အရူးတစ်ယောက်နှင့် ချစ်ကျွမ်းဝင်ခြင်း [ဘာသာပြန်] {Complete}

Chapter - 95

{Zawgyi}

•အေျမႇာင္မယားအား အိမ္ေပၚက ႏွင္ထုတ္•

က်န္းေဆြ႕ယင္း ခ်င္းဟြမ္ေတာက္မွာ ရွိေနစဥ္အတြင္း အဖိုးဆီကို ႏွစ္သစ္ကူးဆုေတာင္းေပးဖို႔ ေဆြမ်ိဳးေတြေတာက္ေလွ်ာက္ လာေနၾကတယ္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔အေဖရဲ႕မိသားစုက တစ္ေယာက္မွ မလာၾကဘူး။ သူတို႔ဘာလို႔မလာတာလဲဆိုၿပီး အဖိုးကို ေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ အဖိုးက သူ႔ကိုစိုက္ၾကည့္ကာ ေအာ္ေတာ့တယ္ "သူတို႔ကမ်ား လာရဲအုံးမယ္? ငါက သူတို႔ကို ေမာင္းမထုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့?"

အဖိုးက သူ႔အေဖကို တစ္အိမ္လုံးပတ္ၿပီး လိုက္႐ိုက္ေနမွာကို က်န္းေဆြ႕ယင္း စိတ္ကူးၾကည့္မိသြားကာ ရယ္မိေတာ့တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ မေနသာစြာ သက္ျပင္းခ်မိျပန္တယ္။

အဖိုးနဲ႔သူ႔အေဖၾကားက ဆက္ဆံေရးကို သူသိေနတာေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ျပင္ဆင္လို႔မရေတာ့မွာကို သူစိုးရိမ္မိတယ္။ သူတို႔အတြက္ တစ္ခန္းတည္းအတူထိုင္ၿပီး စကားလုံးအနည္းငယ္ေလာက္ ေျပာဖို႔ေတာင္ မလြယ္ကူလွဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူနဲ႔ က်န္းေဆြ႕လင္ၾကားမွာလည္း သ႐ုပ္ပ်က္တဲ့အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိခဲ့ေသးတယ္။ အဖိုးက သူ႔ရဲ႕သားကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ေပးႏိုင္သလို က်န္းေဆြ႕ယင္းကလည္း သူ႔အေဖကို ထပ္မေတြ႕ခ်င္ေတာ့ဘူး။

သူေခါင္းကို ယမ္းလိုက္ၿပီး အေစခံတစ္ေယာက္က သူ႔အဝတ္အစားေတြကို ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲထည့္ေပးေနတာကို ၾကည့္ေနမိတယ္။

"ဒီေန႔ျပန္မွာလား?" အဖိုးက ေမးလိုက္တယ္။

"ဟုတ္တယ္၊ သူလည္း တပ္ထဲကို ျပန္သြားရအုံးမွာ၊ သူ ေပက်င္းက ထြက္ရမွာေလ" က်န္းေဆြ႕ယင္းက ပိုင္ရွင္းယြီရွိတဲ့ဘက္ကို ေမးေငါ့ျပလိုက္တယ္။

ပိုင္ရွင္းယြီက သက္ျပင္းခ်ကာ "ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ငွက္ေတာင္ ခ်ီးမပါခ်င္တဲ့ ေနရာကို ျပန္သြားရေတာ့မယ္" စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္ဆိုေပမယ့္ က်န္းေဆြ႕ယင္းက စိတ္ရႈပ္သြားပုံမရဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အၿပဳံးကိုေတာင္ မဖုံးကြယ္ထားႏိုင္ဘူး။

က်န္းေဆြ႕ယင္းက အ႐ႊန္းေဖာက္ၿပီးေျပာလိုက္တယ္ "မင္းအဲ့ကို တကယ္ႀကီးသြားခ်င္ေနတယ္လို႔ ငါေတာ့ထင္တာပဲ၊ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ? ကန္တင္းမွာရွိတဲ့အန္တီႀကီးေတြအားလုံးက သိပ္မ်ားလွေနလို႔လား?"