Chapter (120)_🔞စားပွဲထက်မှာ pa pa pa...
ရှုဟိန် ဦးငုံ့ကာ နင်နင်၏နူတ်ခမ်းနားကို တိုးကပ်လိုက်စဉ် ရှုနင်က ပါးစပ်ကို လက်လေးနှင့်ပိတ်ကာ အမြန်ပြောလိုက်ရသည်။
"ကျွန်တော် ...... သွား မတိုက်ရသေးဘူး"
အကိုကြီးက ချစ်ခြင်းတရားကို ပိုပြည့်စုံအောင် လုပ်ချင်နေပုံရသည်။ ဒါပေမယ့် ရှုနင်ကတော့ ဒီလို အရမ်းချစ်၊ အရမ်းအလိုလိုက်သည့် ပုံစံကို နှစ်သက်ပေမယ့် အခုရပြီး နောက်ပိုင်းမရတော့ရင် အဆင်မပြောတော့ပေ။ ဒီလိုမျိုး အကိုကြီးရဲ့ အကြွင်းမဲ့ချစ်ခြင်းကို အမြဲလိုချင်နေမိသည့် သူ့စိတ်ကိုလည်း မုန်းမိသည်။
ချစ်သူတို့ သဘာဝအားဖြင့် သူတို့၏ချစ်ခင်တွယ်တာမှုသည် အခု အနေထားနှင့်ပင် အရမ်းကောင်းနေလေပြီ။
ရှုဟိန်က ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်သွားစသည်။
အကိုကြီး ခုလို သူ့ကို အတတ်နိုင်ဆုံးချစ်ခင် အလိုလိုက်ပေးသည်နှင့်ပင် သူ့နှလုံးသားလေးက နှစ်သိမ့်ကျေနပ်ပြီးသားဖြစ်သည်။
"ကျွန်တော်က ငယ်သေးလို့ အကိုကြီးက အတတ်နိုင်ဆုံး အလိုလိုက်ချင်တယ်ဆိုတာ ကျွန်တော် သိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်တော့ဘူးလေ... "
ရှုဟိန် - " အရူးလေး..."
"အကိုကြီး..ကျွန်တော့်ကို ဘာကြောင့် ခုလို ခေါ်တာလဲ..."
ရှုနင်က ရှုဟိန်ကိုဒေါသတကြီးနဲ့ကြည့်ပြီး သူက ရုတ်တရက် ပါးစပ်ဟပြီး ရှုဟိန်ကို ကိုက်လိုက်သည်။
ရှုဟိန်က အရမ်းအံ့သြသွားပြီး သူ့ပါးစပ်ကလည်းပွင့်ဟသွားသည်။
"မင်းက ပိုပြီး အသက်ကြီးလာလို့ ငါ့ အသက်က ရပ်သွားလိမ့်မယ်လို့ ထင်နေလား။ ငါက မင်းထက်ငါးနှစ်ကြီးနေမြဲဆိုတာ မမေ့နဲ့လေ။ ငါက မင်းထက် အသက်ပိုကြီးသလို မင်းထက် အရပ်ပိုရှည်တယ်။ ပိုပြီး သန်မာအားကောင်းတယ်။ ဒါက ဘယ်တော့မှ မပြောင်းလဲဘူး။ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့လည်း မရနိုင်ဘူး "
ရှုဟိန်က အမြဲတမ်း အသိဉာဏ်ပညာကြီးသူဖြစ်သည်။ သူက မင်းထက်ပိုပြီး လိမ္မာပါးနပ်ပြီး ပို၍ ပိုပြီး လွှမ်းမိုးနိုင်တယ်မဟုတ်လား။ ╮ (╯▽╰) ╭
"...... " ဒါ ကို အရမ်း ဂုဏ်ယူနေတာလား..ဟမ်.._ (: зゝ∠) _
ရှုဟိန်က ဂျုံယာတခွက်လုံးကို ပါးစပ်နှင့် ခွံ့ကျွေးပေးကာ နင်နင်ကို နက်ရှိုင်းစွာအနမ်းပေးခဲ့သည်။ သူ့ခံတွင်းကို သန့်ရှင်းအောင် အနမ်းဖြင့်ကူညီပေးပြီး မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
ပြီးတော့ နင်နင်ကို အိပ်ယာထက်တွင် ပြန်လှဲပေးပြီး စောင်ခြုံပေးလိုက်သည်။ ရှုဟိန်သည် ဗန်းကိုင်ပြီး အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တော့ နင်နင်က အနောက်ကနေ ရှုဟိန်ကို ကြည့်ကျန်ရစ်ခဲ့သည်။
အိုး! ဘုရားရေ... အကိုကြီးက ငါ့အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေ ပေးတာ အရမ်းများတယ်၊ ငါတို့ဟာ အသက်ကြီးပြီး အိုမင်းလာတဲ့အထိ အတူတူနေထိုင်ခဲ့ကြတဲ့ ဇနီးမောင်နှံတွေလိုခံစားနေရတယ်၊
(အာဟား... ဇနီးမောင်နှံတဲ့... ငါ့ နင်နင်လေး...)
ရှုနင်သည်အစားအစာ စားသောက်ပြီးနောက် အိပ်ချင်လာခဲ့သည်။ သူ တောင့်ထားပြီး အိပ်မပျော်ခင် ဖန်းချင်ဆီ စာပို့လိုက်သည်။
ဖုန်းမြည်လာခဲ့မှ သူ ဘယ်လောက်အိပ်ခဲ့မိသလဲဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ ရှုနင်က အိပ်မုံစုံဝါးနှင့် ဖုန်းကို လက်နှင့် စမ်းလိုက်သည်။ ဖုန်းအဝင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ မော်နီတာဆီက ဖြစ်နေသည်။ သူက ဘာကြောင့် ဖုန်းဆက်လာတာလဲ။
"ဟယ်လို?"
"မင်း အိပ်နေတာလား"
"အင်း "
" မနေ့က လူတိုင်းက ပျော်လို့မဝကြသေးဘူး၊ ဒါကြောင့်ရှစ်နာရီမှာ မနေ့က နေရာပဲ ဆုံကြမယ်။ မင်းလာခဲ့ပါလား "
"ငါ လာလို့မရဘူး။ ဒီနေ့ အလုပ်များနေလို့။"
"အဲ့လိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ။ လူတိုင်း မကြာခင် ခွဲပြီး ကျောင်းသွားတက်ရတော့မယ်၊ မြို့တော်မှာ ကျန်နေမယ့်သူတွေ အများကြီးတော့ မရှိတော့ဘူး။ နောင် တွေ့ချင်လည်း တွေ့လို့မရတော့ဘူး။ နောင် အနာဂါတ်မှာ ဒီလို တစုတစည်းတည့် တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့ဘူးလေ။ နောက်ပိုင်း အဆက်သွယ်ရှိနေဖို့ မင်း ဒီအခွင့်ရေးကို အလွတ်မခံသင့်ဘူး။"
စသဖြင့် မော်နီတာက များပြားစွာ ပြောဆိုနေခဲ့ပြီး သူ့မှာ လေရှုချိန် မလိုလောက်အောင် ဆက်တိုက် တိုက်တွန်းနေသည်။
ရှုနင်လည်း နားထောင်နေရင်း မျက်တောင်စင်းကျပြီး အိပ်ပျော်ခါနီးပြီ။
" ငါ တကယ်စိတ်မကောင်းပါဘူး၊ စီစဉ်ပြီးပြီဆိုတော့ ငါ ပြောင်းလဲလို့မရတော့ဘူး။ မော်နီတာကြီး.. ငါ့ ကိုယ်စား လူတိုင်းကိုတောင်းပန်ပေးပါ။ ငါ လုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်။ ဖုန်းချလိုက်တော့မယ်..နော်၊ မင်းတို့ အားလုံးပျော်ကြမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်။"
"အိုး, ကောင်းပြီ, မင်း မလာနိုင်တာ စိတ်မကောင်းစရာပဲ.. "
အတန်းမော်နီတာသည် အေးဆေးငြိမ်သက်သည့် ရှုနင်ကို လာစေချင်ပေမယ့် ရှုနင်ကို ခေါ်လို့မရခဲ့ပေ။ ထားလိုက်ပါတော့။ နောက်ပိုင်းလည်း အခွင့်ရေးရဦးမှာပါ...ဟု တွေးကာ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။
ရှုနင်က မကြာခင် အိမ်ပြန်ပြီး အဖေ့ကို သွားတွေ့ရတော့မည်ကို သတိရကာ ဘာလက်ဆောင်ဝယ်သွား ပေးရမလဲလို့ စဉ်းစားနေသည်။
ရှုနင် ၏ ဦး ခေါင်းထဲတွင် ရှုချိန်နှင့် ပြည့်နေသည်။ ယခု ရှုဟိန်က ဘွဲ့ရတော့မည် ဖြစ်သည်။ သူ ပြန်လာပြီး မကြာမီတွင် အဖေ့ ကုမ္ပဏီတွင် ဝင်လုပ်တော့မည်ဖြစ်သည်။ အဖေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ဘာမှ ကြီးကြီးမားမားမဖြစ်သလို သူ့မှာနှလုံးရောဂါလည်းမရှိဘူး၊ မကောင်းတဲ့ နေထိုင်စားသောက်မှု အလေ့အထတွေတောင်မှမရှိခဲ့ဘူး၊ သူ့ရဲ့ နှလုံးသားက တည်ငြိမ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အဖေက ဘာကြောင့် စောစော သေရတာလဲ။ သူ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ကွယ်လွန်သွားခဲ့ရတာလဲ..ဆိုတာ နင်နင် လုံဝ နားမလည်ဘူး။
နှစ်နာရီကြာ စဉ်းစားနေပေမယ့် အဖြေမထွက်လာပေ။ ရှုဟိန်ပင် ပြန်လာခဲ့လေပြီ။
"မင်း ဘာတွေ အရမ်းစဉ်းစားနေရတာလဲ"
ရှုဟိန်က အိပ်ယာဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး စောင်လေးနှင့်အတူ ရှုနင်ကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်သည်။
အကိုကြီးက ကယ်တင်ရှင်ပဲ...
