Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 9.2

Het duurde nog twee uurtjes voordat ze afscheid heeft kunnen nemen van Dameon's broers en eindelijk naar boven kon gaan naar de kamer die haar toegewezen was. Ze zou namelijk vanaf vandaag niet meer bij Marcello wonen maar bij Ricardo's familie intrekken omwille van haar veiligheid en de schijn die ze moesten ophouden als een paar.

Maar haar hart voelde zich zwaar aan de façade die ze de hele avond heeft moeten ophouden vergde meer energie dan eerst gedacht en hier te zijn o een zogenaamde verloving te vieren zonder haar ouders maakte het gevoel van gemis alleen maar sterker. Terwijl ze op hetzelfde moment naast haar opa moest staan en doen alsof hij er toe deed.

En hoe meer de avond vorderde hoe zwaarder haar hart zich aanvoelde en het werd ondraaglijk toen Dameon in tegenstelling tot zijn broers niet eens de moeite had genomen om op zijn minst afscheid te komen nemen van haar.

Ze slikte om de tranen tegen te houden bij deze gedachte en liep haar kamer binnen terwijl ze langzaam de sluiting van haar armband los drukte. Als ze geschrokken stil bleef staan bij het zien van een beweging vanuit haar ooghoek.

Alleen om dan langzaam de twee stappen naar haar commode verder te zetten bij het herkennen van de gestalte in de vorm van Dameon die naast haar bed stond.

Ze slikte terwijl ze haar armband langzaam op de ladekast legde en met haar rug naar hem toe fluisterde

"hoe laat vertrekken jullie?"

"Het vliegtuig vertrekt om 4 uur vannacht." ze knikte voordat ze zich naar hem draaide en hem voor een kort moment opnam.

Hij was gekleed in een zwarte cargo broek met een strak vallende zwarte shirt waarvan hij de armen wat omhoog had getrokken.

Ze wist weer waarom ze zich zo aangetrokken had gevoeld naar hem. Hij mocht er uitgeput uitzien maar was nog steeds een van de mooiste mannen die ze ooit had gezien.

Daarbovenop was hij alles wat goed was in haar leven in de laatste twee jaar. Alles wat haar staande had gehouden.

En ze wist dat ze zijn hart gebroken had. Hij haar niet zou vergeven en nu zou hij ook nog eens terug keren naar LA. De plek waar hij elke dag een andere wijf in zijn bed kon nemen gewoon omdat hij Dameon was en wie zou het die wijven kwalijk nemen?

Dus toen hij langzaam zei "we moeten praten Yazzy" kon ze alleen haar ogen sluiten terwijl ze knikkend de brok doorslikte.

Hij gebaarde naar het kleine zeteltje wat verderop om plaats te nemen en ze voelde hoe haar benen als op automatische piloot zijn gebaar volgden.

Alleen om vlak er voor zichzelf tot stoppen te brengen bij de gedachte wat hij kon en wou zeggen om dan langzaam met een dikke stem en een verdrietige glimlach zich naar hem toe te draaien waar hij op nog geen halve meter achter haar ook gestopt was en zachtjes te zeggen:

"ik weet wat je wilt zeggen Dameon en het is niet nodig. Om eerlijk te zijn prefereer ik het niet hardop te horen." ze stapte naar voren en liet haar hand omhoog komen om die dan kort op zijn wang te plaatsen.

Ze voelde hoe een lichte rilling over haar rug gleed bij de gedachte dat ze er morgen alleen voor zou staan. De bruine ogen die haar altijd warm hadden aangekeken maar tegenwoordig met niks meer dan kilte, er niet meer zouden zijn.

Dat ze haar steun niet meer zou hebben. De enige persoon die ze in dit broeinest van slangen vertrouwde. Maar ze kon het hem niet kwalijk nemen en hield te veel van hem om van hem te verlangen om bij haar te blijven staan en toe te kijken.

Dit was altijd haar eigen weg en beslissing geweest. Haar strijd en van niemand anders op degene die ook geliefden hadden verloren door de handen van de Savarinno's na dan.