Mafia Princess (afgeschreven)

Hoofdstuk 8.11

De opkomende minuten gleden voorbij als in slow motion. Ze luisterde naar het geroezemoes dat opsteeg. Keek naar de mensen die opstonden en andere die weer met open monden naar haar staarden niet wetend wat te doen of te zeggen.

Ze liet haar ogen naar de gezichten glijden die ze het langs kenden en keek toe hoe haar ooms eerst in shock keken dan in afgrijzen voordat ze zich samen raapten en met grote opgezette glimlachen naar haar staarden.

Het was niet lang erna of de mensen in de zaal begonnen haar met vragen te bombarderen "hoe bedoel je Yasmin Dubois. Jij moet dood zijn. Waar was je al deze tijd." Zo veel vragen door elkaar dat ze maar de kans kreeg om op twee of drie vragen antwoord te geven voordat ze hoorde hoe haar oom de mensen aanmaande om stil te zijn en de zaal te verlaten.

Ze keek toe hoe drie gezichten die gisteren nog bij de bijeenkomst aanwezig waren met dezelfde gezichtsuitdrukking de vergaderruimte verlieten en ze moest toegeven

Ze verdienden een fucking Oscar voor de manier hoe ze net zo verontwaardigd of geshockt keken als de rest.

Het duurde nog geen vijf minuten of ze voelde handen die haar bij de armen grepen en haar de zaal uit brachten en nog geen vier minuten daarna zat ze alleen tegenover haar vier ooms op het kantoor die ooit haar oom toebehoorde.

Ze nam ze langzaam op. Ze zagen er ouder uit dan ze zich herinnerde. Slijmeriger. Maar misschien kwam dit ook omdat ze wist wat ze gedaan hadden.

Ze hebben daar bijna vijf minuten stilzwijgend gezeten voordat haar opa eindelijk de kamer samen met zes neefjes van haar moeders kant binnen schreed.

Ze keek toe hoe hij oom Julien voor een korte seconde alleen met een woeste gezichtsuitdrukking opnam voordat hij die verwisselde voor een smerige glimlach en zich tegenover haar plaatste.

Ze kon zich denken wat er door zijn hoofd heen ging tenslotte was Julien degene die de klus had haar onder de grond te krijgen. Als haar toen der tijd lieveling oom van haar moeders kant was hij de enige van de familie met wie ze contact had na hun dood.

"Zo jongedame, dat was een show. "Ze glimlachte zwak

"Het was nooit mijn bedoeling geweest om er een show van te maken. Maar ik kon mezelf niet helpen om hier heen te komen toen ik te horen heb gekregen dat jullie in de stad waren. Ik heb jullie zo gemist."

Hij glimlachte spottend "Hoe weten we dat je daadwerkelijk Yasmin bent?"

Ze glimlachte op haar beurt nu koud.

"U herkent me niet opa zo erg ben ik toch niet veranderd in de laatste jaren?"

"Wel. Neem het mij niet kwalijk als ik je nu beledig dat is absoluut niet mijn bedoeling maar er lopen genoeg gekken rond die zich als Yasmin kunnen uitgeven omwille van het geld."

"Wel om te claimen Yasmin Dubois te zijn moeten mensen eerst en vooral weten dat ik nog leef.

Wat niet het geval is en zelfs al zouden ze dit te weten komen zou ik die dame die zich als mij uitgeeft enorm moedig vinden gezien het feit uit welke familie ik stam en dat de personen die de aanslagen gepland en uitgevoerd hebben nog altijd niet gevonden zijn.... Wel.... Ik noem zulke mensen eerder levensmoe dan gek." Hij glimlachte geamuseerd en mompelde

"Zoals gezegd we hebben toch wel meer nodig dan dat."

"Natuurlijk..." Mompelde ze langzaam terwijl ze hun een voor een opnam.

Ze keek toe hoe zij op hun beurt haar met een mengeling van gevoelens die overduidelijk op hun gezichten te lezen was haar bekeken.

De ene helft bekeek haar spottend alsof ze een lastige vlieg was die rond hun hoofd vloog en de andere helft alsof ze een stuk vlees was in afwachting voor het sein van haar opa om haar te verscheuren.