ရှုနင်က ချက်ချင်း သတိဝင်လာပြီး အကိုကြီး၏လည်ပင်းကို လက်နှင့်သိုင်းဖက်လိုက်စဉ် သူ့လက်မောင်းတွေမှာ စတော်ဘယ်ရီရောင် အမှတ်ကို မြင်လိုက်လို့ မျက်ခုံးလေးကို ပင့်ကာ ရှက်သွားခဲ့သည်။
" အဘိုးကွယ်လွန်သွားတဲ့အချိန်ကတည်းက အဖေဟာအထီးကျန်နေခဲ့တယ်။ အခုသူ့ခန္ဓာကိုယ်က ပိုကောင်းလာပေမဲ့၊ ကျွန်တော် အဖေ့ကို စိတ်ပူတယ်။ ဒီတစ်ခေါက် ပြန်သွားရင် အဖေ့ကို ဆေးရုံခေါ်ပြီးတကိုယ်လုံးကို ရောဂါရှိ၊မရှိ စစ်ဆေးရအောင်လေ.. ဘယ်လိုလဲ ? "
"ငါတို့ အဖေ့ကို စစ်ဆေးမှု ငါးကြိမ်လောက်လုပ်ပြီးပြီ။ နောက်တစ်ခါထပ်လုပ်ရင် အဖေ ဒေါသထွက်လိမ့်မယ်"
အင်း... မွေးစားသားက သားအရင်းထက် တကယ်ပဲ အဖေကို ပိုလေးစားပြိးတာဝန်ကျေတာပဲ။ ပုံမှန်အားဖြင့် ရှုနင်က နေ့တိုင်း သူကအဖေနဲ့ဖုန်းပြောဖြစ်ပေမယ့် ပြောတိုင်း သူ့အဖေက အိမ်ကို ပြန်လာဖို့ အကြိမ်ပေါင်းမရေတွက်နိုင်အောင် ခေါ်နေခဲ့သည်။
ရှုနင်က သူ့မျက်လုံးတွေကိုလှိမ့်လိုက်ပြီး အကိုကြီးကိုပြောလိုက်သည်။
" ဒါက ဘယ်နှစ်ကြိမ်ဖြစ်ဖြစ် အရေးမကြီးဘူးလေ....။ အဖေက ကျွန်တော်တို့ကို လိမ်နေတာလည်း ဖြစ်နိုင်တယ်လေ... ကျွန်တော်က အဖေ့ကို အဖော်ပြုပြီး ရောဂါစစ်ကြည့်ချင်တယ် "
ရှုဟိန်က ရှုချိန်ဘေးမှာ မရှိပေမယ့် သူ့သက်တော်စောင့်တွေက ရှုချိန်ဘေးမှ မပြတ်စောင့်ပေးနေရသည်။ အကိုကြီးရဲ့လူတွေဖြစ်လို့ ထိပ်တန်းအရည်ချင်းရှိသူတွေဖြစ်ပြီး စိတ်ချရပြီးသားပင်။ တကယ်တော့ စိတ်ချရသည့် သက်တော်စောင့်ရဖို့ ခက်ခဲတယ်ဆိုပေမယ့် ငွေလမ်းခင်းနိုင်ရင် အယောက် 100 လည်းအလွယ်တကူ ရနိုင်သည်။ ဒါ့အပြင်သူ့အဖေကိုကာကွယ်ပေးသူတွေဟာ သေချာပေါက် လူတော် လူကောင်းတွေဖြစ်မှာပါ။ ဒါကြောင့် လူသတ်သမားတွေက ရှုချိန်ကို လုပ်ကြံချင်ရင်တောင် အနားကို ကပ်ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ဘူး။
ရှုနင်က အဖေ့အတွက် အကိုကြီးလုပ်ပေးခဲ့တာကို ရင်ထဲထိ ထိရှခံစားလိုက်ရပြီး အကိုကြီး ရဲ့မျက်နှာကိုနမ်းလိုက်ပြီး မျက်ရည်များဖြင့်ကြည့်လိုက်သည်။
"အကိုကြီးက သဘောမတူဘူးလား..ဟင်"
"ငါသဘောတူတယ်။ မင်း ဘာပဲလုပ်ချင် လုပ်ချင် အကုန်လုပ်ပေးမယ်"
ရှုဟိန်က ရှုနင်ကို မြန်မြန်နမ်းကာ ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို ကောင်းပြီ။ ဒီလကုန်မှာ ပြန်ကြရအောင်၊ ကျွန်တော် လုပ်ရမယ့် အလုပ်နည်းနည်း ကျန်သေးတယ်။ အကိုကြီးရဲ့အလုပ်ကကော... ?"
"ငါလည်း အတူတူပဲ။ "
ရှုနင်ရဲ့အလုပ်တွေက အများကြီးဖြစ်လာလို့ အိမ်ပြန်ချိန် သူ့အလုပ်တွေကို ကြိုတင်စီစဉ်စရာတွေ ရှိသေးသည်။ ရှုဟိန်လည်း ဒီလိုပဲ လုပ်ငန်းတွေ ပိုများလာလို့ သူလည်း လုပ်စရာတွေ ရှိနေသည်။
တနေကုန် ရှုနင်က အိပ်ခန်းထဲမှာပဲ နေပြီး စားတာ၊သောက်တာ၊အိပ်တာပဲလုပ်နေသည်။ သူက အိပ်ယာထဲမှာ အပျင်းတစ်နေပြီး စတော့ ဈေးကွက်ကိုကြည့်ကာ ရှယ်ယာအရောင်းဝယ်လုပ်ကာ ကစားလိုက်။ ဂိမ်းဆော့လိုက်၊ အတန်းဖော်တွေဆီကို ဖုန်းခေါ်လိုက် လုပ်နေသည်။ ဒါကြောင့် ညရောက်တော့ သူ အိပ်လို့မပျော်တော့ပေ။ သူက အကိုကြီးရဲ့လက်မောင်းကြားထဲ မှီနေရင်းကောင်းကင်က ကြယ်တွေကို ကြည့်နေရင်း အကိုကြီး၏အသံက အရမ်းကောင်းလို့ သီချင်းဆိုရင် သိပ်နားထောင်လို့ကောင်းမယ်လို့တွေးလိုက်မိကာ မေးလိုက်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
"အစ်ကိုကြီး... သီချင်း ဘယ်လိုဆိုရမလဲ သိလား"
"အင်း ..သိတယ် "
" ဒါဆို အကိုကြီး သီချင်းဆိုတာကို ဘာကြောင့် ကျွန်တော် မကြားဖူးတာလဲ။"
"မင်း နားထောင်ချင်လို့လား?"
"အမ်း"
ရှုနင်က မြန်မြန်ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်သည် စောင်ပေါ်တွင်ထိုင်လျက်အ အိပ်အပေါ်ထပ် ဟင်းလင်းပြင်မှာ ရှိနေကြသည်။ လေက အေးနေပြီး ခံစားချက်ကင်းမဲ့နေသလို ဖြစ်နေသည်။
" အကိုကြီး သီချင်းဆိုရင်ကောင်းမယ်လို့ ထင်တယ် ။ ကျွန်တော် တစ်ပုဒ်အရင်ဆိုပြမယ်လေ.."
ရှုနင်ရဲ့အသံလေးက အရမ်းသာယာပြီး သီချင်းဆိုရင် ပိုနားထောင်ကောင်းမှာသေချာသည်။
ရှုဟိန်က အရမ်းတော်တဲ့ ကျောင်းသားဖြစ်ပြီး အေး စက်စက် နှင့် ဘယ်သူ့ကိုမှ အကပ်မခံလို့ ဘယ်သူမှ သူ့ကို သီချင်းမဆိုခိုင်းရဲပေ။ အကိုကြီးက ကျောင်းစာကို အရမ်းကြိုးစားပြီး လုပ်ငန်းတွေကိုလည်း လုပ်နေသူဖြစ်လို့ သီချင်းဆိုတာကို သူ ဘယ်လိုလုပ် လေ့လာချိန်ရမှာလဲ...။ ရှုဟိန်ကို သူများက သီချင်းမဆိုခိုင်းရဲပေမယ့် ရှုနင်ကတော့ မတူပေ။ ကျားထိန်းသမားက ကျားကို မကြောက်သလိုပေါ့။
"အင်း..မင်း အရင်ဆိုပြ။ နောက်တခါမှမင်းကို ငါ ဆိုပြမယ်"
"အင်း"
ရှုနင်က မြူးကြွသည့် အချစ်သီချင်းတပုဒ်ကို ဆိုလိုက်သည်။ တတိယ သီချင်းကို ဆိုပြီးချိန်မှာ ရှုဟိန်က နင်နင် လည်ချောင်းနာနေမည် ဆိုးလို့ ဆက်မဆိုခိုင်းပဲ အနမ်းဖြင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။ နင်နင်က ညည်းတွားသံလေး ထွက်လာခဲ့သည်။ ပြင်းပြသည့် အနမ်းပြီးနောက် နင်နင်၏ မျက်နှာက နီရဲလာခဲ့သည်။ သူတို့က အခု ခေါင်မိုးပေါ်မှာလေ။ ဒါပေမယ့် ရှုဟိန်ကို သူ ဘယ်လို တွန်းထုတ်ရမည်ကို မသိဖြစ်နေသည်။
ရှုဟိန်၏အနမ်းမှာ နက်ရှိုင်းသည်။ ကလေးငယ်က သူ့အနမ်းကို စိတ်မပါကြောင်း သတိပြုမိသော်လည်း ချက်ချင်းပင်အကြောင်းရင်းကို သဘောပေါက်လိုက်ပြီး ရှုနင် ကို သယ်ဆောင်ကာ အောက်ထပ် အိပ်ခန်းထဲကို သယ်လာခဲ့သည်။ အခန်းထဲပြန်ဝင်လာရင်း ရှုနင်က ရှုဟိန်၏ လည်ပင်းကိုတင်းတင်းဖက်ထားရင်း အိပ်ရာဆီသို့ လမ်းလျှောက်လာသည်။
ရှုဟိန်၏အနမ်းမှာလည်း အရူးအမူးစွဲလမ်း စရာကောင်းနေပြီး ရှုနင်၏အဝတ်အစားများပြုတ်ကျသွားချိန်တွင် သူတို့၏နှုတ်ခမ်းများကွာသွားကာ သူတို့အောက်ပိုင်းက ပေါင်းစပ် တွယ်ချိတ်သွားကြသည်။ သူတို့က အတူတကွပေါင်းစည်းလိုက်ပြီးနောက် ရှုနင်ဟာ စိတ်အားထက်သန်တဲ့ညတစ်ညကို ဖြတ်သန်းခဲ့ကြပြီး နောက်ဆုံး ရှုနင်က အိပ်ချင်လာသည်။
