Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 3.9

Nieuwe vervolg op de forum:)

Ze was nog maar net in slaap gevallen of ze voelde hoe iemand haar uit haar droom riep.

Door de war en gedesoriënteerd verstrengelden haar vingers zich rond het laken.

Terwijl ze met een bonkend hart vast stelde dat ze niet viel zoals haar lichaam en onderbewustzijn dachten dat ze deed.

"He... rustig" hoorde ze de sussende stem van Yoseline naast haar terwijl ze voelde hoe ze haar haren van haar gezicht weg veegde.

En ze wist zonder haar in de ogen te kijken dat ze weer uit een nachtmerrie was ontwaakt. Gelukkig voor haar herinnerde ze zich aan deze niet.

Want een naar gevoel vertelde haar dat het niet over haar ouders ging dit keer.

Maar nog voordat Yoseline die met een bezorgde blik haar aanstaarde kon vragen wat ze gedroomd had.

Stapte een jonge arts van een jaar of vijfendertig door het blauwe gordijn heen en begon haar, na zich voor te stellen als dokter Sanders te onderzoeken.

Na wat een eeuwigheid leek maar nog geen tien minuten waren. En een discussie inclusief gratis preek waarin hij haar meedeelde.

Dat de wondde nog niet hersteld genoeg was om te bewegen en dat het nog net zo gevaarlijk was als toen ze binnen gebracht was worden mocht er maar een steekje los komen.

Kreeg ze de oké van de arts om het ziekenhuis te verlaten.

En alhoewel hij zijn toestemming gaf riep hij de zuster met de ontslag papieren er pas bij nadat ze hem beloofd had dat ze onmiddellijk terug zou keren als één van de wonden zou veranderen van structuur of als de pijn verergerde. Hij wou niet dat het ontstak.

"Ik wil een patiënt niet als nog verliezen aan een infectie na haar terug gehaald te hebben." Zei hij bezorgd.

Yasmin managede erin om een glimlach haar lippen te laten sieren en zei zelfs tot haar eigen verbazing op een kalme ernstige toon

"ik ben niet van plan met me leven te spelen dokter. U bent de eerste persoon die ik zal contacteren als ik me slechter voel." Hoewel ze zich van binnen alles andere dan kalm en verzameld voelde.

Knikkend en met tegenzin liep hij bij hun weg en kwam een zuster nog geen minuut later met de ontslag papieren aandraven.

Papieren waar onderaan expliciet in dikke zwarte letters vermeld stond dat ze het ziekenhuis op eigen risico verliet en die haar een naar gevoel bezorgden maar toch ondertekende.

Zuchtend liet ze haar hoofd een half uur later tegen de koele raam van de taxi zakken en ademde diep in terwijl ze voelde hoe de pijn alleen maar sterker werd.

Zonder een woord te wisselen reden ze richting Dameon's woning terwijl ze haar ogen sloot en het warme zonnetje haar gezicht liet verwarmen.

Wat zou ze nu graag haar ogen open doen en aan de rand van haar ouders zwembad ontwaken en erachter komen dat dit alles één groot nachtmerrie is geweest. Terwijl haar moeder haar naar binnen riep voor het avond eten.

Met een traan die langzaam over haar wang gleed voelde ze hoe Yoseline haar een zachte kneepje in haar bovenbeen gaf en zachtjes fluisterde "het komt goed kleine meid. Het komt allemaal goed. Beloofd." En wat wou ze haar graag geloven maar het knagende gevoel van binnen vertelde haar dat dit niet het geval was.

Deze hele situatie waarin ze zich zelf gemanoeuvreerd had werd te gevaarlijk en ze zou hier moeten vertrekken.

Dameon achter zich laten. Hoe pijnlijk dit ook was voor haar. Ze kon haar ouders moeilijk wreken en antwoorden vinden over het waarom als ze onder de grond lag.

En onder de grond is waar ze zich zelf zou krijgen als ze nog langer bij Dameon bleef.

En terwijl ze zichzelf probeerde te distantiëren van Dameon. Haar hart af te sluiten voordat ze hem onder ogen zou komen. Voelde ze hoe de taxi tot stil stand kwam voor zijn woning.

Yasmin keek toe hoe Yoseline de taxi uit sprintte en snel naar haar kant van de taxi liep.

