Chapter (149) _အန္တရာယ်အရှိဆုံးလူနာ
"အခန်း ၅ မှာနေတဲ့သူကို ရွှီထုံ လို့ခေါ်တယ်။ သူက Fregoli Delusion Syndrome ရောဂါခံစားခဲ့ရတယ်။ သူ့ပတ်ဝန်းကျင်က လူတွေအားလုံးဟာ တူညီတဲ့သူတစ် ဦး ရဲ့အသွင်ကို ဟန်ဆောင်ထားပြီး သူက သူ့ဖာသာ ဖန်ဆင်းထားတဲ့ကမ္ဘာကြီးမှာ နေနေခဲ့တယ်။
"အခန်း ၆ ရဲ့လူနာကို ဟန်ပေါင်းအာ လို့ခေါ်တယ်။ သူက သန်းခေါင်ယံအစီအစဉ် တင်ဆက်သူတစ် ဦး ဖြစ်ပြီး သူမရဲ့ လူနာ ဖိုင်တွေထဲမှာ သူမရဲ့ပုံမရှိပေမယ့် သူမကို ကုသပေးတဲ့ အဓိကဆရာဝန်က သူမရဲ့လူနာမှတ်တမ်း၏အောက်ခြေမှာ စာတစ်ကြောင်းရေးထားတယ်။ ဒီလောက်လှပတဲ့ အမျိုးသမီးတစ် ဦး ကိုဖန်ဆင်းတဲ့နေရာမှာ ဘုရားသခင်က ဘာကြောင့် ဒီလောက်ရက်စက်ရသလဲတဲ.့......"
"ဟန်ပေါင်းအာကို ဒီမှာ 2 လခွဲလောက် ဒီနေရာမှာ ကုသခဲ့တယ်။ သူက Body Dysmorphic Disorder လို့ ခေါ်တဲ့ ရှားပါးရောဂါတစ်မျိုးကို ခံစားနေခဲ့ရတယ်။ သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်က မပြည့်စုံမှုကို ပုံကြီးချဲ့တဲ့ စိတ်ရှိခဲ့တယ်။ သူမဆေးရုံတင်လိုက်ရတဲ့အခါတုန်းက သူမ လက်နှစ်ဘက်က အတိုအရှည်မညီမျှလို့ဆိုပြီး သူမရဲ့ လက်ချောင်းတွေကို ဖြတ်ဖို့ ကြိုးစားခဲ့ဖူးတယ်။ "
"အခန်း ၇ မှာရှိတဲ့ လူနာနာမည်က ပျောက်နေတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူက Cotard's Syndrome (သို့) Walking Corpse Syndrome ကို ခံစားနေခဲ့ရတယ်။ သူက လူသေတစ်ယောက်ဖြစ်နေပြီလို့ သူ့ဖာသာ ယုံကြည်နေတယ်၊ ဆရာဝန်က သူ့အင်္ဂါတွေအားလုံးပျက်စီးသွားပြီလို့ကြေငြာလိုက်တယ်။ သူက တကယ့်ကမ္ဘာကြီးကိုမြင်ဖူးခဲ့ပြီး အခု ငါတို့နေထိုင်တဲ့ နေရာက တကယ့်အစစ်အမှန် လုံးဝမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ယုံကြည်နေခဲ့တယ်"
"အခန်း ၈ မှာ သံမဏိတံခါးတပ်ဆင်ထားရှိခဲ့ပြီး အတွင်းက နေထိုင်တဲ့ လူနာကို ရှုံချင်းလို့ ခေါ်တယ်။ သူက တချိန်က ဒီတတိယဖျားနာဆောင်ခန်းမရဲ့ ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ သူက နှိပ်စက်ညှဉ်းပန်းတတ်တဲ့ ဝိညာဉ်တွေနဲ့ ပတ်သတ်မိခဲ့ပြီး သူ့စိတ်ကို ဖမ်းစားခံလိုက်ရတယ်လို့ ယုံကြည်ခဲ့တယ်။ သူက အသက်သုံးဆယ်လောက်မှာ Hemineglect စိတ်ရောဂါ စွဲကပ်နေတယ်ဆိုတာ သိရှိခဲ့တယ်။ အဲ့ဒီရောဂါက အရာတစ်ခုကို ပြည့်ပြည့်စုံစုံ မမြင်တော့ပဲ ချန်ထားရစ်တာပဲ။ သူ့ကို ပုံဆွဲခိုင်းရင် လူပုံရဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ခြေထောက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖို့မေ့ကျန်ခဲ့တယ်။ သူ့ကိုမေးရင် ပုံက အားလုံးပြည့်စုံတယ်လို့ ဖြေတတ်တယ်။ ဒီရောဂါက မပြင်းထန်ဘူးလို့ဆိုရပေမယ့် သူက ဆရာဝန်တစ်ယောက်ဖြစ်တယ်။ ခြေလက်အစုံရှိတဲ့လူနာတွေကိုတွေ့တဲ့အခါ သူက သူ့ကိုယ်သူ မဖြေရှင်းနိုင်တော့ဘူး။ "
