Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 9.3

"Het is tijd." Yasmin keek op van haar laptop scherm bij het horen van de al te bekende stem van Ricardo en liet haar vingers nog kort over haar toetsenbord glijden om haar werk op te slaan, duwde de laptop scherm omlaag voordat ze zich van haar bureau afduwde en opstond.

Ze liep naar Ricardo toe die de deur van haar bureau open hield en liep met hem naast zich na een korte knik richting Esmeralda die met een brede glimlach de rinkelende telefoon opnam met de woorden "Dubois Group met Esmeralda wat kan ik voor u doen?" door de marmeren hal richting de liften.

Het was al weer drie jaar terug dat ze hier voor het eerst na de dood van haar familie binnen was gewandeld en de wereld had verkondigd dat ze nog leefde.

En het heeft bijna twee jaar van rechtszalen en rechters nodig gehad om het geen dat haar rechtmatige toebehoorde van de Savarino's terug te krijgen met ondertussen twee gefaalde moordaanslagen.

Ze stapte in de lift en keek hoe de cijfertjes om de beurt oplichten totdat een zachte geluid hun aangaf dat ze aangekomen waren op het kelder verdiep van het gebouw.

Ze keek toe hoe de deuren open gleden en Lorenzo en nog vijf van haar mannen stonden te wachten.

Lorenzo knikte naar haar rechterkant om de weg aan te geven en ze vervolgde haar pad door de lange gang.

Ze stopte voor de deur die toegang gaf naar de onderhoudskamer van het gebouw en keek met een zwakke dankende glimlach kort naar Lorenzo die het nu voor haar open duwde en open hield.

Ze liep langs de zoemende apparatuur door naar achteren voordat ze eindelijk bij haar bestemming aankwam.

Ze stopte en liet haar hoofd iets naar links zakken terwijl ze het gehavende gezicht van haar oom Julien bekeek die met handboeien vastgebonden zat op een houten stoel.

"dat moet pijnlijk zijn." Zei ze nu langzaam. Ze keek toe hoe hij door zijn ene goede oog naar haar opkeek voordat hij riep "je zult hiervoor betalen trut. Ik zweer je dat je hiervoor zult betalen jij geschifte stuk vuil."

"het is ook fijn om jou weer te zien oom Julien" zei ze vol spot terwijl ze plaats nam op de stoel die nu tegenover hem geplaatst werd.

"ik heb lang naar je moeten zoeken."                 "je bent nog dommer dan je er uit ziet als je denkt dat je hiermee weg zult komen. Ze zullen je in verdomde stukken scheuren, jij arrogante...." Ze voelde haar gezicht pijnlijk samen trekken toen Lorenzo met een boksbeugel rond zijn vingers hem zo een harde vuistslag tegen zijn rechter gezichtshelft bezorgde dat het bloed uit zijn mond spatte.

Ze hoorde hem zachtjes kreunen voordat zijn hoofd naar beneden zakte en Lorenzo hem bij de haren greep en zijn hoofd omhoog tilde zodat hij haar in het gezicht zou aankijken.

"Zullen we het nogmaals proberen oom Julien, ik heb lang naar je gezocht ik vind dat dit extreem aardig is van je nichtje gezien je mee verantoordelijk was voor de dood van haar familie. Vind jij niet?"

"ik weet bij god niet waar je het over hebt." Zei hij nu zachtjes terwijl hij een klodder bloed uitspuugde "ik heb niks te maken met de dood van je familie. Of moet ik je er aan herinneren dat je moeder mijn zusje was." Ze glimlachte nu breed "kom oom Julien, laat ons ophouden met spelletjes spelen. Je medeplichtigen hebben mij in de laatste maanden al een aardige plaatje geschetst van wat er gebeurd is toen der tijd."

"Medeplichtigen?"

Haar glimlach verbreedde zich "Lucas, Ethan, Samuel..." "jij kleine bitch" ze lachte nu "kom oom Julien, bedenk tenminste iets origineels." Ze hield haar hand op toen Lorenzo naar voren stapte om hem nog een stoot te verkopen.