Creepy verhalen nederlands

Zie jij mij dan zie ik jou

Er zijn veel bijgeloof in Mexico. Sommige van deze oude overtuigingen zijn van generatie op generatie doorgegeven en anderen worden gevolgd vanwege waarschuwingen van ouderlingen en ervaringen uit het verleden.

Een bekend bijgeloof is dat je nooit met vrienden of familie buiten in het donker van de nacht plannen moet maken. De reden hiervoor is, zeggen de oudere mensen, dat er altijd dingen op de loer liggen in de duisternis, luisterend en wachtend op de perfecte gelegenheid om je te bedotten, van je te profiteren en je te vernietigen.

Dit is een verhaal over iets dat mijn grootvader overkwam toen hij een jonge man was. Zijn naam was Jose en hij was toen nog maar 20 jaar oud. Hij werkte als een visser in het kleine kustplaatsje waar hij werd geboren. Hij woonde nog steeds bij zijn moeder en zijn vriendin, Raven, woonde gewoon in de straat van hem af. Haar familie bezat een kleine boot en viste in hetzelfde gebied als Jose.

Op een avond ontmoette hij Raaf na het werk en gingen ze samen uit voor een rustig drankje. Toen de bar sloot, besloten ze naar huis te gaan en hun reis nam ze mee naar een oud kerkhof. Terwijl ze zich een weg baanden door de eenzame landweg, was er alleen het licht van de maan om hen in de duisternis te leiden.

Toen ze Jose's huis bereikten, zei hij tegen zijn vriendin: "Hé, Raven, laten we morgen wat vroeg vertrekken, zodat we onze netten uit kunnen werpen voordat iedereen de kust bereikt."

"Dat is een goed idee," antwoordde Raven. "We kunnen morgen rond 5 uur vertrekken, terwijl het nog donker is. Ik zal naar de voortuin komen om je op te halen, dus wees klaar om te gaan wanneer ik je bel! "

"Ik zie je morgenochtend!" Zei Jose terwijl hij haar welterusten kuste.

Ze zwaaiden naar elkaar en gingen hun eigen weg.

De volgende morgen vroeg werd Jose gewekt door het geluid van iemand die zijn naam noemde.

"Hé Jose! Wakker worden! Laten we gaan!"

Jose sleepte zich uit bed en keek uit het raam. Hij zag Raven in de voortuin staan ​​en keek hem aan. Toen hij naar de klok keek, zag hij dat het 04:30 was.

"Je bent vroeg!" Riep hij. "Geef me maar een minuutje!"

"Schiet op!" Riep Raven. "Het zal snel licht zijn!"

Jose kleedde zich snel aan en greep zijn spullen. Toen hij naar beneden rende en de voordeur opendeed, zag hij dat Raven al over de weg liep.

"Hé, wacht op mij!" Riep José angstig, maar Raven draaide zich niet om. Ze bleef gewoon lopen. Jose rende haar achterna en probeerde haar in te halen, maar toen begon Raven ook te rennen. Hij vond dit vreemd en toen hij langzamer ging rijden, deed Raven dat ook. Ze keek nooit achterom en bewaarde gewoon dezelfde afstand tussen hen.

Uiteindelijk naderden ze hun favoriete plek om te vissen, wat slechts een paar minuten verwijderd was. Om daar te komen, moesten ze een diepe greppel oversteken met een smalle brug erover. Toen Raven naar het midden van de brug kwam, stopte ze plotseling en bleef stilstaan. Haar rug was naar Jose en hij kon haar gezicht niet zien.

Om de een of andere reden kreeg José een raar gevoel in de put van zijn maag. Er voelde iets verkeerd aan hem. Raven gedroeg zich heel raar en hij was bang om tegelijkertijd met haar op de brug te komen. Dus hij riep haar en zei haar om verder te gaan en zei dat hij zijn schoenveter moest binden.

Terwijl José zich bukte om zijn schoen te binden, draaide Raven zich om en keek hem aan. Dat is wanneer hij het zag. Ze grijnsde van oor tot oor, maar het was geen gelukkige glimlach. Het was een glimlach die hij eerder op het gezicht van zijn vriendin had gezien. Het leek alsof haar gelaatstrekken verwrongen waren in een kwade grijns.

Plots wierp Raven zich van de zijkant van de smalle brug.

Jose stond op en staarde simpelweg in shock. Hij wist niet wat te doen. Hij was zo verbluft dat hij nauwelijks kon geloven wat er was gebeurd.

Op dat moment hoorde hij Raven schreeuwen: "JOSE! HELP ME! HELP ME ALSTUBLIEFT!"

Instinctief rende hij naar de brug en gluurde over de rand.

Hij kon haar nergens zien.

"RAVEN, WAAR BEN JIJ?" Schreeuwde hij wanhopig. "IK KAN NIET ZIEN! WAAR BEN JIJ?"

Hij bleef maar Raven's stem horen schreeuwen: "HELP MIJ, ALSTUBLIEFT! HELP ME! "
Jose stond op het punt in de greppel te springen om zijn vriendin te redden toen hem iets deed stoppen. Hij had het tot nu toe niet opgemerkt, maar tussen Raven's geschreeuw in was ze aan het lachen.

Het was geen normale lach. Het leek maniakaal en ondeugend ... bijna duivels.

Jose voelde het bloed in zijn aderen bevriezen. Hij schudde als een blad en liep weg van de brug. Iets zei hem dat hij in gevaar was. Zijn instinct deed hem zich omdraaien en in de tegenovergestelde richting rennen. Hij snelde zo hard hij kon de weg af naar zijn huis.

Joe was zo bang dat hij meteen zijn huis in liep en naar boven ging om zijn moeder wakker te maken. Ze lag in bed en toen ze Jose's bleke gezicht zag, wist ze dat er iets mis was.

Haar zoon kon nauwelijks praten. Hij werd overweldigd door angst en schuldgevoelens. Hij kon het niet helpen dat hij voelde dat hij zijn vriendin had verlaten om daar te verdrinken

"Wat is er mis Jose?" Vroeg zijn moeder. "Je ziet eruit alsof je een geest hebt gezien."

"Ik weet het niet, Mama," fluisterde hij. "Ik denk dat Raven iets vreselijks is overkomen."

Zijn moeder omhelsde hem stevig terwijl hij op haar schouder huilde.

Op dat moment hoorde hij een stem die hem vanuit de tuin riep.

"Hé Jose! Wakker worden! Laten we gaan!"

Hij stond op en keek uit het raam. Hij zag Raven in de voortuin staan ​​en keek hem aan. Toen hij naar de klok keek, zag hij dat het 5:10 was.

'Het spijt me dat ik laat ben,' zei ze opgewekt.