Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 6.8

"Neem afscheid Yasmin.." Hoorde ze Johnson langzaam zeggen terwijl zijn ogen die van haar stak vast hielden.
Zij op haar beurt sloot ze kort terwijl ze zuchtend een stap vooruit zette als ze voelde hoe Marcus zijn grip verstevigde.
"Heren, wat schijnt het probleem te zijn?" hoorde ze Marcus zeggen. Alsof ze hun nu pas registreerden keken de twee agenten de broers aan.
Ze keek toe hoe Johnson zijn politie penning tevoorschijn haalde "U.S Marshalls!
Niks waar jullie je zorgen om moeten maken. Neem afscheid Yasmin." Herhaalde hij nu iets dwingender.
Ze zag de irritatie opvlammen in de broers hun ogen.
Keek toe hoe Giovanni zijn hand in zijn achterzak stak een pakket met geldbiljetten eruit nam en één van 50 dollar haar richting op uit hield. Ze hief haar hoofd niet begrijpend naar hem op.
Als Marcus nog voordat ze iets kon zeggen mompelde "pak het aan Yasmin."
Ze deed aarzelend wat hij verlangde en wou net vragen wat ze in godsnaam met de biljet moest als hij vervolgde "nu geef het aan Tony wil je."
Nog altijd door de war stak ze het uit naar Tony die het met een knikje van haar aannam.
Voordat hij zich terug draaide naar de mannen toe en nu op een kalme toon zei.
"Heren mijn naam is Tony Allonzo en ik vertegenwoordig mevrouw Yasmin... Nu zou ik graag willen weten waarvoor mijn cliënte precies gezocht wordt en als het mogelijk is mij gelijk dan ook de arrestatiebevel laten zien."
Ze verstarde kort bij het horen van zijn woorden. Ze werd niet gezocht tenminste niet in die zin.
Maar nog voordat ze hem kon corrigeren hoorde ze Johnson nu meer dan geïrriteerd snuiven
"houd verdomme op met spelletjes spelen Yasmin. Je weet dat tijd cruciaal is in deze zaak. Dus laat zijn hand los en loop verdomme naar de auto."
Zijn toon stond haar niet aan maar nog voordat ze wat daarop kon zeggen hoorde ze Tony al in haar beurt antwoorden met
"ik zou het appreciëren als jullie het woord naar mij toe zouden richten en ophielden om mijn cliënte te intimideren."
Nog altijd woordloos stond Yasmin naast Marcus. Brian had nog geen woord gezegd. Tot nu. Waar hij langzaam mompelde "weet je zeker datje het zo wilt doen Yasmin?
Denk je dat een advocaat je kan beschermen. Of dat de mannen die je zoeken je niet zullen vinden zoals wij dat gedaan hebben?
Wil je jouw leven werkelijk zo op het spel zetten." Ze snoof nu niet bepaald damesachtig en zei sarcastisch
"Je collega's hadden mij precies hetzelfde meegedeeld vijf jaar terug. De mensen die me zochten hadden nog geen twee jaar nodig om me te vinden.
Nu kennelijk nog geen vierentwintig uur. Ik stel mezelf de vraag dan hoe ze aan de informatie raken.
Wie ze altijd meedeelt waar ik mij bevind of denkt u dat het toevallig was dat we nog geen vijf uur na onze vertrek al onder schot zijn genomen."
"Toeval of niet wij zijn hier om jou te beschermen en dat is wat we gedaan hebben en ook in de toekomst zullen doen.
Hoe ze aan de informatie zijn geraakt wordt nu uitgezocht maar een lek zit niet bij ons." Vervolgde hij dwingend en enigszins beledigd. Ze knikte begrijpend
"Met alle respect maar ik heb het de laatste drie jaar prima zonder jullie gedaan ik denk dat ik me voor de resterende twee jaar ook prima zelf kan helpen."
"Verdomme Yasmin dit is geen spel. Je hebt geluk gehad de laatste jaren. Geluk eindigt ooit."
Brieste Johnson nu kwaad.
Yasmin liet haar blik naar hem glijden zag de kloppende ader in zijn nek en siste "Als je het nog niet doorhad was geluk hetgeen waarmee ik al verschillende moord aanslagen overleefd heb.
Dus als ik voor een keuze zou staan waar ik moest kiezen tussen mijn geluk en jullie.
Zal mijn geld altijd op mijn geluk gezet worden."
Brian schudde zijn hoofd nu geïrriteerd "Je weet dat we je kunnen dwingen om mee te gaan."
