Chapter (90-2)_ နင်နင်ရဲ့ ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း ငိုကြွေးခန်း
ရှုဟိန်က စောစောထတဲ့အလေ့အကျင့်ရှိပြီး ရှုနင်မှာနောက်ကျမှ အိပ်ယာထတဲ့ အလေ့အထရှိတယ်။ ကောင်းကင်၌နေမြင့်နေပေမယ့် ရှုနင်က အိပ်ယာမှ
မနိုးသေးပါ။ ရှုဟိန်၏နူတ်ခမ်းက ပြုံးလိုက်ပြီး လက်ချောင်းဖြင့်သူ့ညီငယ်လေး၏မျက်နှာပေါ်ကို အသာယာ တို့ထိကြည့်နေမိသည်။
ရှုဟိန်၏လက်များက သူ့နှာခေါင်းထိပ်ကို ရောက်လာချိန်မှာ ရှုနင်က အိပ်ယာက နိုးလာခဲ့သည်။
ရှုဟိန်က အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်သည်။ ရှုနင်က သူ့လက်ကို ဆန့်ကာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ ခိုင်မာသော လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်မိလိုက်လို့ မျက်လုံးကို အမြန်ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
အိုင်း... ...... (⊙ o ⊙) ဒါက တကယ် အကိုကြီးပဲ....။
ရှုနင် ကမျက်စိကိုမြန်မြန်ဖွင့်လိုက်ပြီး အိပ်ချင်နေတဲ့ စိတ်လေးတွေအားလုံး အငွေ့ပျံသွားတယ်။ သူ အရမ်းထိတ်လန့်သွားတယ်။
အစ်ကိုကြီးက အိပ်ယာထဲ ရှိနေတုန်းပဲ၊ တကယ်တော့ သူ နိုးပြီ မဟုတ်ဘူးလား။ အိပ်ယာစောစောထတာက သူ့အကျင့်ပဲ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား ...
ထိုအချက်ကိုအတည်ပြုပြီးသောအခါ အကိုကြီး အိပ်ပျော်နေသည်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ရှုနင်က အကိုကြီးကို စတင်ညှဉ်းဆဲခဲ့သည်။ ပထမ ဦး ဆုံး သူသည် အကိုကြီး၏ နှခေါင်းကိုညှစ်သည်။ ပြီးတော့ အကိုကြီးရဲ့ ခေါင်းကိုလှမ်းထိတော့ အကိုကြီး၏ မျက်ခုံးများက ကြုတ်လာသည်။ ဒါပေမယ့် နင်နင် သူ့ခေါင်းကို ဖွနေသည်ကို အငြင်းတာက အံ့သြစရာ ကောင်းတာပဲ။ ရှုနင် က ဒီအခွင့်အလမ်းကို ယူပြီး သူ့ကို စိတ်တိုင်းကျ ကစားနေသည်။ ခေါင်းက ဆံပင်ကို ဖွပြီး အကိုကြီးရဲ့ မျက်နှာကို ပွတ်သပ်နေ သည်။
ဒါဆိုရင် အကိုကြီး ဘယ်လို ဆက်အိပ်ပျော်နေမလဲဆိုတာကို ကြည့်ရအောင်! ဟမ် ~
တောင်းပန်လို့ရမယ် ထင်နေလား....
ဒါပေမယ့် ရှုနင်ရဲ့ ပါးစပ်ထောင့်များက တွန့်သွားပြီး တွေးလိုက်သည်။
" မလုပ်နိုင်ဘူး၊ အစ်ကိုကြီးက ငါ့ကို ထိမိတယ်ဆိုတာ ပုံမှန်ပဲလေ... ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ငါ့ရဲ့အဖိုးတန်အချိန် လေးကို ဖြုန်းတီးလို့မဖြစ်ဘူး... "
ရှုနင်က ဒီလိုတွေးပြီး ရှုဟိန်ကို နိုးလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီ၊ ငါ အရင် ဖုန်းဆက်လိုက်ဦးမယ် "
"အိုကေ!"
ရှုနင် ခုတင်ပေါ်က ဆင်းမည်အပြု ရှုဟိန်ဆီကို ဖုန်းဝင်လာခဲ့သည်။
ဖုန်းကတုန်ခါနေပြီး ရှုဟိန်က ဖုန်းကိုကောက်ယူ ကြည့်လိုက်တော့ အဲ့ဒါက ရှုကောင်းဆီက ဖြစ်နေသည်။
"မင်္ဂလာမနက်ခင်းပါ အဖိုး"
အဖိုးဆီက ဖုန်းမှန်းသိတော့ ရှုနင်က အကိုကြီးလက်ထဲက ဖုန်းကို လှမ်းယူကာ အဖိုးနှင့်ပြောချင်နေသည်။ ဒါပေမယ့် ရှုဟိန်ရဲ့ ရှည်လျားသောလက်မောင်းများက ဆန့်လာပြီး သူ့လက်ကြီးဖြင့် ရှုနင်ကို သူ့အောက်ကို ဖိထားကာ ဆံပင်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ကစားနေသည်။
ရှုနင်က သူ့လက်များကို ယမ်းကာ ကာကွယ်ပေမယ့် အကိုကြီး၏လက်ဝါးအောက်မှ မလွတ်မြောက်နိုင်ပေ။
သူက အဘိုးနဲ့ တကယ်ပြောချင်နေတယ်၊
လက်တိုတိုလေးက ဖုန်းကိုရအောင် မဆန့်နိုင်ဘူး။
ရှုဟိန်က စိတ်တိုင်းကျ စနောက်ပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ကောင်းပြီ! ခဏနေရင် မင်းကို ဖုန်းပေးပါ့မယ်"
ဖုန်းတဖက်က ရှုကောင်းက ဖုန်းထဲက ကြားရသည့် မြေးအလတ်ရဲ့အသံကြောင့် ပြုံးပြီးမေးလိုက်သည်။
" ဘာသံတွေလဲ။ နင်နင် ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတာလား။"
"မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော် သူ့ကိုအနိုင်ကျင့်နေတာ "
ရှုဟိန်က ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းပြောလိုက်သည်။ ရှုနင်က လေကို မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
ကောင်းပြီ...မင်းလက်ထဲက ဖုန်းကို ငါ မလုနိုင်ရင် လက်ပစ်ဗုန်းနဲ့ ကစားမယ်။ ဟိုတယ်မှာခေါင်းအုံးတွေ အများကြီးရှိတယ်။ ငါ ပစ်တော့မယ်။ ပစ်တော့မယ်။
အာ...အလုပ် မဖြစ်ဘူး။ အကိုကြီးရဲ့လက်တံရှည်တွေက အလွယ်တကူ ဖယ်ပစ်နိုင်တယ်။ ငါ စောင်နဲ့ ဖုံးအုပ် လိုက်မယ်...
သူက အရာအားလုံးကို စောင်ဖြင့် ဖုံးအုပ်ရန်ကြံပြီး ကျေနပ်နေသည်။
အဲ့လိုဆိုရင် စောင်အောက်ကို ရောက်သွားရင် ရှုဟိန် ဘယ်လို ဖြစ်သွားနေတယ်ဆိုတာကြည့်ရအောင်!
ရှုနင်ကစဉ်းစားလိုက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ထိုအရာကိုပြုလုပ် ခဲ့သည်။ အကယ်၍ ကလေးဖြစ်ခဲ့ရင် ငါဟာ ၁၅ နှစ်ပြည့်ပြီး 16 နှစ်ထဲ ဝင်ကာစ ကလေးပဲ ရှိသေးတယ်။ ငါ ဘယ်သူ့ကိုကြောက်ရမလဲ။
ရှုဟိန်ရဲ့ကိုယ်ပေါ် စောင်ဖြင့် ဖုံးအုပ်ခံလိုက်ရပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာ ဖုန်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲဖြစ်ကာ ဖုန်းပြောမပျက်ပေ။
ရှုကောင်းက တဖက်က ဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတဲ့အသံတွေကို ကြားပြီးကတည်းက အလွန်သိချင်စိတ်ပြင်းပြစွာဖြင့် မေးနေသောကြောင့် ရှုနင် ဘယ်လို မွှေနေသည်ကို ရှုဟိန်က အဖိုးကို အသေးစိတ်ပြောပြခဲ့သည်
ရှုနင် ၏လုပ်ရပ်များအားလုံးကို အဖိုးက တန်းသိနေသည်ကို သတိမထားမိပဲ ဆက်လက်ပြီး အကိုကြီးကို စနောက်ရ်န ကြိုးစားနေသည်။
ဒါကြောင့် သူတို့ အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိမ်က လူတွေအားလုံးက သူကို သဘောကျကာ ရယ်စရာကောင်းတဲ့မြင်ကွင်းတစ်ခုဖန်တီးစေခဲ့တယ်။
မင်းဘာရယ်နေတာလဲ ...... နတ်ဘုရားကြီး မင်း ငါ့ကို ရှင်းပြလို့ရမလား ￣ へ ￣
ရှုနင်က သူ့နဖူးကိုတွန့်လိုက်ပြီး နတ်ဘုရားကြီး ၃ ပါးက ဘာကြောင့် ရယ်နေသလဲဆိုတာ စဉ်းစားလိုက်မိသည်။ ထိုအမူရာလေးက အဖိုး၊ အဖေနဲ့အကိုကြီးကို ပိုမိုရယ်မောစေပြီး အတူတူ ပျော်ရွှင်စွာမနက်စာ စားလိုက်ကြသည်။
ဘယ်လောက်ကောင်းလိုက်လဲ....
သို့သော်သဟဇာတ ဖြစ်နေသည့်အချိန် မရောက်သင့်သောအရာတစ်ခု ရောက်လာခဲ့သည်။
သေးငယ်သော ခြေထောက်လေးနေတွေနှင့် ကလေးတစ်ယောက်က ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်ပြီး ထမင်းစားခန်းကို ရောက်လာခဲ့သည်။ သူ့လက်တွေက သဲတွေပေနေပြီး ပန်းတချို့ကို ဆုပ်ကိုင်ထာပြီး ပါးစပ်ကနေ့ချိုမြိန်စွာအော်ပြောလိုက်တယ်
" အဖိုး၊ ဖေဖေ ~"
သူ့ကိုတာဝန်ယူထားတဲ့ ကလေးထိန်းနာနီအကုန်က သူကဘေးကနေ ဝန်ရံပြီးလိုက်လာကြသည်။ သူတို့က ကလေးလေး လဲကျပြီး ဒဏ်ရာရမှာကို ကြောက်ပေမယ့် ကလေးလေးကို မထိကိုင်ရဲကြပေ။ ထိုကလေး စိတ်မပျော်ပြီးအော်ငိုမည်ကို ပိုကြောက်နေသည့်ပုံပေါ်သည်။
ရှုနင်က ဒီကလေးကို ထိန်းဖို့ ဘိုးဘွားပိုင်အိမ်ကြီးထဲမှာ နောက်ထပ် နာနီတွေ အသစ်ထပ်တိုးလိုက်ရသည်ကို ကြားမိခဲ့သည်။
ထိုကလေးလေးက နောက်ဆုံးတွင် ထမင်းစားပွဲသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။
သူစိမ်းတွေရောက်နေတာလား။
ရှုယောင်းရဲ့မျက်လုံးလေးတွေက မှိတ်တုတ်မှိတ်တုတ် ဖြစ်သွားခဲ့ပြီးမေးလိုက်သည်။
"မင်းက ဆရာအသစ်တွေလား။ ငါနဲ့အတူ လာ ကစား ပါ။ "
ရှုချိန်က တုတ်တုတ်မှ မလှုပ်ခဲ့သလို ရှုကောင်းကလည်း ခါတိုင်းလို ကလေးလေးကို ပြေးမကြိုခဲ့ဘူး။ ရှုဟိန်ကလည်း သူ့ထမင်းကို သူ့ဖာသာ အေးဆေး ချောမွေ့စွာစားနေသည်။ ရှုနင်ကက ရေခွက်ကို လက်တဖက်က ကိုင်ထားပြီး ကျန်လက်တဖက်က တူကို ကိုင်ထားပေမယ့် ဘာမှမလုပ်ပဲ ကျောက်ရုပ်တုလို ငြိမ်သက်သွားခဲ့ပြီး စိုက်ကြည့်နေခဲ့သည်။
ရှုချိန်နှင့် ရှုကောင်းတို့သည် သူတို့တူတွေကို တပြိုင်တည်း ဆန့်ကာ ရှုနင် အကြိုက်ဆုံး ခရမ်းသီးဟင်းကို ညှပ်ပြီး ရှုနင်ရဲ့ပန်းကန်ထဲကို ထည့်ပေးလိုက်ကြသည်။ ရှုနင်က ထိုအခါမှ အသက်ဝင်လာပြီးခေါင်းငုံ့ကာ ဟန်မပျက် အစားစားလိုက်ပေမယ့် အစောပိုင်းကဲ့သို့ အသက်မပါတော့ပေ။ ရှုကောင်းက ရှုနင်ကို စကားပြောနေဆဲဖြစ်ပြီး ရှုချိန်က ရှုယောင်းကို ဘိုးဘွားပိုင် အိမ်ဟောင်းဘက်ကို ခေါ်ပြီးရက်တချို့ထားရန် အမိန့်ပေးလိုက်သည်။
ရှုယောင်းက မသွားချင်လို့ အော်ဟစ်ငိုကြွေးကာ ဆူညံနေခဲ့သည်။ ဒီရှုယောင်းက ကြီးလာတာနဲ့ ထိန်းရတာ တကယ်ကို မလွယ်တော့ဘူး။
သုံးနှစ်အရွယ်ကလေးငယ်သည် စားပွဲပတ်လည်တွင် ပတ်ပြေးကာ သူ့အမြင်ကို ကျယ်လောင်စွာ အော်ပြောနေသည်။.
