Creepy verhalen nederlands

Horror punk

Het is veilig om te zeggen dat ik al bijna tien jaar fan ben van hardcore en punk. Ik heb geluisterd naar talloze bands, talloze shows bezocht, talloze shirts en CD's gekocht en verschillende mensen ontmoet die ik beschouw als mijn vrienden.

Er was echter een jongen die ik meestal ontmoette op onze lokale shows, die zichzelf "Johnny Necrosis" noemden. Johnny was anders dan de andere jongens omdat hij, in een scène die bijna iedereen draagt ​​(of een paar zwarte kledingstukken heeft), zwart is, hij wist ze te overtreffen in het dragen van zijn volledig zwarte outfit van zwarte jeans, gepolijste zwarte laarzen, zwart shirt, zwart jasje en geverfd zwart haar, en een fixatie voor alles wat te maken heeft met gruwel, van urban legendes en online verhalen, tot romans, slasherfilms en natuurlijk horrorpunk.

Het is veilig om te zeggen dat Johnny en ik onze wederzijdse interesses verbonden hebben, vooral over horrorfilms. Ik zou naar zijn huis gaan, met zijn slaapkamer van muur tot muur bedekt met film- en bandaffiches, en horrorfilms bekijken tot ik genoeg heb gehad, en hij leek van mijn gezelschap te genieten, omdat er niet veel waren mensen rond waar hij woonde die zijn interesses waardeerden.

Het duurde niet lang voordat ik iets over Johnny besefte. Hij had een bijna kortstondige obsessie met horrorpunk en ik besefte het pas toen ik van de gelegenheid gebruikmaakte om door zijn muziekcollectie te kijken, en was verbaasd over hoe gefocust hij was op het genre, wat nogal vreemd was, omdat bijna iedereen die ik kende had verschillende albums van verschillende bands van verschillende genres, maar Johnny's muziekcollectie was een who's who van horror punk.

"Zeg, Johnny," vroeg ik terwijl ik een kopie van The Misfit's 'Static Age' hield: "Heb je niks anders dan horrorfilms, man?"

"Nee, dat doe ik niet", schudde hij zijn hoofd en keek me behoedzaam aan, waarschijnlijk bang dat ik zou vallen en het zou breken. "Doe het terug, man."

Ik legde het voorzichtig terug op zijn plaats en ging naast hem zitten. "Het lijkt gewoon raar, man. De meeste jongens die ik ken, hebben veel albums, weet je, wat hardcore hier, wat skate-spullen daar, wat poppunk daar ... "

"Ja, nou," zei hij nerveus, "ik ben niet zoals de meeste mensen,"

"Hé, dat is cool," zei ik, "ik ben gewoon nieuwsgierig, dat is alles. Als je van dit spul houdt, is het cool door mij, "

"Ja, ja," hij knikte, voordat hij zich tot mij wendde. "Jij weet iets?"

"Wat?"

"Deze jongens," hij stond op en wuifde een hand naar zijn muziekcollectie, "zing uit niets meer dan wat ze zien op horrorfilms en boeken of gewoon dingen verzinnen,"

"Ja, dat is wat de meeste mensen doen. Wat is je punt?"

Hij draaide zich om en keek me aandachtig aan. "Mijn punt is, is dat deze jongens gewoon doen alsof, man. Het enige wat ze ooit doen is dit spul uit het niets maken. Ik wil realisme, weet je. Ik wil dat deze jongens me iets vertellen uit ervaring, weet je. Een echte gruwel. Heb je je afgevraagd of hun teksten zouden verbeteren als ze het in persoon deden en vervolgens opschrijven wat ze precies voelden? '

Ik schoof ongemakkelijk op mijn plekje op de grond en zei: "Kerel, je maakt me nu helemaal gek. Hou je me voor de gek, man? De reden dat ze niet naar buiten gaan en zoiets doen, is omdat ze weten dat het doen van dingen zoals het doden van mensen, het ontheiligen van graven en al dat soort onzin gewoon fout is in morele zin, om maar te zwijgen over problemen om dat soort dingen te doen. "

Ik ging zitten en snoof naar de onbenulligheid van zijn verklaring. "Bovendien, dat is het punt van het hele ding, man. Ze doen het gewoon voor de lol, om mensen te choqueren en angst aan te jagen door met deze liedjes over moord op de proppen te komen en gezichtsverf en nagellak te dragen en te doen alsof ze krankzinnigen en demonen zijn voor de kick, man. Het is gewoon entertainment. "