Tony nam nu het woord toe zich "Het laatst wat ik heb gehoord is dat je niemand kunnen dwingen in een getuigen beschermingsprogramma te blijven en zij lijkt me geen minderjarige om die beslissing niet voor zichzelf te kunnen nemen.
Dus als ze besluit om niet mee te gaan hebben jullie wettelijk gezien geen poot om op te staan."
Ze zag de woede in hun ogen oplaaien, de frustraties naar hun keel grijpen maar ook de bezorgdheid dus haalde ze diep adem en stapte vooruit.
"Ga naar je kids en vrouw toe Brian. Je hoeft mij niet te beschermen. Ik heb dat altijd zelf gedaan en zal dat ook in de toekomst moeten leren doen.
We weten beide dat jullie nog altijd het gevaar niet hebben geïdentificeerd dus hoe kunnen jullie mij er voor beschermen?" Hij wou tegen sputteren als ze hem zuchtend onderbrak
"Laat het gaan oke. Vertel je baas dat ik weet van de overeenkomst met mijn ooms in Frankrijk en zij zullen zich aan hun woord houden en jullie de namen op papier geven.
Zelfs al zou ik onder de grond eindigen. Ik beloof het."
"Yasmin, mij kunnen de namen een rot schelen." Ze knikte met een zwakke glimlach.
"Je wilt je job doen en ik begrijp dat. Maar hier bij mij kun je niks meer uitrichten. Als het moment aangebroken is waar ik mijn schepper tegemoet zou moeten treden. Dan zal dit gebeuren of ik nu onder jullie bescherming zou staan of alleen ergens ben. Jij noch ik zullen dit kunnen tegenhouden.
Als een gelovige man moet u dit toch weten." Zei ze knikkend naar het kruisje rond zijn nek.
" Het lot neemt wanneer het wilt. Dus ga naar huis Brian. Kus je kinderen, je vrouw en geniet van je vrije dagen"
Ze zag de aarzeling. Zag hoe Johnson weer wat wou zeggen als Brian zijn hand tegen zijn borst zacht duwde en mompelde "we gaan" Johnson knikte kwaad en draaide zich om richting de uitgang.
Met een knik van Brian uit zag ze hoe nu ook de andere agenten weer op de achtergrond verdwenen.
Als hij nu spijtig mompelde" ik hoop dat je weet wat je doet Yasmin. Ik zou er enorm op tegenop kijken als ik je over een paar dagen moet komen identificeren in het lijkenhuis."
Ze glimlachte zwak "Zelfs als dat het geval zou blijken neemt het niet weg van het feit dat het niet jouw schuld is." Maar ze zag aan zijn blik dat hij zich schuldig zou voelen.
Ze zag hem haar een korte knik geven. Gaf hetzelfde aan de mannen achter haar en volgde zijn collega's naar buiten.
Ze sloot haar ogen kort probeerde zich te verzamelen als ze voelde hoe een warme hand langzaam de hare omsloot ze keek om en zag Sarah staan.
Ze hoefde niet naar de mannen te kijken om te weten dat ze haar aanstaarden. Hun blikken waren gaten aan het branden in haar gezicht.
"Ik moet kort naar het toilet" zei ze langzaam, Sarah knikte maar liet haar hand niet los, terwijl ze naast haar liep richting de toiletten.
Nog altijd woordloos hield ze haar haren twee minuten later samen toen ze bezig was haar ontbijt aan het uitkotsen.
Het was dan ook daar boven de toiletpot dat ze zich afvroeg of ze niet goed wijs was om de hulp van de staat af te slaan. De juiste beslissing nam.
Maar de pijn die door haar heen gleed liet haar niet toe om een zinnige gedachte te vormen.
Haar lichaam trok. Haar hart liet de zeurende pijn die zich sinds twee dagen daarbinnen had gevestigd niet los en ze zou er alles voor geven om op iemand te leunen het stuur aan iemand over te dragen die wist wat hij deed. Maar zolang ze niet wist wie haar familie verraden had zou ze niemand kunnen vertrouwen en deze gedachte liet toe dat er nog een golf van braaksel over haar lippen kwam.
Voordat ze uitgeput op de vloer plaats nam.
Ze voelde niet lang daarna hoe een natte handdoek tegen haar gezicht werd gehouden en voor het eerst in vijf jaar maakte het haar niet uit dat iemand voor haar zorgde ze keek er zelfs naar uit.
Vaag besefte ze dat ze naar boven werd geleid en in bed werd gelegd een zachte ^"rust wat." afkomstig van Sarah en een lichte vanille geur van haar parfum was het enige dat daarna nog overbleef voordat de donkerheid het overnam.