Creepy verhalen nederlands

Docent Engels

De zomervakantie was ten einde en het was het begin van een nieuw schooljaar in de Tsjechische Republiek. Er was een jong meisje in Praag dat niet naar school wilde. Haar naam was Barborka, maar haar vrienden noemden haar kortweg Bara. Hoewel ze niet de beste student in haar klas was, slaagde ze er toch in goede cijfers te halen en vond ze het zelfs leuk om nieuwe dingen te leren. Het was niet het schoolwerk waar ze niet van hield, het waren de leraren.

Hoe hard ze ook had geprobeerd zichzelf te gedragen, het jaar daarvoor leek ze altijd in de problemen te komen met de leraren op haar school. Elke week gebeurde er iets dat ervoor zorgde dat ze het voorwerp was van de woede en frustratie van haar leraren. Ze zouden haar vaak voor de klas laten staan, haar honderden lijnen geven om haar te schrijven of haar te straffen met extra werk. Het maakte Bara bang voor de gedachte om naar school te gaan en ze was bang dat dit jaar erger zou zijn dan de vorige.

Toen ze de eerste dag op school aankwam, was ze verrast dat er een nieuwe leraar in haar Engelse klas zat. De lerares Engels was een vrouw van in de dertig, met een zuur, humorloos gezicht. Haar lichtbruine haar was tot een knot opgedroogd en ze had een mol op haar bovenlip. Bara hoopte dat deze leraar anders zou zijn dan de rest.

Na de lunch op vrijdag, terwijl ze terugging naar de les, liet Bara haar boeken in de gang vallen. Toen ze zich bukte om ze op te rapen, zag ze dat de conciërge van de school naar haar benen staarde en naar zijn lippen likte. Ze keek hem afkeurend aan en trok haar rok over haar knieën.

'Griezelige oude man,' mompelde ze zachtjes.

Later op de dag zat Bara in de klas, luisterend naar de leraar Engels die rondliep over grammatica en interpunctie, toen een meisje genaamd Verunka haar hand ophief. De leraar stopte halverwege de zin en wees naar het jonge meisje.

"Verunka, heb je een vraag?" Vroeg ze.

"Ja mevrouw," zei Verunka. "Waarom veranderen je moedervlekken?"

De leraar verscheen plotseling verward en verward.

"Waar heb je het over?" Vroeg ze.

"De mollen in je gezicht," zei Verunka. "Ze blijven veranderen. Op maandag had je één mol, maar op dinsdag en woensdag had je er drie. Nu is het weer één. "

Alle kinderen in de klas begonnen te lachen. Het was zo'n bizarre en willekeurige vraag.

"Je ogen moeten je bedriegen," antwoordde de leraar boos. "Zoals je duidelijk kunt zien, heb ik één mol op mijn gezicht. Nu, als u niets relevants te zeggen hebt, zou ik het op prijs stellen als u zou vermijden mijn klaslokaal te verstoren en uw dwaze mond te houden. '

De rest van de dag merkte Bara dat de Engelse leraar naar Verunka bleef staren. Het leek alsof ze ziedend van woede was en er haat in haar ogen was. Aan het einde van de les, terwijl de andere kinderen weggingen, belde de leraar Verunka en vertelde haar dat ze een woord met haar wilde hebben. Bara was gewoon opgelucht dat ze dit keer niet degene was die in de problemen kwam.

Maandagochtend, toen Bara naar school ging, merkte ze dat er één leeg bureau in de klas was. Verunka was afwezig. Sterker nog, ze kwam de volgende dag of de dag erna niet naar school. Bara begon zich af te vragen wat haar was overkomen, maar toen ze erom vroeg, leek niemand het te weten.

Er was iets anders dat Bara dwarszat. Ze begon meer aandacht te schenken aan het uiterlijk van haar lerares, maakte elke dag gedetailleerde aantekeningen in haar boek en had iets heel raars opgemerkt.

De mollen van de leraar waren eigenlijk aan het veranderen.

Er was geen twijfel over mogelijk. Op maandag had ze één mol, maar op dinsdag had ze er twee. Tegen de woensdag was het teruggegaan naar één mol. Maar dat was niet alles. Toen Bara haar aantekeningen consulteerde, ontdekte ze dat de leraar op maandag een pleister op haar pink had gedragen. Op dinsdag was het pleister verdwenen, maar tegen de woensdag was het weer terug.