သူတို့ ချစ်တင်းနှောတာ ပြီးသွားတဲ့နောက် ရှုဟိန်က သူ့အသားချောင်းကို နင်နင်၏ကိုယ်ထဲက အသာလေးထုတ်လိုက်ကာ နင်နင်၏ကိုယ်ပေါ်ကို စောင်ဖြင့် အသာလေး ဖုံးလွှမ်းပေးလိုက်သည်။
ရှုနင်၏မျက်လုံးများသည်မြူဆိုင်းလျက်ရှိုပြီး သူ အိပ်ချင်သည်။ သို့သော် သူ မအိပ်ရဲပဲ ရှုဟိန် ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ သိချင်နေတယ်။ သူက စောင့်ကြည့်ပြီးနောက် အရမ်းထိတ်လန့်သွားပြီး သူ့ လျှာကိုတောင် ကိုက်မိမလိုဖြစ်သွားသည်။
သူက ကျွန်တော့်ကိုယ်အပေါ်ကို စကတ်တစ်ထည် ဝတ်ပေးခဲ့တယ်..ဟုတ်လား..Σ (°△° |||) ︴
"အစ်ကိုကြီး....... .....အကိုကြီး..တကယ်ကိုပဲ ...... "
"ကုန်ပစ္စည်းအသစ်လေးလေ.. ဘေဘီရေ..။ ငါတို့ဒီဟာကို ဝတ်ကြည့်ပြီး သူ့ရဲ့ ရလာဒ်တွေကို သိနိုင်မယ် မဟုတ်။ "
ရှုနင်က ခေါင်းကိုခါပြီး စကဒ်ကို ကိုယ်ပေါ်က ချွတ်ဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
"ဟင့်အင်း..ဟင့်အင်း.. မဝတ်ချင်ဘူး။ အဲ့ဒါ များသွားပြီ. ကျွန်တော် မဝတ်ချင်ဘူး..... မြန်မြန်..ချွတ်ပေး..အား... "
ရှုဟိန်က ရှုနင်၏ကိုယ်လေးကို ရုတ်တရက် ပွေ့ချီကာ ကျောက်သားမျက်နှာပြင် စားပွဲထက်ကို သယ်လာသည်။ ရှုနင်ကို မျက်နှာပြင်ထက်မှာ တင်လိုက်ပြီး ဆွဲမှောက်လိုက်သည်။ သူ၏ခန္ဓာကိုယ်၏အထက်ပိုင်းတစ်ဝက်ကို စားပွဲပေါ်တင်ထားလိုက်ပြိး ကျန်ကိုယ်အောက်ပိုင်းက အောက်ကို ကျနေသည်။ ရုန်းကန်ပေမယ့် အကိုကြီးလက်ထဲက မလွတ်နိုင်ပဲ မောပန်းနေသော ရှုနင် သည်အလွန်ရှက်ရွံ့နေပြီး သူ၏ချောမောသောမျက်နှာလေးက နီမြန်းလာခဲ့သည်။
သူ့အစ်ကိုကြီး ဘာလုပ်ချင်သည်ကို ခန့်မှန်းနိုင်ပြီး သူ အရမ်း ငိုချင်နေပါပြီ...
ထို့ကြောင့်ရှေ့ကိုကြည့်နေတာပဲ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။
ရှုဟိန်က နင်နင်ဝတ်ထားသည့် စကဒ်လေးကို အပေါ်ကို လှန်တင်လိုက်ပြီး နင်နင်ရဲ့ တင်ပါးတစ်စုံကို လက်နှင့်ဆုပ်နယ်နေ တော့သည်။ နင်နင်ခမျာ စားပွဲပေါ်မှာမှောက်နေပြီး တင်ပါးလေးအစုံကို အနောက်ကနေ အကိုကြီးက ဆုပ်နယ်နေသည်ကို ခံနေရင်း ရင်ခုန်သံ မြန်လာသလို အသက်ရှုလည်းမြန်လာခဲ့သည်။ သူ့အသိစိတ်က သာယာမှုထဲ နစ်ဝင်သွားပြီး ညည်းသံလေး ထွက်လာမိသည်။
"အာ့...ဟား ...... "
အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ကောင်းသော ညည်းသံလေးကို ကြားလိုက်ရစဉ် ရှုဟိန်၏မျက်ဝန်းတွေက သက်တောင့်သက်သာ အနေထားမှ ပြင်းထန်သည့် အရိပ်တို့ အစားထိုးဝင်လာပြီး နင်နင်ကို စားချင်စိတ်ပေါ်လာတော့သည်။ သူက နင်နင်၏ကိုယ်လေးပေါ်ကနေ အုပ်မိုးကာ အက်ရှစွာပြောလိုက်သည်။
"အား.. ဘေဘီ..မင်းလေးရဲ့အသံက ကိုယ်ကို အရမ်း လှုံ့ဆော်ပေးနိုင်တယ်... ကိုယ့် ရင်ဘတ်ကြီးက ပေါက်ထွက်မတတ် ခုန်ပေါက်နေပြီ"
ထိုအသံကိုကြားလိုက်ရစဉ် ရှုနင် တကိုယ်လုံး လျှပ်စီးကြောင်းတွေ ဖြတ်ပြေးသွားသလို ခံစားလိုက်ရကာ အလိုလို ပါးစပ်က ဖွင့်ဟကာ ပြောလိုက်ရသည်။
"ဟိန် ~ ကျွန်တော့်ကို ချစ်ပါ"
ရှုနင်က မျက်ဝန်းထဲမှာ မျက်ရည်ကြည်လေး ဝေ့လျက် အနောက်ကို လည်ပြန်ကြည့်လိုက်ပြီး တောင်းဆိုလိုက်သည်။ ထိုစဉ် ရှုဟိန်က အသက်ရှုသံ ဗရမ်းဗတာဖြစ်လာပြီး နီရဲနေသည့် မျက်ဝန်းများဖြင့် နင်နင်ကို စိုက်ကြည့်ကာ ချစ်ခရီးကို စဖို့ လုပ်ဆောင်တော့သည်။ နင်နင်ဝတ်ထားသည့် စကဒ်လေးကို ပင့်တင်ကာ တင်ပါးလေးကို ဆွဲဟပြီး အထဲကို တခါတည်း ပြည့်ကျပ်အောင် ထိုးသွင်းလိုက်သည်။
နင်နင်က စားပွဲပေါ်မှောက်လျက် ကိုယ်တပိုင်း အပေါ်မှာ ရှိနေစဉ် သူ့တွင်းလေးထဲ တိုးဝင်လာသည့် အသားချောင်းကြီးကြောင့် ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိသည်။ အခု သူတို့က အိပ်ယာထက်မှာ ချစ်တင်းနှောနေတာ မဟုတ်ပဲ စားပွဲပေါ်မှာ လုပ်နေတာ ဖြစ်လို့ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ ခံစားချက်က ဆန်းသစ်နေသည်။ ရှုနင်က အကိုကြီး၏ အားကောင်းမောင်းသန် ထိုးသွင်းမှုကြောင့် သူ့ကိုယ်လေးက လှုပ်ခါသွားပြီး ကိုယ်လေးက စားပွဲပေါ်မှာ ရှေ့ကို တိုးသွားမိသည်။ ရှုဟိန်က နင်နင်၏ခါးလေးကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ကာ အနောက်ကနေ ဆက်တိုက် ထိုးဆောင့်နေသည်။ မတ်တပ်ရပ်အနေထားဖြင့် စားပွဲပေါ် ဖင်အပြောင်သားလေးနှင့် မှောက်နေသည်ကို ကြည့်ကာ ကျဉ်းမြောင်းသော အပေါက်လေးထဲ သူ့အသားချောင်း တိုးဝင်သွားသည်ကို အပေါ်ဆီးက မြင်နေရသည်က အရမ်းကို လှုံ့ဆောင်ပေးနေသလိုပင်။
သူတို့နှစ်ယောက်စလုံးဟာ ဒီအနေထားနဲ့ စပ်ယှက်ရတာကို အရမ်းကိုအံ့သြပြီး မယုံကြည့်နိုင်လာက်အောင် ခံစားခဲ့ရတယ်။
"အား...အင်း...အာ့..."
ရှုနင်က စားပွဲဘောင်ကို လက်လေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားပေမယ့် ပါးစပ်က ညည်းသံကို မရပ်တန့်နိုင်တော့ပေ။ မှောက်လျက်အနေထားနှင့် တကိုယ်လုံး တုန်ခါအောင် အရှိန်ပြင်းပြင်း ထိုးသွင်းခံရသည့်ခံစားချက်က ပထမဆုံး ဖြစ်လို့ တကိုယ်လုံး တုန်ယင်ကာ မျှောလွင့်နေသလိုပင်။
အတော်ကြာတော့ သူ့ရင်ဘတ်လေးက အကိုကြီး၏ဖိအားကြောင့် အနည်းငယ်နာလာခဲ့သည်။ စားပွဲမျက်နှာပြင်က မွေ့ယာလို နူးညံ့မနေပေ။
"အကိုကြီး..ရင်ဘတ်နာတယ်.. "
နင်နင်က ထိုစကားကို ပြောလိုက်တော့ ရှုဟိန်က နင်နင်ကိုယ်ထဲက သူ့အသားချောင်းကို ထုတ်ကာ ပက်လက်အနေထားပြောင်းပေးလိုက်သည်။ စားပွဲမျက်နှာပြင်ကို စောင်ခင်းပေးပြီး နင်နင်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ပုခုံးပေါ်တင်လိုက်ကာ တောင်ပူစာလေး နှစ်လုံးကြား ထပ်မံထိုးသွင်းလိုက်သည်။
"အား...အွန်း..."