" ငါ မသွားဘူး၊ ငါ မသွားချင်ဘူး၊ သူတို့နှစ်ယောက်ပြန်လာရင် ဘာလို့ ငါ သွားရတာလဲ"
ရှုနင်: "...... " ဒီကလေးက နတ်ဆိုးလေးပဲ...
ရှုဟိန်သည် ဆက်လက်စားသောက်နေခဲ့ပြီး တုန့်ပြန်မှုမရှိခဲ့ပါ။ ရှုယောင်းသည် စားပွဲပေါ်ရှိ ပန်းကန်လုံးတစ်လုံးကို ယူပြီး ရှုနင်ဆီသို့ လွှင့်ပစ်သည်နှင့် ရှုဟိန်က သူ၏လက်မောင်းများထဲသို့ ရှုနင်ကို ဖက်ကာ ကာကွယ်ပေးခဲ့သည်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင် ဒီပန်းကန်နဲ့ထုခံရတာ ဘာမှ မနာကျင်ပေ။ ဒါပေမယ့် ရှုနင်ဆိုတာ တစ်ဘဝလုံး ရှုဟိန်ရဲ့ကာကွယ်မှုအောက်မှာ ရှိနေမယ့်လူ မဟုတ်လား။
ရှုနင်၏မျက်နှာပေါ်က အရိပ်ယောင်က ပြောင်းလဲသွားခဲ့သည်။ ဒါကိုမြင်တော့ ရှုချိန်က ရှုယောင်းကို အရမ်းစိတ်ပျက်သွားခဲ့သည်။
"ရှောင်ယောင်းယောင်း...မင်းက ဘယ်လိုဖြစ်ပြီးအရမ်းလွန်လာရတာလဲ။ မင်းတို့ ဘာရပ်ကြည့်နေကြတာလဲ။ သူ့ကို အခုချက်ချင်း ခေါ်သွားစမ်း...အခု ခပ်ဝေးဝေးကို ခေါ်သွားလိုက်..... "
ထိုအချိန်မှ အိမ်စေတွေနဲ့ နာနီတွေက အပြေးအလွားဖြင့် ငိုနေသောငယ်ရွယ်သောသခင်လေးကိုသယ်ဆောင်သွား ကြသည်။
ရှုယောင်းက အရမ်းဒေါသထွက်နေတဲ့အတွက် သူ့မျက်နှာက နီရဲလာသည်အထိ ငိုကြွေးပြီး ပြောလိုက်သည်။
"ဖေဖေ မကောင်းဘူး၊ အဖိုးက ဆိုးတယ်၊ ငါ မေမေ့ကို လိုချင်တယ်၊ ငါ့ မေမေကို လိုချင်တယ်၊ ဟင့်...ဟင့်..ဟင့်.... "
အာ...........
ကလေးလေးရဲ့ အသံက ရှုချိန်ရဲ့နှလုံးသားကို ချက်ချင်းထိုးဖောက်နိုင်ခဲ့သည်။ ချင်ယွိကျိုးက သူတို့ပိုင်သည့် ကျွန်းတွင် ကောင်းစွာနေထိုင်ခဲ့ရင် ပြန်ခေါ်ရမယ့် အချိန် ရောက်သင်ပြီ မဟုတ်လား။ ရှုချိန်က ရှုကောင်းကို ကြည့်လိုက်ပေမယ့် ရှုကောင်းက သူ့သားကို လုံးဝမကြည့်ပေ။ ဒါက ချွေးမကို ပြန်ခေါ်ရန် သဘောမတူကြောင်း ပြနေသည်။
→ _ →
နတ်ဆိုးလေး အတွက် နတ်ဆိုးမတစ်ကောင်ကို ဒီကို ခေါ်ဆောင်လာရမှာလား...
လူတိုင်းသိကြသည့်အတိုင်း ရှုကောင်း သည် ချင်ယွိကျိုး ကို အထင်သေးသည်။ သူတို့ကွဲသွားတဲ့ အချိန်မှာ သူ့ဘဝက အထီးကျန်ဆန်လွန်းလှသည်။ သူ၏ ပထမဇနီးဆုံးသွားသည့်အခါက သူ့ဘဝက ကံဆိုးမိုးမှောင်ကျသလို ခံစားခဲ့သည်၊ ထိုအချိန်က ရှုချိန်သည်တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်သွားခဲ့ပြီး ရင်ထဲက လစ်ဟာမှုကို ဖြည့်တင်းရန် မည်သူမဆိုနှင့် အိပ်နိုင်ခဲ့သည်။ သို့သော် အခု သူ၌ဇနီးရှိပြီ၊ ထို့ကြောင့်သူ သည် အပြင်ဘက်တွင် ရှုပ်ထွေးမှု လုပ်ချင်သောကြောင့် ရှုချိန်က ထိန်းသိမ်းနေခဲ့သည်။ ကျန်းမာသန်စွမ်းသော ယောကျာ်းတစ်ယောက်က ထိုစိတ်ကို ထိန်းထားလေလေ ထိုအရာနဲ့ပတ်သတ်သည့် ကောင်းသည့်အချက်ကို ပိုသတိရလေလေဖြစ်သည်။
ချင်ယွိကျိုးက သူ့အနီးအနားမှာရှိနေတဲ့အချိန်မှာ သူမက သူ့ကိုတတ်နိုင်သလောက်ဂ ရုစိုက်ခဲ့တယ်။ ထိုအချိန်က သူသည်ကလေးငယ်ကြောင့် သူမနဲ့ လက်ထပ်ခဲ့ပြီးဖြစ်သော်လည်း ယခုအချိန်တွင် ရှုချိန်သည် သူမကိုကြိုက်နှစ်သက်ပြီး စိတ်ရင်းမှန်ဖြင့်ပြုမှုဆက်ဆံခဲ့သည်။ တကယ်တော့ ရှုနင်က သူ့အမေကို ပြန်ခေါ်ချင်ကြောင်း ပြောခဲ့ရင် သူ့အတွက် ဘာ ပြသနာမှ မရှိပဲ အလွယ်လေး ပြန်ခေါ်နိုင်မည် ဖြစ်သည်။
ရှုချိန်သည် အစာစားပြီးနောက် ရှုဟိန်ကို ဖယ်ထုတ် ခဲ့သည်။ ရှုဟိန်၏စိတ်နှလုံးထဲတွင် အလွန်နာကြည်းပြီး နှလုံးသားတစ်ခုလုံး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် အလွန်မှောင်မိုက်နေသည်။
ဒုတိယသားလေး၏အခန်းသည် အလွန်နွေးထွေးသော အရိပ်အငွေ့နှင့် ပြည့်စုံနေသည်။ အရောင်များ အားလုံးသည်နွေးထွေးသောကြောင့် ကြည့်ရတာ အဆင်ပြေသည်။ ရှုချိန် ၏အကြည့်က ရှုနင်ထံသို့ရောက် ခဲ့သည်။
"မြို့တော်မှာ နေရတာ ဘယ်လိုနေလဲ..."
"အားလုံးကောင်းပါတယ်။ "
"ဘယ်လောက်ပဲကောင်းနေပါစေ၊ မင်း ချစ်ရတဲ့လူတွေနဲ့ အတူတူရှိတာနဲ့ ယှဉ်လို့တော့ မရဘူး !"
ရှုချိန်က ရှုနင်ရဲ့ပခုံးကိုဖက်လိုက်ပြီး အသာပုတ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ရှုနင်က နားလည်ခဲ့ပေမယ့် သူ သဘောမတူခဲ့ပေ။
"ဖေဖေ၊ ကျွန်တော်အရွယ်ရောက်လာပြီ၊ အပြင်မှာ လေ့ကျင့်ရတာကို ကြိုက်တယ်၊ အခုဆိုရင် သူငယ်ချင်းတွေ ပိုများနေပြီ။ ကမ္ဘာကြီးကို ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေနဲ့ ကြည့်နေနိုင်ပြီ။ ဒါကြောင့် အဲဒီမှာ တစ်ယောက်ယောက်က ကျွန်တော့်ကို လာရှာပြီး စောင့်ရှောက်ပေးမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော်က အသုံးမကျ တာ့ဘူး။ အဖေ့ရဲ့သားက ကြီးပြင်းလာပြီ ဆိုရင် အဖေက လွတ်ပေးရတော့မယ်။ အဖေ ကျွန်တော် မကြာခဏ အိမ်ကို အလည်ပြန်လာမှာပါ၊ အနည်းဆုံး တက္ကသိုလ်ဘွဲ့ မရခင်အထိ ကျွန်တော့်ကို လွှတ်ထားပေးလိုက်ပါ!"
"ကောင်းပြီ၊ နင်နင် မင်း... ကြီးပြင်းလာပြီ၊ မင်းမှာလည်း ကိုယ်ပိုင်အမြင်တွေရှိလာတယ်"
"အဖေ, နောက်ထပ် ဘာမှ မရှိတော့ဘူး မလား"
ရှုနင်သည်ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ရှုချိန်ကို ထားရစ်ကာ ထွက်ပြေးခဲ့သည်။ ရှုချိန် သည် ပညာရှိတစ် ဦး ဖြစ်ပြီး မည်သည့်နေရာတွင် သူမှားသွားခဲ့သည်ကို သူ့ဖာသာ နားမလည်ခဲ့ပေ။ သူ့သားထွက်သွားတဲ့နောက် အခန်းက အရမ်းကို ဆိတ်ညံနေပုံပေါက်သွားခဲ့သည်။ အပြင်ဘက် တံခါးနားမှာ သူ့ သားကြီး ပေါ်လာတော့ ရှုချိန်က သူ့သားကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။
" ဟိန်ဟိန်...နင်နင်က ဘာကြောင့် ရှုယောင်းနဲ့သူ့အမေကို မုန်းတီးရတာလဲ?"