"wacht ik help je." Hoorde ze haar zeggen terwijl ze haar hand naar haar uitstak.

Moe en vol pijn draaide ze haar goede arm rond Yoseline's zij en liet haar der naar binnen begeleiden.

Bij de lift aangekomen plaatste ze haar tegen de muur voordat ze op de lift knopje drukte die na drie keer erop te duwen nog altijd geen brandend lichtje liet zien.

"nee... niet weer." Hoorde ze haar gefrustreerd sissen terwijl ze een kwade trap tegen de deuren gaf en haar blik hulpeloos naar Yasmin wendde.

Yasmin wist niet of het de medelevende blik, de pijn of haar zware hart was die er voor zorgde dat de tranen haar in de ogen sprongen, bij het besef dat ze in deze toestand van haar verwacht werd dat ze vijf verdiepingen naar boven zou moeten lopen.

En voor het eerst in een lange tijd vervloekte ze haar geluk. Terwijl ze tegen de muur door haar knieën heen zakte met een zachte plof op de grond terecht kwam en met een vol pijn gevulde stem schor fluisterde "Ik kan niet meer lopen Yosi ...niet meer staan." En ze haatte dit gevoel.

Haatte het dat ze niet voor zichzelf kon zorgen. En het meest haatte ze het feit dat Dameon hier nu niet was.

Want hoe zeer de ene kant van haar zich van hem af wou wenden verlangde de andere kant van haar dat ze in zijn armen kon kruipen terwijl hij haar geruststellend toefluisterde dat alles goed kwam.

Maar dat kwam het niet. Hoe zeer ze het ook wou het zou nooit meer goed komen. Niet meer sinds ze haar ouders verloren had.

Dus liet ze Yoseline haar troosten door liefdevol en bezorgd met haar hand over haar haren heen te glijden.

Terwijl ze haar ogen voor een moment sloot en naar haar ademhaling en zachte stem luisterde die nu druk bezig was met een persoon aan de andere kant van de lijn in het Spaans te praten.

Het was geen minuut later dat ze luide rumoer uit de trappenhal hoorde komen.

110

Vlak voordat de deur opengeduwd werd en Dameon's broer Joshua in de deuropening stond met twee van hun vrienden achter hem.

En nog geen vier seconde later voelde ze hoe ze van de grond getild werd in zijn armen terwijl hij een lieve broederlijke kus op haar wang drukte en zo zacht dat alleen zij hem kon horen fluisterde

"huil maar lekker uit. ik heb je." en alhoewel het geen Dameon was.

Waren die woorden alles wat ze nodig had om zich snikkend te laten gaan terwijl ze voelde hoe hij haar nog strakker tegen zich aan trok en de trappen op naar boven droeg alsof ze niks woog.

Met haar gezicht in zijn nek verborgen keek ze door haar wimpers heen rond de woonkamer die nu vol stond met Dameon's vrienden en familie leden.

Woordloos stapte Joshua door naar de slaapkamer en legde haar voorzichtig op het bed. Voordat hij een dag deken van het bed einde nam en het over haar lichaam heen sloeg.

"Dameon is onderweg." Zei hij wat ongemakkelijk. ze zakte iets naar beneden en probeerde een gemakkelijke positie te vinden terwijl ze haar schouders ophief en met een gebroken stem fluisterde "Hij kan nu blijven waar hij is.... Het ziekenhuis is waar hij had moeten zijn... en dat..." zei ze met een trillende stem "Was hij niet. Hij heeft me alleen achtergelaten."

Zuchtend nam Joshua naast haar plek en veegde de tranen waarvan ze niet eens doorhad dat ze weer over haar wangen waren begonnen te glijden langzaam weg.

Terwijl hij zijn toon automatisch op die van haar afstemde en net zo zachtjes fluisterde

"Neem het hem niet al te kwalijk kleine zus. Hij wou je niet achterlaten... maar Jamal en Dario kunnen... hoe zal ik het zeggen.... enorm strikt zijn. Als het op dit soort zaken aankomt..."

En nog voor hij iets anders kon zeggen draaiden ze zich allebei om, bij het horen van luide stemmen afkomstig uit de woonkamer.

Stemmen die zich nu richting de slaapkamer deur begaven waar Dameon nog geen seconden erna in kwam te staan.