နင်နင်က ညည်းလိုက်မိသလို ရှုဟိန်လည်း ပင့်သက်ရှိုက်လိုက်မိသည်။ သူက နင်နင်၏ နူတ်ခမ်းလေးကို ကုန်းကာ နမ်းလိုက်ပြီး ညည်းသံကို မြိုချလိုက်သလို အောက်ကနေ ထိုးသွင်းမှုကို ဆက်တိုက်လုပ်နေသည်။ နင်နင်က အကိုကြီး၏မျက်နှာကို မကြည့်ရဲလို့ မျက်လုံးမှိတ်ထားပေမယ့် သူ့ရင်ဘတ်ကို အကိုကြီး၏လက်တွေ ပွတ်သပ် ညစ်ချေကစားနေသည်ကို ခံစားနေရသလို တင်းကျပ်သည့် လမ်းကြောင်းလေးထဲ တဆုံးထိုးသွင်းကာ အထိမခံနိုင်သည့် နေရာကို ထိုးသွင်းနေသဖြင့် နင်နင်၏ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်ကာ ခံစားမှု လှိုင်းလုံကြီးထဲ နစ်သွားခဲ့သည်။ မကြာခင် နင်နင်၏ကိုယ်က ပြင်းထန်သည့် ခံစားမှု သာယာမှုဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့လို့ ပူနွေးသည့်အရည်များပန်းထွက်လာတော့သည်။
ဒါပေမယ့် ရှုဟိန်က ဘယ်လိုမှ မနေသေးပေ။ သူက တကိုယ်လုံး နီမြန်းနေသည့် နင်နင်၏ကိုယ်လေးကို နမ်းရှိုက်လိုက်၊ ကိုက်လိုက်၊ လျှာနှင့်လျက်လိုက် လုပ်ကာ သူ ပြီးဆုံးသည်အထိ မရပ်မနား ရယူနေတော့သည်။ ထိုနေ့က ညသန်းခေါင်ကျော်သည်အထိ နင်နင်မှာ မျက်နှာကြက်ကို မျက်နှာမူကာ စားပွဲပေါ်မှာ ပက်လက်အနေထားဖြင့် အကိုကြီး၏ အချစ်ကြမ်းမှုကို ခံနေရင်း အိပ်ပျော်သွာတော့သည်။
သူ ..ပင်ပန်းနေပြီ..
မနေ့ညက စကဒ်လေး အဝတ်ပေးခံလိုက်ရပြီးနောက် ပြင်းထန်သည့် လေ့ကျင့်ခန်းကို လုပ်လိုက်ရလို့ ရနင်က နောက်နေ့မွန်းလွဲပိုင်း အထိ အိပ်ပျော်နေခဲ့သည်။ နင်နင်က အိပ်ယာထက်မှာ မာနကြီးတဲ့ ကြောင်ပျင်းလေးလို အိပ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ရှုဟိန်က ဒီကလေးက သနားစရာလေးဟု ခံစားမိလို့ နင်နင် အိပ်နေသည်ကို မနှောက်ယှက်ပဲ အိပ်ခွင့်ပေးထားသည်။
ကလေးလေးက မနေ့ညက တညလုံး သူ့ဒဏ်ကို ခံနေရခဲ့တယ် မဟုတ်လား..
ရှုချိန်က ဖုန်းဝင်လာပြီး ရှုဟိန်နှင့် နင်နင်ကို အမြန်ပြန်လာဖို့ ပြောတော့ ရှုဟိန်က နင်နင်ရဲ့ အစိစဉ်ကို ပြောလိုက်သည်။ နင်နင်ဆီမှာ လုပ်ငန်းများစွာရှိနေသည်ကို ရှုချိန်လည်းသိသည်။ သူ့သားလေးက ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်း၊ အင်တာနက်ကဖေးဆိုင်ခွဲ ၈ ခုနဲ့ အင်္ဂလိပ်စာ အတန်းခွဲတွေက မြို့တော်မှာတင်မကပဲ C city နဲ့ F city တွေမှာလည်း များစွာ ဖွင့်လှစ်ထားပြီဖြစ်သည်။ တကယ်လို့ သူက ချင်ယွိဖူကို သတိမထားခံမိဘူး၊ မစုံစမ်းမိဘူးဆိုရင် သူ့သားလေးက ဒီလုပ်ငန်းအများကြီးကိုပိုင်ဆိုင်လည်ပတ် နေသည်ကို သူ သိနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။
အခုဆိုရင် သူ့သားလေးရဲ့ လုပ်ငန်းတွေက Snowball (နှင်းဘောလုံး) လို အချိန်နဲ့အမျှ ပိုမိုကြီးထွားလာလေပြီ။ နင်နင်က သူ့သားလေးပီသပါပေတယ်။ သူက အင်မတန်ကို အကွက်မြင်ပြီး လုပ်ငန်းလုပ်ရာတွင် စဉ်းစားတွေးခေါ်တတ်သည်။ အင်တာနက် ကဖေးဆိုင်များကို ဖွင့်ဖို့ရွေးထားတဲ့ နေရာက အထက်တန်းကျောင်းတွေနဲ့ ဝေးရာမှာ ရွေးဖွင့်ထားခြင်းနဲ့ ကျောင်းသားတွေကို လာကစားခွင့်မပြုပေ။ ကလေးတွေကို ပညာရေး နှောင့်နှေးအောင် မလုပ်ချင်တာ ထင်ရှားသည်။ ပြီးတော့ နင်နင်ရဲ့ လုပ်ငန်းတွေက အရမ်းကို ရေပန်းစားသည်ကို ရှုချိန်သိနေသည်။
ငါ့သားမျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်း သူဟာ ဒီအန္တရာယ်ရှိတဲ့ စီးပွားရေးသမားတွေလို လိုက်မလုပ်ဘူး။ ပိုကောင်းတဲ့ နည်းနဲ့ ကောင်းအောင်လုပ်နေတယ်။
"ရှောင်ဟိန်.... မင်းဘွဲ့ရပြီးပြီဆိုတော့ မင်းရဲ့အဖေကို ကုမ္ပဏီထဲမှာ လာကူညီပေးပါလား? "
ရှုချိန်က သားကြီးကို ဆွယ်လိုက်သည်။ ရှုဟိန်နှင့် ရှုနင် အကြားရှိဆက်ဆံရေးသည်အလွန်ကောင်းသည်။ ထို့ကြောင့် ရှုနင် သည်သူ၏စီးပွားရေးကိုမြို့တော်တွင်တိုးချဲ့ရန်ရွေးချယ်ခဲ့သည်။ ထို့နောက် ရှုနင်လည်း သေချာပေါက် မြို့တော်ကနေ ခွာချင်မှာ မဟုတ်တော့ပေ။
"အဖေ၊ အခုအချိန်မှာ ကုမ္ပဏီမှာ ကျွန်တော်ပါဝင်ဖို့ မလိုအပ်သေးဘူူးလို့ ထင်တယ်။ အဖေက ကျွန်တော့်ကို ရုပ်ပြ ခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ ခန့်ထားပေးရင် ရပြီ။ ဒါပေမယ့် နင်နင်က မြို့တော်မှာ တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာ။ ကျွန်တော် သူ့ကို တစ်ယောက်တည်း ထားရစ်ဖို့ စိတ်မချဘူး"
"နင်နင်ကော။ မင်းတို့ ပြန်လာရင် အဖေနဲ့ ဒီအကြောင်းကို ဆက်ဆွေးနွေးကြရအောင်။ နင်နင်ကော.. အဖေ သူ့ကို ဖုန်းဆက်လို့မရဘူး "
"သူက သိပ်မကြာသေးခင် အချိန်ထိ အစည်းအဝေးတွေ အများကြီး တက်နေရလို့ သူ အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။ ကျွန်တော် သူ့ကိုပိုပြီးအနားယူစေချင်လို့ သူ့ဖုန်းကို ကျွန်တော်တမင် ပိတ်ထားတာ။ အဖေ.. ခုတလောရာသီဥတု အေးလာပြီ။ မိသားစု ဆရာဝန်ကို ဘိုးဘွားပိုင် အိမ်မှာ ခေါ်လာနေပါလား။ ဒါမှ အဖေ အအေးမိတာကို ချက်ချင်း ကုနိုင်မယ်"
ရှုဟိန်က စကားခေါင်းစဉ်ကိုပြောင်းလဲလိုက်သည်။ မွေးစားဖခင်ကို သူ စိတ်ပူမိသည်။
"အဲ့လောက် မလိုပါဘူးကွာ"
"အဖေ့အတွက် မလုပ်ဘူးဆိုရင်တောင် ရှုယောင်းအတွက်ဆိုရင်ကော ဘယ်လိုလဲ"
ထိုအချိန်မှ ရှုချိန်က လက်ခံလိုက်သည်။
-" ဒါဆိုရင် ကောင်းပြီ၊ ရှုနင်လာမှ အကုန်စီစဉ်တာပေါ့"
ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုပြီးဆုံးသောအခါ ရှုဟိန်သည်ခြံဝင်းအတွင်းရှိ ပန်းများကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ငေးကြည့်လိုက်သည်။ ထိုစဉ် သူ့ခါးကို အနောက်က တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ခံလိုက်ရပြီး နေ့လည်ခင်းအထိအိပ်ပျော်နေသော ရှုနင် နိုးလာပြီး သူ့အသံက သိပ်မကောင်းပေ။ ညက အော်ညည်းရတာများလို့ အသံက အက်နေသည်။
ဒါပေမယ့် သူ နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရသည့် စကားထဲက အကြောင်းကို အမြန်မေးလိုက်သည်။
"ရှုယောင်က ဘာဖြစ်နေလို့လဲ..."
(နင်နင်ရဲ့ ရှာလကာရည်)
ငါ့ရဲ့ အသည်းတုန်းလေးက အရမ်း ချစ်စရာကောင်းတယ်...သူက ဘယ်လိုတောင် ငါ့ကို ပြောင်းလဲအောင် လုပ်သွားနိုင်ခဲ့တာပါလိမ့်.. သိပ် မြတ်နိုးဖို့ကောင်းတဲ့ ကလေးလေး...
ရှုဟိန် ၏မျက်လုံးများကတောက်ပနေသည်။ ရှုနင်က ဖန်ခွက်ကို ကြည့်နေတာ မြင်တော့ ချက်ချင်း ရေထည့်ကာ နင်နင်ကို တိုက်ပေးလိုက်သည်။ ရေသောက်ပြီးတော့ နင်နင်ကို သူ့ဖက် ဆွဲလှည့်ပြီး သူ၏နှုတ်ခမ်းပေါ်သို့နမ်းရှုပ်လိုက်သလို နားသီးဖျားလေးကို အသာ ပွတ်သပ် ညစ်နေသည်။ သူက ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့်နမ်းသလို ခုလို နင်နင်နှင့် ကစားခြင်းကိုနှစ်သက်ပြီး ရှုဟိန် ကိုယ်တိုင်မရပ်နိုင်တော့ပေ။
" စစ်ပွဲတစ်ခုအတွင်းမှာ အရာအားလုံးကို တရားသဖြင့် လုပ်နိုင်တယ်လို့ မင်း ထင်လား..."
