Eenmaal bij het adres aangekomen dat hun werd doorgegeven.
Zag Dameon dat de rode wagen van een half uur geleden gecrasht tegen een andere auto stond en dat de twee achterste banden lek waren. Kapot geschoten met hoogst waarschijnlijkheid.
Dario stopte zijn wagen en ze stapten tegelijkertijd uit.
Haalden alle drie hun wapens tevoorschijn voordat ze de autodeuren dicht sloegen en kort om hun heen keken.
Dameon voelde zijn maag opkomen bij het ruiken van de sterke geur van riolering dat op hem afvloog en hij moest zichzelf inhouden om zijn hand niet voor zijn mond en neus te slaan om het buiten te houden terwijl hij om zich heen keek.
Ze stonden op een oud parkeerterrein die bij het vervallen gebouw aan hun linkerkant hoorde.
Een gebouw dat ooit een school was aan de grote bord boven de ingang te zien maar nu niks anders meer was dan een plekje waar zwervers en drugsgebruikers hun leven aan het verslijten waren.
Hij voelde hoe Dario zijn hand kort tegen zijn borst sloeg om zijn aandacht te trekken terwijl hij naar de ingang knikte waar een jongen nu naar buiten stapte.
Tussen samen geknepen ogen en zijn hand strak rond het handvat van zijn wapen.
Keek hij toe hoe de jongen in een snelle tred op ze afliep terwijl hij hun gang teken met zijn handen uitbeeldde en ze de wapens langzaam weer terug op hun plekken vast klemden.
Na een korte knik die voor een begroeting door ging kwam de jongen gelijk ter zake.
"we hebben ze op het tweede verdiep. Jojo zal jullie brengen... " Zei hij knikkend naar een kleine jochie van een jaar of dertien die bij de ingang van de school aan het wachten was.
"ik zal op uitkijk blijven staan." Ze liepen met een korte knik langs hem heen naar de ingang toe waar het kleine mannetje met grote grijze ogen hun toe wenkte ze te volgen.
Zwijgend vroeg hij zich af of zijn ouders wisten dat hij niet op school zat op deze vrijdag middag.
Eenmaal op de tweede verdiep aangekomen, liepen ze rond een oude matras heen die een doordringende geur van urine afgaf naar de achterste klaslokaal waar hun jongens al stonden te wachten.
Jamal stak het kleine jongetje wat biljetten toe en mompelde een " ga naar huis... je bent hier nooit geweest."
Dankend nam hij het geld aan voordat hij zich rennend uit de voeten maakte.
Hun blikken weer terug gericht op hun jongens voor het klaslokaal lieten de mannen als één zich uit elkaar splitsen waardoor er automatisch een weg gecreëerd werd zodat zij er langs konden.
Zwijgend stapten ze naar binnen. Om de schieters die tot pulp waren geslagen in de hoek van het lokaaltje te zien zitten.
Het waren er in totaal drie niet ouder dan negentien en van Latijns-Amerikaanse afkomst. Fucking kinderen om eerlijk te zijn.
Maar hij wist bij het zien van hun koude vol arrogantie gevulde blikken die hem nu doorboorden dat er niks kinderlijks meer in hun te vinden zou zijn.
103
Zijn blik werd getrokken naar de jongen aan zijn linker kant en hij voelde een bekende donkerheid door hem heen glijden bij het voelen van zijn doorborende blik op zijn gezicht.
Want ten overstaan van de andere twee zag je in zijn ogen behalve arrogantie geen menselijkheid meer alleen maar een koude dode leegte.
En hij wist dat deze gast zijn ziel een lange tijd geleden al verloren had.
Wat van hem in zijn ogen een leider maakte van het groepje clowns hier voor hem.
En met hoogst waarschijnlijkheid die persoon was die de bevel had gegeven of zelf de schieter was en die er voor gezorgd had dat hij twee mensen had verloren en zijn meisje in het ziekenhuis lag.
En dat maakte hem ten over staan van de andere twee jochies veel interessanter.
Jamal pakte de middelste jongen ruw bij de nek en trok hem omhoog terwijl hij mompelde
"laat eens zien wie jullie gestuurd heeft." Als hij vanuit zijn ooghoek ziet hoe Dario de jongen aan zijn rechter kant een harde trap tegen zijn keel gaf toen hij probeerde zijn vriend te helpen.
