Creepy verhalen nederlands

Bloody Laundry

Bloody Laundry is een eng verhaal over drie meisjes die een spook tegenkomen van de Schotse folklore, de Bean Nighe. Ze zeggen dat iedereen die haar ziet, gedoemd is te sterven. Het is gebaseerd op een verhaal ingediend door Toddyone23 en een oud spookverhaal van Dorothy K. Haynes getiteld "The Bean Nighe".

Bloederige was

Er waren drie meisjes, Taylor, Susan en Jamie. Op een koude winteravond liepen ze samen van school naar huis toen ze besloten een kortere weg door het bos te nemen. Het regende en de meisjes zaten onder een paraplu ineengedoken.

Het pad dat ze volgden volgde een kromme stroom die door het bos liep. Het licht vervaagde snel en overal nestelde zich een fijne mist. De bossen waren griezelig stil en in de duisternis leken de takken van de bomen op knoestige klauwen die uitreikten om ze te grijpen.

Plots zagen de meisjes iets waardoor ze op hun spoor stopten. Verderop zagen ze een figuur gehurkt aan de rand van de stroom. Toen ze dichterbij kwamen, beseften ze dat het een vrouw was. Ze boog voorover en waste haar kleren in het water.

De vrouw zag er griezelig uit. Ze droeg een versleten grijze sjaal en haar lange zwarte haar hing over haar gezicht. De kleren die ze aan het wassen was, waren besmeurd met bloed en het water in de beek liep rood.

De meisjes hapten van ontzetting naar de schokkende aanblik en ze renden weg, struikelend over wortels en takken en boomstronken, tot ze eindelijk het huis van Jamie bereikten. De doodsbange meisjes vertelden Jamie's moeder wat ze hadden gezien.

"Dat klinkt als de bonen Nighe," zei de moeder van Jamie. "Mijn grootouders vertelden me over haar toen ik nog maar een kind was. Ze zeggen dat ze de lijkwade wast van degenen die op het punt staan ​​te sterven. Het is een voorteken van de dood ... "

"Wat?" Riep Jamie. "Als je haar ziet, betekent het dat je dood gaat?"

"Ik weet het niet," antwoordde haar moeder. 'Ik weet alleen dat het geen geluk is om haar in de gaten te houden.'

De drie meisjes vlogen in paniek en Jamie's moeder probeerde ze te kalmeren.

"De bonen Nighe is slechts een oud spookverhaal," zei ze. "Ze is niet echt. Het is niets anders dan een oud bijgeloof. Jaren geleden geloofden mensen er vroeger in, maar niet tegenwoordig. Ik weet zeker dat wat je zag gewoon een arme oude vrouw was die zich geen wasmachine kon veroorloven. '

Ondanks wat Jamie's moeder zei, waren de meisjes nog steeds nerveus. Taylor besloot naar huis te gaan en Susan besloot de nacht door te brengen in Jamie's huis om haar gezelschap te houden.

Die nacht steeg de wind op en begon er een hevige sneeuw te vallen. De hele nacht lang werd het huis door de wind opgeschrikt en Susan en Jamie kregen amper een oog dicht.

Toen ze de volgende ochtend wakker werden en uit het raam keken, was alles bedekt met een deken van sneeuw. De school was geannuleerd, maar de ouders van Jamie moesten nog steeds naar hun werk. De twee meisjes zijn alleen thuis gebleven.

Kort na het ontbijt probeerden ze Taylor op te bellen en haar uit te nodigen, maar toen ze haar mobiel belden, was er geen antwoord. Susan en Jamie waren ongerust, dus gingen ze naar Taylor's huis en klopten op de deur. Taylor's moeder nam de deur op. Haar ogen waren rood en haar gezicht was bedekt met tranen.