ရှုဟိန်က နင်နင်ကို မေးလိုက်သည်။
**-**
Chapter (120)_ စားပြဲထက္မွာ pa pa pa...
ရႈဟိန္ ဦးငုံ႔ကာ နင္နင္၏ႏူတ္ခမ္းနားကို တိုးကပ္လိုက္စဥ္ ရႈနင္က ပါးစပ္ကို လက္ေလးႏွင့္ပိတ္ကာ အျမန္ေျပာလိုက္ရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ...... သြား မတိုက္ရေသးဘူး"
အကိုႀကီးက ခ်စ္ျခင္းတရားကို ပိုျပည့္စုံေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္ ရႈနင္ကေတာ့ ဒီလို အရမ္းခ်စ္၊ အရမ္းအလိုလိုက္သည့္ ပုံစံကို ႏွစ္သက္ေပမယ့္ အခုရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမရေတာ့ရင္ အဆင္မေျပာေတာ့ေပ။ ဒီလိုမ်ိဳး အကိုႀကီးရဲ႕ အႂကြင္းမဲ့ခ်စ္ျခင္းကို အၿမဲလိုခ်င္ေနမိသည့္ သူ႔စိတ္ကိုလည္း မုန္းမိသည္။
ခ်စ္သူတို႔ သဘာဝအားျဖင့္ သူတို႔၏ခ်စ္ခင္တြယ္တာမႈသည္ အခု အေနထားႏွင့္ပင္ အရမ္းေကာင္းေနေလၿပီ။
ရႈဟိန္က ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားစသည္။
အကိုႀကီး ခုလို သူ႔ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးခ်စ္ခင္ အလိုလိုက္ေပးသည္ႏွင့္ပင္ သူ႔ႏွလုံးသားေလးက ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က ငယ္ေသးလို႔ အကိုႀကီးက အတတ္ႏိုင္ဆုံး အလိုလိုက္ခ်င္တယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ... "
ရႈဟိန္ - " အ႐ူးေလး..."
"အကိုႀကီး..ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ခုလို ေခၚတာလဲ..."
ရႈနင္က ရႈဟိန္ကိုေဒါသတႀကီးနဲ႔ၾကည့္ၿပီး သူက ႐ုတ္တရက္ ပါးစပ္ဟၿပီး ရႈဟိန္ကို ကိုက္လိုက္သည္။
ရႈဟိန္က အရမ္းအံ့ၾသသြားၿပီး သူ႔ပါးစပ္ကလည္းပြင့္ဟသြားသည္။
"မင္းက ပိုၿပီး အသက္ႀကီးလာလို႔ ငါ့ အသက္က ရပ္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနလား။ ငါက မင္းထက္ငါးႏွစ္ႀကီးေနၿမဲဆိုတာ မေမ့နဲ႔ေလ။ ငါက မင္းထက္ အသက္ပိုႀကီးသလို မင္းထက္ အရပ္ပိုရွည္တယ္။ ပိုၿပီး သန္မာအားေကာင္းတယ္။ ဒါက ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာင္းလဲဘူး။ ေနာက္ျပန္ဆုတ္လို႔လည္း မရႏိုင္ဘူး "
ရႈဟိန္က အၿမဲတမ္း အသိဉာဏ္ပညာႀကီးသူျဖစ္သည္။ သူက မင္းထက္ပိုၿပီး လိမၼာပါးနပ္ၿပီး ပို၍ ပိုၿပီး လႊမ္းမိုးႏိုင္တယ္မဟုတ္လား။ ╮ (╯▽╰) ╭
"...... " ဒါ ကို အရမ္း ဂုဏ္ယူေနတာလား..ဟမ္.._ (: зゝ∠) _
ရႈဟိန္က ဂ်ဳံယာတခြက္လုံးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ခြံ႕ေကြၽးေပးကာ နင္နင္ကို နက္ရႈိင္းစြာအနမ္းေပးခဲ့သည္။ သူ႔ခံတြင္းကို သန႔္ရွင္းေအာင္ အနမ္းျဖင့္ကူညီေပးၿပီး မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ နင္နင္ကို အိပ္ယာထက္တြင္ ျပန္လွဲေပးၿပီး ေစာင္ၿခဳံေပးလိုက္သည္။ ရႈဟိန္သည္ ဗန္းကိုင္ၿပီး ေအာက္ကို ဆင္းလာခဲ့ေတာ့ နင္နင္က အေနာက္ကေန ရႈဟိန္ကို ၾကည့္က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
အိုး! ဘုရားေရ... အကိုႀကီးက ငါ့အေပၚ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ ေပးတာ အရမ္းမ်ားတယ္၊ ငါတို႔ဟာ အသက္ႀကီးၿပီး အိုမင္းလာတဲ့အထိ အတူတူေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတြလိုခံစားေနရတယ္၊
(အာဟား... ဇနီးေမာင္ႏွံတဲ့... ငါ့ နင္နင္ေလး...)
ရႈနင္သည္အစားအစာ စားေသာက္ၿပီးေနာက္ အိပ္ခ်င္လာခဲ့သည္။ သူ ေတာင့္ထားၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ခင္ ဖန္းခ်င္ဆီ စာပို႔လိုက္သည္။
ဖုန္းျမည္လာခဲ့မွ သူ ဘယ္ေလာက္အိပ္ခဲ့မိသလဲဆိုတာ မသိေတာ့ဘူး။ ရႈနင္က အိပ္မုံစုံဝါးႏွင့္ ဖုန္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းလိုက္သည္။ ဖုန္းအဝင္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာ္နီတာဆီက ျဖစ္ေနသည္။ သူက ဘာေၾကာင့္ ဖုန္းဆက္လာတာလဲ။
"ဟယ္လို?"
"မင္း အိပ္ေနတာလား"
"အင္း "
" မေန႔က လူတိုင္းက ေပ်ာ္လို႔မဝၾကေသးဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ရွစ္နာရီမွာ မေန႔က ေနရာပဲ ဆုံၾကမယ္။ မင္းလာခဲ့ပါလား "
"ငါ လာလို႔မရဘူး။ ဒီေန႔ အလုပ္မ်ားေနလို႔။"
"အဲ့လိုေတာ့ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ လူတိုင္း မၾကာခင္ ခြဲၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရေတာ့မယ္၊ ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ က်န္ေနမယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးေတာ့ မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာင္ ေတြ႕ခ်င္လည္း ေတြ႕လို႔မရေတာ့ဘူး။ ေနာင္ အနာဂါတ္မွာ ဒီလို တစုတစည္းတည့္ ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘူးေလ။ ေနာက္ပိုင္း အဆက္သြယ္ရွိေနဖို႔ မင္း ဒီအခြင့္ေရးကို အလြတ္မခံသင့္ဘူး။"
စသျဖင့္ ေမာ္နီတာက မ်ားျပားစြာ ေျပာဆိုေနခဲ့ၿပီး သူ႔မွာ ေလရႈခ်ိန္ မလိုေလာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ တိုက္တြန္းေနသည္။
ရႈနင္လည္း နားေထာင္ေနရင္း မ်က္ေတာင္စင္းက်ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ခါနီးၿပီ။
" ငါ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး၊ စီစဥ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ငါ ေျပာင္းလဲလို႔မရေတာ့ဘူး။ ေမာ္နီတာႀကီး.. ငါ့ ကိုယ္စား လူတိုင္းကိုေတာင္းပန္ေပးပါ။ ငါ လုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္။ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..ေနာ္၊ မင္းတို႔ အားလုံးေပ်ာ္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။"
"အိုး, ေကာင္းၿပီ, မင္း မလာႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ.. "
အတန္းေမာ္နီတာသည္ ေအးေဆးၿငိမ္သက္သည့္ ရႈနင္ကို လာေစခ်င္ေပမယ့္ ရႈနင္ကို ေခၚလို႔မရခဲ့ေပ။ ထားလိုက္ပါေတာ့။ ေနာက္ပိုင္းလည္း အခြင့္ေရးရဦးမွာပါ...ဟု ေတြးကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ရႈနင္က မၾကာခင္ အိမ္ျပန္ၿပီး အေဖ့ကို သြားေတြ႕ရေတာ့မည္ကို သတိရကာ ဘာလက္ေဆာင္ဝယ္သြား ေပးရမလဲလို႔ စဥ္းစားေနသည္။
ရႈနင္ ၏ ဦး ေခါင္းထဲတြင္ ရႈခ်ိန္ႏွင့္ ျပည့္ေနသည္။ ယခု ရႈဟိန္က ဘြဲ႕ရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ သူ ျပန္လာၿပီး မၾကာမီတြင္ အေဖ့ ကုမၸဏီတြင္ ဝင္လုပ္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ အေဖရဲ႕ခႏၶာကိုယ္ဟာ ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမားမျဖစ္သလို သူ႔မွာႏွလုံးေရာဂါလည္းမရွိဘူး၊ မေကာင္းတဲ့ ေနထိုင္စားေသာက္မႈ အေလ့အထေတြေတာင္မွမရွိခဲ့ဘူး၊ သူ႔ရဲ႕ ႏွလုံးသားက တည္ၿငိမ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေဖက ဘာေၾကာင့္ ေစာေစာ ေသရတာလဲ။ သူ ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရတာလဲ..ဆိုတာ နင္နင္ လုံဝ နားမလည္ဘူး။
ႏွစ္နာရီၾကာ စဥ္းစားေနေပမယ့္ အေျဖမထြက္လာေပ။ ရႈဟိန္ပင္ ျပန္လာခဲ့ေလၿပီ။
"မင္း ဘာေတြ အရမ္းစဥ္းစားေနရတာလဲ"
ရႈဟိန္က အိပ္ယာေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီး ေစာင္ေလးႏွင့္အတူ ရႈနင္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းကာ ေပြ႕ဖက္ထားလိုက္သည္။
အကိုႀကီးက ကယ္တင္ရွင္ပဲ...
