Hoofdstuk 2.3

3K 85 11
                                    

En terwijl Yasmin bezig was haar nachtmerrie te confronteren, deed Dameon nog geen kwartier later hetzelfde met de zijne toen hij één van hun drugshuizen binnen liep en David.

De deurwachter van het huis op zijn buik in een plas bloed zag liggen met een gat zo groot als een honkbal in zijn achterhoofd.

Vanessa en Tatjana wiens job het was om het geld dat binnen kwam te tellen zaten zoals altijd op hun plek rond de tafel alleen nu doorzeefd met kogelgaten.

Hij slikte toen hij de gesmoorde kreten van pijn vanuit de hoek van de kamer hoorde komen en Terrence in de armen van zijn broer Darryl zag liggen.

Zijn ogen waren gesloten, zijn shirt was doorweekt door bloed en zijn vinger omklemde zijn wapen nog.

"Drie liggen er nog binnen" mompelde Dario nu zachtjes in zijn oor.

Hij knikte langzaam terwijl hij zichzelf dwong om naar voren te lopen en bij het zien van de pijn verspreid over zijn vriend zijn gezicht wist hij weer waarom hij dit leventje haatte.

Hij legde zijn hand aarzelend op Darryl zijn schouder en kneep er zachtjes in.

"Hoe moet ik het me moeder uitleggen?

Hoe moet ik haar zeggen dat ik hem niet heb kunnen beschermen... Haar vertellen dat van de vier zonen die ze gebaard heeft... Ik als enige nog over ben.... hoe? "

Hij voelde zijn vriends pijn door zijn lichaam trekken. Hoorde de wanhoop die uit zijn woorden klonk maar hij kende antwoord op de vraag niet.

En een blik op de rest van de mannen in de kamer liet hem weten dat ook zij hem niet verder konden helpen want hoe legde je een moeder uit dat ze een deel van zichzelf verloren had?

De vrouwen in zijn beurt waren sterk geen twijfel over mogelijk. Sommige waren zelf leden geweest in hun jongere jaren voordat ze kinderen hadden gekregen.

Dus kenden zij als geen andere hoe het leven op de straten er aan toe ging. En ten overstaan tot vele andere vrouwen die het geluk hadden om niet in zulke achterstandswijken terecht te komen wisten zij hoe broos het kon zijn en hoe snel ze een geliefde persoon konden verliezen.

Maar dat hield niet in dat het minder pijn deed. Alleen dat ze het sneller zouden accepteren.

Nog voor hij de kans had om iets te zeggen lege woorden die de pijn nooit zouden kunnen verzachten vloog de deur open en stormde Amber naar binnen. En voor het eerst in de drie jaar waarin Darryl een relatie met haar had was hij blij het luidruchtige wijf te zien.

Zonder een blik op de dode mensen om haar heen te werpen liep ze recht naar Darryl toe, zakte door haar knieën en bood hem dat wat geen van hun hem kon geven. Een echte omhelzing, één vol met tranen en zachte gefluisterde woorden in zijn oor.

En voor het eerst sinds lange tijd voelde hij de leegte die zich gecreëerd had in iets meer dan een jaar van gevangenschap in de centrale mannen gevangenis van Los Angeles zich vergroten.

Hij was moe en wou niks anders dan zijn gezicht verbergen in de warme nek van een meisje en huilen.

Hij schrok op uit zijn gedachtes bij het voelen van zijn broer Jamal die hem een zachte kneep in zijn schouder gaf "alles oké?" Hij keek op, duwde zoals gewoonte de depressieve gedachtes weg en knikte terwijl hij Dario op de achtergrond zachtjes tegen wat jongens hoorde mompelen

"drie wagens... we halen onze geld en shit terug en knallen elke groene doekje die we onderweg en terug zien neer."

49

"Dameon." Hoorde hij Jason nu zijn richting op knikken "ben je erbij?" hij liet zijn blik automatisch naar Darryl glijden.

En voelde hoe het gevoel van kou en woede de plek van verdriet en pijn overnamen terwijl hij langzaam knikte.

Mafia Princess (afgeschreven)Where stories live. Discover now