တစ်နေ့တည်းနဲ့ သုံးပေလောက်ထူးတဲ့နှင်းထုဆိုတာ မဖြစ်ပေါ်လာနိုင်ဘူး၊ လူ့ရဲ့စိတ်နှလုံးဟာ ရှုပ်ထွေးတယ်။ ရှုဟိန် ကတော့ ရှုနင်ကို အနည်းငယ်ကိုသာ နားလည်နိုင်တယ်၊
"သူမက သူ့ကိုမွေးဖွားခဲ့ပြီး ဂရုမစိုက်ပဲ ပစ်ထားခဲ့တယ်။ ဒါ့အပြင် ကြီးလာချိန်မှာ သူ့ကို နာကျင်မှုတွေပဲ ပေးခဲ့တယ်။ အခု ရှုယောင်းက မွေးကတည်းက လူတိုင်းရဲ့အချစ်ကိုရခဲ့တာက နင်နင်ကို နည်းနည်းခါးသီးစေတယ် "
သားကြီးကကောင်းတာကိုပြောနေတာပဲ။ အခုစဉ်းစားလိုက်ရင် သူက ဒုတိယညီကို တကယ်ကာကွယ်ပေးနေတယ်။ ရှုယောင်းလည်းပဲ ဟိန်ဟိန်ရဲ့ ညီလေးပဲ မဟုတ်လား။
ရှုဟိန်က သူ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး စိတ်ရှုပ်ထွေးသွားသည်။ ရှုဟိန်က အခန်းထဲကို ဝင်လာပြီး တံခါးကိုပိတ်လိုက်သည်။ သူ့အဖေနဲ့ သူ ဆွေးနွေးစရာတချို့ရှိနေသည်။
ရှုချန်သည်စတုတ္ထထပ်သို့ တွေးတောနေရင်း တက်လာခဲ့သည်။ ရှုကောင်းက သူ့သားကို ဂရုမစိုက်ပဲ ဆွန်းလင်းနဲ့စစ်တုရင် ကစားနေခဲ့သည်။
ရှုချိန်က သူ့ဘေးမှာ အကြာကြိးစောင့်နေခဲ့ပြီး ရှုကောင်းက စိတ်ထဲကနေ တွေးနေသည်။
ဘာတွေကများ သူ့ကို ခုလို ဘေးမှာ လာရပ်နေစေတာလဲ။ ချင်ယွိကျိုးကြောင်းလား...
ရှုကောင်းက သူ့သားကို သိပ်စိတ်မပူစေချင်ခဲ့ဘူး၊ တကယ်လို့ ချင်ယွိကျိုးကို ပြန်ခေါ်လာခဲ့ရင် ရှုယောင်းက သူမရဲ့ ပဲ့ကိုင်မှုအောက်မှာ ကြီးပြင်းလာပြီး ရှုနင်ကတော့ အိမ်ကိုမပြန်လာချင်တော့ဘူး။ ဒါဆို အဲ့လိုဖြစ်လာမှာပဲ။
"အာချိန်... သူမကို နှစ်သစ်ကူးမှာ အိမ်ပြန်လာခိုင်းပြီး သူမရဲ့သားတွေကို ကြည့်ခိုင်းလိုက်.... "
ရှုချိန်သည်အလွန်အံ့အားသင့်သွားပြီးမတ်တတ်ထရပ်ကာ ပြောလိုက်သည်။
" ကျေးဇူးတင်ပါတယ်အဖေ"
"မင်း ကိုယ်တိုင် ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့လာရပြီးမှ အတွေ့အကြုံကောင်းဆိုတာ မင်း သိလာလိမ့်မယ်။ ငါက အမြဲတမ်း မင်းဘေးမှာ နေပြီး တစ်သက်လုံး အကြံဉာဏ်တွေ မပေးနိုင်ဘူး။ ငါ့သား...မင်း ဖာသာ ရင်ဆိုင်ကြုံတွေ့ခဲ့ပြီးမှာ ဘယ်ရာကို နွေးထွေးရမယ်။ ဘယ်အရာကို အေးစက်ရမယ်ဆိုတာ မင်းဖာသာ သိလာလိမ့်မယ်။ ဒီလိုပဲ ငါ့မြေးတွေလည်း ကြီးပြင်းလာပြီး အရွယ်ရောက်လာလိမ့်မယ် "
"အဖေ ဆိုလိုတာက......"
"မင်း နားလည်မယ်ဆိုရင် သူမကို ပြန်ခေါ်ဖို့ စီစဉ်လိုက်တော့။ ငါ ပြောတာကို မမေ့လိုက်နဲ့။ မင်း သူမကို ခေါ်လာရင် အရင်ဆုံးကွာရှင်းရမယ်။ နောက် ၅ နှစ်အတွင်း သူမ ဘာမှ မလုပ်ဘူးဆိုမှ မင်းတို့ ပြန်လက်ထပ်လို့ရတယ်။ အဖေလျှောက်ခဲ့တဲ့ လမ်းက မင်းထက် ပိုများတယ် ငါ့သား။ အဖေက မင်းကို ဘယ်တော့မှ မထိခိုက်စေချင်ဘူး၊ ရှုမျိုးနွယ်စု နောက်မျိုးဆက်အတွက် အားလုံး အဆင်ပြေအောင် လုပ်ဖို့ဆိုတာ မလွယ်ကူဘူး၊ ရှုဟိန်ရဲ့ ကိစ္စရပ်တွေကို သိတာက မင်းနဲ့ငါပဲရှိတယ်။ သူမက မသိဘူး။ တကယ်လို့ သူမက ဒီဟာကို သိခဲ့ပြီး တခုခုလုပ်ခဲ့မယ်ဆိုရင် အဖေ လုပ်မယ့်အရာအတွက် အဖေ့ကို အပြစ်မတင်နဲ့ "
"အဖေ ...... ဒါ အရမ်း မလောလွန်းဘူးလား.... "
အားချန်က အမြဲတမ်းချစ်ခြင်းမေတ္တာမှာ ကျရှုံးနေ့ကျဖြစ်သည်။ ထိုအဖြစ်ကြောင့်သူ့သားကို ရှုကောင်း အပြစ်တင်ဖို့ ပျင်းရိနေပြီဖြစ်သည်။
"မင်း သူမကိုကွာရှင်းပြတ်စဲခြင်း မလုပ်ချင်ဘူးဆိုရင် သူမကို ပိုင်ဆိုင်မှုအားလုံးကို စွန့်လွှတ်ကြောင်း စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးပါစေ။ မင်းက လူတွေကို အကဲဖြတ်တဲ့နေရာမှာ အမြဲတမ်းညံ့ဖျင်းခဲ့တယ်။ သူမက ဒီ ပိုင်ဆိုင်မှု စွန့်လွှတ်ကြောင်း စာချုပ်မှာ လက်မှတ်ထိုးမယ်ဆိုရင် ငါက ဒီတိုက်မြင့်ပေါ်က ခုန်ချရဲတယ်.... "
" အဖေ!"
ဆွန်းလင်းလည်း သခင်ကြီးအတွက် စိတ်ပူကာပြောလိုက်သည်။
"အကိုကြီး ပြောတာက များနေပြီ။ အကိုကြီးက ဒီထက် တင်းကြပ်ရင် ကလေးတွေနဲ့ကြားက ဆက်ဆံရေးကို ထိခိုက်လိမ့်မယ်.... "
"ဟမ်....ကောင်းပြီ။ ငါ့ဖာသာပဲ ငါ့အပင်တွေကို ဂရုစိုက်နေတော့မယ်။ သူတို့ဖာသာ လုပ်ချင်တာ လုပ်ပါစေတော့.."
ရှုကောင်း ကစိတ်ဆိုးနေတယ်။
"အား... အမှိုက်တွေကိုဆေးကြောသန့်စင် ရဦးမယ်...."
ဆွန်းလင်းက သူ့သခင်ကြီးက ကြာလေ ကလေးလိုဖြစ်နေသောကြောင့် ခေါင်းသာ ယမ်းလိုက်ပြီး ရှုချိန်ကို မျက်လုံးဖြင့် အချက်ပြလိုက်သည်။ ရှုချိန်က ခေါင်းငြိမ့်ကာ အောက်ထပ်ကို ဆင်းသွားခဲ့သည်.။
ဒုတိယထပ်တွင်လည်း အခြေနေက သိပ်မကောင်းပေ။ ရှုချိန် အခန်းထဲက ထွက်သွားတာနဲ့ ရှုဟိန်က ရှုနင်ကို သူ့လက်မောင်းတွေကြားဆွဲသွင်းကာ နှစ်သိမ့်ပေးနေသည်။
ရှုနင်က ရှုဟိန်ကို ဖက်ထားရင်း ရင်ထဲမှာ လေးလံနေသည်။ ချင်ယွိကျိုးပြန်လာတော့မှာလား။ သူမက ရှုဟိန်ကို ဆန့်ကျင်ပြိးတိုက်ခိုက်တော့မှာပဲ... ဟင့်အင်း.. ဒီဘဝတော့ မဖြစ်စေရဘူး။ ငါ ဒီမှာ ရှိနေတယ်။
ရှုနင်က ချင်ယွိကျိုးရဲ့ သူတော်ကောင်းမ ဟန်ဆောင်ပြီး နောက်ကျောကို ဓါးနဲ့ထိုးတတ်တဲ့ အကျင့်စရိုက်ကို သဘောပေါက်သည်။ တကယ်လို့ ရှုနင်က သူမအတွက် တောင်းပန်ပေးရင် သူမက စောစောပြန်လာနိုင်မယ်လို့ သူမ မျှော်လင့်နေသည်။
နောက်ဆုံးတွင် ရှုယောင်းသည်ငယ်လွန်းသဖြင့် သူမ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်အောင် ဒီကလေးကို လွှမ်းမိုးနိုင်သည်။ ရှုယောင်းကလည်း အလွန်ပညာမဲ့သူ မဟုတ်လား။
" မင်း ဒီပန်းပွင့်လေးကိုကြိုက်လား?"
ရှုနင် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လသာဆောင်ပေါ်မှာ ပန်းပွင့်ပန်းရောင်သေးသေးလေးတွေ ပွင့်နေတဲ့ ဘွန်ဆိုင်းပင် တချို့ရှိနေတာကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုပန်းတွေက ချင်ယွိကျိုး၏မျက်နှာထက်က ရှိနေသ့် ဟန်ဆောင် နူးညံ့သော အပြုံးနဲ့ တူနေသည်။
" မကြိုက်ဘူးလား?"
"ဟင့်အင်း..မကြိုက်ဘူး"
ရှုဟိန်က အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့ စကားကို မပြောတတ်ပေ။ သူက ဘာကို ပြောချင်နေတာလဲ...။
"မင်း မကြိုက်ဘူးဆိုရင် ငါ အဲ့ဒါကို ဖျက်ဆီးပစ်နိုင်တယ်၊ ဒီအပင်ကို ငါလည်း မကြိုက်ဘူး၊ အရမ်း ဆန်းပြားလွန်းနေပြီး မျက်စိနောက်စရာကောင်းတယ်။ ဒီအပင်မရှိတော့ရင် အကုန် အဆင်ပြေသွားမှာပါ။ "
"ဒီနေရာမှာထားခဲ့တာ အကောင်းဆုံးပါပဲ။ ဒါကို သဘောကျတဲ့လူတွေ ကြည့်နိုင်ပါတယ်။ အဲဒီမှာ သူ့ဖာသာ ညှိုးနွမ်းပျက်စီးသွားမယ့် အချိန်ဆိုတာ ရှိနေမှာပါ"
ရှုဟိန် နားလည်လိုက်တာကတော့ ချင်ယွိကျိုးက သူ့အမေဖြစ်လို့ နင်နင်က ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူးပေါ့။
ဒါပေမယ့် ရှုနင်က ချင်ယွိကျိုးကို ခုလို ကိုတစ်သက်တာလုံးထိန်းသိမ်းထားစေချင်တယ်။ သူမ ဘယ်တော့မှမရနိုင်တဲ့အရာတွေကို သူရနေတာကို အဝေးကနေ မျှော်ကြည့်နောကို သူ မြင်ချင်နေခဲ့တယ်။ ရှုယောင်းနဲ့အတူ သူမက သူ့ရဲ့အောင်မြင်မှုကို ကြည့်ပြီးအတူတူ ခါးသီးသော ရက်များဖြင့် အသက်ရှင် နေထိုင်စေချင်သည်။ ဒါက သူ့ဘက်က အကြီးမားဆုံးကလဲ့စားချေခြင်းဖြစ်တယ်။ သူမကို အလွယ်တကူ သေစေတာက သူမကို အသက်သာဆုံး ခွင့်လွှတ်လိုက်ခြင်းပဲဖြစ်တယ်။ ဒါဆိုရင် ရှုနင်က စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရမှာပေါ့....
