Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 5.5

Het luide gepiep aan haar rechterkant liet het gebons dat haar hoofd vulde alleen luider klinken.

Langzaam probeerde ze haar ogen te openen en rechtop te zitten als een zachte mannen stem fluisterde "voorzichtig." Terwijl twee warme handen haar weer terug op haar kussen duwden.

Elke centimeter van haar lichaam deed pijn en net zoals een jaar terug wist ze dat haar oog ook dit keer dichtgeslagen was op het moment dat ze die trachtte te openen en het niet lukte.

Ze kreunde bij het voelen van de steek vol pijn die door haar lichaam raasde toen ze zich verzette.

"Pijn?" Fluisterde de stem weer zacht.

Ze knikte voorzichtig terwijl ze nogmaals probeerde haar oog te openen.

De linkeroog zat potdicht maar de rechteroog anderzijds werkte mee en na wat tranen weg te knipperen, gaf het haar een wazige beeld van een man in de dertig met blond haar en fel blauwe ogen die haar met een zwakke glimlach aankeek.

"Ze hebben je goed toegetakeld." Zei hij langzaam terwijl hij aan een knopje draaide die in verbinding stond met een slang waarvan de uiteinde een naald bezat die momenteel diep in haar handrug gestoken zat.

"Morfine." Mompelde hij verder.

" Maar als je hier uit bent zul je nog dagen de pijn voelen als je jou te snel keert." Ze knikte als hij een rietje tussen haar lippen plaatst.

"Drink. Je moet vocht tot je nemen." langzaam zoog ze de koudewater naar binnen als ze eenmaal klaar fluisterde.

" Waar ben ik?" Hij glimlachte terwijl hij zich plaatste op een stoel en zich achter zijn bureau rolde.

"De ziekenboeg van de gevangenis." Ze knikte langzaam en voelde zich in elkaar krimpen bij de herinnering aan de trappen en klappen.

Als een overweldigende storm van pijn over haar hart raasde bij het besef wie de aanleiding hiervoor was.

Ze voelde de tranen opwellen in haar ogen en het kon haar voor het eerst in haar leven niet schelen wie het zag.

Hij had haar verraden. Hij heeft haar zonder woord noch schuldgevoelens onder de bus geworpen.

Ze hoorde een wanhopige snik over haar lippen komen, het was maar een zacht geluid maar hard genoeg om er voor te zorgen dat de opgebouwde dam brak en de tranen vloeiden.

En terwijl ze snikte hoorde ze de dokter fluisteren "Meisje toch. Diep in ademen.

Je zult aan deze plek wel wennen en de lichamelijke pijn zal zo weg trekken." Terwijl hij haar geruststellend over de bovenarmen wreef.

Ze voelde zichzelf in een reflex bevestigend knikken alhoewel ze wist dat het niet alleen lichamelijke pijn was die ze voelde.

Maar de pijn van hartzeer overweldigend was en dat zou nog een lange tijd aanslepen.

Het was niet veel later dat de dokter de kamer verliet en ze alleen was in de bedrukkende stilte.

Ze voelde de schaamte over haar glijden bij het besef dat ze hem zonder vraag alles had gegeven wat ze te geven had.

Haar maagdelijkheid, haar lichaam, haar hart. Ze had hem vertrouwt, hem beschermt.

Zelfs voor hem gelogen en bedrogen en haar onder de grond krijgen was zijn dank.

Hij had haar bespeeld en ze heeft het toegelaten gedacht dat de woorden die hij haar toefluisterde waar waren.

Dat hij net zo veel van haar hield als zij van hem. Ze voelde afschuw over haar heen glijden bij het besef dat ze precies dat was geworden wat ze niet wou zijn.