ရႈနင္က ခ်က္ခ်င္း သတိဝင္လာၿပီး အကိုႀကီး၏လည္ပင္းကို လက္ႏွင့္သိုင္းဖက္လိုက္စဥ္ သူ႔လက္ေမာင္းေတြမွာ စေတာ္ဘယ္ရီေရာင္ အမွတ္ကို ျမင္လိုက္လို႔ မ်က္ခုံးေလးကို ပင့္ကာ ရွက္သြားခဲ့သည္။
" အဘိုးကြယ္လြန္သြားတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက အေဖဟာအထီးက်န္ေနခဲ့တယ္။ အခုသူ႔ခႏၶာကိုယ္က ပိုေကာင္းလာေပမဲ့၊ ကြၽန္ေတာ္ အေဖ့ကို စိတ္ပူတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ျပန္သြားရင္ အေဖ့ကို ေဆး႐ုံေခၚၿပီးတကိုယ္လုံးကို ေရာဂါရွိ၊မရွိ စစ္ေဆးရေအာင္ေလ.. ဘယ္လိုလဲ ? "
"ငါတို႔ အေဖ့ကို စစ္ေဆးမႈ ငါးႀကိမ္ေလာက္လုပ္ၿပီးၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါထပ္လုပ္ရင္ အေဖ ေဒါသထြက္လိမ့္မယ္"
အင္း... ေမြးစားသားက သားအရင္းထက္ တကယ္ပဲ အေဖကို ပိုေလးစားၿပိးတာဝန္ေက်တာပဲ။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ရႈနင္က ေန႔တိုင္း သူကအေဖနဲ႔ဖုန္းေျပာျဖစ္ေပမယ့္ ေျပာတိုင္း သူ႔အေဖက အိမ္ကို ျပန္လာဖို႔ အႀကိမ္ေပါင္းမေရတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေခၚေနခဲ့သည္။
ရႈနင္က သူ႔မ်က္လုံးေတြကိုလွိမ့္လိုက္ၿပီး အကိုႀကီးကိုေျပာလိုက္သည္။
" ဒါက ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္ျဖစ္ အေရးမႀကီးဘူးေလ....။ အေဖက ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို လိမ္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္ေလ... ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့ကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ေရာဂါစစ္ၾကည့္ခ်င္တယ္ "
ရႈဟိန္က ရႈခ်ိန္ေဘးမွာ မရွိေပမယ့္ သူ႔သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြက ရႈခ်ိန္ေဘးမွ မျပတ္ေစာင့္ေပးေနရသည္။ အကိုႀကီးရဲ႕လူေတြျဖစ္လို႔ ထိပ္တန္းအရည္ခ်င္းရွိသူေတြျဖစ္ၿပီး စိတ္ခ်ရၿပီးသားပင္။ တကယ္ေတာ့ စိတ္ခ်ရသည့္ သက္ေတာ္ေစာင့္ရဖို႔ ခက္ခဲတယ္ဆိုေပမယ့္ ေငြလမ္းခင္းႏိုင္ရင္ အေယာက္ 100 လည္းအလြယ္တကူ ရႏိုင္သည္။ ဒါ့အျပင္သူ႔အေဖကိုကာကြယ္ေပးသူေတြဟာ ေသခ်ာေပါက္ လူေတာ္ လူေကာင္းေတြျဖစ္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ လူသတ္သမားေတြက ရႈခ်ိန္ကို လုပ္ႀကံခ်င္ရင္ေတာင္ အနားကို ကပ္ခြင့္ရမွာ မဟုတ္ဘူး။
ရႈနင္က အေဖ့အတြက္ အကိုႀကီးလုပ္ေပးခဲ့တာကို ရင္ထဲထိ ထိရွခံစားလိုက္ရၿပီး အကိုႀကီး ရဲ႕မ်က္ႏွာကိုနမ္းလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အကိုႀကီးက သေဘာမတူဘူးလား..ဟင္"
"ငါသေဘာတူတယ္။ မင္း ဘာပဲလုပ္ခ်င္ လုပ္ခ်င္ အကုန္လုပ္ေပးမယ္"
ရႈဟိန္က ရႈနင္ကို ျမန္ျမန္နမ္းကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဆို ေကာင္းၿပီ။ ဒီလကုန္မွာ ျပန္ၾကရေအာင္၊ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္နည္းနည္း က်န္ေသးတယ္။ အကိုႀကီးရဲ႕အလုပ္ကေကာ... ?"
"ငါလည္း အတူတူပဲ။ "
ရႈနင္ရဲ႕အလုပ္ေတြက အမ်ားႀကီးျဖစ္လာလို႔ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ သူ႔အလုပ္ေတြကို ႀကိဳတင္စီစဥ္စရာေတြ ရွိေသးသည္။ ရႈဟိန္လည္း ဒီလိုပဲ လုပ္ငန္းေတြ ပိုမ်ားလာလို႔ သူလည္း လုပ္စရာေတြ ရွိေနသည္။
တေနကုန္ ရႈနင္က အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ေနၿပီး စားတာ၊ေသာက္တာ၊အိပ္တာပဲလုပ္ေနသည္။ သူက အိပ္ယာထဲမွာ အပ်င္းတစ္ေနၿပီး စေတာ့ ေဈးကြက္ကိုၾကည့္ကာ ရွယ္ယာအေရာင္းဝယ္လုပ္ကာ ကစားလိုက္။ ဂိမ္းေဆာ့လိုက္၊ အတန္းေဖာ္ေတြဆီကို ဖုန္းေခၚလိုက္ လုပ္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ညေရာက္ေတာ့ သူ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေတာ့ေပ။ သူက အကိုႀကီးရဲ႕လက္ေမာင္းၾကားထဲ မွီေနရင္းေကာင္းကင္က ၾကယ္ေတြကို ၾကည့္ေနရင္း အကိုႀကီး၏အသံက အရမ္းေကာင္းလို႔ သီခ်င္းဆိုရင္ သိပ္နားေထာင္လို႔ေကာင္းမယ္လို႔ေတြးလိုက္မိကာ ေမးလိုက္သည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
"အစ္ကိုႀကီး... သီခ်င္း ဘယ္လိုဆိုရမလဲ သိလား"
"အင္း ..သိတယ္ "
" ဒါဆို အကိုႀကီး သီခ်င္းဆိုတာကို ဘာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ မၾကားဖူးတာလဲ။"
"မင္း နားေထာင္ခ်င္လို႔လား?"
"အမ္း"
ရႈနင္က ျမန္ျမန္ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ေစာင္ေပၚတြင္ထိုင္လ်က္အ အိပ္အေပၚထပ္ ဟင္းလင္းျပင္မွာ ရွိေနၾကသည္။ ေလက ေအးေနၿပီး ခံစားခ်က္ကင္းမဲ့ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။
" အကိုႀကီး သီခ်င္းဆိုရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ထင္တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ တစ္ပုဒ္အရင္ဆိုျပမယ္ေလ.."
ရႈနင္ရဲ႕အသံေလးက အရမ္းသာယာၿပီး သီခ်င္းဆိုရင္ ပိုနားေထာင္ေကာင္းမွာေသခ်ာသည္။
ရႈဟိန္က အရမ္းေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီး ေအး စက္စက္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အကပ္မခံလို႔ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို သီခ်င္းမဆိုခိုင္းရဲေပ။ အကိုႀကီးက ေက်ာင္းစာကို အရမ္းႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ငန္းေတြကိုလည္း လုပ္ေနသူျဖစ္လို႔ သီခ်င္းဆိုတာကို သူ ဘယ္လိုလုပ္ ေလ့လာခ်ိန္ရမွာလဲ...။ ရႈဟိန္ကို သူမ်ားက သီခ်င္းမဆိုခိုင္းရဲေပမယ့္ ရႈနင္ကေတာ့ မတူေပ။ က်ားထိန္းသမားက က်ားကို မေၾကာက္သလိုေပါ့။
"အင္း..မင္း အရင္ဆိုျပ။ ေနာက္တခါမွမင္းကို ငါ ဆိုျပမယ္"
"အင္း"
ရႈနင္က ျမဴးႂကြသည့္ အခ်စ္သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုလိုက္သည္။ တတိယ သီခ်င္းကို ဆိုၿပီးခ်ိန္မွာ ရႈဟိန္က နင္နင္ လည္ေခ်ာင္းနာေနမည္ ဆိုးလို႔ ဆက္မဆိုခိုင္းပဲ အနမ္းျဖင့္ ပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။ နင္နင္က ညည္းတြားသံေလး ထြက္လာခဲ့သည္။ ျပင္းျပသည့္ အနမ္းၿပီးေနာက္ နင္နင္၏ မ်က္ႏွာက နီရဲလာခဲ့သည္။ သူတို႔က အခု ေခါင္မိုးေပၚမွာေလ။ ဒါေပမယ့္ ရႈဟိန္ကို သူ ဘယ္လို တြန္းထုတ္ရမည္ကို မသိျဖစ္ေနသည္။
ရႈဟိန္၏အနမ္းမွာ နက္ရႈိင္းသည္။ ကေလးငယ္က သူ႔အနမ္းကို စိတ္မပါေၾကာင္း သတိျပဳမိေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္အေၾကာင္းရင္းကို သေဘာေပါက္လိုက္ၿပီး ရႈနင္ ကို သယ္ေဆာင္ကာ ေအာက္ထပ္ အိပ္ခန္းထဲကို သယ္လာခဲ့သည္။ အခန္းထဲျပန္ဝင္လာရင္း ရႈနင္က ရႈဟိန္၏ လည္ပင္းကိုတင္းတင္းဖက္ထားရင္း အိပ္ရာဆီသို႔ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္။
ရႈဟိန္၏အနမ္းမွာလည္း အ႐ူးအမူးစြဲလမ္း စရာေကာင္းေနၿပီး ရႈနင္၏အဝတ္အစားမ်ားျပဳတ္က်သြားခ်ိန္တြင္ သူတို႔၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကြာသြားကာ သူတို႔ေအာက္ပိုင္းက ေပါင္းစပ္ တြယ္ခ်ိတ္သြားၾကသည္။ သူတို႔က အတူတကြေပါင္းစည္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရႈနင္ဟာ စိတ္အားထက္သန္တဲ့ညတစ္ညကို ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္ဆုံး ရႈနင္က အိပ္ခ်င္လာသည္။
သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာတာ ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ ရႈဟိန္က သူ႔အသားေခ်ာင္းကို နင္နင္၏ကိုယ္ထဲက အသာေလးထုတ္လိုက္ကာ နင္နင္၏ကိုယ္ေပၚကို ေစာင္ျဖင့္ အသာေလး ဖုံးလႊမ္းေပးလိုက္သည္။
ရႈနင္၏မ်က္လုံးမ်ားသည္ျမဴဆိုင္းလ်က္ရႈိၿပီး သူ အိပ္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ မအိပ္ရဲပဲ ရႈဟိန္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ သိခ်င္ေနတယ္။ သူက ေစာင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ အရမ္းထိတ္လန႔္သြားၿပီး သူ႔ လွ်ာကိုေတာင္ ကိုက္မိမလိုျဖစ္သြားသည္။
သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္အေပၚကို စကတ္တစ္ထည္ ဝတ္ေပးခဲ့တယ္..ဟုတ္လား..Σ (°△° |||) ︴
"အစ္ကိုႀကီး....... .....အကိုႀကီး..တကယ္ကိုပဲ ...... "
"ကုန္ပစၥည္းအသစ္ေလးေလ.. ေဘဘီေရ..။ ငါတို႔ဒီဟာကို ဝတ္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ ရလာဒ္ေတြကို သိႏိုင္မယ္ မဟုတ္။ "
ရႈနင္က ေခါင္းကိုခါၿပီး စကဒ္ကို ကိုယ္ေပၚက ခြၽတ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။
"ဟင့္အင္း..ဟင့္အင္း.. မဝတ္ခ်င္ဘူး။ အဲ့ဒါ မ်ားသြားၿပီ. ကြၽန္ေတာ္ မဝတ္ခ်င္ဘူး..... ျမန္ျမန္..ခြၽတ္ေပး..အား... "
ရႈဟိန္က ရႈနင္၏ကိုယ္ေလးကို ႐ုတ္တရက္ ေပြ႕ခ်ီကာ ေက်ာက္သားမ်က္ႏွာျပင္ စားပြဲထက္ကို သယ္လာသည္။ ရႈနင္ကို မ်က္ႏွာျပင္ထက္မွာ တင္လိုက္ၿပီး ဆြဲေမွာက္လိုက္သည္။ သူ၏ခႏၶာကိုယ္၏အထက္ပိုင္းတစ္ဝက္ကို စားပြဲေပၚတင္ထားလိုက္ၿပိး က်န္ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းက ေအာက္ကို က်ေနသည္။ ႐ုန္းကန္ေပမယ့္ အကိုႀကီးလက္ထဲက မလြတ္ႏိုင္ပဲ ေမာပန္းေနေသာ ရႈနင္ သည္အလြန္ရွက္႐ြံ႕ေနၿပီး သူ၏ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာေလးက နီျမန္းလာခဲ့သည္။
သူ႔အစ္ကိုႀကီး ဘာလုပ္ခ်င္သည္ကို ခန႔္မွန္းႏိုင္ၿပီး သူ အရမ္း ငိုခ်င္ေနပါၿပီ...
