Creepy verhalen nederlands

Ticci Toby

De lange weg naar huis leek maar door te gaan. De weg bleef zich eindeloos voor het voertuig uitstrekken. Het licht dat scheen door de takken van de lange, groene bomen danste in willekeurige patronen over het raam en af ​​en toe onaangenaam in je ogen.

De omgeving was vol met diepgroene bomen die een bos vormden rondom de weg. Het enige geluid was het geluid van de motor van de auto tijdens het rijden op het pad. Het was vredig en liet een serene gevoel achter. Hoewel de rit een mooie rit leek, miste het elke vorm van 'leuk' van zijn twee passagiers.

De vrouw van middelbare leeftijd achter het stuur had netjes kort bruin haar dat goed bij haar huid paste. Ze droeg een groen T-shirt met v-hals en een spijkerbroek. Diamanten oorknopjes versierden elk van haar oren, die gedeeltelijk te zien waren achter haar kapsel. Ze had diepgroene ogen, die haar shirt naar buiten bracht, en de verlichting leek ze meer op te merken. Er was niets belangrijks aan haar uiterlijk. Ze zag eruit als elke andere 'doorsnee moeder' die je op tv-programma's en dergelijke zou zien, maar het enige dat haar anders maakte dan de 'gemiddelde moeders' was de donkere tassen die ze onder haar ogen had. Haar gelaatsuitdrukking was somber en bedroefd, hoewel ze er echt uitzag als iemand die veel lachte.

Ze zou af en toe snuffelen en af ​​en toe in de achteruitkijkspiegel kijken om naar haar zoon op de achterbank te kijken, die voorover gebogen was, met zijn armen strak om zijn borst en zijn hoofd tegen de kou gedrukt. venster. De jongen miste een normaal uiterlijk en iedereen kon duidelijk zien dat er iets mis met hem was. Zijn rommelige bruine haar ging elke kant op en de lichtgevende verlichting bracht zijn bleke, bijna grijze huid tevoorschijn. Zijn ogen waren donker, in tegenstelling tot die van zijn moeder, en hij droeg een wit T-shirt en een schrobbroek die hem in het ziekenhuis hadden gekregen. De kleren die hij eerder had gedragen waren zo versnipperd en bloedig dat ze niet meer draagbaar waren. De rechterkant van zijn gezicht ontblootte een paar wonden samen met een gespleten wenkbrauw. Zijn rechterarm was verbonden tot aan de schouder, die was versnipperd toen zijn rechterkant het gebroken glas trof.

Zijn verwondingen leken pijnlijk, terwijl hij in werkelijkheid niets voelde. Dit was slechts een van de eer om hem te zijn. Een van de uitdagingen waarmee hij te maken kreeg toen hij opgroeide, was opgroeien met een zeldzame ziekte waardoor hij volledig verdoofd was van pijn. Nooit eerder had hij het gevoel dat hij gewond raakte. Hij had een arm kunnen verliezen en voelde niets.

De andere grote stoornis waarmee hij te maken had gekregen, namelijk die waarbij hij in de korte tijd dat hij naar de basisschool ging voordat hij overstapte naar homeschooling, veel beledigende bijnamen was, was zijn Tourrete-syndroom, waardoor hij tikte en trilde op manieren die hij niet kon controle. Hij zou zijn nek ongecontroleerd kraken en zo nu en dan trillen. De kinderen plaagden hem en noemden hem Ticci-Toby, en ze bespotten hem met overdreven spiertrekkingen en lachen.

Het werd zo erg dat hij zich moest wenden tot thuisonderwijs. Het was te moeilijk voor hem om in een gemeenschappelijke leeromgeving te verkeren, waarbij schijnbaar elke jongen snuift, of meer zoals steken, leuk vindt.

Toby wierp een blinde blik uit het raam, zijn gezicht leeg van enige emotie, en om de paar minuten zou zijn schouder, arm of voet trillen. Elke hobbel die de autobanden raken, zou zijn maag doen draaien.

Toby Rogers was de naam van de jongen en de laatste keer dat Toby zich herinnerde dat rijden in een auto was toen hij neerstortte.

Dat is het enige waaraan hij heeft gedacht, waarbij hij onbewust alles herhaalde wat hij zich herinnerde voordat hij verduisterde, steeds maar weer.

Toby was de gelukkige geweest; zijn zus had niet zoveel geluk gehad. Toen de gedachte aan zuster kwam, kon hij de tranen die in zijn ogen opkwamen niet helpen. De vreselijke herinneringen herhaalden zich in zijn geest. Haar geschreeuw dat was afgesneden toen de voorkant van de auto werd ingeslagen. Het werd allemaal even leeg voordat Toby zijn ogen opende om het lichaam van zijn zus te zien, haar voorhoofd doorboord met glasscherven, haar heupen en benen verpletterd onder de kracht van het stuurwiel en haar torso ingeschoven van de te laat opgeblazen airbag. Dat was het laatste dat hij van zijn lieve oudere zus had gezien.