"အခန်း ၉ မှာရှိနေတဲ့ လူနာကို ဝူဖေးလို့ ခေါ်တယ်။ ဆေးရုံပိတ်လိုက်တဲ့ အချိန်ထိ အဲ့လူရဲ့ တိကျတဲ့ ရောဂါ လက္ခဏာက မရှိခဲ့ဘူး။ ဆရာဝန်အချို့က သူဟာ ထူးခြားတဲ့ မှတ်ဉာဏ်နှင့် အလွန်ထူးကဲသော ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးရှိတဲ့ Asperger's ရောဂါခံစားခဲ့ရတယ်လို့ ထင်နေခဲ့တယ်။ အခြားလူတွေနဲ့ အပြန်လှန်စကားပြောတာကိုမလုပ်ဘူး။ သူ့ဘေးက ဆရာဝန်အပါဝင် လူတွေအားလုံးက အရမ်းရုပ်ဆိုးလွန်းတယ်လို့ သူထင်ခဲ့တယ်။ ဆေးကုသမှုခံယူနေတဲ့ကာလအတွင်း သူကရူးသွပ်တဲ့အရာတွေ အများကြီးလုပ်ခဲ့တာကို ၀ န်ခံခဲ့ပြီး သူတို့ထဲက တချို့ဟာ ရဲတွေပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့ပေမယ့် စုံစမ်းစစ်ဆေးမှုတွေအပြီးမှာ အများစုကအတုယောင်တွေဖြစ်ခဲ့ပြီး တကယ့်ဖြစ်ရပ်မှန်တွေမှာတော့ တကယ့ ်လူသတ်ကောင်ကို ဖမ်းမိပြီး ထောင်ဒဏ်ချမှတ်လိုက်ကြတယ်။ ဒါကြောင့် သူတို့က ဝူဖေးကို ဘာမှမလုပ်ကြပေမယ့် သူ့ကို အခန်း9 မှာသော့ပိတ်ကုသဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြတယ်။ "
" ဆေးရုံကသူတို့ရဲ့လူနာတွေကိုဘယ်လိုထိန်းသိမ်းထားလဲဆိုတဲ့ မူအရ အခန်း ၁၀ ကလူနာက အန္တရာယ် အရှိဆုံးဖြစ်သင့်တယ်၊ ဒါပေမယ့် လူနာက စာရင်းထဲမှာ နာမည်မပါခဲ့ဘူး။ လူနာမှတ်တမ်းတွေအားလုံးကို ငါကြည့်ပြီးပြီ၊ နာမည်တွေက နေရာ ၁၀နေရာလုံး အပြည့်ဖြစ်နေတယ်။ ဆရာ ၀ န်တွေက အခန်း 10 က တစ်ယောက်ကိုနာမည်တစ်ခါမှ မဖော်ပြခဲ့ကြဘဲ သူ့ကို နတ်ဆိုးလို့ မကြာခဏခေါ်ဝေါ်ကြတယ်။ ဒီလူနာက Lesch-Nyhan Syndrome (သို့) Juvenile Gout ရောဂါခံစားခဲ့ရတယ်။ သူ အိပ်ယာက ထလာတဲ့အခါ သူ့မျက်နှာကိုပျက်စီးစေနိုင်မယ့် ပစ္စည်းမျိုးစုံကို သုံးလိမ့်မယ်။ သူ့ရဲ့အဖြစ်မှန်ကို သိမြင်မှုက ပုံမှန်နဲ့မတူဘဲ သူက အရမ်းအဖျက်သဘောဆောင်တယ်။ အခန်း ၁၀ ထဲမှာ သူ့ကို အချိန်အများစု ကုတင်မှာ ကြိုးနဲ့ ချည်နှောင်ထားခဲ့ရတယ်။ သူအပြင်ထွက်သောအခါ သူ့ကိုစောင့်ကြည့်နေသူများနှင့်အတူ ဘီးတပ်ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ တုတ်နှော်ငချည်းထားကြတယ်။ တကယ်တမ်းတော့ Lesch-Nyhan Syndrome ရှိတဲ့သူတွေဟာ အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော်ထက် ပိုခံတယ်ဆိုတာ မရှိသလောက်ရှားပါတယ်၊ ဒါကြောင့်ဒီလူနာ ၁၀ ဟာ အခုသေဆုံးသွားတာမျိုး ဖြစ်နိုင်တယ်။ "
ဒေါက်တာကောင်းက လူနာကိုးယောက်စလုံးရဲ့အချက်အလက်တွေကိုဖော်ပြခဲ့ပြီး ချန်ကော ကအရာအားလုံးကိုချရေးဖို့ ဘောပင်ကိုသုံးခဲ့တယ်။ မှတ်တမ်းတင်ထားသော အချက်အလက်များကိုကြည့်ပြီး ချန်ကောရဲ့ ကျောရိုးက အေးစက်သွားခဲ့သည်။
"Doctor သူတို့က တတိယနာမကျန်းခန်းမကနေ သူတို့ကိုလွှဲပြောင်းပြီးတဲ့နောက် ဒီလူကိုးယောက်ဘာဖြစ်ခဲ့တာလဲ သိလား။ "