ထို႔ေၾကာင့္ေရွ႕ကိုၾကည့္ေနတာပဲ အေကာင္းဆုံးျဖစ္သည္။
ရႈဟိန္က နင္နင္ဝတ္ထားသည့္ စကဒ္ေလးကို အေပၚကို လွန္တင္လိုက္ၿပီး နင္နင္ရဲ႕ တင္ပါးတစ္စုံကို လက္ႏွင့္ဆုပ္နယ္ေန ေတာ့သည္။ နင္နင္ခမ်ာ စားပြဲေပၚမွာေမွာက္ေနၿပီး တင္ပါးေလးအစုံကို အေနာက္ကေန အကိုႀကီးက ဆုပ္နယ္ေနသည္ကို ခံေနရင္း ရင္ခုန္သံ ျမန္လာသလို အသက္ရႈလည္းျမန္လာခဲ့သည္။ သူ႔အသိစိတ္က သာယာမႈထဲ နစ္ဝင္သြားၿပီး ညည္းသံေလး ထြက္လာမိသည္။
"အာ့...ဟား ...... "
အလြန္စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းေသာ ညည္းသံေလးကို ၾကားလိုက္ရစဥ္ ရႈဟိန္၏မ်က္ဝန္းေတြက သက္ေတာင့္သက္သာ အေနထားမွ ျပင္းထန္သည့္ အရိပ္တို႔ အစားထိုးဝင္လာၿပီး နင္နင္ကို စားခ်င္စိတ္ေပၚလာေတာ့သည္။ သူက နင္နင္၏ကိုယ္ေလးေပၚကေန အုပ္မိုးကာ အက္ရွစြာေျပာလိုက္သည္။
"အား.. ေဘဘီ..မင္းေလးရဲ႕အသံက ကိုယ္ကို အရမ္း လႈံ႕ေဆာ္ေပးႏိုင္တယ္... ကိုယ့္ ရင္ဘတ္ႀကီးက ေပါက္ထြက္မတတ္ ခုန္ေပါက္ေနၿပီ"
ထိုအသံကိုၾကားလိုက္ရစဥ္ ရႈနင္ တကိုယ္လုံး လွ်ပ္စီးေၾကာင္းေတြ ျဖတ္ေျပးသြားသလို ခံစားလိုက္ရကာ အလိုလို ပါးစပ္က ဖြင့္ဟကာ ေျပာလိုက္ရသည္။
"ဟိန္ ~ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ပါ"
ရႈနင္က မ်က္ဝန္းထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေလး ေဝ့လ်က္ အေနာက္ကို လည္ျပန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။ ထိုစဥ္ ရႈဟိန္က အသက္ရႈသံ ဗရမ္းဗတာျဖစ္လာၿပီး နီရဲေနသည့္ မ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ နင္နင္ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ခ်စ္ခရီးကို စဖို႔ လုပ္ေဆာင္ေတာ့သည္။ နင္နင္ဝတ္ထားသည့္ စကဒ္ေလးကို ပင့္တင္ကာ တင္ပါးေလးကို ဆြဲဟၿပီး အထဲကို တခါတည္း ျပည့္က်ပ္ေအာင္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
နင္နင္က စားပြဲေပၚေမွာက္လ်က္ ကိုယ္တပိုင္း အေပၚမွာ ရွိေနစဥ္ သူ႔တြင္းေလးထဲ တိုးဝင္လာသည့္ အသားေခ်ာင္းႀကီးေၾကာင့္ ပင့္သက္ရႈိက္လိုက္မိသည္။ အခု သူတို႔က အိပ္ယာထက္မွာ ခ်စ္တင္းေႏွာေနတာ မဟုတ္ပဲ စားပြဲေပၚမွာ လုပ္ေနတာ ျဖစ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ ခံစားခ်က္က ဆန္းသစ္ေနသည္။ ရႈနင္က အကိုႀကီး၏ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ထိုးသြင္းမႈေၾကာင့္ သူ႔ကိုယ္ေလးက လႈပ္ခါသြားၿပီး ကိုယ္ေလးက စားပြဲေပၚမွာ ေရွ႕ကို တိုးသြားမိသည္။ ရႈဟိန္က နင္နင္၏ခါးေလးကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ကာ အေနာက္ကေန ဆက္တိုက္ ထိုးေဆာင့္ေနသည္။ မတ္တပ္ရပ္အေနထားျဖင့္ စားပြဲေပၚ ဖင္အေျပာင္သားေလးႏွင့္ ေမွာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ကာ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အေပါက္ေလးထဲ သူ႔အသားေခ်ာင္း တိုးဝင္သြားသည္ကို အေပၚဆီးက ျမင္ေနရသည္က အရမ္းကို လႈံ႕ေဆာင္ေပးေနသလိုပင္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးဟာ ဒီအေနထားနဲ႔ စပ္ယွက္ရတာကို အရမ္းကိုအံ့ၾသၿပီး မယုံၾကည့္ႏိုင္လာက္ေအာင္ ခံစားခဲ့ရတယ္။
"အား...အင္း...အာ့..."
ရႈနင္က စားပြဲေဘာင္ကို လက္ေလးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေပမယ့္ ပါးစပ္က ညည္းသံကို မရပ္တန႔္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ေမွာက္လ်က္အေနထားႏွင့္ တကိုယ္လုံး တုန္ခါေအာင္ အရွိန္ျပင္းျပင္း ထိုးသြင္းခံရသည့္ခံစားခ်က္က ပထမဆုံး ျဖစ္လို႔ တကိုယ္လုံး တုန္ယင္ကာ ေမွ်ာလြင့္ေနသလိုပင္။
အေတာ္ၾကာေတာ့ သူ႔ရင္ဘတ္ေလးက အကိုႀကီး၏ဖိအားေၾကာင့္ အနည္းငယ္နာလာခဲ့သည္။ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္က ေမြ႕ယာလို ႏူးညံ့မေနေပ။
"အကိုႀကီး..ရင္ဘတ္နာတယ္.. "
နင္နင္က ထိုစကားကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ရႈဟိန္က နင္နင္ကိုယ္ထဲက သူ႔အသားေခ်ာင္းကို ထုတ္ကာ ပက္လက္အေနထားေျပာင္းေပးလိုက္သည္။ စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ကို ေစာင္ခင္းေပးၿပီး နင္နင္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္လိုက္ကာ ေတာင္ပူစာေလး ႏွစ္လုံးၾကား ထပ္မံထိုးသြင္းလိုက္သည္။
"အား...အြန္း..."
