Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.4

Ze voelde Dameon verstijven bij het horen van haar woorden precies op hetzelfde moment dat Marcelo tevreden zei: "We kunnen onmiddellijk vertrekken als je wilt de jet staat vol getankt klaar."
Ze voelde de overweldigende druk van die woorden haar naar beneden trekken.
Alsof ze ondergedompeld werd onder water en voor een kort moment zag ze niks voor zich alleen schimmen terwijl het geluid om haar heen weg viel terwijl panische angst haar bij de keel greep bij de gedachte dat ze haar bloedeigen familie.
De moordenaars die haar gezin omgebracht over nog geen vierentwintig uur onder ogen zou moeten treden.
Als ze door Lorenzo uit haar gedachtes werd gehaald die haar naam nu zei.
Ze keek ze nu recht aan zoog haar onderlip naar binnen en zei langzaam
"Onmiddellijk is mij net te snel Marcelo. Daar bovenop zou ik me prettiger voelen als ik zelf kan beslissen wanneer ik vertrek en in een vliegtuig dat niet aan jullie of mijn familie toebehoort."
Ze zag hoe alle gezichten rond de tafel zich kort vertrokken.
"je weet toch dat je ons kunt vertrouwen?" hoorde ze Marcello vragen.
Ze glimlachte verdrietig " Voor voorlopig wel. Mijn voorstel is meer een voorzorgsmaatregel dan dat het om vertrouwen gaat.
Ze weten tot nu toe niet dat jullie mij gevonden hebben, naar me toe zijn gekomen.
Dat speelt in onze voordeel maar als we landen en hun mannen mij bemerken en dat zullen ze.
We weten hier allemaal dat ik waarschijnlijk nog niet eens bij de advocaten kantoor geraak voordat ze mij en jullie omgelegd zouden hebben.
Daarbovenop zou ik dit alles graag willen verwerken. Beslissen wat te doen als ik daar eenmaal ben"
Ze knikten langzaam vol begrip als Alexis het woord nam en zei: "Neem je tijd Yasmine. Zolang het niet al te lang is."
Hij signaleerde naar een beer van een man achter zich die nu vooruit stapte met wat papieren in de hand en richtte zijn woord weer tot haar met de woorden "onderteken in ieder geval alvast de rechtelijke papieren die we moeten inleveren om jouw erfenis terug op te claimen."
Terwijl hij een pen uit de binnen zak van zijn colbertje nam en naar haar reikte.
Ze schrapte haar keel en nam net een tweede stap vooruit om zijn richting op te lopen als ze voelde hoe Dameon haar bij de pols pakte en terug trok met de woorden
"heb je ze verdomme helemaal verloren?"
Ze verloor haar evenwicht wankelde kort op haar benen voordat ze geschrokken tegen Dameon aanviel.
Ze zag hoe de mannen rond de tafel automatisch naar voren stapten zag de irritatie gemengd met woede over hun gezichten heen glijden.
Dezelfde mix die over de gezichten van Dameon's broers gleed bij hun aanblik. Voordat ze zich tussen haar en de vrienden van haar vader in gingen staan.
Ze keek met een razend hart toe hoe het dreigde uit de hand te lopen.
De bodyguards die hun wapens er nu bij gehaald hadden de mannen die elkaar moordlustig aan het aanstaren waren.
Als ze eindelijk uit de trance ontwaakte waarin ze zich bevond en haar stem terug vond en "Nee!!" riep ze bewogen geen millimeter als ze zich uit de armen van Dameon worstelde en woest riep
"ophouden" en snel op het groepje afliep en tussen hun in ging staan.
Ze duwde Jamal iets naar achter en siste tegen de mannen om haar heen "houd je ogen op de prijs verdomme. Jullie zijn geen vijanden begrepen.
In tegenstelling. We willen allemaal hetzelfde namelijk dat dit verdomme voorbij gaat."