" မင်း ဘာတွေစဉ်းစားနေတာလဲ"
ရှုဟိန်သည် အလွန်တုန်လှုပ်ချောက်ချားဖွယ် ကောင်းသော အသွင်ဖြင့် ရှိနေသော ကလေးငယ်၏မေးစေ့ကို ပင့်မကာ အကြည့်ချင်းဆုံပြီးမေးလိုက်သည်။
"တကယ်လို့မင်းကို ငါနမ်းရင် မင်း စိတ်ကြည် သွားမလား"
"ဟုတ်တယ်!"
ရှုဟိန်၏ပါးစပ်ထောင့်များအထက်ကို ကော့တက်သွား သောအခါ သူက အရမ်း ပြုံးလိုက် မိသည်။ ရှုဟိန်က အရမ်းကို ချောမောခန့်ညားလှသောကြောင့် အခုလို သူ ပြုံးလိုက်ချိန်မှာ ရှုနင်ခမျာ လိပ်ပြာလွင့်သွားအောင် ဆွဲငင်ခံလိုက်ရတော့သည်။
ရှုဟိန်က လိုက်ကာများကို အကုန်ပိတ်လိုက်ကာ ရှုနင်ကို ပွေ့ပြီးအိပ်ယာထက်ကို တင်လိုက်သည်။ သူက စေ့စပ်သေချာသောလူ ဖြစ်သောကြောင့် လစ်ဟာကွက် တစ်ခုတောင် မဖြစ်စေချင်ပေ။
ရှုနင်က အိပ်ယာထက်မှာ အကိုကြီးရဲ့ သန်မာတဲ့ ရင်ခွင်အောက်မှ ဖိခံလိုက်ရပြီး ဘာမှ မလုပ်ရသေးခင် ပြင်းပြသော အနမ်းကို လက်ခံရရှိလိုက်သည်။
ရှုဟိန်က ဂျယ်လီလေးလို အိစက်ကာ အရသာရှိလှသည့် နင်နင်ရဲ့နူတ်ခမ်းလေးကိုစုပ်ယူကာ နမ်းရှိုက်ရင်း ခပ်ဖွဖွကိုက်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့လျှာဖြင့် နင်နင်ရဲ့ အာခံတွင်းထဲကို ကျူးကျော်ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်ကာ သူပိုင်ဆိုင်သည့် နယ်မြေအကုန်ကို စစ်ဆေးတော့သည်။
နင်နင်လည်း ချိုမြိန်လွန်းလှသည့် အကိုကြီးရဲ့အနမ်းကို လက်ခံရလိုက်ပြီးနောက် လျှာချင်းရစ်ပတ်ကာ စုပ်ယူလိုက်သည်။
ဤအနမ်းသည် ပျားရည်ကဲ့သို့ချိုမြိန်လွန်းလှကာ အနမ်းက ကြရှည်လျားလွန်းသဖြင့် သူ၏တံတွေးများပင် နူတ်ခမ်းထောင်မှ ယိုစိမ့်ကျလာသည်။ ရှုဟိန်က ထိုလမ်းကြောင်းအတိုင်း လိုက်နမ်းကာ နင်နင်၏ လည်ပင်းသို့တိုင် အနမ်းတို့က လိုက်လာပြီး အလွန်လောဘကြီးစွာဖြင် သိမ်းပိုက်နေခဲ့ သည်။
လည်တိုင်းကို ဖိအပ်ကာ နမ်းလိုက်သည့် အကိုကြီးရဲ့အနမ်းကြောင့် ရှုနင်က သာယာလွန်းလို့ ညည်းသံလေးက ပါးစပ်က ထွက်ကျလာခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့်သူက ချက်ချင်း သတိဝင်လာပြီး သူ့ကိုယ်လေးက တောင့်တင်းသွားခဲ့သည်။
အကိုကြီးက ငါ့ကို လိုချင်နေတာလား....
ထိုအတွေးကြောင့် မျက်ရည်စက်များက ကြည်လင်နေသော ရှုနင်၏ပါးပြင်ပေါ်သို့ ပုလဲကြိုးတစ်ချောင်း ပြတ်ကျလာသလို ဆက်တိုက် စီးကျလာခဲ့သည်။
အကိုကြီးကို သူ အရမ်းချစ်တယ်။ အကိုကြီးဖြစ်ချင်တာ၊ လိုချင်တာကို အကုန်ပေးအပ်လိုက်ချင်တယ်။
ဒါပေမယ့်အကိုကြီးက သူ့အကိုရင်းဖြစ်တယ်။ သူ့အပေါ်ကို အကိုကြီး ချစ်တယ်ဆိုတာ သိပေမယ့် အကိုကြိးရဲ့ အနာဂါတ်ကို လမ်းလွဲအောင် သူက သိသိကြီးနဲ့ မလုပ်သင့်ဘူး မဟုတ်လား။
ချစ်ပေမယ့် စည်းမကျော်နိုင်တဲ့ဘဝ...ချစ်ပေမယ့် ကိုယ့်ချစ်သူကို အကုန်မပေးအပ်နိုင်တဲ့ဘဝက အရမ်းကို ခါးသီးလွန်းလှတယ်.....
ရှုဟိန်က နင်နင်က ဘယ်လိုတွေးနေသည်ကို မသိပေမယ့် ရုတ်တရက် ငိုကျွေးလိုက်သဖြင့် ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်သွားပြီးနောက် ထပ်မလှုပ်ရှားနိုင် တော့ပဲ သူ့ညီလေးရဲ့အ ၀ တ်အစားကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ဖြစ်အောင် ပြန်လည် ပြုပြင်ပေးလိုက်သည်။
သူက စည်းကျော်ဖို့ မလုပ်ခဲ့ဘူးလေ။ သူ့ညီလေးရဲ့ ဘောင်းဘီကို ထိတောင် မထိခဲ့ဘူး။ ဘာကြောင့် ညီလေးက ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း ငိုနေရတာလဲ...
သူ့ညီလေး ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ...
ရှုဟိန်က နင်နင်ကို ပွေ့ချီကာ ပါးပြင်ပေါ်က မျက်ရည်များကို လက်ဖြင့်သုတ်ပေးခဲ့သည်။
ရှုနင်က ရှုဟိန်ရဲ့ ရင်ခွင်ထဲမှာ ခေါင်းမှီပြီး မျက်လုံးကိုဖွင့်ရန် မ ၀ ံ့မရဲရဲဖြစ်နေသည်။
သူက ယခင်က ရှုဟိန်ကို ညီဖြစ်သူကို နမ်းရင် ဂေးလ်သွားမည်ဟု ပြောခဲ့ပေမယ့် အခု သူက အကိုကြီးကို လိုချင်နေမိသည်။ သူက မကောင်းတဲ့ ညီလေးပဲ...အကိုဖြစ်သူကို မရိုးသားတဲ့ချစ်ခြင်းနဲ့ ချစ်မိနေတဲ့အတွက် မိုးကြိုးပစ်ချခံရသင့်တယ်...
သူ့အကိုကြီးက သူ့ကို ချစ်နေတယ် မဟုတ်လား... သူချစ်နေသလို မရိုးသားတဲ့ ချစ်ခြင်းနဲ့ သူ့ကို ချစ်နေတယ်မဟုတ်လား ...
အရင်ဘဝက သူ့ကို တလျှောက်လုံး စောင့်ရှောက်ပေးခဲ့တာတွေ... ဆေးရုံမှာ သူ့ နောက်ဆုံး အချိန် သူ့ကို အကုန်ဖွင့်ဟ ဝန်ခံခဲ့တာတွေ.....
အရင်ဘဝကတည်းက အကိုကြီးက သူ့ကို ချစ်နေခဲ့တာလား.....
ရှုနင်က အတွေးတွေ များလွန်းလို့ ခေါင်းကိုက်လာခဲ့သည်။
ငါ အတွေးခေါင်တာ ဖြစ်မှာပါ....
ရှုနင်က သူ့နားထင်ကို ပွတ်သပ်ရင်း ရှုဟိန်က ငါ့ဆီမှာ ဘယ်လို ကြွေဆင်းသွားနိုင်မှာလဲဟု တွေးနေမိသည်။
မင်းက တကယ့်အရူးပဲ... ရှုဟိန်က ငါ့ကို ပျော်အောင် ငါ့အိပ်ခန်းထဲမှာ အရုပ်လို သဘောထားပြီး ငါဖက်ချင်တိုင်း ဖက်လို့ရအောင် လုပ်ပေးခဲ့ရုံပဲလေ။
ငါ အကိုကြီးကို ဖက်ပြီး ညအချိန်မှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်စက်ခဲ့သလို မနက်နိုးတော့လည်း အကိုကြီကို ဖက်ပြီး နိုးထလာခဲ့တယ်။
ဒီဟာက ငါ့ကို သနားလို့ သူ လုပ်ပေးခဲ့တာလား။ ဒါမှမဟုတ် သူလည်းပဲပျော်လို့ အခုလို ဖက်အိပ်နေတာလား။ ချစ်စရာကောင်းပြီး အရမ်းဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အကိုကြီးက "ငါ မင်းကို ကြိုက်တယ်"လို့ အမြဲပြောခဲ့ပေမယ့် ကြိုက်တယ်ဆိုတာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့မတူဘူး
ဒီအတွေးကြောင့် ရင်ဘတ်ထဲ နာကျင်လာပြိး ရှုနင်၏မျက်တောင်များသည်စိုစွတ်လာပြန်ကာ မျက်ရည်များစီးကျလာပြန်သည်။
ရှုဟိန်ကစိုးရိမ်ပူပန်နေပြီး သူတို့ကိုနှုတ်ခမ်းဖြင့် သုတ်ပေးချင်ပေမယ့် မည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမျှ မပြုလုပ်ရဲ။ သူ၏လက်မဖြင့် ပါးပေါ်က မျက်ရည်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းပဲ သုတ်ပေးခဲ့သည်။
ညီငယ်၏မျက်ရည်များသည်ပြည့်လျှံနေသောရေကာတာတစ်ခုနှင့် တူသည်။ ဒီမျက်ရည်တွေက သူ၏နှလုံးကိုနာကျင်စေပြီး စိတ်ပူစွာ တဖွဖွမေးလိုက်မိသည်။
" ဘာအမှားပါလို့လဲ...ဘာဖြစ်လို့လဲ..."
ရှုနင်က သူ့ကြောင့် အစ်ကိုကြီးရဲ့အသံက အရမ်းကိုထိတ်လန့်တုန်လှုပ်လာသည်ကို သိလိုက်သည်။
အကိုကြီးက ငါ နေမကောင်းဖြစ်မှာကို စိုးရိမ်နေရတယ်။ သူ ငါ့ကို လုပ်ဖို့ တစ်လှမ်းတည်းပဲလိုတော့တယ်.... ငါက မကျော်သင့်တဲ့ စည်းကို အကိုကြီး ကျော်လာအောင် လုပ်နေမိတယ်...ငါက တကယ့်မကောင်းဆိုးဝါးပဲ...ငါက အရမ်းဆိုးသွမ်းတဲ့သူပဲ...
