Uratować Samobójczynię | CAMREN ff

20.

(Lauren)

-Halo?

-Lauren, gdzie ty jesteś?! - usłyszałam zdenerwowany głos mojej matki - masz dwadzieścia minut żeby wrócić do domu!

-A jeśli nie wrócę?

-Wtedy zadzwonię na policję.

-Mam osiemnaście lat. Nawet jeśli to zrobisz to policja nic nie zdziała, jestem pełnoletnia, matko - wręcz wysyczałam ostatnie słowo.

-Masz dwadzieścia minut!- rozłączyła się.

Miałam ochotę rzucić tym pierdolonym telefonem, ale było mi szkoda ścian, więc po prostu go wyłączyłam i odłożyłam na stolik. Miałam łzy w oczach, a moje dłonie się trzęsły, co zrobi Camila gdy się o tym wszystkim dowie? O mojej matce, bracie, o gwałcie? Dlaczego nie mogę mieć normalnego życia? Co takiego zrobiłam, że los mnie tak karze?

-Lauren - nie chciałam na nią patrzeć i nie chciałam, żeby widziała mnie w takim stanie - spójrz na mnie - pokręciłam głową - proszę - wyszeptała i tym mnie złamała.

Podniosłam głowę, ale unikałam patrzenia w oczy.

-Chodź tu - rozłożyła ramiona, wahałam się, chyba to zauważyła - nie bój się, nie skrzywdzę cię, chcę ci pomóc skarbie.

Spełniłam jej prośbę. Gdy tylko znalazłam się w jej ramionach, poczułam się o niebo lepiej. Wtuliłam się mocno w brunetkę. Żadna z nas się nie odzywała, ja nie wiedziałam co powiedzieć, a Camila? Nie wiem, może dawała mi czas na przemyślenie sobie tego wszystkiego? Tak, czy inaczej cholernie dobrze się czułam w jej ramionach. Nie wiem jak długo siedziałyśmy w takiej pozycji, ale nie chciałam tego przerywać.

-Lauren, wszystko okej? - zapytała cicho.

-Tak.

-Na pewno? Kto dzwonił? - dopytywała.

-Moja matka. - chciałam być z nią szczera.

-Czego chciała?

-Żebym wróciła do domu, ale ja nie chcę, ona mnie zabije, a co jeśli mój brat nie wyjechał i znowu mi to zrobi? - o cholera, powiedziałam za dużo.

-Co zrobi? - zapytała ostrożnie.

-Nie chcę o tym rozmawiać.

Dziewczyna westchnęła, ale nie już o nic nie pytała.

_________________
Wracam! 😀
Rozdziały powinny teraz pojawiać się częściej, ponieważ skończyłam już rok szkolny. Do następnego!