Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 11. Het leven is gewoon een stel...

Hoofdstuk 11
"Het leven is gewoon een stel ongevallen,

verbonden door een perfect einde."

"Everything is going to be fine in the end.

If it's not fine it's not the end."

-Oscar Wilde.

Yazzy kwam bijna een uur later eindelijk weer aan bij Dameon's woning. Ze stapte uit en haalde diep adem terwijl ze haar blik door de straat liet glijden.

Kleine kinderen waren bezig aan het springtouwen terwijl een groepje tieners wat verderop aan het knuffelen en giechelen waren.

Ze haalde diep adem terwijl ze met haar handen naar haar buik gleed. Ze had zich suf zitten piekeren wat te doen in de laatste dagen en besloten het weg te halen. Dus waarom was ze nu zo onzeker ?

Waarom liet ze Dameon's vader haar beïnvloeden?

Omdat hij gelijk heeft fluisterde het kleine stemmetje. Als Dameon er achter komt over een jaar zal hij het je nooit vergeven en geheimen hebben altijd een manier om aan het licht te komen.

Maar wat verwachtte Terrence nu dat ze deed daar binnen lopen op de dag dat zijn broer begraven is en hem meedelen dat ze zwanger was, alleen om hem te melden dat ze het weg zou halen?

Of moest ze afwachten?

Zo ja, voor hoe lang?

Want ze mocht dan wel de zwangerschap tot 24 weken afbreken maar zelfs zij was niet zo koud om het zo laat te doen.

" Yasmin" hoorde ze Lorenzo nu naast zich ze keek naar hem op

"Alles in orde?" Ze wou nee, zeggen. Voor een moment overlegde ze het zelfs om hem te vertellen wat haar dwars zat maar in plaats daarvan haalde ze diep adem en knikte.

"Kun je me een plezier doen? "

"Alles. "

"Herinner jij je nog het recept voor de lasagne die we vorige jaar samen voorbereid hebben?"

Hij knikte met een zwakke glimlach terwijl hij ongetwijfeld terug dacht aan die tien ovenschalen die ze samen voorbereid hadden omdat ze die klote ganzen had laten aanbranden.

"zou je het heel erg vinden als je voor mij de benodigdheden zou gaan inkopen?"

"Als je me een stuk ervan beloofd heb je het binnen een uur." Ze glimlachte met een knik

"Dank je " terwijl ze samen met haar andere mannen het wooncomplex in liep

Eenmaal in Dameon's woning nam ze afscheid van zijn broer en sloot de deur achter zich.

Ze haalde diep adem en in plaats van verder te piekeren begon ze schoon te maken iets wat ze al een hele lange tijd niet heeft gedaan.

Ze moest toegeven dat het enigszins therapeutisch was je was zo bezig met vloeken en meubels verzetten dat je geen tijd had om na te denken laat staan om te piekeren.

Klaar met de woonkamer en badkamer liep ze de keuken binnen. Ze had net de koelkast open getrokken en de bedorven flessen melk en sinaasappelsap eruit gehaald en weg gesmeten als een zachte klop op de deur haar signaleerde dat Lorenzo er was.

Ze nam de boodschappen aan en bereidde gedachteloos de lasagne en stak het in de oven, voordat ze zuchtend richting de slaapkamer liep en de kleine inloopkast binnen stapte en zocht naar iets om te dragen tussen Dameon's kleren als ze zich verwonderd besefte dat al haar kleding er nog hing.