ဗီလိန်ရဲ့ လမ်းပြကြယ်

အပိုင်း(၉၀)

Unicode
ရက်သတ္တပတ်အသစ်ကိုရောက်လာတော့ ချောင်လန်နဲ့ ထန်းမော့တို့က ထိုင်ခုံနေရာတွေပြောင်းလိုက်ကြပြီး ပိုင်ယွီတို့ ရှေ့ကခုံကို ပြောင်းခဲ့ကြတယ်။

ပိုင်ယွီက နောက်ထပ်ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့ တစ်ခုံထဲ ထိုင်တာဖြစ်တယ်။ သူတို့၂ယောက်က အထက်တန်းပထမနှစ်တုန်းက တစ်ခန်းထဲလေ။ ပြီးတော့ အခုလဲ သူတို့၂ယောက်က အရမ်းကိုရင်းနီးတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေဖြစ်နေကြတုန်းပဲ။ သူတို့က လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေတက်တဲ့ အကျင့်ချင်းတူတယ်။ ပြီးတော့ ကြည့်လိုက်ရင် မောင်နှမ၂ယောက်နဲ့ အရမ်းတူတယ်။

သူတို့၂ယောက်က 'ရွှယ်ပါး' ၂ယောက်ရောက်လာမှုကို အရမ်းကို လွန်လွန်ကြူးကြူး ချဲ့ကားထားတဲ့ အသံတွေနဲ့ ကြိုဆိုခဲ့ကြတယ်။

( ရွှယ်ပါး ဆိုတာက ကျောင်းမှာ စာအရမ်းတော်တဲ့ ကျောင်းသား ကျောင်းသူတွေကို ပြောတာပါ။ ပြီးတော့ အဲ့တာက ကျောင်းသားတွေရဲ့ခေါင်းဆောင်ဆိုပြီးလဲ အဓိပ္ပာယ်ရသေးတယ်။ )

ချောင်လန်က ထန်းမော့က လက်မောင်းကို ဆွဲလိုက်ပြီး သူ့ကိုသတိပေးလိုက်တယ်။ " ပြုံးဦးလေ "

ကောင်လေးက ခဏလောက်ကြောင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ရဲ့နူးညံ့ပြီး မျက်နှာအမူအရာဘာမှ မရှိတဲ့ မျက်နှာ ကပြုံးလိုက်တယ်။

အနောက်တန်းကလူ၂ယောက်က ထန်းမော့ရဲ့ တစ်ခြားမျက်နှာထားတွေကို မမြင်ဖူးဘူး။ ဒီလိုကြည့်ကောင်းတဲ့ မျက်နှာထားဆို ပိုဆိုးပေါ့။ ပိုင်ယွီက သူမရင်ဘတ်နေရာကို ဖိလိုက်ပြီး ချောင်လန့်ကို ဆွဲလိုက်ကာ ချဲ့ကားပြီးပြောလိုက်တယ်။ " လန်လန် ငါတော့ heart attack ရသွားပြီနဲ့တူတယ်။ အရမ်းကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ကို ထိသွားတာပဲ!! "

ထန်းမော့က ဒီလိုအခြေအနေမျိုးကို တစ်ခါမှ မကြုံတွေ့ဖူးဘူးလေ။ ဒီလို အရမ်းပုံကြီးချဲ့ထားတဲ့ ရင်းနီးမှုကို မြင်လိုက်ရတော့ အချိန်ခဏလောက် သူဘယ်လို တုံ့ပြန်ရမယ်မှန်း မသိတော့ဘူး။ သူတောင့်နေတာကို မြင်လိုက်ရတော့ ချောင်လန်က သူ့နားနားလေးကို ကပ်ပြီးပြောလိုက်တယ်။ " ငါနင့်ကို ဟိုးအရင်ကထဲကပြောသားပဲ နင်က ရယ်လိုက်ရင် ပိုကြည့်လို့ကောင်းပါတယ်ဆို။ ကြည့်လေ ငါနင့်ကို လိမ်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးမလား။ "