"ဝမ်ရှန့်လုံအပြင် ရွှီထုံနဲ့ ဟန်ပေါင်းအာတို့ မှတ်တမ်းကလွဲရင် ကျန်လူတွေက ပျောက်ကွယ်သွားပုံ၇တယ် "
လွဲ၍ အခြားဆေးရုံများမှမှတ်တမ်းများရှိခဲ့သည်၊ ကျန်သူတို့သည်ပျောက်ကွယ်သွားပုံရသည်။ "
"ဒါဆို သူတို့သုံးယောက်ကို ဆက်သွယ်ဖို့နည်းလမ်းရှိလား။ "
ချန်ကောသည် တတိယဖျားနာခန်းမအကြောင်း တိုက်ရိုက်ထုတ်လွှင့်မှု မစမီ ဒီလူနာတွေအကြောင်းကို ပိုမိုသိလိုသည်။
"ဖိုင်တွေထဲက အဆက်အသွယ်နံပါတ်တွေက အခု အသုံးမ ၀ င်တော့ဘူး။ ဒါကြောင့် ငါ အဲ့နံပါတ်တွေပေးရင်လည်း အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူး "
ဆရာဝန်က ချန်ကော၏အဆိုကို လိမ္မာပါးနပ်စွာငြင်းဆိုခဲ့သည်။
"ဝမ်ရှန့်လုံက အရမ်းအန္တရာယ်များတယ်ဆိုတာ ပြောဖို့ ငါ မင်းကို အရမ်းညဉ့်နက်မှ ဖုန်းခေါ်လိုက်ရတာပဲ။ စိတ်ဝေဒနာရှင်တွေက သူတို့လုပ်ရပ်တစ်ခုကို လုပ်တဲ့အခါမှာ မတူညီတဲ့ လူတစ်ယောက်လိုဖြစ်သွားကြတယ် ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိသွားပြီး သူတို့ကို ရန်စတာ မလုပ်ပါနဲ့။ မင်း နာကျင်ရင်တောင် ဥပဒေအရ သူတို့ကို အကာအကွယ်ပေးထားလိမ့်မယ်။ ဒီလူတွေဟာ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာမကျန်းမာတဲ့ အတွက် ဥပဒေက မင်းဘက်မှာ မရှိနိုင်ဘူး "
ဒေါက်တာကောင်း ၏ဆိုလိုရင်းက ရှင်းပါသည်။ ဝမ်ရှန့်လုံ၏အခန်းထဲ ချန်ကောလဲကျသွားစဉ်က အဖြစ်ကို ဒေါက်တာကောင်းက သတိပြုမိပြီး ဒီအတိုင်းလဲကျသွားတာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ သိသည်။ ထို့ကြောင့် ချန်ကော ကို ဖြစ်နိုင်သောအန္တရာယ်များကိုသတိပေးရန် ညသန်းခေါင်ယံတွင်ဖုန်းခေါ်ခဲ့တာဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော် နားလည်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ပိုဂရုစိုက်ပါ့မယ် ။ Doctor တတိယဖျားနာဆောင် ခန်းမအကြောင်း နောက်ထပ်သိတာများရှိရင် ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပေးပါဥိး။ ကျွန်တော် ဒီဆေးရုံကို အရမ်းစိတ်ဝင်စားတယ် "
"မင်းရဲ့ ဝါသနာက ထူးခြားတာ သေချာတယ်။ ကောင်းပြီ၊ ကောင်းကောင်း အနားယူပါ၊ ငါ တိုးတက်မှုအသစ်တစ်ခုရလာတဲ့အခါ ငါ မင်းကို အကြောင်းကြားလိုက်ပါ့မယ်။ "
ဖုန်းချပြီးနောက် ချန်ကောသည် စာရွက်ပေါ် ချရေးထားသည့် လူနာကိုးယောက်အကြောင်းကို တွေးကာ ဦးနှောက်ချောက်လာခဲ့သည်။ လူနာခန်း ဆယ်ခန်းရှိသော်လည်း လူနာက ကိုးယောက်တည်းရှိတယ်။ ဒါက ဘာကြောင့်လဲ။ အခန်းများကို သူတို့၏အန္တရာယ်ရှိသည့် အဆင့်အရ စီစဉ်ထားတယ်ဆိုရင် ဆေးရုံက အခန်း ၃ ကို အဘယ်ကြောင့်ချန်ထားခဲ့သနည်း။ အစကတည်းက အခန်းက လွတ်နေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် အဲ့ဒီအခန်းထဲမှာ သေသွားတဲ့ လူနာကြောင့် အခန်းက လွတ်နေတာလား။
