Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.4

Hij merkte niet eens dat hij zijn wapen omklemd had tot hij Dario's stem zachtjes hoorde zeggen

"He... ga geen aannames maken zo lang je haar niet gesproken hebt."

Opgefokt keek hij uit het raam terwijl hij zich probeerde te kalmeren als ze na een paar minuten de straat  van de bushalte binnen reden.

Hij zag haar zitten gekleed in een zwarte jeans, tanktop en een zwarte leren jasje erop. Ze had haar armen rond haar tas omklemd terwijl haar gezicht naar de grond gericht was.

Hij hoorde Dario vloeken nog voordat hij dat kon doen. "Is dat meisje verdomme levensmoe om in onze kleuren op de grens te gaan zitten?

Het is alsof ze de fucking negenenveertigers wil tarten."

Daemon slikte bij de gedachte dat ze hier langs konden rijden en haar zouden spotten.

Want net zoals zijn jongens zouden ook de negenenveertigers zonder te aarzelen het vuur openen of nog erger haar een wagen in sleuren en haar zonder geweten verkrachten voor ze haar ergens zouden dumpen.

Hij voelde een rilling over zijn rug glijden bij deze gedachte terwijl hij zijn wapen in zijn rechterhand nam en de wagen uitstapte.

Zijn broers volgden zijn voorbeeld maar bleven in tegenstelling tot hem voor de wagens staan.

Maar ook zij hadden hun wapens getrokken en lieten hun blikken door de straat glijden op zoek naar gevaar.

"Yazzy" riep hij terwijl hij de weg overstak.

Hij zag haar opkijken en na hem te herkennen van haar plek opspringen terwijl ze schichtig om zich heen keek alsof ze op zoek was naar een uitweg.

Angst was het eerst wat er door zijn hoofd ging bij het zien van haar blik die op hem gericht was.

En dit was de eerste keer dat hij door de war het meisje voor hem opnam. Want van alle gevoelens was deze de laatste die hij had verwacht.

"Wat doe je hier?" zei hij nu langzaam terwijl hij een stap vooruit zette. Hij zag haar slikken terwijl ze haar blik achter hem naar zijn broers liet glijden voordat ze wanhopig haast smeekte.

"Alstublieft,... Ik ben al weg oké. De bus komt over een paar minuten en je hoeft me nooit meer te zien."

                                                                                         92

Hij voelde hoe zijn hart een slag oversloeg bij het horen van haar woorden er was iets goeds mis en hij zou er verdomme achter komen wat.

Als hij de afstand die tussen hun was overbrugde in twee grote stappen. Hij keek toe hoe ze als reactie op hem naar achteren probeerde te stappen en tegen de glazen wand sloeg.

In een reflex schoot hij vooruit en nam haar in zijn armen als hij toekeek hoe ze vol angst haar handen voor haar gezicht sloeg en haar tas met een plof voor haar voeten viel terwijl haar stem "niet doen." wanhopig stotterde.

Niet begrijpend keek hij naar het angstige hoopje mens in zijn handen als hij zijn wapen tussen zijn rug en riem weg stak zodat hij beide armen kon gebruiken om haar vast te nemen.

Terwijl er maar één gedachte door zijn hoofd ging ik breng de persoon om die dit bij haar teweeg had gebracht.

Hij voelde haar trillende handen tegen zijn borst "kleine toch." mompelde hij nu zacht terwijl hij haar nog strakker tegen zich aantrok maar de kans niet kreeg om haar te vragen wat er gebeurd was.