'Taylor is vannacht niet thuisgekomen,' snikte ze. 'De politie heeft vanmorgen het bos doorzocht en ze hebben haar gevonden ... of wat er nog van haar over was. Ze was in stukken gehakt en haar lichaamsdelen zweefden in de stroom. '

Taylor's moeder was te boos om nog iets te zeggen en ze sloeg de deur dicht. Susan en Jamie waren bang van hun verstand. Het leek alsof de legende over de Bean Nighe uitkwam. Ze renden terug naar Jamie's huis en ze waren bang om de rest van de dag naar buiten te gaan. Ze zaten samen in de slaapkamer van Jamie, praatten over Taylor en probeerden zichzelf ervan te overtuigen dat het gewoon toeval was.

Plotseling ging de stroom uit en werden de meisjes in duisternis gedompeld. Susan en Jamie klampten zich aan elkaar vast, schuddend van angst. Ze wachtten en wachtten, maar er gebeurde niets. Uiteindelijk slaakte ze allebei een zucht van opluchting.

'Ik wist zeker dat de Bean Nighe ons kwam vermoorden,' lachte Jamie.

"Ik ook," grijnsde Susan.

De meisjes hadden honger, dus besloten ze naar de keuken te gaan en een hapje te eten. Jamie stak een paar kaarsen aan en legde ze op de tafel om ze wat licht te geven. Het was pikdonker buiten en haar ouders zouden urenlang niet thuis zijn.

De meisjes vielen de kasten binnen en maakten zelf broodjes met pindakaas en jam. Terwijl ze aan het eten waren, begon Susan plotseling een kokhalzend geluid te maken. Haar ogen werden groot en haar handen klauwden tegen haar keel. Ze stikte.

Jamie vloog in paniek toen ze haar vriendin probeerde te helpen. Susan hoestte en sputterde en haar gezicht werd felrood. Ze viel op de grond en stopte met ademen. Jamie wist niet wat te doen. Ze schreeuwde en bonsde op Susan's borst, maar dat had geen zin. Het meisje was dood.

Jamie zat daar maar op de grond, bedekte haar gezicht met haar handen en huilde ongecontroleerd. Ze keek naar haar vriendin. Susan's gezicht was paars en verwrongen in een groteske grimas. Haar lippen waren blauw en haar tong was naar buiten gestoken. Het was een walgelijke aanblik. Jamie kon het niet langer verdragen om naar haar te kijken, dus pakte ze een deken en drapeerde die over het lijk van haar vriend.

Ze rende naar de telefoon en probeerde haar ouders te bellen, maar er was geen kiestoon. De lijnen moeten laag zijn, dacht ze. Ze haalde haar mobiel tevoorschijn, maar er was geen ontvangst. Wanhopig liep Jamie het huis uit en ging op zoek naar hulp.

Het was ijskoude buitenzijde en de nacht was zo zwart als toonhoogte. Ze sjokte en trilde door de sneeuw, maar ze raakte gedesoriënteerd en wist niet waar ze naartoe ging. Haar tanden klapperden en ze had het gevoel dat ze dood zou vriezen.

Uiteindelijk werd ze gedwongen om terug te keren. Ze slaagde erin terug te keren naar haar huis en toen ze weer veilig thuis kwam, slaakte ze een zucht van opluchting. Ze begon zichzelf op te warmen en wreef over haar armen en benen om de bloedsomloop weer op gang te krijgen.

Jamie was bang dat ze ziek zou worden, dus ging ze op zoek naar een medicijn. Ze strompelde de donkere gang in en liep naar de badkamer. Ze snuffelde door de planken in het schemerige licht, vond een fles, opende hem en slikte de inhoud in.

Plotseling begon ze te hoesten en te sputteren. Een vreselijke pijn schoot door haar hele lichaam. Ze had het gevoel dat haar keel brandde. Haar maag voelde alsof hij van binnenuit werd verscheurd. De kamer begon te draaien en ze viel op de grond, kronkelend in excrutiërende pijn.

Op dat moment ging het licht weer aan. Jamie keek naar de fles die ze in haar hand hield. Door haar wazig zicht kon ze net het etiket onderscheiden. Tot haar schrik realiseerde ze zich dat wat ze dronk helemaal geen hoestsiroop was.

Het was bleekmiddel.