ချန်ကောသည် ထိုအကြောင်းကို စဉ်းစားရင်း ဘယ်အချိန်အိပ်ပျော်သွားမှန်း မသိပေမယ့် နိုးလာတော့ မနက်မိုးလင်းနေလေ ပြီ။ သူ့နာရီကိုကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၆ နာရီထိုး နေပြီ။ သူသည်မျက်နှာသစ်ပြီး သရဲအိမ်ကနေ ထွက်ကာ သူ၏စက်ဘီးပေါ်မှခုန်တက်ကာ အနီးဆုံးနံနက်ဈေးသို့ ဦး တည်ခဲ့သည်။
မနက်ခင်းက အခုမှ စတင်ပေမယ့်ဈေးက လူစည်လို့နေပြီ။ ချန်ကောသည် သက်လတ်ပိုင်း အဒေါ်များနှင့် ဦး လေးများ၏ လူအုပ်ကြားတွင်အတော်ပင် ပေါ်လွင် ထင်ရှားနေသည်။ သူက ကက်တစ်ကောင် ၀ ယ်ဖို့ အရင်သွားပြီး ဝက်သားရောင်းတဲ့ ဆိုင်တွေဆီကို သွားခဲ့တယ်။ သူက ဝက်သားရောင်းသည့် နေရာနားမှာ ရပ်နေတယ်။
ပိုင်ရှင်သည်နောက်ဆုံးတွင် အားသွားသောအခါ သူက ရှေ့သို့တိုးသွားသည်။ ပိုင်ရှင်သည်အသက်လေးဆယ်ခန့်ရှိသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူက ချန်ကော ကိုသတိထားမိတာကြာပြီ။
"မင်း ဘာလိုချင်ပါသလဲ?"
ချန်ကောက သူဝယ်ချင်သည့်အရာကို ပြောလိုက်စဉ် နည်းနည်းရှိုးတို့ရှန့်တန့်ဖြစ်နေသည်။
"ကျွန်တော် ခင်ဗျားရဲ့ အသားခုတ်ဓါးကို ဝယ်ချင်တယ်"
"မင်းက ငါ့ လက်ရှိဓါးကို ၀ ယ်ချင်တာလား"
ချန်ကောက သူ့ကို နောက်ပြောင်နေသည်ဟုထင်ကာ ထိုလူမျက်နှာပျက်သွားသည်။
"ကျွန်တော် အလေးအနက်ပြောနေတာပါ။" ချန်ကော ကငွေကိုကောင်တာပေါ်တင်လိုက်သည်။ "ကျွန်တော့်ကို ဈေးပြောပါ ။ "
ရှည်လျားသောရှင်းပြချက်အပြီးတွင် ချန်ကောသည် သူ၏ဓားသွားကို ဘာကြောင့်လိုချင်သည်ကို နားလည်သွားပြီး နောက်ဆုံးမှာ ထိုလူက ရယ်လိုက်သည်။
"ငါ မင်းကို ဒါကိုမရောင်းချင်ဘူးလို့ ဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့မှာ ငါတို့မှာ ဝက်တွေကိုသတ်ဖို့ အထူးစက်ရှိတယ်။ မင်းရှာနေတဲ့ ဓားရှည်အမျိုးအစားကိုတွေ့ဖို့ သားသတ်ရုံကိုသွားမှဖြစ်မယ်။ "
**-***
Chapter (149) _အႏၲရာယ္အရွိဆုံးလူနာ
"အခန္း ၅ မွာေနတဲ့သူကို ႐ႊီထုံ လို႔ေခၚတယ္။ သူက Fregoli Delusion Syndrome ေရာဂါခံစားခဲ့ရတယ္။ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြအားလုံးဟာ တူညီတဲ့သူတစ္ ဦး ရဲ႕အသြင္ကို ဟန္ေဆာင္ထားၿပီး သူက သူ႔ဖာသာ ဖန္ဆင္းထားတဲ့ကမာၻႀကီးမွာ ေနေနခဲ့တယ္။
"အခန္း ၆ ရဲ႕လူနာကို ဟန္ေပါင္းအာ လို႔ေခၚတယ္။ သူက သန္းေခါင္ယံအစီအစဥ္ တင္ဆက္သူတစ္ ဦး ျဖစ္ၿပီး သူမရဲ႕ လူနာ ဖိုင္ေတြထဲမွာ သူမရဲ႕ပုံမရွိေပမယ့္ သူမကို ကုသေပးတဲ့ အဓိကဆရာဝန္က သူမရဲ႕လူနာမွတ္တမ္း၏ေအာက္ေျခမွာ စာတစ္ေၾကာင္းေရးထားတယ္။ ဒီေလာက္လွပတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ ဦး ကိုဖန္ဆင္းတဲ့ေနရာမွာ ဘုရားသခင္က ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ရက္စက္ရသလဲတဲ.့......"