ရှုနင်က ဒီလိုတွေးပြီး သူ၏မျက်နှာကို အုပ်မိုးကာ သည်းထန်စွာ ဝမ်းနည်းပမ်းနည်း ငိုကြွေးလိုက်ပြန်သည်။
ရှုဟိန်သည် နင်နင်ရဲ့ မျက်ရည်ကြောင့် သူကိုယ်တိုင် မည်သို့ခံစားခဲ့ရသည်ကိုပင် မသိနိုင်လောက်အောင် စိတ်ဆင်းရဲခဲ့ရသည်။
သူတို့နှစ်ယောက်ဟာအခန်းထဲမှာ အတူတကွ ရှိနေကြပြီး တစ်နေ့လုံး ရှုနင်က ငိုရလွန်းလို့ အားနည်းနေတယ်။ သူ့မျက်လုံးများက တဖက်ကို လှည့်သွားပြီး ရံဖန်ရံခါ သူသည် ရှုဟိန်ကို တိတ်တဆိတ် ခိုးကြည့်ကာ ဒီချောမောလှပတဲ့ နတ်ဘုရားကြီးက သူ့အိပ်မက်တွေကို အမြဲတမ်းခိုးယူလေ့ရှိသည်ဟု တွေးနေသည်။
ရှုဟိန်က နင်နင်ကိုလှည့်ကြည့်တိုင်း နင်နင်သည်ကြောက်ရွံ့နေသည့် ယုန်ကလေးကဲ့သို့ သူ၏ ဦး ခေါင်းကို ချက်ချင်း တဖက်ကိုလှည့်ကာ ဝှက်လိုက် သည်။ နင်နင်က လိမ့်မည်။ အလွန်စိတ် လှုပ်ရှားနေပြီး သူ၏အသားအရေသည်ဖြူဖွေးနေပြီး သူ့စိတ်မှာ ရှုပ်ထွေးနေသည်။
ရှုဟိန်က ရှုနင် ၏ဘေးတွင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ချက်ချင်းပင် ရှုနင်၏ခန္ဓာကိုယ်က တောင့်တင်းလာသည်။
ရှုဟိန်က အရမ်းအကင်းပါးသူဖြစ်လို့ သူက နင်နင်ရဲ့ဘေးကို လုံးဝ ကပ်မလာတော့ပေ။
**-**
Chapter (90-2)_ နင္နင္ရဲ႕ ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေႀကြးခန္း
ရႈဟိန္က ေစာေစာထတဲ့အေလ့အက်င့္ရွိၿပီး ရႈနင္မွာေနာက္က်မွ အိပ္ယာထတဲ့ အေလ့အထရွိတယ္။ ေကာင္းကင္၌ေနျမင့္ေနေပမယ့္ ရႈနင္က အိပ္ယာမွ
မႏိုးေသးပါ။ ရႈဟိန္၏ႏူတ္ခမ္းက ၿပဳံးလိုက္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းျဖင့္သူ႔ညီငယ္ေလး၏မ်က္ႏွာေပၚကို အသာယာ တို႔ထိၾကည့္ေနမိသည္။
ရႈဟိန္၏လက္မ်ားက သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္ကို ေရာက္လာခ်ိန္မွာ ရႈနင္က အိပ္ယာက ႏိုးလာခဲ့သည္။
ရႈဟိန္က အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလိုက္သည္။ ရႈနင္က သူ႔လက္ကို ဆန႔္ကာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ခိုင္မာေသာ လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္မိလိုက္လို႔ မ်က္လုံးကို အျမန္ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အိုင္း... ...... (⊙ o ⊙) ဒါက တကယ္ အကိုႀကီးပဲ....။
ရႈနင္ ကမ်က္စိကိုျမန္ျမန္ဖြင့္လိုက္ၿပီး အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ေလးေတြအားလုံး အေငြ႕ပ်ံသြားတယ္။ သူ အရမ္းထိတ္လန႔္သြားတယ္။
အစ္ကိုႀကီးက အိပ္ယာထဲ ရွိေနတုန္းပဲ၊ တကယ္ေတာ့ သူ ႏိုးၿပီ မဟုတ္ဘူးလား။ အိပ္ယာေစာေစာထတာက သူ႔အက်င့္ပဲ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား ...
ထိုအခ်က္ကိုအတည္ျပဳၿပီးေသာအခါ အကိုႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ရႈနင္က အကိုႀကီးကို စတင္ညႇဥ္းဆဲခဲ့သည္။ ပထမ ဦး ဆုံး သူသည္ အကိုႀကီး၏ ႏွေခါင္းကိုညႇစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ အကိုႀကီးရဲ႕ ေခါင္းကိုလွမ္းထိေတာ့ အကိုႀကီး၏ မ်က္ခုံးမ်ားက ၾကဳတ္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ နင္နင္ သူ႔ေခါင္းကို ဖြေနသည္ကို အျငင္းတာက အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတာပဲ။ ရႈနင္ က ဒီအခြင့္အလမ္းကို ယူၿပီး သူ႔ကို စိတ္တိုင္းက် ကစားေနသည္။ ေခါင္းက ဆံပင္ကို ဖြၿပီး အကိုႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ပြတ္သပ္ေန သည္။
ဒါဆိုရင္ အကိုႀကီး ဘယ္လို ဆက္အိပ္ေပ်ာ္ေနမလဲဆိုတာကို ၾကည့္ရေအာင္! ဟမ္ ~
ေတာင္းပန္လို႔ရမယ္ ထင္ေနလား....
ဒါေပမယ့္ ရႈနင္ရဲ႕ ပါးစပ္ေထာင့္မ်ားက တြန႔္သြားၿပီး ေတြးလိုက္သည္။
" မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အစ္ကိုႀကီးက ငါ့ကို ထိမိတယ္ဆိုတာ ပုံမွန္ပဲေလ... ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ ငါ့ရဲ႕အဖိုးတန္အခ်ိန္ ေလးကို ျဖဳန္းတီးလို႔မျဖစ္ဘူး... "
ရႈနင္က ဒီလိုေတြးၿပီး ရႈဟိန္ကို ႏိုးလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ၊ ငါ အရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္ဦးမယ္ "
"အိုေက!"
ရႈနင္ ခုတင္ေပၚက ဆင္းမည္အျပဳ ရႈဟိန္ဆီကို ဖုန္းဝင္လာခဲ့သည္။
ဖုန္းကတုန္ခါေနၿပီး ရႈဟိန္က ဖုန္းကိုေကာက္ယူ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဲ့ဒါက ရႈေကာင္းဆီက ျဖစ္ေနသည္။
"မဂၤလာမနက္ခင္းပါ အဖိုး"
အဖိုးဆီက ဖုန္းမွန္းသိေတာ့ ရႈနင္က အကိုႀကီးလက္ထဲက ဖုန္းကို လွမ္းယူကာ အဖိုးႏွင့္ေျပာခ်င္ေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ရႈဟိန္ရဲ႕ ရွည္လ်ားေသာလက္ေမာင္းမ်ားက ဆန႔္လာၿပီး သူ႔လက္ႀကီးျဖင့္ ရႈနင္ကို သူ႔ေအာက္ကို ဖိထားကာ ဆံပင္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ကစားေနသည္။
ရႈနင္က သူ႔လက္မ်ားကို ယမ္းကာ ကာကြယ္ေပမယ့္ အကိုႀကီး၏လက္ဝါးေအာက္မွ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေပ။
သူက အဘိုးနဲ႔ တကယ္ေျပာခ်င္ေနတယ္၊
လက္တိုတိုေလးက ဖုန္းကိုရေအာင္ မဆန႔္ႏိုင္ဘူး။
ရႈဟိန္က စိတ္တိုင္းက် စေနာက္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ေကာင္းၿပီ! ခဏေနရင္ မင္းကို ဖုန္းေပးပါ့မယ္"
ဖုန္းတဖက္က ရႈေကာင္းက ဖုန္းထဲက ၾကားရသည့္ ေျမးအလတ္ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ၿပဳံးၿပီးေမးလိုက္သည္။
" ဘာသံေတြလဲ။ နင္နင္ ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနတာလား။"
"မဟုတ္ဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုအႏိုင္က်င့္ေနတာ "
ရႈဟိန္က ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေျပာလိုက္သည္။ ရႈနင္က ေလကို မႈတ္ထုတ္လိုက္သည္။
ေကာင္းၿပီ...မင္းလက္ထဲက ဖုန္းကို ငါ မလုႏိုင္ရင္ လက္ပစ္ဗုန္းနဲ႔ ကစားမယ္။ ဟိုတယ္မွာေခါင္းအုံးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ငါ ပစ္ေတာ့မယ္။ ပစ္ေတာ့မယ္။
အာ...အလုပ္ မျဖစ္ဘူး။ အကိုႀကီးရဲ႕လက္တံရွည္ေတြက အလြယ္တကူ ဖယ္ပစ္ႏိုင္တယ္။ ငါ ေစာင္နဲ႔ ဖုံးအုပ္ လိုက္မယ္...
သူက အရာအားလုံးကို ေစာင္ျဖင့္ ဖုံးအုပ္ရန္ႀကံၿပီး ေက်နပ္ေနသည္။
အဲ့လိုဆိုရင္ ေစာင္ေအာက္ကို ေရာက္သြားရင္ ရႈဟိန္ ဘယ္လို ျဖစ္သြားေနတယ္ဆိုတာၾကည့္ရေအာင္!
ရႈနင္ကစဥ္းစားလိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုအရာကိုျပဳလုပ္ ခဲ့သည္။ အကယ္၍ ကေလးျဖစ္ခဲ့ရင္ ငါဟာ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ၿပီး 16 ႏွစ္ထဲ ဝင္ကာစ ကေလးပဲ ရွိေသးတယ္။ ငါ ဘယ္သူ႔ကိုေၾကာက္ရမလဲ။
ရႈဟိန္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚ ေစာင္ျဖင့္ ဖုံးအုပ္ခံလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔လက္ထဲမွာ ဖုန္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲျဖစ္ကာ ဖုန္းေျပာမပ်က္ေပ။
ရႈေကာင္းက တဖက္က ဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနတဲ့အသံေတြကို ၾကားၿပီးကတည္းက အလြန္သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပစြာျဖင့္ ေမးေနေသာေၾကာင့္ ရႈနင္ ဘယ္လို ေမႊေနသည္ကို ရႈဟိန္က အဖိုးကို အေသးစိတ္ေျပာျပခဲ့သည္
ရႈနင္ ၏လုပ္ရပ္မ်ားအားလုံးကို အဖိုးက တန္းသိေနသည္ကို သတိမထားမိပဲ ဆက္လက္ၿပီး အကိုႀကီးကို စေနာက္ရ္န ႀကိဳးစားေနသည္။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္က လူေတြအားလုံးက သူကို သေဘာက်ကာ ရယ္စရာေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္းတစ္ခုဖန္တီးေစခဲ့တယ္။
မင္းဘာရယ္ေနတာလဲ ...... နတ္ဘုရားႀကီး မင္း ငါ့ကို ရွင္းျပလို႔ရမလား ￣ へ ￣
ရႈနင္က သူ႔နဖူးကိုတြန႔္လိုက္ၿပီး နတ္ဘုရားႀကီး ၃ ပါးက ဘာေၾကာင့္ ရယ္ေနသလဲဆိုတာ စဥ္းစားလိုက္မိသည္။ ထိုအမူရာေလးက အဖိုး၊ အေဖနဲ႔အကိုႀကီးကို ပိုမိုရယ္ေမာေစၿပီး အတူတူ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာမနက္စာ စားလိုက္ၾကသည္။
ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိုက္လဲ....
