Creepy verhalen nederlands

Geesten zien

Het zien van Ghosts is een spookachtig verhaal over een man die doet alsof hij geesten kan zien om indruk te maken op een meisje waar hij verliefd op is.

Ik had altijd interesse in spookverhalen en onverklaarbare mysteries. Een paar maanden geleden ging ik naar de Paranormal Club op mijn middelbare school. Het was een groep studenten die eens per week, na de les bijeenkwam, om het paranormale te bespreken.

Een van de studenten die de bijeenkomsten bijwoonde, was een schattig Aziatisch meisje. Ik dacht dat ze heel aantrekkelijk was. Hoewel ik nog nooit met haar had gesproken, ontwikkelde ik een grote verliefdheid op haar. Ze had delicate gelaatstrekken en lang, recht zwart haar dat zich tot haar middel uitstrekte. Toen ik haar voor de eerste keer zag, herinnerde ze me aan een Japanse pop.

Veel andere jongens vonden haar ook aantrekkelijk. Tijdens de bijeenkomsten merkte ik dat sommigen van hen in het geheim naar haar keken. Het meisje was echter erg stil en zei zelden een woord. Meestal zag ze er ongelukkig en depressief uit. Ze probeerde nooit iets bij te dragen tijdens de vergaderingen en wanneer iemand probeerde met haar te praten, knikte ze of gaf ze antwoorden met één woord.

Na een tijdje stopten mensen met een gesprek met haar en in plaats daarvan negeerden ze haar gewoon. Ik had medelijden met haar.

Op een dag, toen ik aan het winkelen was in de stad, zag ik toevallig het schattige Aziatische meisje. Ze stond aan de ingang van een smal steegje dat tussen twee hoge gebouwen liep en ze leek met iemand te praten. Ze zag er heel gelukkig uit. Ik kon niet zien wie het was omdat mijn zicht werd belemmerd door de muur van het gebouw.

Toen ik haar naderde, merkte ik iets heel raars op. Er was niemand in de steeg. Ze praatte alleen tegen lege ruimte. Ze bleef echter luisteren en lachte af en toe zelfs, alsof ze een gesprek met iemand had.

Toen ik de vreemde manier zag waarop ze zich gedroeg, was ik ervan overtuigd dat ze zich uit haar hoofd moest voelen. Mijn eerste instinct was om haar gewoon te negeren en te blijven lopen. De nieuwsgierigheid kreeg echter de overhand en ik was nog steeds verliefd op haar, ook al was ze gek, dus besloot ik ermee te stoppen en met haar te praten.

Misschien was dat mijn eerste fout.

Een meisje dat praat met lege ruimte, in een lege steegje ... Een meisje dat lid is van een paranormale groep ... Mijn hersenen zetten plotseling twee en twee samen. Misschien denkt ze dat ze met een geest praat ... Ik dacht dat dit de perfecte kans voor mij zou zijn om vriendschap met haar aan te gaan.

Ik begroette haar met een glimlach en vroeg: "Met wie praat je?"

Ze draaide zich om en keek me aan. Aanvankelijk was ze geschrokken. Toen vroeg ze: "Je kunt ze ook zien?"

'Natuurlijk kan ik dat,' zei ik terwijl ik meespeelde. "Ik kan ze zien, maar ik kan gewoon niet horen wat ze zeggen."

Ik deed alsof ik kon zien met wie ze dacht dat ze aan het praten was. Ze leek blij dat iemand anders ze ook kon zien. Daarna praatten we een tijdje met elkaar en ze leek heel anders dan toen ik haar eerder had ontmoet. Ze was erg opgewonden en vertelde me haar levensverhaal.

Al sinds ze een kind was, zei ze, had ze met geesten kunnen praten. Toen ze het haar ouders vertelde, weigerden ze haar te geloven. Toen ze volhield dat ze kon communiceren met de geestenwereld, overwogen haar ouders om haar in een psychiatrisch ziekenhuis te plaatsen. Daarna stopte ze met het vertellen van iemand over haar paranormale ervaringen en hield het geheim.

Ze vertelde me dat ze heel blij was om eindelijk iemand te ontmoeten met dezelfde vaardigheid als zijzelf. Ik had dat vermogen natuurlijk helemaal niet, maar ik wilde haar de waarheid niet vertellen voor het geval ze haar interesse in mij verloor. In plaats daarvan bleef ik tegen haar liegen en ze bleef mijn leugens geloven.

Vanaf die dag gingen we altijd samen op stap. De andere studenten in de Paranormal Club waren verrast om te zien hoe goed ik met haar overweg kon. De jongens in de groep waren erg jaloers. Ik hield ervan om bij haar rond te hangen, maar ik geloofde niets van wat ze zei over het zien van geesten. Al dat spul deed er echter niet toe. Ik had eindelijk een schattig vriendinnetje dat ik aan iedereen kon laten zien. Ik voelde er een gevoel van superioriteit over.

Maar toen, op een dag, vertelde ze me iets dat me echt heeft gekropen.

"Je moet hem heel leuk vinden," zei ze.

"Huh? Wie? "Vroeg ik.

"De man met wie ik in de steeg stond te praten," antwoordde ze. "Degene die je sindsdien altijd gevolgd heeft. Hij is nu achter je. Hij zegt dat hij altijd bij je zal zijn. '

Natuurlijk was er niemand achter me. Ik besefte dat ze het over een geest had.

"Oh ... Oh ja, deze gast", lachte ik. "Ja, we zijn nu vrienden. Ik vind het echt leuk om hem in de buurt te hebben. '

Zoals gewoonlijk vertelde ik haar een hoop leugens en deed alsof ik de "geest" kon zien.

Toen glimlachte ze en slaakte een zucht van opluchting.

"Ik ben blij," zei ze. "Aanvankelijk dacht ik dat je bezeten zou zijn, maar als je het goed vindt, hoef je je nergens zorgen over te maken ..."

Voor het eerst liep er een rilling over mijn rug.

Kort daarna werd ik ziek en begon mijn gezondheid af te nemen. Ik ging naar de dokter, maar hij kon niets verkeerds vinden met mij. Toch werd ik dag na dag dunner en dunner en zwakker en zwakker. Ik begon te wanhopen dat ik ooit beter zou worden.

Ik moest stoppen met naar school gaan en bracht al mijn tijd in bed door. Ik was zo zwak dat ik amper kon opstaan ​​en het grootste deel van de dag sliep.

Het schattige Aziatische meisje kwam me elke dag opzoeken. Ze was zo aardig tegen me dat ik uiteindelijk moest bekennen dat ik de hele tijd tegen haar had gelogen. Ik ging kapot en vertelde haar dat ik echt geen spoken kon zien. Het was allemaal een grote leugen.

"Oh ... Echt?" Zei ze geschrokken. "Het was allemaal een leugen ... Je kunt ze niet echt zien? Nou ... um ... nou dan ... Oh God ... "

Terwijl ze sprak, werden haar ogen wijd en kleurde alle kleur van haar gezicht weg.

Ze mompelde zachtjes: 'Dan is het al te laat voor jou ...'

Daarna begon ze te huilen en vertrok.

Ze komt me nog steeds bezoeken, maar ze weigert over iets paranormaals te praten. Ze kijkt me niet eens in de ogen.

En mijn gezondheid wordt alleen maar erger en erger ...

En alle artsen zijn verbijsterd ...

En ik weet niet wat ik moet doen ...

En ik denk dat het al te laat is voor mij ...