het verband rond zijn arm gaan en schud zijn hoofd kort.

"Savannah is gebeurd." Hij zag de frons op zijn voorhoofd zich verdiepen als Dameon hem glimlachend een kneepje in zijn schouder gaf en zei

"ik heb geprobeerd een kattengevecht uit elkaar te halen en werd als dank daarvoor gekrabd. Het is niks ernstigs" Hij zag hoe zijn woorden doordrongen en de frons plaats maakte voor een brede glimlach.

"Yasmin of Yoseline?" Dameon schrapte zijn keel gefrustreerd terwijl hij binnensmonds "beide" mompelde.

Darryl gniffelde zacht. "Wel dat legt de rage waarin Yasmin je woning binnen is gelopen en Yoseline het feestje uitgelopen is uit."

"Is ze nog boven?" Darryl knikte geamuseerd "Wil je dat we met je meelopen als back up "

Dameon rolde nu met zijn ogen maar was blij dat zijn vriend na de dood van zijn broertje weer kon lachen.

"Doe me een plezier en probeer Dario te bereiken wil je. Als je hem te pakken krijgt vertel hem dat hij maar beter niet naar huis kan gaan en dat hij Pascal, Jeremy of Joshua moet bellen voor een samenvatting."

Darryl knikte glimlachend en haalde zijn telefoon al uit zijn zak terwijl Dameon de trappen op naar boven liep en drie minuten later voor zijn woning stond.

De hal lag er stil bij te vergeleken met de kabaal die hij een paar minuten geleden op de achtergrond van de telefoon had gehoord.

Hij stak zijn sleutel in het slot en duwde de deur open maar iets weerhield de deur ervan om helemaal te openen.

Hij duwde iets harder om het object dat het tegen hield naar achteren te duwen en zag tijdens het sluiten van de deur dat het een kleine tas was die op de grond lag. Een tas die hij hiervoor nog niet gezien had.

Aarzelend bukte hij zich naar voren en nam het van de grond, ritste het open en zag een broek twee T-shirts, twee buitenlandse bankkaarten, twee rode en een blauwe Paspoort erin een Franse een Nederlandse en een Amerikaanse.

Met in alle drie een foto van Yasmin. Hij voelde hoe zijn hart een duikeling naar zijn buik maakte bij het besef dat ze van plan was weg te gaan.

Na de reisdocumenten weer terug in de tas gegooid te hebben ritste hij het toe en gooide het terug op zijn plek terwijl hij zich een weg door de gang maakte richting de woonkamer.

80

Hij haalde voor een moment diep adem bij het zien van de chaos die er heerste. Zijn koffie tafel lag ondersteboven in de hoek, ze had zijn fotokaders van hun plek geslagen. De tijdschriften en bank kussentjes lagen verspreid over de grond en over zijn televisie scherm liep een barst van links naar rechts.

Zuchtend liep hij langs de kapotte vaas heen terwijl hij zich een weg baande door de scherven heen.

Hij hoorde het gekraak van kapotte glas onder zijn schoenen terwijl hij eenmaal in de gang het geluid van de overweldigende stilte door brak met de zachte geluiden van krakende vloerplanken onder zijn voeten.

Hij liet zijn blik door zijn slaapkamer gaan en stelde enigszins opgelucht vast dat ze haar woede alleen op de meubels van de woonkamer had uitgelaten.

Hij duwde haar slaapkamer deur open en zag met een frons dat ze ook hier niet was.

Hij liep gelijk verder naar de badkamer en drukte de deurklink omlaag om vast te stellen dat de deur op slot zat. Hij klopte zachtjes aan.

"Yasmin... doe open." Een oorverdovende stilte kwam hem als antwoord tegemoet.

"Yazzy... Alstublieft. We moeten praten. Maak de deur open." Met zijn voorhoofd ertegen aan geleund luisterde hij of hij naderende voetstappen hoorde maar er was niks.

Als hij een mesje uit zijn achterzak trok, het open klikte en de badkamer slot open draaide.

Hij haalde diep adem maakte zich bereid op de volle lading woede, voorworpen en scheldwoorden die hem met hoge waarschijnlijkheid achter de deur te wachten zou staan en drukte de klink omlaag.

Hij voelde hoe zijn hart pijnlijk samen trok bij het beeld dat ze hem bood.

Gehuld in een handdoek, zat ze op de rand van het bad. Haar hoofd hing verslagen naar voren terwijl haar natte haren als een gordijn rond haar gezicht vielen en hem weerhielden om de tranen te zien die met alle zekerheid over haar wangen gleden aan haar zachte snikken en schokkende schouders te zien.

Hij slikte bij het zien van de rode druppels bloed afkomstig van haar rechterhand die traag op de grond vielen waar ze zich mengden met het water en een kleine lichtroze plasje vormden voor haar voeten. Haar linker goede hand omsloot een rolletje pleisters.

Bijtend op zijn onderlip liep hij verder naar binnen en sloot de deur achter zich om de tocht buiten te houden.

Hij opende woordloos de spiegelkast boven de gootsteen en haalde er een rolletje verband en wat desinfecteer middel uit.

Draaide zich weer terug naar haar en wilde net door zijn knieën zakken om haar hand te verzorgen als hij voelde hoe een brandende gevoel zich over zijn rechterwang verspreide.

Het ging zo snel dat het enige dat hem liet beseffen dat ze hem daadwerkelijk geslagen had het weerklinken van het ego was die door de badkamer heen galmde.

81