သို႔ေသာ္သဟဇာတ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ မေရာက္သင့္ေသာအရာတစ္ခု ေရာက္လာခဲ့သည္။
ေသးငယ္ေသာ ေျခေထာက္ေလးေနေတြႏွင့္ ကေလးတစ္ေယာက္က ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ၿပီး ထမင္းစားခန္းကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ သူ႔လက္ေတြက သဲေတြေပေနၿပီး ပန္းတခ်ိဳ႕ကို ဆုပ္ကိုင္ထာၿပီး ပါးစပ္ကေန႔ခ်ိဳၿမိန္စြာေအာ္ေျပာလိုက္တယ္
" အဖိုး၊ ေဖေဖ ~"
သူ႔ကိုတာဝန္ယူထားတဲ့ ကေလးထိန္းနာနီအကုန္က သူကေဘးကေန ဝန္ရံၿပီးလိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔က ကေလးေလး လဲက်ၿပီး ဒဏ္ရာရမွာကို ေၾကာက္ေပမယ့္ ကေလးေလးကို မထိကိုင္ရဲၾကေပ။ ထိုကေလး စိတ္မေပ်ာ္ၿပီးေအာ္ငိုမည္ကို ပိုေၾကာက္ေနသည့္ပုံေပၚသည္။
ရႈနင္က ဒီကေလးကို ထိန္းဖို႔ ဘိုးဘြားပိုင္အိမ္ႀကီးထဲမွာ ေနာက္ထပ္ နာနီေတြ အသစ္ထပ္တိုးလိုက္ရသည္ကို ၾကားမိခဲ့သည္။
ထိုကေလးေလးက ေနာက္ဆုံးတြင္ ထမင္းစားပြဲသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
သူစိမ္းေတြေရာက္ေနတာလား။
ရႈေယာင္းရဲ႕မ်က္လုံးေလးေတြက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီးေမးလိုက္သည္။
"မင္းက ဆရာအသစ္ေတြလား။ ငါနဲ႔အတူ လာ ကစား ပါ။ "
ရႈခ်ိန္က တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္ခဲ့သလို ရႈေကာင္းကလည္း ခါတိုင္းလို ကေလးေလးကို ေျပးမႀကိဳခဲ့ဘူး။ ရႈဟိန္ကလည္း သူ႔ထမင္းကို သူ႔ဖာသာ ေအးေဆး ေခ်ာေမြ႕စြာစားေနသည္။ ရႈနင္ကက ေရခြက္ကို လက္တဖက္က ကိုင္ထားၿပီး က်န္လက္တဖက္က တူကို ကိုင္ထားေပမယ့္ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေက်ာက္႐ုပ္တုလို ၿငိမ္သက္သြားခဲ့ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
ရႈခ်ိန္ႏွင့္ ရႈေကာင္းတို႔သည္ သူတို႔တူေတြကို တၿပိဳင္တည္း ဆန႔္ကာ ရႈနင္ အႀကိဳက္ဆုံး ခရမ္းသီးဟင္းကို ညႇပ္ၿပီး ရႈနင္ရဲ႕ပန္းကန္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္ၾကသည္။ ရႈနင္က ထိုအခါမွ အသက္ဝင္လာၿပီးေခါင္းငုံ႔ကာ ဟန္မပ်က္ အစားစားလိုက္ေပမယ့္ အေစာပိုင္းကဲ့သို႔ အသက္မပါေတာ့ေပ။ ရႈေကာင္းက ရႈနင္ကို စကားေျပာေနဆဲျဖစ္ၿပီး ရႈခ်ိန္က ရႈေယာင္းကို ဘိုးဘြားပိုင္ အိမ္ေဟာင္းဘက္ကို ေခၚၿပီးရက္တခ်ိဳ႕ထားရန္ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္။
ရႈေယာင္းက မသြားခ်င္လို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုေႂကြးကာ ဆူညံေနခဲ့သည္။ ဒီရႈေယာင္းက ႀကီးလာတာနဲ႔ ထိန္းရတာ တကယ္ကို မလြယ္ေတာ့ဘူး။
သုံးႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးငယ္သည္ စားပြဲပတ္လည္တြင္ ပတ္ေျပးကာ သူ႔အျမင္ကို က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေျပာေနသည္။.
" ငါ မသြားဘူး၊ ငါ မသြားခ်င္ဘူး၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ျပန္လာရင္ ဘာလို႔ ငါ သြားရတာလဲ"
ရႈနင္: "...... " ဒီကေလးက နတ္ဆိုးေလးပဲ...
ရႈဟိန္သည္ ဆက္လက္စားေသာက္ေနခဲ့ၿပီး တုန႔္ျပန္မႈမရွိခဲ့ပါ။ ရႈေယာင္းသည္ စားပြဲေပၚရွိ ပန္းကန္လုံးတစ္လုံးကို ယူၿပီး ရႈနင္ဆီသို႔ လႊင့္ပစ္သည္ႏွင့္ ရႈဟိန္က သူ၏လက္ေမာင္းမ်ားထဲသို႔ ရႈနင္ကို ဖက္ကာ ကာကြယ္ေပးခဲ့သည္။ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ဒီပန္းကန္နဲ႔ထုခံရတာ ဘာမွ မနာက်င္ေပ။ ဒါေပမယ့္ ရႈနင္ဆိုတာ တစ္ဘဝလုံး ရႈဟိန္ရဲ႕ကာကြယ္မႈေအာက္မွာ ရွိေနမယ့္လူ မဟုတ္လား။
ရႈနင္၏မ်က္ႏွာေပၚက အရိပ္ေယာင္က ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ဒါကိုျမင္ေတာ့ ရႈခ်ိန္က ရႈေယာင္းကို အရမ္းစိတ္ပ်က္သြားခဲ့သည္။
"ေရွာင္ေယာင္းေယာင္း...မင္းက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီးအရမ္းလြန္လာရတာလဲ။ မင္းတို႔ ဘာရပ္ၾကည့္ေနၾကတာလဲ။ သူ႔ကို အခုခ်က္ခ်င္း ေခၚသြားစမ္း...အခု ခပ္ေဝးေဝးကို ေခၚသြားလိုက္..... "
ထိုအခ်ိန္မွ အိမ္ေစေတြနဲ႔ နာနီေတြက အေျပးအလြားျဖင့္ ငိုေနေသာငယ္႐ြယ္ေသာသခင္ေလးကိုသယ္ေဆာင္သြား ၾကသည္။
ရႈေယာင္းက အရမ္းေဒါသထြက္ေနတဲ့အတြက္ သူ႔မ်က္ႏွာက နီရဲလာသည္အထိ ငိုေႂကြးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"ေဖေဖ မေကာင္းဘူး၊ အဖိုးက ဆိုးတယ္၊ ငါ ေမေမ့ကို လိုခ်င္တယ္၊ ငါ့ ေမေမကို လိုခ်င္တယ္၊ ဟင့္...ဟင့္..ဟင့္.... "
အာ...........
ကေလးေလးရဲ႕ အသံက ရႈခ်ိန္ရဲ႕ႏွလုံးသားကို ခ်က္ခ်င္းထိုးေဖာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ခ်င္ယြိက်ိဳးက သူတို႔ပိုင္သည့္ ကြၽန္းတြင္ ေကာင္းစြာေနထိုင္ခဲ့ရင္ ျပန္ေခၚရမယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္သင္ၿပီ မဟုတ္လား။ ရႈခ်ိန္က ရႈေကာင္းကို ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ရႈေကာင္းက သူ႔သားကို လုံးဝမၾကည့္ေပ။ ဒါက ေခြၽးမကို ျပန္ေခၚရန္ သေဘာမတူေၾကာင္း ျပေနသည္။
→ _ →
နတ္ဆိုးေလး အတြက္ နတ္ဆိုးမတစ္ေကာင္ကို ဒီကို ေခၚေဆာင္လာရမွာလား...
လူတိုင္းသိၾကသည့္အတိုင္း ရႈေကာင္း သည္ ခ်င္ယြိက်ိဳး ကို အထင္ေသးသည္။ သူတို႔ကြဲသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ဘဝက အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။ သူ၏ ပထမဇနီးဆုံးသြားသည့္အခါက သူ႔ဘဝက ကံဆိုးမိုးေမွာင္က်သလို ခံစားခဲ့သည္၊ ထိုအခ်ိန္က ရႈခ်ိန္သည္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္သြားခဲ့ၿပီး ရင္ထဲက လစ္ဟာမႈကို ျဖည့္တင္းရန္ မည္သူမဆိုႏွင့္ အိပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အခု သူ၌ဇနီးရွိၿပီ၊ ထို႔ေၾကာင့္သူ သည္ အျပင္ဘက္တြင္ ရႈပ္ေထြးမႈ လုပ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ရႈခ်ိန္က ထိန္းသိမ္းေနခဲ့သည္။ က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ထိုစိတ္ကို ထိန္းထားေလေလ ထိုအရာနဲ႔ပတ္သတ္သည့္ ေကာင္းသည့္အခ်က္ကို ပိုသတိရေလေလျဖစ္သည္။
ခ်င္ယြိက်ိဳးက သူ႔အနီးအနားမွာရွိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမက သူ႔ကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ဂ ႐ုစိုက္ခဲ့တယ္။ ထိုအခ်ိန္က သူသည္ကေလးငယ္ေၾကာင့္ သူမနဲ႔ လက္ထပ္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္ ရႈခ်ိန္သည္ သူမကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၿပီး စိတ္ရင္းမွန္ျဖင့္ျပဳမႈဆက္ဆံခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ ရႈနင္က သူ႔အေမကို ျပန္ေခၚခ်င္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ရင္ သူ႔အတြက္ ဘာ ျပသနာမွ မရွိပဲ အလြယ္ေလး ျပန္ေခၚႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ရႈခ်ိန္သည္ အစာစားၿပီးေနာက္ ရႈဟိန္ကို ဖယ္ထုတ္ ခဲ့သည္။ ရႈဟိန္၏စိတ္ႏွလုံးထဲတြင္ အလြန္နာၾကည္းၿပီး ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အလြန္ေမွာင္မိုက္ေနသည္။
ဒုတိယသားေလး၏အခန္းသည္ အလြန္ေႏြးေထြးေသာ အရိပ္အေငြ႕ႏွင့္ ျပည့္စုံေနသည္။ အေရာင္မ်ား အားလုံးသည္ေႏြးေထြးေသာေၾကာင့္ ၾကည့္ရတာ အဆင္ေျပသည္။ ရႈခ်ိန္ ၏အၾကည့္က ရႈနင္ထံသို႔ေရာက္ ခဲ့သည္။
"ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ေနရတာ ဘယ္လိုေနလဲ..."
"အားလုံးေကာင္းပါတယ္။ "
"ဘယ္ေလာက္ပဲေကာင္းေနပါေစ၊ မင္း ခ်စ္ရတဲ့လူေတြနဲ႔ အတူတူရွိတာနဲ႔ ယွဥ္လို႔ေတာ့ မရဘူး !"
ရႈခ်ိန္က ရႈနင္ရဲ႕ပခုံးကိုဖက္လိုက္ၿပီး အသာပုတ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
ရႈနင္က နားလည္ခဲ့ေပမယ့္ သူ သေဘာမတူခဲ့ေပ။
"ေဖေဖ၊ ကြၽန္ေတာ္အ႐ြယ္ေရာက္လာၿပီ၊ အျပင္မွာ ေလ့က်င့္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္၊ အခုဆိုရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပိုမ်ားေနၿပီ။ ကမာၻႀကီးကို ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနႏိုင္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကြၽန္ေတာ့္ကို လာရွာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေပးမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္က အသုံးမက် တာ့ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕သားက ႀကီးျပင္းလာၿပီ ဆိုရင္ အေဖက လြတ္ေပးရေတာ့မယ္။ အေဖ ကြၽန္ေတာ္ မၾကာခဏ အိမ္ကို အလည္ျပန္လာမွာပါ၊ အနည္းဆုံး တကၠသိုလ္ဘြဲ႕ မရခင္အထိ ကြၽန္ေတာ့္ကို လႊတ္ထားေပးလိုက္ပါ!"
"ေကာင္းၿပီ၊ နင္နင္ မင္း... ႀကီးျပင္းလာၿပီ၊ မင္းမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေတြရွိလာတယ္"
"အေဖ, ေနာက္ထပ္ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး မလား"
ရႈနင္သည္ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ရႈခ်ိန္ကို ထားရစ္ကာ ထြက္ေျပးခဲ့သည္။ ရႈခ်ိန္ သည္ ပညာရွိတစ္ ဦး ျဖစ္ၿပီး မည္သည့္ေနရာတြင္ သူမွားသြားခဲ့သည္ကို သူ႔ဖာသာ နားမလည္ခဲ့ေပ။ သူ႔သားထြက္သြားတဲ့ေနာက္ အခန္းက အရမ္းကို ဆိတ္ညံေနပုံေပါက္သြားခဲ့သည္။ အျပင္ဘက္ တံခါးနားမွာ သူ႔ သားႀကီး ေပၚလာေတာ့ ရႈခ်ိန္က သူ႔သားကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။
" ဟိန္ဟိန္...နင္နင္က ဘာေၾကာင့္ ရႈေယာင္းနဲ႔သူ႔အေမကို မုန္းတီးရတာလဲ?"