"ဟန္ေပါင္းအာကို ဒီမွာ 2 လခြဲေလာက္ ဒီေနရာမွာ ကုသခဲ့တယ္။ သူက Body Dysmorphic Disorder လို႔ ေခၚတဲ့ ရွားပါးေရာဂါတစ္မ်ိဳးကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္က မျပည့္စုံမႈကို ပုံႀကီးခ်ဲ႕တဲ့ စိတ္ရွိခဲ့တယ္။ သူမေဆး႐ုံတင္လိုက္ရတဲ့အခါတုန္းက သူမ လက္ႏွစ္ဘက္က အတိုအရွည္မညီမွ်လို႔ဆိုၿပီး သူမရဲ႕ လက္ေခ်ာင္းေတြကို ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးတယ္။ "
"အခန္း ၇ မွာရွိတဲ့ လူနာနာမည္က ေပ်ာက္ေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူက Cotard's Syndrome (သို႔) Walking Corpse Syndrome ကို ခံစားေနခဲ့ရတယ္။ သူက လူေသတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီလို႔ သူ႔ဖာသာ ယုံၾကည္ေနတယ္၊ ဆရာဝန္က သူ႔အဂၤါေတြအားလုံးပ်က္စီးသြားၿပီလို႔ေၾကျငာလိုက္တယ္။ သူက တကယ့္ကမာၻႀကီးကိုျမင္ဖူးခဲ့ၿပီး အခု ငါတို႔ေနထိုင္တဲ့ ေနရာက တကယ့္အစစ္အမွန္ လုံးဝမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္"
"အခန္း ၈ မွာ သံမဏိတံခါးတပ္ဆင္ထားရွိခဲ့ၿပီး အတြင္းက ေနထိုင္တဲ့ လူနာကို ရႈံခ်င္းလို႔ ေခၚတယ္။ သူက တခ်ိန္က ဒီတတိယဖ်ားနာေဆာင္ခန္းမရဲ႕ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သူက ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းတတ္တဲ့ ဝိညာဥ္ေတြနဲ႔ ပတ္သတ္မိခဲ့ၿပီး သူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားခံလိုက္ရတယ္လို႔ ယုံၾကည္ခဲ့တယ္။ သူက အသက္သုံးဆယ္ေလာက္မွာ Hemineglect စိတ္ေရာဂါ စြဲကပ္ေနတယ္ဆိုတာ သိရွိခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီေရာဂါက အရာတစ္ခုကို ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မျမင္ေတာ့ပဲ ခ်န္ထားရစ္တာပဲ။ သူ႔ကို ပုံဆြဲခိုင္းရင္ လူပုံရဲ႕ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ေျခေထာက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲဖို႔ေမ့က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုေမးရင္ ပုံက အားလုံးျပည့္စုံတယ္လို႔ ေျဖတတ္တယ္။ ဒီေရာဂါက မျပင္းထန္ဘူးလို႔ဆိုရေပမယ့္ သူက ဆရာဝန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ေျခလက္အစုံရွိတဲ့လူနာေတြကိုေတြ႕တဲ့အခါ သူက သူ႔ကိုယ္သူ မေျဖရွင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ "
