ဗီလိန်ရဲ့ လမ်းပြကြယ်

အပိုင်း(၈၈)

Unicode
ချောင်လန်က နေ့တိုင်းနေ့ လူတွေစောင့်ကြည့်တာ ခံနေရဆဲဆိုပေမဲ့ အနည်းဆုံးတော့ အားလုံးက သူမကို အထင်မလွဲကြတော့ဘူးပေါ့။ အဲ့တာက သူမကို ပိုပြီး နေလို့ကောင်းစေခဲ့တယ်။ အထူးသဖြင့် ပထမလပတ်စာမေးပွဲပြီးသွားတော့ပေါ့။ သူမက တစ်နှစ်လုံးရဲ့အဆင့်၂နေရာမှာ ဆက်ရှိနေတာကို မြင်ပြီး သူမစိတ်ပေါ့သွားတယ်။

ဒါပေမဲ့ ဒီတစ်ခေါက် ထန်းမော့က ချောင်လန့်ထက် အမှတ်အများကြီးမသာခဲ့ဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ အထက်တန်းဒုတိယနှစ်အစမှာ သိပ္ပံဘာသာ၃ခုက ပထမနှစ်တုန်းကလို အမှတ်၁၅၀မဟုတ်တော့ဘဲ အမှတ်၁၀၀ပဲ ဖြစ်သွားတယ်လေ။ အမှတ်ကွာခြားချက်က အရင်ကထက် အများကြီးပိုနည်းသွားတယ်။ ဒါပေမဲ့ အမှတ်နည်းနည်းပဲ ကွာရတာက နောက်ထပ် အကြောင်းရင်းတစ်ခုရှိသေးတယ်။ အဲ့တာက ဘာလို့လဲဆိုတော့ ထန်းမော့ရဲ့ စာစီစာကုံးက ခေါင်းစဥ်ကနေ နောက်တစ်ခါ လမ်းချော်သွားပြီလို့လေ။

သူ့ရဲ့စာစီစာကုံးက ခေါင်းစဥ်ကနေ လမ်းချော်သွားရုံတင်မကဘူး သူ့ရဲ့ reading comprehension အမှတ်ကလဲ နည်းနေတယ်လေ။

အကြောင်းရင်းကတော့ ရှင်းပါတယ်။ ဒီတစ်ခေါက် reading comprehensionနဲ့ စာစီစာကုံးတွေ အကုန်လုံးက စိတ်ခံစားချက်နဲ့ပတ်သတ်တာတွေ မလို့လေ။

ထန်းမော့ရဲ့ ဖော်ပြနိုင်တဲ့ စွမ်းရည်က အရမ်းကောင်းတယ်။ သာမန်လူတစ်ယောက်ထက် အများကြီးပိုကောင်းတယ်။ သူက vocabulary လဲ ကြွယ်ဝတယ်။ ပြီးတော့ အရမ်းလဲ ကျိုးကြောင်းဆီလျော်တယ်။ ချောင်လန့်အတွက်တော့ သူရေးထားတဲ့ စာစီစာကုံးက အရမ်းကိုပြင်းထန် တိကျတဲ့ စာပုဒ်တစ်ပုဒ်လိုပဲ။ အဲ့တာက လူတွေကို သူကသူများတွေထက် ပိုသာတယ်ဆိုတဲ့ ခံစားချက်ကိုရစေတယ်။

တစ်ကယ်လို့ စာစီစာကုံးရဲ့ အဆိုပြုချက်ကို fixed လုပ်လိုက်ပြီး စာရေးတာကို objective လုပ်လိုက်မယ်ဆိုရင် ထန်းမော့ စာစီစာကုံးက အမှတ်ပြည့်တောင်ရနိုင်လောက်တယ်။ ဒါပေမဲ့ တစ်ကယ်လို့ စိတ်ခံစားချက်တွေအပေါ်မှာ အခြေခံလိုက်ရင်တော့ ထန်းမော့စာစီစာကုံးက လုံးဝကြီးကို ခေါင်းစဥ်နဲ့လွဲချော်နေတာပေါ့။ အဲ့တာက သူ့ရဲ့အမှတ်တစ်ဝက်လောက်ကို နှုတ်သွားခဲ့တယ်လေ။