Creepy verhalen nederlands

Ik denk dat mijn telefoon me probeert pijn te doen

Laat me dit voorafgaan door te zeggen dat ik nooit iemand ben geweest die in iets paranormaals gelooft. Ik geloof niet in geesten. Ik geloof niet in demonen (ik ben niet openlijk religieus), ik geloof ook niet in cryptiden als Bigfoot, Chupacabra of Nessie. Ik geloof in buitenaardse wezens, maar alleen omdat ik ervan overtuigd ben dat het een wiskundige onmogelijkheid is dat we alleen zijn.

Er is echter iets gebeurd dat ik eenvoudigweg niet kan verklaren. En ik geloof dat ik weet wat de oorzaak was. Maar bewijzen dat het iets anders helemaal zal zijn. Ik zal vanaf het begin beginnen.

Ik ga niet vaak feesten. Het is gewoon niet mijn ding. Ik ga liever thuis zitten en een paar spelletjes spelen. Of neem gewoon een avondje uit met mijn vriendin. Menigten maken me nerveus. En ik socialiseer niet goed met anderen buiten het werk. Dat is vreemd gezien ik ben in de verkoop en socialiseren is een belangrijk onderdeel van mijn werk. Maar vorige week sprak Steph me uit om met haar uit te gaan. Een collega van haar was aanwezig bij een aantal grote raven, en bij Steph draait alles om nieuwe ervaringen.

Na een uur rijden door onbezet platteland en terug weggetjes, komen we uit bij een grote, verlaten schuur. Als ik nu terugdenk, had het vreemd moeten zijn dat het in de steek werd gelaten en er in zo'n goede staat uitzag. Maar mijn sociale fobie kwam erbij en ik was meer gefocust op het optreden als een normale, feestende mens.

Flits vooruit over ongeveer twee uur en verschillende drankjes later, en we hangen met een kleine groep mensen aan de zijkant van de "dansvloer" (wat meer was dan een door elkaar gegooid vierkant van dronken mensen die net zo goed seks tijdens het dansen.)

In het midden van het gesprek verschijnt een willekeurig meisje. Ze was misschien halverwege de twintig, met vies blond haar. Skeletachtig dun, met ingevallen ogen. Mijn dronken geest dacht dat ze gewoon op iets was, want dit was tenslotte een rave, en drugs werden als snoep doorgegeven. Ik merkte wel op dat haar kleding merkwaardig conservatief leek. Ze droeg een zwarte spijkerbroek, een effen zwart shirt en een zwarte capuchon, ongeveer halverwege dichtgeritst.

"Heb je een telefoon die ik kan lenen?" zij vraagt. Haar stem klonk raar. Bijna als een grom. Maar veel mensen hebben abnormale stemmen.

Zonder na te denken reageerde ik bevestigend en gaf haar mijn iPhone. Ze greep gretig naar zich toe en dwaalde een eindje weg. Ik keerde terug naar mijn vrienden en vervolgde mijn gesprek.

Na een paar minuten wierp ik een blik op haar en kreeg een schok. Ze had de telefoon aan haar oor, sprak tegen iemand en staarde naar mij. Onbewust, met haar ogen zo geconcentreerd dat het leek alsof ze in mijn ziel staarde. Het was ontzettend zenuwslopend. We staarden elkaar zo mogelijk twintig seconden aan. Al die tijd, haar praat nog steeds weg.

Na ongeveer tien seconden realiseerde ik me dat de zijkant van mijn hoofd, rond mijn oor, maar aan de binnenkant, tintelde en prikte. Het begon als een kleine ergernis en ging geleidelijk over in regelrechte pijn tot het opeens verdween op hetzelfde moment dat ze oogcontact met me verbrak en de telefoon uit haar oor weghaalde.

Ze liep langzaam naar me toe, gaf mijn telefoon aan me en met een lichte grijns op haar gezicht, maar geen woorden, draaide zich om en verdween terug in de menigte. Op dit punt enigszins in de war gebracht, wendde ik me tot Steph en zei haar dat we moesten vertrekken. Ze keek me verbaasd aan, maar nadat ze de uitdrukking op mijn gezicht had gezien (wat ik me alleen maar kan voorstellen was behoorlijk bang) greep ze haar tas zonder nog een woord te zeggen en liep met me mee terug naar de auto.

We kwamen terug bij het huis en stortten zich in voor de nacht. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, besefte ik dat ik na een paar drankjes waarschijnlijk meer paranoïde dan normaal was. Ten slotte. Ze was gewoon een onschuldig meisje. Een beetje eng, maar ongevaarlijk. Rechts?