"အခန္း ၉ မွာရွိေနတဲ့ လူနာကို ဝူေဖးလို႔ ေခၚတယ္။ ေဆး႐ုံပိတ္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ အဲ့လူရဲ႕ တိက်တဲ့ ေရာဂါ လကၡဏာက မရွိခဲ့ဘူး။ ဆရာဝန္အခ်ိဳ႕က သူဟာ ထူးျခားတဲ့ မွတ္ဉာဏ္ႏွင့္ အလြန္ထူးကဲေသာ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြးရွိတဲ့ Asperger's ေရာဂါခံစားခဲ့ရတယ္လို႔ ထင္ေနခဲ့တယ္။ အျခားလူေတြနဲ႔ အျပန္လွန္စကားေျပာတာကိုမလုပ္ဘူး။ သူ႔ေဘးက ဆရာဝန္အပါဝင္ လူေတြအားလုံးက အရမ္း႐ုပ္ဆိုးလြန္းတယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တယ္။ ေဆးကုသမႈခံယူေနတဲ့ကာလအတြင္း သူက႐ူးသြပ္တဲ့အရာေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ခဲ့တာကို ၀ န္ခံခဲ့ၿပီး သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ဟာ ရဲေတြပါဝင္ပတ္သက္ခဲ့ေပမယ့္ စုံစမ္းစစ္ေဆးမႈေတြအၿပီးမွာ အမ်ားစုကအတုေယာင္ေတြျဖစ္ခဲ့ၿပီး တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ေတြမွာေတာ့ တကယ့ ္လူသတ္ေကာင္ကို ဖမ္းမိၿပီး ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔က ဝူေဖးကို ဘာမွမလုပ္ၾကေပမယ့္ သူ႔ကို အခန္း9 မွာေသာ့ပိတ္ကုသဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ "
" ေဆး႐ုံကသူတို႔ရဲ႕လူနာေတြကိုဘယ္လိုထိန္းသိမ္းထားလဲဆိုတဲ့ မူအရ အခန္း ၁၀ ကလူနာက အႏၲရာယ္ အရွိဆုံးျဖစ္သင့္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ လူနာက စာရင္းထဲမွာ နာမည္မပါခဲ့ဘူး။ လူနာမွတ္တမ္းေတြအားလုံးကို ငါၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ နာမည္ေတြက ေနရာ ၁၀ေနရာလုံး အျပည့္ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာ ၀ န္ေတြက အခန္း 10 က တစ္ေယာက္ကိုနာမည္တစ္ခါမွ မေဖာ္ျပခဲ့ၾကဘဲ သူ႔ကို နတ္ဆိုးလို႔ မၾကာခဏေခၚေဝၚၾကတယ္။ ဒီလူနာက Lesch-Nyhan Syndrome (သို႔) Juvenile Gout ေရာဂါခံစားခဲ့ရတယ္။ သူ အိပ္ယာက ထလာတဲ့အခါ သူ႔မ်က္ႏွာကိုပ်က္စီးေစႏိုင္မယ့္ ပစၥည္းမ်ိဳးစုံကို သုံးလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႕အျဖစ္မွန္ကို သိျမင္မႈက ပုံမွန္နဲ႔မတူဘဲ သူက အရမ္းအဖ်က္သေဘာေဆာင္တယ္။ အခန္း ၁၀ ထဲမွာ သူ႔ကို အခ်ိန္အမ်ားစု ကုတင္မွာ ႀကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားခဲ့ရတယ္။ သူအျပင္ထြက္ေသာအခါ သူ႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ေနသူမ်ားႏွင့္အတူ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္ေပၚမွာ တုတ္ေႏွာ္ငခ်ည္းထားၾကတယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ Lesch-Nyhan Syndrome ရွိတဲ့သူေတြဟာ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ထက္ ပိုခံတယ္ဆိုတာ မရွိသေလာက္ရွားပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ဒီလူနာ ၁၀ ဟာ အခုေသဆုံးသြားတာမ်ိဳး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ "
