Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 1.6

Met het gevoel alsof er vijfhonderd kilo stenen op haar oogleden lag ontwaakte Yasmin de volgende voormiddag uit een diepe slaap

Haar lichaam voelde zich aan alsof iemand erover heen gereden was met zijn wagen en het daarna in zijn achteruit had gezet om haar het maximaal aan pijn toe te delen die mogelijk was.

Ze liet haar tong over haar droge opgezwollen lippen glijden en slikte twee maal om de tranen van pijn tegen te houden en haar opgedroogde keel enigszins te verzachten.

Als ze nogmaals probeerde om haar oogleden van elkaar te krijgen wat haar dit keer enigszins lukte aangezien haar rechteroog open ging. Maar ze sloot hem gelijk weer vol spijt met een zachte jank bij het voelen van de immense pijn die door haar gezicht heen trok alsof ze op een millimeter van een vlam vandaan gehouden werd terwijl het bezig was haar huid af te branden.

Met een zachte snik knipperde ze nogmaals langzaam met haar rechteroog en opende het ditmaal trillend.

En ze wist automatisch zonder in een spiegel te kijken dat ze dagen of zelfs misschien weken nodig zou hebben voordat haar dichtgeslagen linker oog weer enigszins op een normaal gevormde oog zou lijken.

Terwijl ze haar adem in hield en elke kreet of jank van pijn probeerde binnensmonds te smoren door haar pijnlijke lippen stijf op elkaar te drukken keek ze vol vrees om zich heen zoekend naar de ijskoude blauwe ogen van Patrick.

Als ze zich langzaam aan realiseerde dat ze de indeling van de kamer niet herkende.

En het duurde nog geen seconde erna voordat ze voelde hoe ze koud van binnen werd bij het besef dat ze niet alleen in een onbekende woning lag maar aan het stapeltje kleding opgevouwen in de hoek van de kamer ze op haar ondergoed na ook niks onder de lakens droeg.

Een traan van pijn, woede en wanhoop gleed nu langzaam over haar wang bij het besef dat ze vannacht waarschijnlijk haar maagdelijkheid was kwijt geraakt aan een onbekende gozer met onbekende ziektes en in een onbekende woning.

Bij deze gedachte stroomden de tranen alleen nog maar heter en sneller over haar wangen terwijl ze probeerde het hikken en het zware ademen te beperken bij het voelen van haar borstkas die uit zijn plek dreigde te springen van pijn.

Als ze met tranende ogen angstig toekeek hoe de deur van de kamer langzaam open ging en een gedaante in de deuropening verscheen.

Ze knipperde vier maal met haar oog om enigszins weer controle over haar zicht te krijgen om dan Dameon die haar nu met een pijnlijke gezichtsuitdrukking schaamteloos aan het opnemen was in de deur opening te zien staan. "je ziet er vreselijk uit poppetje."

Mompelde hij met een flauwe glimlachje rond zijn lippen terwijl hij langzaam de kamer binnen schreed en naast haar tot stilstand kwam.

"aan je tranen te zien voelt het zich waarschijnlijk zo aan als het eruit ziet."

Reikte ondertussen naar het flesje water op het tafeltje naast het bed waarop ze lag en schroefde er de dop van los terwijl ze eindelijk haar stem weer terug vond en zachtjes vroeg "waar ben ik?"

Hij goot het water in een glas en zei met een glimlach "bij mij thuis" Ze wou knikken maar bij het voelen van de pijn die alleen al het praten teweeg bracht hield ze het wijselijk op zwijgen terwijl hij een pilletje uit een oranje potje schudde en het voor haar mond hield.

"Hier neem dit dan zal in ieder geval de pijn wat dragelijker worden." Vol argwaan staarde ze naar het pilletje en voelde hoe haar lippen zich automatisch nog strakker op elkaar drukten.

                                                                                           27/28