[Book-1]novelထဲဝင်သွားပြီးနောက် အသဲခွဲသမားဖြစ်လာခဲ့သောသူမ

118[U&Z]

[Unicode]

စြင်္ကန်ထဲမှာ ဖြစ်သည်။

စုထျန်းထျန်းရဲ့ မျက်ဝန်းတွေက စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း စူးရှသွား၏။ သို့ပေမယ့်လည်း သူတို့နှစ်ယောက်လုံးက TV stationထဲမှာပဲ ရှိနေသေးတာမို့ သူမရဲ့ ပုံရိပ်ကို ထိန်းသိမ်းဖို့ရာအတွက် အလျင်အမြန်ပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ပြင်လိုက်သည်။

"မုန့်မုန့် နင်ဘာကို ပြောချင်တာလဲ ငါမသိဘူး"

နင်မုန့်က မျက်ခုံးကို ပင့်လိုက်ပြီး "နားမလည် သေးတာလား? ဝိုး! ဒီနေ့ နင်ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဟမ်? ဝက်တစ်စုံ အဖြစ်များ ပြောင်းလဲသွားလို့လား။ အခုတော့ နင်က ဝက်တစ်ကောင် ထက်တောင် ပိုတုံး အ နေတယ်!"

စုထျန်းထျန်းက ခြေလှမ်းတို့ နောက်ဆုတ်လိုက်ပြီး သူမ အသံကို မြှင့်လိုက်သည်။ "မုန့်မုန့် နင် ဘာဖြစ်လို့များ သူများတွေကို အခုလိုမျိုး စော်ကားနေရတာလဲ"

နင်မုန့်က လက်ပိုက်လိုက်ပြီး ဆက်ပြီး ချေပလိုက်သည်။ "ငါ ဘယ်တော့မှ လူတွေကို မစော်ကားဘူး။ နင့်ကိုကြည့်လေ နင့်အကျင့်တွေက လူအ လို ဖြစ်နေချိန်မှာ နင့်ရဲ့ ဦးနှောက်ကလည်း ဝက်လောက်ပဲ ရှိတယ်။ အဲ့တာတင် မဟုတ်သေးဘူး တခြားလူတွေကို နေ့တိုင်း ခွေးရူးလိုမျိုး ကိုက်နေသေးတာလေ! ငါ့ကိုပြောစမ်းပါဦး နင့်ရဲ့ ဘယ်အပိုင်းကများ လူနဲ့တူနေလို့လဲလို့?"

ထိုသို့ ကြားပြီးတဲ့အခါမှာတော့ စုထျန်းထျန်းရဲ့ အသိစိတ်တို့ ကွယ်ပျောက်သွားလေပြီ။ သူမ မျက်နှာတစ်ခုလုံး မည်းမှောင်သွားရင်း ပြန်ပြောလိုက်သည်။ "တော်လိုက်တော့ နင်မုန့်! နင် ငါ့အပေါ် အမြဲ အထင်သေးတယ်ဆိုတာ ငါသိတယ် ဒါပေမယ့် နင် မလုပ်နိုင်....."

နင်မုန့် ကြားဖြတ်ပြောလိုက်သည်။ "အိုး အားနာပါရဲ့ ငါနင့်ကို တခါမှ အထင်မသေးခဲ့ဖူးဘူး! ဘာလို့ဆို နင်က ငါ့အာရုံထဲမှာ ဘယ်တုန်းကမှ မရှိခဲ့လို့ပဲ!"

မြင့်တက်လာတဲ့ ဒေါသတွေကို ထိန်းရန် ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ စုထျန်းထျန်း လက်တင်လိုက်သည်။ "ငါ့ကို ပူလောင်တဲ့ စကားပြောဖို့ အဲ့လောက်အချိန်တွေ ပေါနေရင် နင့်ဘာနင် လင်းချင်ပေ့ကို သွားစစ်ကြည့်တာ ပိုကောင်းမယ်!"