ေဒါက္တာေကာင္းက လူနာကိုးေယာက္စလုံးရဲ႕အခ်က္အလက္ေတြကိုေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး ခ်န္ေကာ ကအရာအားလုံးကိုခ်ေရးဖို႔ ေဘာပင္ကိုသုံးခဲ့တယ္။ မွတ္တမ္းတင္ထားေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ခ်န္ေကာရဲ႕ ေက်ာ႐ိုးက ေအးစက္သြားခဲ့သည္။
"Doctor သူတို႔က တတိယနာမက်န္းခန္းမကေန သူတို႔ကိုလႊဲေျပာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီလူကိုးေယာက္ဘာျဖစ္ခဲ့တာလဲ သိလား။ "
"ဝမ္ရွန႔္လုံအျပင္ ႐ႊီထုံနဲ႔ ဟန္ေပါင္းအာတို႔ မွတ္တမ္းကလြဲရင္ က်န္လူေတြက ေပ်ာက္ကြယ္သြားပုံ၇တယ္ "
လြဲ၍ အျခားေဆး႐ုံမ်ားမွမွတ္တမ္းမ်ားရွိခဲ့သည္၊ က်န္သူတို႔သည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားပုံရသည္။ "
"ဒါဆို သူတို႔သုံးေယာက္ကို ဆက္သြယ္ဖို႔နည္းလမ္းရွိလား။ "
ခ်န္ေကာသည္ တတိယဖ်ားနာခန္းမအေၾကာင္း တိုက္႐ိုက္ထုတ္လႊင့္မႈ မစမီ ဒီလူနာေတြအေၾကာင္းကို ပိုမိုသိလိုသည္။
"ဖိုင္ေတြထဲက အဆက္အသြယ္နံပါတ္ေတြက အခု အသုံးမ ၀ င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ အဲ့နံပါတ္ေတြေပးရင္လည္း အဓိပၸါယ္မရွိဘူး "
ဆရာဝန္က ခ်န္ေကာ၏အဆိုကို လိမၼာပါးနပ္စြာျငင္းဆိုခဲ့သည္။
"ဝမ္ရွန႔္လုံက အရမ္းအႏၲရာယ္မ်ားတယ္ဆိုတာ ေျပာဖို႔ ငါ မင္းကို အရမ္းညဥ့္နက္မွ ဖုန္းေခၚလိုက္ရတာပဲ။ စိတ္ေဝဒနာရွင္ေတြက သူတို႔လုပ္ရပ္တစ္ခုကို လုပ္တဲ့အခါမွာ မတူညီတဲ့ လူတစ္ေယာက္လိုျဖစ္သြားၾကတယ္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ရွိရွိသြားၿပီး သူတို႔ကို ရန္စတာ မလုပ္ပါနဲ႔။ မင္း နာက်င္ရင္ေတာင္ ဥပေဒအရ သူတို႔ကို အကာအကြယ္ေပးထားလိမ့္မယ္။ ဒီလူေတြဟာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမက်န္းမာတဲ့ အတြက္ ဥပေဒက မင္းဘက္မွာ မရွိႏိုင္ဘူး "
ေဒါက္တာေကာင္း ၏ဆိုလိုရင္းက ရွင္းပါသည္။ ဝမ္ရွန႔္လုံ၏အခန္းထဲ ခ်န္ေကာလဲက်သြားစဥ္က အျဖစ္ကို ေဒါက္တာေကာင္းက သတိျပဳမိၿပီး ဒီအတိုင္းလဲက်သြားတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်န္ေကာ ကို ျဖစ္ႏိုင္ေသာအႏၲရာယ္မ်ားကိုသတိေပးရန္ ညသန္းေခါင္ယံတြင္ဖုန္းေခၚခဲ့တာျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ပိုဂ႐ုစိုက္ပါ့မယ္ ။ Doctor တတိယဖ်ားနာေဆာင္ ခန္းမအေၾကာင္း ေနာက္ထပ္သိတာမ်ားရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပေပးပါဥိး။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီေဆး႐ုံကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားတယ္ "
"မင္းရဲ႕ ဝါသနာက ထူးျခားတာ ေသခ်ာတယ္။ ေကာင္းၿပီ၊ ေကာင္းေကာင္း အနားယူပါ၊ ငါ တိုးတက္မႈအသစ္တစ္ခုရလာတဲ့အခါ ငါ မင္းကို အေၾကာင္းၾကားလိုက္ပါ့မယ္။ "