နင္နင္က ညည္းလိုက္မိသလို ရႈဟိန္လည္း ပင့္သက္ရႈိက္လိုက္မိသည္။ သူက နင္နင္၏ ႏူတ္ခမ္းေလးကို ကုန္းကာ နမ္းလိုက္ၿပီး ညည္းသံကို ၿမိဳခ်လိုက္သလို ေအာက္ကေန ထိုးသြင္းမႈကို ဆက္တိုက္လုပ္ေနသည္။ နင္နင္က အကိုႀကီး၏မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲလို႔ မ်က္လုံးမွိတ္ထားေပမယ့္ သူ႔ရင္ဘတ္ကို အကိုႀကီး၏လက္ေတြ ပြတ္သပ္ ညစ္ေခ်ကစားေနသည္ကို ခံစားေနရသလို တင္းက်ပ္သည့္ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲ တဆုံးထိုးသြင္းကာ အထိမခံႏိုင္သည့္ ေနရာကို ထိုးသြင္းေနသျဖင့္ နင္နင္၏ကိုယ္ေလး တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ကာ ခံစားမႈ လႈိင္းလုံႀကီးထဲ နစ္သြားခဲ့သည္။ မၾကာခင္ နင္နင္၏ကိုယ္က ျပင္းထန္သည့္ ခံစားမႈ သာယာမႈဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့လို႔ ပူေႏြးသည့္အရည္မ်ားပန္းထြက္လာေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ ရႈဟိန္က ဘယ္လိုမွ မေနေသးေပ။ သူက တကိုယ္လုံး နီျမန္းေနသည့္ နင္နင္၏ကိုယ္ေလးကို နမ္းရႈိက္လိုက္၊ ကိုက္လိုက္၊ လွ်ာႏွင့္လ်က္လိုက္ လုပ္ကာ သူ ၿပီးဆုံးသည္အထိ မရပ္မနား ရယူေနေတာ့သည္။ ထိုေန႔က ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သည္အထိ နင္နင္မွာ မ်က္ႏွာၾကက္ကို မ်က္ႏွာမူကာ စားပြဲေပၚမွာ ပက္လက္အေနထားျဖင့္ အကိုႀကီး၏ အခ်စ္ၾကမ္းမႈကို ခံေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြာေတာ့သည္။
သူ ..ပင္ပန္းေနၿပီ..
မေန႔ညက စကဒ္ေလး အဝတ္ေပးခံလိုက္ရၿပီးေနာက္ ျပင္းထန္သည့္ ေလ့က်င့္ခန္းကို လုပ္လိုက္ရလို႔ ရနင္က ေနာက္ေန႔မြန္းလြဲပိုင္း အထိ အိပ္ေပ်ာ္ေနခဲ့သည္။ နင္နင္က အိပ္ယာထက္မွာ မာနႀကီးတဲ့ ေၾကာင္ပ်င္းေလးလို အိပ္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီး ရႈဟိန္က ဒီကေလးက သနားစရာေလးဟု ခံစားမိလို႔ နင္နင္ အိပ္ေနသည္ကို မေႏွာက္ယွက္ပဲ အိပ္ခြင့္ေပးထားသည္။
ကေလးေလးက မေန႔ညက တညလုံး သူ႔ဒဏ္ကို ခံေနရခဲ့တယ္ မဟုတ္လား..
ရႈခ်ိန္က ဖုန္းဝင္လာၿပီး ရႈဟိန္ႏွင့္ နင္နင္ကို အျမန္ျပန္လာဖို႔ ေျပာေတာ့ ရႈဟိန္က နင္နင္ရဲ႕ အစိစဥ္ကို ေျပာလိုက္သည္။ နင္နင္ဆီမွာ လုပ္ငန္းမ်ားစြာရွိေနသည္ကို ရႈခ်ိန္လည္းသိသည္။ သူ႔သားေလးက ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္း၊ အင္တာနက္ကေဖးဆိုင္ခြဲ ၈ ခုနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ အတန္းခြဲေတြက ၿမိဳ႕ေတာ္မွာတင္မကပဲ C city နဲ႔ F city ေတြမွာလည္း မ်ားစြာ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီျဖစ္သည္။ တကယ္လို႔ သူက ခ်င္ယြိဖူကို သတိမထားခံမိဘူး၊ မစုံစမ္းမိဘူးဆိုရင္ သူ႔သားေလးက ဒီလုပ္ငန္းအမ်ားႀကီးကိုပိုင္ဆိုင္လည္ပတ္ ေနသည္ကို သူ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။
အခုဆိုရင္ သူ႔သားေလးရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြက Snowball (ႏွင္းေဘာလုံး) လို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ပိုမိုႀကီးထြားလာေလၿပီ။ နင္နင္က သူ႔သားေလးပီသပါေပတယ္။ သူက အင္မတန္ကို အကြက္ျမင္ၿပီး လုပ္ငန္းလုပ္ရာတြင္ စဥ္းစားေတြးေခၚတတ္သည္။ အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္မ်ားကို ဖြင့္ဖို႔ေ႐ြးထားတဲ့ ေနရာက အထက္တန္းေက်ာင္းေတြနဲ႔ ေဝးရာမွာ ေ႐ြးဖြင့္ထားျခင္းနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြကို လာကစားခြင့္မျပဳေပ။ ကေလးေတြကို ပညာေရး ေႏွာင့္ေႏွးေအာင္ မလုပ္ခ်င္တာ ထင္ရွားသည္။ ၿပီးေတာ့ နင္နင္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေတြက အရမ္းကို ေရပန္းစားသည္ကို ရႈခ်ိန္သိေနသည္။
ငါ့သားေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း သူဟာ ဒီအႏၲရာယ္ရွိတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြလို လိုက္မလုပ္ဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့ နည္းနဲ႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေနတယ္။
"ေရွာင္ဟိန္.... မင္းဘြဲ႕ရၿပီးၿပီဆိုေတာ့ မင္းရဲ႕အေဖကို ကုမၸဏီထဲမွာ လာကူညီေပးပါလား? "
ရႈခ်ိန္က သားႀကီးကို ဆြယ္လိုက္သည္။ ရႈဟိန္ႏွင့္ ရႈနင္ အၾကားရွိဆက္ဆံေရးသည္အလြန္ေကာင္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရႈနင္ သည္သူ၏စီးပြားေရးကိုၿမိဳ႕ေတာ္တြင္တိုးခ်ဲ႕ရန္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ရႈနင္လည္း ေသခ်ာေပါက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကေန ခြာခ်င္မွာ မဟုတ္ေတာ့ေပ။
"အေဖ၊ အခုအခ်ိန္မွာ ကုမၸဏီမွာ ကြၽန္ေတာ္ပါဝင္ဖို႔ မလိုအပ္ေသးဘူူးလို႔ ထင္တယ္။ အေဖက ကြၽန္ေတာ့္ကို ႐ုပ္ျပ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ခန႔္ထားေပးရင္ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ နင္နင္က ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကို တစ္ေယာက္တည္း ထားရစ္ဖို႔ စိတ္မခ်ဘူး"
"နင္နင္ေကာ။ မင္းတို႔ ျပန္လာရင္ အေဖနဲ႔ ဒီအေၾကာင္းကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကရေအာင္။ နင္နင္ေကာ.. အေဖ သူ႔ကို ဖုန္းဆက္လို႔မရဘူး "
"သူက သိပ္မၾကာေသးခင္ အခ်ိန္ထိ အစည္းအေဝးေတြ အမ်ားႀကီး တက္ေနရလို႔ သူ အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ကိုပိုၿပီးအနားယူေစခ်င္လို႔ သူ႔ဖုန္းကို ကြၽန္ေတာ္တမင္ ပိတ္ထားတာ။ အေဖ.. ခုတေလာရာသီဥတု ေအးလာၿပီ။ မိသားစု ဆရာဝန္ကို ဘိုးဘြားပိုင္ အိမ္မွာ ေခၚလာေနပါလား။ ဒါမွ အေဖ အေအးမိတာကို ခ်က္ခ်င္း ကုႏိုင္မယ္"
ရႈဟိန္က စကားေခါင္းစဥ္ကိုေျပာင္းလဲလိုက္သည္။ ေမြးစားဖခင္ကို သူ စိတ္ပူမိသည္။
"အဲ့ေလာက္ မလိုပါဘူးကြာ"
"အေဖ့အတြက္ မလုပ္ဘူးဆိုရင္ေတာင္ ရႈေယာင္းအတြက္ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လိုလဲ"
ထိုအခ်ိန္မွ ရႈခ်ိန္က လက္ခံလိုက္သည္။
-" ဒါဆိုရင္ ေကာင္းၿပီ၊ ရႈနင္လာမွ အကုန္စီစဥ္တာေပါ့"
ဖုန္းေခၚဆိုမႈၿပီးဆုံးေသာအခါ ရႈဟိန္သည္ၿခံဝင္းအတြင္းရွိ ပန္းမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေငးၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုစဥ္ သူ႔ခါးကို အေနာက္က တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ခံလိုက္ရၿပီး ေန႔လည္ခင္းအထိအိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ရႈနင္ ႏိုးလာၿပီး သူ႔အသံက သိပ္မေကာင္းေပ။ ညက ေအာ္ညည္းရတာမ်ားလို႔ အသံက အက္ေနသည္။
ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္ဆုံးၾကားလိုက္ရသည့္ စကားထဲက အေၾကာင္းကို အျမန္ေမးလိုက္သည္။
"ရႈေယာင္က ဘာျဖစ္ေနလို႔လဲ..."
(နင္နင္ရဲ႕ ရွာလကာရည္)
ငါ့ရဲ႕ အသည္းတုန္းေလးက အရမ္း ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္...သူက ဘယ္လိုေတာင္ ငါ့ကို ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္သြားႏိုင္ခဲ့တာပါလိမ့္.. သိပ္ ျမတ္ႏိုးဖို႔ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလး...
ရႈဟိန္ ၏မ်က္လုံးမ်ားကေတာက္ပေနသည္။ ရႈနင္က ဖန္ခြက္ကို ၾကည့္ေနတာ ျမင္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ေရထည့္ကာ နင္နင္ကို တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရေသာက္ၿပီးေတာ့ နင္နင္ကို သူ႔ဖက္ ဆြဲလွည့္ၿပီး သူ၏ႏႈတ္ခမ္းေပၚသို႔နမ္းရႈပ္လိုက္သလို နားသီးဖ်ားေလးကို အသာ ပြတ္သပ္ ညစ္ေနသည္။ သူက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္နမ္းသလို ခုလို နင္နင္ႏွင့္ ကစားျခင္းကိုႏွစ္သက္ၿပီး ရႈဟိန္ ကိုယ္တိုင္မရပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
" စစ္ပြဲတစ္ခုအတြင္းမွာ အရာအားလုံးကို တရားသျဖင့္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ မင္း ထင္လား..."
ရႈဟိန္က နင္နင္ကို ေမးလိုက္သည္။
**-**
YOU ARE READING
ရေခဲတုံးအကိုကြီးကို ဆွဲဆောင်သော ဝံပုလွေညီငယ်လေး
浪漫Myanmar Translator _ May King Start date _ August 12, 2020 End date _ October 25, 2021 (completed)
