Każdy kraj posiada własnego złoczyńce, a Korea posiadała Criminal Moon'a. Mężczyznę, który był zagadką dla wielu śledczych i celem tajnego agenta Kim Taehyunga.
Criminal Moon znany był ze swej tajemniczości i mrocznych zbrodni podczas pełni księżyc...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~Witam ^^ Wrzucam link na piosenki, które występują w rozdziale. Mam nadzieję, że poczujecie ten klimat, bo bardzo często piszę rozdziały przy tych piosenkach :D
Słowa, które słyszy kryminalista, podnoszą mu ciśnienie. Nie może zrozumieć, dlaczego agent Kim mówi o końcu, kiedy to, co było między nimi, jest wciąż żywe. Nagranie się wyłącza, a Jeon przybliża pięść do warg, nic nie potrafiąc powiedzieć. Jest w zbyt dużym szoku, by móc racjonalnie myśleć. Niespokojnie oddychając, postanawia włączyć ostatnie nagranie. — To znowu ja... Wiem, że robię głupio, rozmawiając tylko ze sobą, ale wierzę, że w jakiś sposób mnie słyszysz, jeśli naprawdę cię już nie ma... Dzwonię z butki telefonicznej, bo w moim telefonie są podsłuchy, a w mieszkaniu obserwują każdy mu ruch. Chcę w jakiś sposób przywrócić cię do życia... Chcę, aby obawiali się twojego powrotu, d-dlatego zrobię wszystko, aby przywrócić Criminal Moona — po tych słowach nagranie się kończy, a Jeon siedzi w ciszy, nie potrafiąc przetworzyć w głowie słów agenta.
— Chciał przywrócić Criminal Moona? — pyta, próbując zrozumieć słowa agenta i to, co w tamtym momencie zamierzał. Chwyta w dłonie telefon, gdzie wybiera numer agenta Kim. Patrzy na zapisany kontakt, gdzie waha się przed wybraniem połączenia, przypominając sobie, co mówił Taehyung o podsłuchach. Postanawia zrezygnować z dzwonienia do Taehyunga, nie chcąc go bardziej narażać. — Agencie Kim, co ja mam z tobą zrobić? — sfrustrowany wsuwa palce w ciemne włosy, wiedząc, że musi uzbroić się w cierpliwość, której tak bardzo mu brakuje.
Opuszcza pomieszczenie, gdzie udaje się na piętro niżej, chcąc zobaczyć się z Park Jiminem. Wchodzi do jego sypialni, gdzie chłopak siedzi przed laptopem. — Przeszkadzam? — pyta, zwracając uwagę jasnowłosego detektywa.
— Nie. Akurat składam zamówienia na przyjęcie — odpowiada. — W czymś mogę ci pomóc? — pyta, patrząc z uwagą na kryminalistę, który zbliża się do niego, siadając obok na łóżku.
— Właśnie odsłuchałem nagrania, które pozostawił mi Taehyung — wyznaje, patrząc w przestrzeń pokoju, gdy Jimin otwiera szerzej oczy w zaskoczeniu. — W tych nagraniach opowiadał mi o tym, co zamierzał zrobić... W szczególności zaskoczyło mnie to, co naprawdę przede mną ukrywa — dodaje, a detektyw odwraca nerwowo wzrok, nie wiedząc, czego może się spodziewać.
— A co takiego przed tobą ukrywa? — pyta.
— On wszystko pamięta, rozumiesz? — patrzy w oczy detektywa. — Wcale nie stracił pamięci, a cały czas przede mną udaje. Rozumiem, że ma ku temu powodu, ale mógł dać mi jakiś znak... cokolwiek, bym nie wychodził na głupca — mówi zdenerwowany.
— Z pewnością nie chciał nikogo narażać na niebezpieczeństwo — usprawiedliwia agenta.
— Być może, ale chyba zasłużyłem na usłyszenie prawdy — mówi, gdzie wstaje w zdenerwowaniu. — Od razu bym go zabrał i ochronił przed niebezpieczeństwem — dodaje, patrząc na Jimina, który opuszcza wzrok. — Mam teraz mętlik w głowie po tym, co usłyszałem, ale ja to sobie wszystko ułożę w całość i się z nim spotkam, choćby mnie przepędzał.