De jongen vloog achteruit en sloeg hard tegen de muur op terwijl hij hoestend en schreeuwend van de pijn zijn handen rond zijn nek draaide.
Dameon die de jongen links van hem nog altijd in het oog hield zag hoe hij zich wou bewegen en keek hem met gefronste wenkbrauwen uitdagend aan terwijl hij zijn hoofd iets naar rechts liet zakken.
Met ogen die fonkelden van woede knarste de jongen met zijn tanden terwijl hij op zijn plek van ingehouden woede iets bewoog maar geen aanstalten maakte om zijn vriend te helpen.
"Negenen veertigers..." mompelde Jamal langzaam nadat hij de jongen zijn shirt naar boven had getrokken en zijn inkt had bestudeerd voordat hij hem weer terug op zijn plek duwde.
Dameon keek geamuseerd toe hoe de jongen zijn blik naar zijn wapen liet glijden en glimlachte hem vermaakt toe.
Hij trok het wapen van zijn plek en hield hem omhoog "Wil je dit kleine jongen?" de jongen verbleekte maar had nog wel het lef om hem nog altijd in de ogen aan te kijken en hij moest het hem laten hij had ballen.
Maar hoeveel respect hij ook maar voor hun loyaliteit ten opzichte van hun gang en elkaar hadden.
Noch het gevoel van aarzeling bij het zien van hun jonge verschijning.
Het hielp niet om de bloedlust die hij tegenover hun voelde te laten verdwijnen noch om genadig te zijn.
En het beeld van een bloedende Yasmin in zijn armen maakte dit er niet beter op.
Dus gooide hij zijn wapen achter zich naar één van hun jongens. Voordat hij het gevoel van woede die hij van binnen voelde opborrelen de controle over hem zou laten nemen en ze alle drie zou neer knallen voordat ze antwoorden hadden.
"Wat was jullie opdracht?" vroeg Dario op een bedrieglijke vriendelijke toon tegen de jongen die hij net getrapt had.
Met op elkaar geklemde lippen staarden alle drie de jongens ze aan.
Dus nam hij een kleine stap naar voren en keek toe hoe deze beweging zijn broers automatisch naar achter liet stappen.
Hij zakte door zijn knieën voor de jongen aan de linker kant en die persoon waarvan hij zeker wist dat hij de leider was en keek hem met een schuin hoofd aan
104
"wat. Was. De. Opdracht?" vroeg hij op zijn beurt haast fluisterend. De jongen glimlachte wrang en spuugde nog altijd woordloos naast zich op de grond.
Dameon gniffelde zogenaamd onder de indruk en richtte zijn blik op naar zijn broers.
"Die gast heeft ballen van staal jongens... ze zullen nooit zingen." Zijn broers keken hem met geamuseerde ogen aan.
Ze kenden hem goed genoeg om te weten wat er nu zou komen in tegen stelling tot de jongen zelf die arrogant achterover tegen de muur ging leunen.
En terwijl hij weer terug draaide naar de jongen trok hij het koude metaal langzaam uit zijn achterzak en stak zonder aarzeling het mes net onder zijn ribbenkast en keek toe hoe de ogen van de jongen open vlogen en een schreeuw na het besef dat hij hem gestoken had zijn keel uitkwam.
Met zijn andere arm hield hij hem stevig tegen de muur vast terwijl hij zich naar hem toe boog en in zijn oor fluisterde.
"Laat me één ding duidelijk maken kleine jongen. Het kan makkelijk of moeilijk gaan aan jou de keus. Maar welke keuze je ook maar neemt weet dat één van jullie uiteindelijk zal praten. En tot dan..."
Hij draaide het mes een beetje naar rechts en hoorde hem nogmaals een kreet van pijn uitten.
"Gaan jullie er de opkomende uren achter komen waarom we ons de schorpioenen noemen."
Voordat hij het mes eruit trok en het met één gebaar door zijn hand ramde die hij op de grond had liggen.
आप पढ़ रहे हैं
Mafia Princess (afgeschreven)
एक्शनAls de familie van Yasmine voor haar ogen op een gruwelijke manier omgebracht wordt. Wordt ze onmiddellijk onder getuigenbescherming geplaatst als blijkt dat het zich om een maffia afrekening handelt. Met een nieuwe identiteit en de ge...