Hun blikken stonden nog altijd moordlustig. Het testosteron was te voelen.
Ze zag de trillende handen van ingehouden woede als ze kwaad riep: "Ik verbied.
Nee, beveel verdomme om jullie allemaal gedeisd te houden!" Ze zag hoe Marcelo en de rest haar voor een kort moment aankeken alsof ze een tweede kop had gekregen.
"wat. Zei. Je. Daar?" Vroeg Alexis nu gevaarlijk laag
" je hebt me verdomme gehoord. " Ze voelde de angst door haar lichaam razen.
Ze wist dat ze met vuur aan het spelen was, zij de jongens konden neer knallen als een eerste les aan haar.
Voordat ze haar elke verdomde papier konden laten ondertekenen die ze wilden terwijl ze een pistool tegen haar hoofd zouden houden.
Maar ze liet het niet zien. Liet de angst niet de overhand nemen terwijl ze vervolgde
"ik ben een Dubois. De enige levende Dubois. Dat maakt van mij het hoofd van onze familie." Ze voelde haar hart overuren draaien haar handen zich klam aanvoelen van het zweet.
"ik was misschien jong toen ze omgebracht werden maar hoe onze familie in elkaar zat is me al vroeg bijgeleerd geweest.
Dus als jullie willen dat ik coöpereer met jullie plan. Een plan dat jullie meer macht en geld zal brengen dan jullie ooit hadden onder mijn vader zijn bewind.
Verlang ik. Nee, beveel ik dat jullie me het nodige respect tonen en fucking achteruit stappen als ik er om vraag."
Het was doodstil geworden. Ze voelde de blikken van de mannen op haar gezicht branden voordat ze na wat een eeuwigheid leek Lorenzo geamuseerd mompelde
" wel als we net niet een fenix uit haar as hebben laten herrijzen, weet ik het ook niet meer." Terwijl hij hoofdschuddend een sigaretten pakje uit zijn zak haalde en achteruit stapte.
Marquis keek net zo geamuseerd voordat hij met een zogenaamde hoffelijke buiging een stap samen met Laurent achteruit zette en naast Lorenzo plaats nam die hem geamuseerd een sigaretje aangaf die hij glimlachend afwees.
Hun vaders anderzijds waren voor een kort moment van de kaart geslagen alsof ze zich overlegden of ze haar hoofd van haar romp moesten trekken of haar gelijk geven.
Met een ongelovige halve lach zei Marcelo "Wel je hebt kennelijk meer van je vader in je dan we dachten, we hebben hem overduidelijk niet helemaal verloren." Voordat hij de pen van tafel nam en ophield
"onderteken Yasmin, dan kunnen wij ook beginnen aan onze deel in deze gehele kwestie."
Ze knikte langzaam terwijl ze mompelde: "Geef me een paar minuten oké. Ik ben zo terug."
Voordat ze zich omdraaide tegen Jamal aanbotste hem zuchtend achteruit duwde terwijl ze in het Spaans tegen hem siste " waag het niet om dit verdomme te verpesten, speel het spelletje mee en stap achteruit."
Ze keek toe hoe de broers samen naar achteren stapten terwijl ze Dameon nu in het oog kreeg die haar met een emotieloze blik aanstaarde
"kom." Zei ze nu langzaam terwijl ze probeerde om alle woede en irritatie uit haar toon en gezicht te houden. Gezien het publiek dat ze hadden. Vertikte ze het om hun te laten weten dat wat hij gedaan had niet correct was en ze razend was.
Want ze mocht de mannen achter haar ooit haar ooms genoemd hebben en gelukkig op hun schouders hebben gezeten terwijl ze naast haar vader een rondje door de tuin maakten in gesprek.
Ze hun zes jaar terug met haar leven vertrouwd had.
Was het nu toch jaren later en nam ze het woord vertrouwen niet meer zo lichtjes als ze ooit had gedaan. Met niemand en zeker niet met mannen die ze jaren niet gezien had.