Creepy verhalen nederlands

Fire

Ik word gevolgd door vuur.

Het klinkt heel raar, ik weet het, maar het is waar. Elk huis, elk appartement waar ik ooit heb gewoond, is platgebrand. Nog vreemder is dat het voorspelbaar is. Als ik ergens zes jaar woonde, gaat het zes jaar nadat ik naar buiten ging in vlammen op. Het is niet exact, maar het is dichtbij; meestal nauwkeurig tot binnen twee of drie maanden.

Het is waar. Ik weet niet zeker wanneer ik het patroon voor het eerst heb opgemerkt, maar het is er altijd geweest. Toen ik een kind was, woonde mijn familie vlak na mijn geboorte in een oud huis achter het huis van mijn grootmoeder. Wij waren daar tot ik twee was, toen we verhuisden. Ik herinner me dat ik om vier uur mijn oma bezocht en naar de smeulende gloeiende sintels van het kleine huis keek en de rokende rook in de lucht opsteeg. De oude bedrading uit de jaren 50 gaf eindelijk toe.

Vanuit de hut zijn we naar een boerderij verhuisd. We waren niet goed genoeg om het te bezitten of zoiets, maar we hebben het wel voor de plaatselijke arts uitgevoerd. De boerderij was niet zo groot, en de meeste van mijn jeugdherinneringen komen uit de gezellige, familiale sfeer die het heeft veroorzaakt. Hier, ik herinner me Kerstmis, Thanksgiving, verjaardagen. Ik denk er altijd aan als ik aan 'thuis' denk. We hebben daar gewoond vanaf mijn tweeëntwintigste tot ik negen was, toen de arts waar we voor werkten, stierf. Op zijn vijftiende brandde hij, een oude boom getroffen door bliksem die de vuurzee afvonk.

Het derde huis waar ik woonde was de tweede die platbrandde. We hebben er maar ongeveer twee jaar gewoond, dus het gebeurde toen ik dertien was. Het was een oud huis, een heel oud huis. Wat ik me het meest herinner was de vorm ervan. We noemden ze "shotgun" -huizen, omdat je vanaf het ene uiteinde een geweer kon afvuren en het helemaal naar de andere kant zou passeren. De ene kamer na de andere, alles in een rechte lijn, gebouwd zoals nodig. Het was, eerlijk gezegd, erg oud en droog. Het verbaast me niet dat de kachel in de voorkamer een lek op de huurders achter ons opliep.

Anders dan waar ik nu ben, is de enige plaats die overblijft het huidige huis van mijn ouders. Toen ze me vroegen waarom ik al mijn spullen bewaarde die in de kelder waren opgeslagen, had ik het hart niet om het ze te vertellen. Dus verzon ik een excuus om mijn oude boeken en spullen dichter bij de universiteit te brengen. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen.

Toen ik negentien werd, verliet ik het huis van mijn ouders en ging naar de universiteit. Voordat ik het huis huurt waar ik nu woon, verbleef ik in een appartement in de stad. Ik heb het gedeeld met een paar klootzakken die leuk genoeg leken voordat ik naar binnen ging. Iedereen kent het type. Zal hun rekeningen niet op tijd betalen. Eet waar ze de handen op kunnen leggen. Het werd steeds erger tot ik besloot. Toen ik er eindelijk genoeg van had, ging ik weg. We hadden vier maanden de tijd om een ​​huurcontract van een jaar te huren.

Nu hou ik alleen het nieuws in de gaten. Wacht op enkele elektrische vonken. Of een gaslek. Of misschien zelfs een verdwaalde lucifer die een van hen niet helemaal doofde voordat hij inademde op een van hun bongs. Het doet er weinig toe, want vroeg of laat zullen ze allemaal branden.

Ze branden altijd