~Wassim en Nisrin~ ( voltooid )

Pov Nisrin

Het mapje dat ik 3jaar geleden ook had gezien. Ik was bang dat ik al wist wat er ging komen. Ik hoopte zo hard dat het niet was wat ik dacht dat het was. De dokter keek me  met een neutrale blik aan. Ik wou zo graag dat Ik nu even doof was dat ik het niet moest aanhoreb, maar het begon al. Mevrouw ik heb geen goed nieuws voor u. Ik zag chaimae de dokter raar aankijken. De dokter zei : mevrouw u weet dat u een paar jaar geleden kanker had. Daar stopte men hart ik hoorde niets meer en het beeld voor me werd langzamerhand zwart.

Pov Wassim
Ik heb besloten om hier te blijven, pas wanner het echt gevaarlijk word vertrek ik. Ik wist dat het niet lang zou duren voordat ze me vomden. Ik ging dus terug naar België. Om het men familie te vertellen. Ik ga het mijn vader ook vertellen, hij was er de vorige keer bij. Ik wil nu eerst terug gaan om men familie te beschermen ik, ik moet hun in veiligheid brengen. Ik ging naar men kantoor en begon men spullen in te pakken. Toen ik klaar was pakte ik men auto en vertrok. Ik gaf het grondplan voor de renoveren van het hotel aan men neef. Hij is baas wanneer ik er niet ben. Hij zou alles regelen.

Pov Nisrin
Ik werd wakker en zag allemaal draden aan men hand. Ik zit nu pas dat ik in het ziekenhuis was. Ik hoorde iemand snikken, ik keek naast me en zag een huilende chaimae. Ik vroeg haar waarom ik hier was. Ze probeerde het me te vertellen, maar ze bleef maar huilen. Ze kreeg de woorden maar niet uit haar mond. Ik zag toen de dokter naar binnen komen en ik kreeg alles weer terug.

mevrouw u weet dat u een paar jaar geleden borstkanker had.

Dat waren de woorden die door men hoofd spookte, zonder dat ik het wist kreeg ik een traan over men wang. Ik wist dat het was wat ik dacht, ik wist dat men leven nooit meer hetzelfde zou zijn. Want de kans was klein om voor de 2de keer te genezen van deze verschrikkelijke ziekte. Bij de gedachten dat er elke dag mensen lijden /doodgaan door deze ziekte. Ik huilde zo hard dat ik de tranen gewoon een vrije loop gaf. Ik kon men tranen niet meer bedwingen. Ik wist dat ik hier misschien dood aan zou gaan. Ik bleef met tranen in men ogen 'alhamdoulilah' zeggen. Ik bleef het woord maar herhalen, alsof dat woord me zou genezen.

100ste deel 🎉🎉 stem allemaal aub!! 🎉🎉