တစ္ေန႔တည္းနဲ႔ သုံးေပေလာက္ထူးတဲ့ႏွင္းထုဆိုတာ မျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ဘူး၊ လူ႔ရဲ႕စိတ္ႏွလုံးဟာ ရႈပ္ေထြးတယ္။ ရႈဟိန္ ကေတာ့ ရႈနင္ကို အနည္းငယ္ကိုသာ နားလည္ႏိုင္တယ္၊
"သူမက သူ႔ကိုေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ပစ္ထားခဲ့တယ္။ ဒါ့အျပင္ ႀကီးလာခ်ိန္မွာ သူ႔ကို နာက်င္မႈေတြပဲ ေပးခဲ့တယ္။ အခု ရႈေယာင္းက ေမြးကတည္းက လူတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ကိုရခဲ့တာက နင္နင္ကို နည္းနည္းခါးသီးေစတယ္ "
သားႀကီးကေကာင္းတာကိုေျပာေနတာပဲ။ အခုစဥ္းစားလိုက္ရင္ သူက ဒုတိယညီကို တကယ္ကာကြယ္ေပးေနတယ္။ ရႈေယာင္းလည္းပဲ ဟိန္ဟိန္ရဲ႕ ညီေလးပဲ မဟုတ္လား။
ရႈဟိန္က သူ႔လက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားသည္။ ရႈဟိန္က အခန္းထဲကို ဝင္လာၿပီး တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ သူ႔အေဖနဲ႔ သူ ေဆြးေႏြးစရာတခ်ိဳ႕ရွိေနသည္။
ရႈခ်န္သည္စတုတၳထပ္သို႔ ေတြးေတာေနရင္း တက္လာခဲ့သည္။ ရႈေကာင္းက သူ႔သားကို ဂ႐ုမစိုက္ပဲ ဆြန္းလင္းနဲ႔စစ္တုရင္ ကစားေနခဲ့သည္။
ရႈခ်ိန္က သူ႔ေဘးမွာ အၾကာႀကိးေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး ရႈေကာင္းက စိတ္ထဲကေန ေတြးေနသည္။
ဘာေတြကမ်ား သူ႔ကို ခုလို ေဘးမွာ လာရပ္ေနေစတာလဲ။ ခ်င္ယြိက်ိဳးေၾကာင္းလား...
ရႈေကာင္းက သူ႔သားကို သိပ္စိတ္မပူေစခ်င္ခဲ့ဘူး၊ တကယ္လို႔ ခ်င္ယြိက်ိဳးကို ျပန္ေခၚလာခဲ့ရင္ ရႈေယာင္းက သူမရဲ႕ ပဲ့ကိုင္မႈေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းလာၿပီး ရႈနင္ကေတာ့ အိမ္ကိုမျပန္လာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆို အဲ့လိုျဖစ္လာမွာပဲ။
"အာခ်ိန္... သူမကို ႏွစ္သစ္ကူးမွာ အိမ္ျပန္လာခိုင္းၿပီး သူမရဲ႕သားေတြကို ၾကည့္ခိုင္းလိုက္.... "
ရႈခ်ိန္သည္အလြန္အံ့အားသင့္သြားၿပီးမတ္တတ္ထရပ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္အေဖ"
"မင္း ကိုယ္တိုင္ ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႕လာရၿပီးမွ အေတြ႕အႀကဳံေကာင္းဆိုတာ မင္း သိလာလိမ့္မယ္။ ငါက အၿမဲတမ္း မင္းေဘးမွာ ေနၿပီး တစ္သက္လုံး အႀကံဉာဏ္ေတြ မေပးႏိုင္ဘူး။ ငါ့သား...မင္း ဖာသာ ရင္ဆိုင္ႀကဳံေတြ႕ခဲ့ၿပီးမွာ ဘယ္ရာကို ေႏြးေထြးရမယ္။ ဘယ္အရာကို ေအးစက္ရမယ္ဆိုတာ မင္းဖာသာ သိလာလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲ ငါ့ေျမးေတြလည္း ႀကီးျပင္းလာၿပီး အ႐ြယ္ေရာက္လာလိမ့္မယ္ "
"အေဖ ဆိုလိုတာက......"
"မင္း နားလည္မယ္ဆိုရင္ သူမကို ျပန္ေခၚဖို႔ စီစဥ္လိုက္ေတာ့။ ငါ ေျပာတာကို မေမ့လိုက္နဲ႔။ မင္း သူမကို ေခၚလာရင္ အရင္ဆုံးကြာရွင္းရမယ္။ ေနာက္ ၅ ႏွစ္အတြင္း သူမ ဘာမွ မလုပ္ဘူးဆိုမွ မင္းတို႔ ျပန္လက္ထပ္လို႔ရတယ္။ အေဖေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းက မင္းထက္ ပိုမ်ားတယ္ ငါ့သား။ အေဖက မင္းကို ဘယ္ေတာ့မွ မထိခိုက္ေစခ်င္ဘူး၊ ရႈမ်ိဳးႏြယ္စု ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူဘူး၊ ရႈဟိန္ရဲ႕ ကိစၥရပ္ေတြကို သိတာက မင္းနဲ႔ငါပဲရွိတယ္။ သူမက မသိဘူး။ တကယ္လို႔ သူမက ဒီဟာကို သိခဲ့ၿပီး တခုခုလုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေဖ လုပ္မယ့္အရာအတြက္ အေဖ့ကို အျပစ္မတင္နဲ႔ "
"အေဖ ...... ဒါ အရမ္း မေလာလြန္းဘူးလား.... "
အားခ်န္က အၿမဲတမ္းခ်စ္ျခင္းေမတၱာမွာ က်ရႈံးေန႔က်ျဖစ္သည္။ ထိုအျဖစ္ေၾကာင့္သူ႔သားကို ရႈေကာင္း အျပစ္တင္ဖို႔ ပ်င္းရိေနၿပီျဖစ္သည္။
"မင္း သူမကိုကြာရွင္းျပတ္စဲျခင္း မလုပ္ခ်င္ဘူးဆိုရင္ သူမကို ပိုင္ဆိုင္မႈအားလုံးကို စြန႔္လႊတ္ေၾကာင္း စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးပါေစ။ မင္းက လူေတြကို အကဲျဖတ္တဲ့ေနရာမွာ အၿမဲတမ္းညံ့ဖ်င္းခဲ့တယ္။ သူမက ဒီ ပိုင္ဆိုင္မႈ စြန႔္လႊတ္ေၾကာင္း စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးမယ္ဆိုရင္ ငါက ဒီတိုက္ျမင့္ေပၚက ခုန္ခ်ရဲတယ္.... "
" အေဖ!"
ဆြန္းလင္းလည္း သခင္ႀကီးအတြက္ စိတ္ပူကာေျပာလိုက္သည္။
"အကိုႀကီး ေျပာတာက မ်ားေနၿပီ။ အကိုႀကီးက ဒီထက္ တင္းၾကပ္ရင္ ကေလးေတြနဲ႔ၾကားက ဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္လိမ့္မယ္.... "
"ဟမ္....ေကာင္းၿပီ။ ငါ့ဖာသာပဲ ငါ့အပင္ေတြကို ဂ႐ုစိုက္ေနေတာ့မယ္။ သူတို႔ဖာသာ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ပါေစေတာ့.."
ရႈေကာင္း ကစိတ္ဆိုးေနတယ္။
"အား... အမႈိက္ေတြကိုေဆးေၾကာသန႔္စင္ ရဦးမယ္...."
ဆြန္းလင္းက သူ႔သခင္ႀကီးက ၾကာေလ ကေလးလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေခါင္းသာ ယမ္းလိုက္ၿပီး ရႈခ်ိန္ကို မ်က္လုံးျဖင့္ အခ်က္ျပလိုက္သည္။ ရႈခ်ိန္က ေခါင္းၿငိမ့္ကာ ေအာက္ထပ္ကို ဆင္းသြားခဲ့သည္.။
ဒုတိယထပ္တြင္လည္း အေျခေနက သိပ္မေကာင္းေပ။ ရႈခ်ိန္ အခန္းထဲက ထြက္သြားတာနဲ႔ ရႈဟိန္က ရႈနင္ကို သူ႔လက္ေမာင္းေတြၾကားဆြဲသြင္းကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။
ရႈနင္က ရႈဟိန္ကို ဖက္ထားရင္း ရင္ထဲမွာ ေလးလံေနသည္။ ခ်င္ယြိက်ိဳးျပန္လာေတာ့မွာလား။ သူမက ရႈဟိန္ကို ဆန႔္က်င္ၿပိးတိုက္ခိုက္ေတာ့မွာပဲ... ဟင့္အင္း.. ဒီဘဝေတာ့ မျဖစ္ေစရဘူး။ ငါ ဒီမွာ ရွိေနတယ္။
ရႈနင္က ခ်င္ယြိက်ိဳးရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းမ ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေနာက္ေက်ာကို ဓါးနဲ႔ထိုးတတ္တဲ့ အက်င့္စ႐ိုက္ကို သေဘာေပါက္သည္။ တကယ္လို႔ ရႈနင္က သူမအတြက္ ေတာင္းပန္ေပးရင္ သူမက ေစာေစာျပန္လာႏိုင္မယ္လို႔ သူမ ေမွ်ာ္လင့္ေနသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ရႈေယာင္းသည္ငယ္လြန္းသျဖင့္ သူမ စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ ဒီကေလးကို လႊမ္းမိုးႏိုင္သည္။ ရႈေယာင္းကလည္း အလြန္ပညာမဲ့သူ မဟုတ္လား။
" မင္း ဒီပန္းပြင့္ေလးကိုႀကိဳက္လား?"
ရႈနင္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လသာေဆာင္ေပၚမွာ ပန္းပြင့္ပန္းေရာင္ေသးေသးေလးေတြ ပြင့္ေနတဲ့ ဘြန္ဆိုင္းပင္ တခ်ိဳ႕ရွိေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုပန္းေတြက ခ်င္ယြိက်ိဳး၏မ်က္ႏွာထက္က ရွိေနသ့္ ဟန္ေဆာင္ ႏူးညံ့ေသာ အၿပဳံးနဲ႔ တူေနသည္။
" မႀကိဳက္ဘူးလား?"
"ဟင့္အင္း..မႀကိဳက္ဘူး"
ရႈဟိန္က အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ စကားကို မေျပာတတ္ေပ။ သူက ဘာကို ေျပာခ်င္ေနတာလဲ...။
"မင္း မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ငါ အဲ့ဒါကို ဖ်က္ဆီးပစ္ႏိုင္တယ္၊ ဒီအပင္ကို ငါလည္း မႀကိဳက္ဘူး၊ အရမ္း ဆန္းျပားလြန္းေနၿပီး မ်က္စိေနာက္စရာေကာင္းတယ္။ ဒီအပင္မရွိေတာ့ရင္ အကုန္ အဆင္ေျပသြားမွာပါ။ "
"ဒီေနရာမွာထားခဲ့တာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။ ဒါကို သေဘာက်တဲ့လူေတြ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ဖာသာ ညႇိဳးႏြမ္းပ်က္စီးသြားမယ့္ အခ်ိန္ဆိုတာ ရွိေနမွာပါ"
ရႈဟိန္ နားလည္လိုက္တာကေတာ့ ခ်င္ယြိက်ိဳးက သူ႔အေမျဖစ္လို႔ နင္နင္က ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူးေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ရႈနင္က ခ်င္ယြိက်ိဳးကို ခုလို ကိုတစ္သက္တာလုံးထိန္းသိမ္းထားေစခ်င္တယ္။ သူမ ဘယ္ေတာ့မွမရႏိုင္တဲ့အရာေတြကို သူရေနတာကို အေဝးကေန ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနာကို သူ ျမင္ခ်င္ေနခဲ့တယ္။ ရႈေယာင္းနဲ႔အတူ သူမက သူ႔ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈကို ၾကည့္ၿပီးအတူတူ ခါးသီးေသာ ရက္မ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ ေနထိုင္ေစခ်င္သည္။ ဒါက သူ႔ဘက္က အႀကီးမားဆုံးကလဲ့စားေခ်ျခင္းျဖစ္တယ္။ သူမကို အလြယ္တကူ ေသေစတာက သူမကို အသက္သာဆုံး ခြင့္လႊတ္လိုက္ျခင္းပဲျဖစ္တယ္။ ဒါဆိုရင္ ရႈနင္က စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရမွာေပါ့....
" မင္း ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ"
ရႈဟိန္သည္ အလြန္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ ေကာင္းေသာ အသြင္ျဖင့္ ရွိေနေသာ ကေလးငယ္၏ေမးေစ့ကို ပင့္မကာ အၾကည့္ခ်င္းဆုံၿပီးေမးလိုက္သည္။
"တကယ္လို႔မင္းကို ငါနမ္းရင္ မင္း စိတ္ၾကည္ သြားမလား"
"ဟုတ္တယ္!"
