Creepy verhalen nederlands

BLOOD MAGIC

Ik was bijna bevriend met een monster toen ik elf jaar oud was. Ik had liever een menselijke vriend gehad, maar mijn familie was net verhuisd naar een nieuwe stad waar iedereen koud en afstandelijk was.

Mijn vader beloofde dat ik nieuwe mensen op school zou ontmoeten, maar er waren nog een paar weken zomer en ik had niets te doen.
Elisa Williams was degene met wie ik heel graag vrienden wilde zijn. Ze woonde naast de deur in een prachtig grijs huis met een hoge omheinde tuin.

Ik zat altijd met mijn rug naar het hek en luisterde naar haar spelend en giechelend, het geluid dat opborrelde als muziek voor iedereen behalve ik.
Ik was niet moedig genoeg om mezelf voor te stellen, maar na een paar dagen kniezen in het huis bood mijn moeder zich aan om het voor mij te doen.

Ik stond achter haar en droeg een mand met koekjes terwijl ze op de deur van de buren klopte.
"Elisa!" De man die hem opende zag eruit als een slecht geschoren beer. "Kom hier en ontmoet je nieuwe vriend."
"We zijn bezig!" Kwam de schelle reactie van ergens dieper in het huis.

Mijn moeder was verwonderd over de houtbewerking en het vakmanschap en vroeg de leeftijd van de eerbiedwaardige structuur.
"Nu, Elisa!" Bulderde de beer. "Ik weet dat je daar alleen bent."
Een korte, boze zucht, zoals wat circusleeuwen moeten doen voordat ze op het podium worden gedwongen.

Dan kraken voetstappen de trap af.
"Ik heb koekjes!" Ik leverde hopelijk.
"Elisa brengt de hele dag alleen spelen door," zei de beer.
'Ze is zo eenzaam sinds haar moeder is overleden.

Een bedrijf zal goed voor haar zijn. '
Ik dacht aan het gegiechel dat ik via het hek hoorde, en ik begreep niet hoe iemand zo alleen op zichzelf kon genieten.
Elisa verscheen even later, met haar hoofd laag in nijdige gehoorzaamheid.
Ze droeg een korte broek en lange sokken halverwege haar dijen getrokken: de ene felgroen en de andere paars.

Dat is alles wat ik echt zag, omdat ik me zo schaamde dat ik niet kon opkijken uit de mand met koekjes die ik uitstak.
Elisa griste de hele mand en draaide zich snel weer om.
Ik zag een golf zwart haar, krullend zoals haar vader, maar niet zo wild.
Na een paar stappen draaide ze zich om en keek over haar schouder met de uitdrukking dat een veganist misschien een barbecue zou geven.

"Goed? Kom je of niet?"
Ik had mijn tweede stap nog niet genomen voordat ze inhaalde.
"Schoenen uit." Ik haastte me om te gehoorzamen. "Nee, de sokken blijven aan. Wat ben jij, een soort barbaar? '

"Nee mevrouw." Ik weet niet waarom ik dat zei, maar ik was bang voor haar en ik wilde haar geen reden geven om me weg te sturen.
Elisa leek tevreden met het antwoord en ze stond me toe haar de trap op te volgen naar haar kamer. Ik voelde me alsof ik op vaste grond stond totdat ze zei:
"We hebben geen vrienden meer nodig. Geen van onze spellen heeft ruimte voor een derde persoon. "
"Je vader zei -"

"Hij is niet mijn vader.
Hij heeft mijn vader vermoord en me gevangen genomen. '
"Um-"
"O ja," zei ze, haar gesperde hiel op de houten vloer zo soepel draaiend dat ze bijna leek te zweven.
"Maar dat is goed, want soms brengt hij me kleine jongens te eten."

Ik kon alleen maar hopen dat mijn verblufte stilte werd aangezien voor kalmte.
Elisa rolde met haar ogen en opende de deur naar haar kamer.
"Grapje.
Je bent niet stom, hè? '
Ik wist niet dat ik tot dat moment mijn adem inhield.

"Mijn excuses. Dat was geen eerlijke vraag. De meeste domme mensen weten niet dat ze dom zijn, en ik denk dat het prima is als je net zo lang bent als je niet probeert een operatie uit te voeren, of te stemmen, of iets doet wat een normaal persoon zou doen, 'zei Elisa.
Het trappenhuis en de hal die we passeerden waren zwaar versierd met ingelijste portretten, hangende tapijten en sierlijke tafels bezaaid met kostbare en ingewikkelde dingen.