ဖုန္းခ်ၿပီးေနာက္ ခ်န္ေကာသည္ စာ႐ြက္ေပၚ ခ်ေရးထားသည့္ လူနာကိုးေယာက္အေၾကာင္းကို ေတြးကာ ဦးေႏွာက္ေခ်ာက္လာခဲ့သည္။ လူနာခန္း ဆယ္ခန္းရွိေသာ္လည္း လူနာက ကိုးေယာက္တည္းရွိတယ္။ ဒါက ဘာေၾကာင့္လဲ။ အခန္းမ်ားကို သူတို႔၏အႏၲရာယ္ရွိသည့္ အဆင့္အရ စီစဥ္ထားတယ္ဆိုရင္ ေဆး႐ုံက အခန္း ၃ ကို အဘယ္ေၾကာင့္ခ်န္ထားခဲ့သနည္း။ အစကတည္းက အခန္းက လြတ္ေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒီအခန္းထဲမွာ ေသသြားတဲ့ လူနာေၾကာင့္ အခန္းက လြတ္ေနတာလား။
ခ်န္ေကာသည္ ထိုအေၾကာင္းကို စဥ္းစားရင္း ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ေပ်ာ္သြားမွန္း မသိေပမယ့္ ႏိုးလာေတာ့ မနက္မိုးလင္းေနေလ ၿပီ။ သူ႔နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ ၆ နာရီထိုး ေနၿပီ။ သူသည္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး သရဲအိမ္ကေန ထြက္ကာ သူ၏စက္ဘီးေပၚမွခုန္တက္ကာ အနီးဆုံးနံနက္ေဈးသို႔ ဦး တည္ခဲ့သည္။
မနက္ခင္းက အခုမွ စတင္ေပမယ့္ေဈးက လူစည္လို႔ေနၿပီ။ ခ်န္ေကာသည္ သက္လတ္ပိုင္း အေဒၚမ်ားႏွင့္ ဦး ေလးမ်ား၏ လူအုပ္ၾကားတြင္အေတာ္ပင္ ေပၚလြင္ ထင္ရွားေနသည္။ သူက ကက္တစ္ေကာင္ ၀ ယ္ဖို႔ အရင္သြားၿပီး ဝက္သားေရာင္းတဲ့ ဆိုင္ေတြဆီကို သြားခဲ့တယ္။ သူက ဝက္သားေရာင္းသည့္ ေနရာနားမွာ ရပ္ေနတယ္။
ပိုင္ရွင္သည္ေနာက္ဆုံးတြင္ အားသြားေသာအခါ သူက ေရွ႕သို႔တိုးသြားသည္။ ပိုင္ရွင္သည္အသက္ေလးဆယ္ခန႔္ရွိေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူက ခ်န္ေကာ ကိုသတိထားမိတာၾကာၿပီ။
"မင္း ဘာလိုခ်င္ပါသလဲ?"
ခ်န္ေကာက သူဝယ္ခ်င္သည့္အရာကို ေျပာလိုက္စဥ္ နည္းနည္းရႈိးတို႔ရွန႔္တန႔္ျဖစ္ေနသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အသားခုတ္ဓါးကို ဝယ္ခ်င္တယ္"
"မင္းက ငါ့ လက္ရွိဓါးကို ၀ ယ္ခ်င္တာလား"
ခ်န္ေကာက သူ႔ကို ေနာက္ေျပာင္ေနသည္ဟုထင္ကာ ထိုလူမ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ အေလးအနက္ေျပာေနတာပါ။" ခ်န္ေကာ ကေငြကိုေကာင္တာေပၚတင္လိုက္သည္။ "ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဈးေျပာပါ ။ "
ရွည္လ်ားေသာရွင္းျပခ်က္အၿပီးတြင္ ခ်န္ေကာသည္ သူ၏ဓားသြားကို ဘာေၾကာင့္လိုခ်င္သည္ကို နားလည္သြားၿပီး ေနာက္ဆုံးမွာ ထိုလူက ရယ္လိုက္သည္။
"ငါ မင္းကို ဒါကိုမေရာင္းခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔မွာ ငါတို႔မွာ ဝက္ေတြကိုသတ္ဖို႔ အထူးစက္ရွိတယ္။ မင္းရွာေနတဲ့ ဓားရွည္အမ်ိဳးအစားကိုေတြ႕ဖို႔ သားသတ္႐ုံကိုသြားမွျဖစ္မယ္။ "
**-***
YOU ARE READING
သရဲအိမ္ထဲမွ ဖူးစာရွင္
HorrorGenre Action ,Adventure ,Comedy, Drama, Horror ,Mature ,Mystery, Psychological , Supernatural ,Tragedy