ရႈဟိန္၏ပါးစပ္ေထာင့္မ်ားအထက္ကို ေကာ့တက္သြား ေသာအခါ သူက အရမ္း ၿပဳံးလိုက္ မိသည္။ ရႈဟိန္က အရမ္းကို ေခ်ာေမာခန႔္ညားလွေသာေၾကာင့္ အခုလို သူ ၿပဳံးလိုက္ခ်ိန္မွာ ရႈနင္ခမ်ာ လိပ္ျပာလြင့္သြားေအာင္ ဆြဲငင္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
ရႈဟိန္က လိုက္ကာမ်ားကို အကုန္ပိတ္လိုက္ကာ ရႈနင္ကို ေပြ႕ၿပီးအိပ္ယာထက္ကို တင္လိုက္သည္။ သူက ေစ့စပ္ေသခ်ာေသာလူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လစ္ဟာကြက္ တစ္ခုေတာင္ မျဖစ္ေစခ်င္ေပ။
ရႈနင္က အိပ္ယာထက္မွာ အကိုႀကီးရဲ႕ သန္မာတဲ့ ရင္ခြင္ေအာက္မွ ဖိခံလိုက္ရၿပီး ဘာမွ မလုပ္ရေသးခင္ ျပင္းျပေသာ အနမ္းကို လက္ခံရရွိလိုက္သည္။
ရႈဟိန္က ဂ်ယ္လီေလးလို အိစက္ကာ အရသာရွိလွသည့္ နင္နင္ရဲ႕ႏူတ္ခမ္းေလးကိုစုပ္ယူကာ နမ္းရႈိက္ရင္း ခပ္ဖြဖြကိုက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔လွ်ာျဖင့္ နင္နင္ရဲ႕ အာခံတြင္းထဲကို က်ဴးေက်ာ္ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ကာ သူပိုင္ဆိုင္သည့္ နယ္ေျမအကုန္ကို စစ္ေဆးေတာ့သည္။
နင္နင္လည္း ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည့္ အကိုႀကီးရဲ႕အနမ္းကို လက္ခံရလိုက္ၿပီးေနာက္ လွ်ာခ်င္းရစ္ပတ္ကာ စုပ္ယူလိုက္သည္။
ဤအနမ္းသည္ ပ်ားရည္ကဲ့သို႔ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွကာ အနမ္းက ၾကရွည္လ်ားလြန္းသျဖင့္ သူ၏တံေတြးမ်ားပင္ ႏူတ္ခမ္းေထာင္မွ ယိုစိမ့္က်လာသည္။ ရႈဟိန္က ထိုလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း လိုက္နမ္းကာ နင္နင္၏ လည္ပင္းသို႔တိုင္ အနမ္းတို႔က လိုက္လာၿပီး အလြန္ေလာဘႀကီးစြာျဖင္ သိမ္းပိုက္ေနခဲ့ သည္။
လည္တိုင္းကို ဖိအပ္ကာ နမ္းလိုက္သည့္ အကိုႀကီးရဲ႕အနမ္းေၾကာင့္ ရႈနင္က သာယာလြန္းလို႔ ညည္းသံေလးက ပါးစပ္က ထြက္က်လာခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္သူက ခ်က္ခ်င္း သတိဝင္လာၿပီး သူ႔ကိုယ္ေလးက ေတာင့္တင္းသြားခဲ့သည္။
အကိုႀကီးက ငါ့ကို လိုခ်င္ေနတာလား....
ထိုအေတြးေၾကာင့္ မ်က္ရည္စက္မ်ားက ၾကည္လင္ေနေသာ ရႈနင္၏ပါးျပင္ေပၚသို႔ ပုလဲႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ျပတ္က်လာသလို ဆက္တိုက္ စီးက်လာခဲ့သည္။
အကိုႀကီးကို သူ အရမ္းခ်စ္တယ္။ အကိုႀကီးျဖစ္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တာကို အကုန္ေပးအပ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ဒါေပမယ့္အကိုႀကီးက သူ႔အကိုရင္းျဖစ္တယ္။ သူ႔အေပၚကို အကိုႀကီး ခ်စ္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ အကိုႀကိးရဲ႕ အနာဂါတ္ကို လမ္းလြဲေအာင္ သူက သိသိႀကီးနဲ႔ မလုပ္သင့္ဘူး မဟုတ္လား။
ခ်စ္ေပမယ့္ စည္းမေက်ာ္ႏိုင္တဲ့ဘဝ...ခ်စ္ေပမယ့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို အကုန္မေပးအပ္ႏိုင္တဲ့ဘဝက အရမ္းကို ခါးသီးလြန္းလွတယ္.....
ရႈဟိန္က နင္နင္က ဘယ္လိုေတြးေနသည္ကို မသိေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ ငိုေကြၽးလိုက္သျဖင့္ ထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္သြားၿပီးေနာက္ ထပ္မလႈပ္ရွားႏိုင္ ေတာ့ပဲ သူ႔ညီေလးရဲ႕အ ၀ တ္အစားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ ျပဳျပင္ေပးလိုက္သည္။
သူက စည္းေက်ာ္ဖို႔ မလုပ္ခဲ့ဘူးေလ။ သူ႔ညီေလးရဲ႕ ေဘာင္းဘီကို ထိေတာင္ မထိခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ ညီေလးက ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေနရတာလဲ...
သူ႔ညီေလး ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ...
ရႈဟိန္က နင္နင္ကို ေပြ႕ခ်ီကာ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ျဖင့္သုတ္ေပးခဲ့သည္။
ရႈနင္က ရႈဟိန္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းမွီၿပီး မ်က္လုံးကိုဖြင့္ရန္ မ ၀ ံ့မရဲရဲျဖစ္ေနသည္။
သူက ယခင္က ရႈဟိန္ကို ညီျဖစ္သူကို နမ္းရင္ ေဂးလ္သြားမည္ဟု ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အခု သူက အကိုႀကီးကို လိုခ်င္ေနမိသည္။ သူက မေကာင္းတဲ့ ညီေလးပဲ...အကိုျဖစ္သူကို မ႐ိုးသားတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ ခ်စ္မိေနတဲ့အတြက္ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်ခံရသင့္တယ္...
သူ႔အကိုႀကီးက သူ႔ကို ခ်စ္ေနတယ္ မဟုတ္လား... သူခ်စ္ေနသလို မ႐ိုးသားတဲ့ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ သူ႔ကို ခ်စ္ေနတယ္မဟုတ္လား ...
အရင္ဘဝက သူ႔ကို တေလွ်ာက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခဲ့တာေတြ... ေဆး႐ုံမွာ သူ႔ ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ သူ႔ကို အကုန္ဖြင့္ဟ ဝန္ခံခဲ့တာေတြ.....
အရင္ဘဝကတည္းက အကိုႀကီးက သူ႔ကို ခ်စ္ေနခဲ့တာလား.....
ရႈနင္က အေတြးေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ေခါင္းကိုက္လာခဲ့သည္။
ငါ အေတြးေခါင္တာ ျဖစ္မွာပါ....
ရႈနင္က သူ႔နားထင္ကို ပြတ္သပ္ရင္း ရႈဟိန္က ငါ့ဆီမွာ ဘယ္လို ေႂကြဆင္းသြားႏိုင္မွာလဲဟု ေတြးေနမိသည္။
မင္းက တကယ့္အ႐ူးပဲ... ရႈဟိန္က ငါ့ကို ေပ်ာ္ေအာင္ ငါ့အိပ္ခန္းထဲမွာ အ႐ုပ္လို သေဘာထားၿပီး ငါဖက္ခ်င္တိုင္း ဖက္လို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့႐ုံပဲေလ။
ငါ အကိုႀကီးကို ဖက္ၿပီး ညအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္စက္ခဲ့သလို မနက္ႏိုးေတာ့လည္း အကိုႀကီကို ဖက္ၿပီး ႏိုးထလာခဲ့တယ္။
ဒီဟာက ငါ့ကို သနားလို႔ သူ လုပ္ေပးခဲ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ သူလည္းပဲေပ်ာ္လို႔ အခုလို ဖက္အိပ္ေနတာလား။ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး အရမ္းဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ အကိုႀကီးက "ငါ မင္းကို ႀကိဳက္တယ္"လို႔ အၿမဲေျပာခဲ့ေပမယ့္ ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႔မတူဘူး
ဒီအေတြးေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲ နာက်င္လာၿပိး ရႈနင္၏မ်က္ေတာင္မ်ားသည္စိုစြတ္လာျပန္ကာ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာျပန္သည္။
ရႈဟိန္ကစိုးရိမ္ပူပန္ေနၿပီး သူတို႔ကိုႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ သုတ္ေပးခ်င္ေပမယ့္ မည္သည့္လႈပ္ရွားမႈမွ် မျပဳလုပ္ရဲ။ သူ၏လက္မျဖင့္ ပါးေပၚက မ်က္ရည္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပဲ သုတ္ေပးခဲ့သည္။
ညီငယ္၏မ်က္ရည္မ်ားသည္ျပည့္လွ်ံေနေသာေရကာတာတစ္ခုႏွင့္ တူသည္။ ဒီမ်က္ရည္ေတြက သူ၏ႏွလုံးကိုနာက်င္ေစၿပီး စိတ္ပူစြာ တဖြဖြေမးလိုက္မိသည္။
" ဘာအမွားပါလို႔လဲ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ..."
ရႈနင္က သူ႔ေၾကာင့္ အစ္ကိုႀကီးရဲ႕အသံက အရမ္းကိုထိတ္လန႔္တုန္လႈပ္လာသည္ကို သိလိုက္သည္။
အကိုႀကီးက ငါ ေနမေကာင္းျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ေနရတယ္။ သူ ငါ့ကို လုပ္ဖို႔ တစ္လွမ္းတည္းပဲလိုေတာ့တယ္.... ငါက မေက်ာ္သင့္တဲ့ စည္းကို အကိုႀကီး ေက်ာ္လာေအာင္ လုပ္ေနမိတယ္...ငါက တကယ့္မေကာင္းဆိုးဝါးပဲ...ငါက အရမ္းဆိုးသြမ္းတဲ့သူပဲ...
ရႈနင္က ဒီလိုေတြးၿပီး သူ၏မ်က္ႏွာကို အုပ္မိုးကာ သည္းထန္စြာ ဝမ္းနည္းပမ္းနည္း ငိုေႂကြးလိုက္ျပန္သည္။
ရႈဟိန္သည္ နင္နင္ရဲ႕ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ မည္သို႔ခံစားခဲ့ရသည္ကိုပင္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာအခန္းထဲမွာ အတူတကြ ရွိေနၾကၿပီး တစ္ေန႔လုံး ရႈနင္က ငိုရလြန္းလို႔ အားနည္းေနတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက တဖက္ကို လွည့္သြားၿပီး ရံဖန္ရံခါ သူသည္ ရႈဟိန္ကို တိတ္တဆိတ္ ခိုးၾကည့္ကာ ဒီေခ်ာေမာလွပတဲ့ နတ္ဘုရားႀကီးက သူ႔အိပ္မက္ေတြကို အၿမဲတမ္းခိုးယူေလ့ရွိသည္ဟု ေတြးေနသည္။
ရႈဟိန္က နင္နင္ကိုလွည့္ၾကည့္တိုင္း နင္နင္သည္ေၾကာက္႐ြံ႕ေနသည့္ ယုန္ကေလးကဲ့သို႔ သူ၏ ဦး ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္း တဖက္ကိုလွည့္ကာ ဝွက္လိုက္ သည္။ နင္နင္က လိမ့္မည္။ အလြန္စိတ္ လႈပ္ရွားေနၿပီး သူ၏အသားအေရသည္ျဖဴေဖြးေနၿပီး သူ႔စိတ္မွာ ရႈပ္ေထြးေနသည္။
ရႈဟိန္က ရႈနင္ ၏ေဘးတြင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရႈနင္၏ခႏၶာကိုယ္က ေတာင့္တင္းလာသည္။
ရႈဟိန္က အရမ္းအကင္းပါးသူျဖစ္လို႔ သူက နင္နင္ရဲ႕ေဘးကို လုံးဝ ကပ္မလာေတာ့ေပ။
**-**
YOU ARE READING
ရေခဲတုံးအကိုကြီးကို ဆွဲဆောင်သော ဝံပုလွေညီငယ်လေး
RomanceMyanmar Translator _ May King Start date _ August 12, 2020 End date _ October 25, 2021 (completed)
