Creepy verhalen nederlands

The rake

Tijdens de zomer van 2003 ontstonden er gebeurtenissen in de noordoostelijke Verenigde Staten met een vreemd, menselijk uitziend schepsel, wat kortstondig lokale media-aandacht wekte voordat een schijnbare black-out plaatsvond. Weinig of geen informatie bleef intact, omdat de meeste online en schriftelijke verslagen van het schepsel op mysterieuze wijze werden vernietigd.

De zelfverklaarde getuigen waren vooral gericht op de landelijke staat New York en vonden ooit in Idaho verhalen over hun ontmoetingen met een wezen van onbekende oorsprong. Emoties varieerden van extreem traumatische niveaus van schrik en ongemak, tot een bijna kinderlijk gevoel van speelsheid en nieuwsgierigheid. Hoewel hun gepubliceerde versies niet langer worden opgenomen, bleven de herinneringen krachtig. Verschillende betrokken partijen zijn dit jaar op zoek gegaan naar antwoorden.

Begin 2006 had de samenwerking bijna twee dozijn documenten verzameld die dateren tussen de 12e eeuw en vandaag, verspreid over 4 continenten. In bijna alle gevallen waren de verhalen identiek. Ik heb contact gehad met een lid van deze groep en heb enkele fragmenten uit hun nieuwe boek kunnen halen.

Een zelfmoord opmerking: 1964

"Terwijl ik me klaarmaak om mijn leven te nemen, heb ik het gevoel dat ik elke schuld of pijn die ik door deze handeling heb geïntroduceerd, moet wegnemen." Het is niet de schuld van iemand anders dan hij, want ik werd eens wakker en voelde zijn aanwezigheid. en zag zijn vorm. Opnieuw werd ik wakker en hoorde zijn stem, en keek in zijn ogen. "Ik kan niet slapen zonder bang te zijn voor wat ik hierna zou kunnen ontwaken, ik kan nooit meer ontwaken."

Gevonden in dezelfde houten doos waren twee lege enveloppen gericht aan William en Rose, en één losse persoonlijke brief zonder envelop:

"Lieve Linnie,

Ik heb voor je gebeden. Hij heeft je naam uitgesproken. '

Een journaalboeking (vertaald uit het Spaans): 1880

"Ik heb de grootste angst meegemaakt, ik heb de grootste angst meegemaakt, ik heb de grootste angst meegemaakt, ik zie zijn ogen wanneer ik de mijne sluit. Ze zijn hol Zwart hebben me gezien en doorboord Zijn natte hand. niet slapen. Zijn stem (onbegrijpelijke tekst). "

Een zeemanslog: 1691

"Hij kwam naar me toe in mijn slaap, vanaf de voet van mijn bed voelde ik een gevoel.Hij nam alles.We moeten terugkeren naar Engeland.We zullen hier niet terugkeren op verzoek van de Rake."

Van een getuige: 2006

"Drie jaar geleden was ik net terug van een reis vanuit Niagara Falls met mijn familie op 4 juli. We waren allemaal erg uitgeput na een lange dag rijden, dus mijn man en ik hebben de kinderen recht op bed gelegd en het genoemd een nacht.

Rond 4 uur werd ik wakker en dacht dat mijn man was opgestaan ​​om het toilet te gebruiken. Ik gebruikte het moment om de lakens terug te stelen, alleen om hem wakker te maken tijdens het proces. Ik verontschuldigde me en vertelde hem dat ik dacht dat hij uit bed was. Toen hij zich omdraaide om naar mij toe te kijken, hijgde hij en trok zijn voeten van het einde van het bed zo snel omhoog dat zijn knie me bijna uit het bed sloeg. Hij greep me toen en zei niets.

Nadat ik me een halve seconde op het donker had ingesteld, kon ik zien wat de vreemde reactie veroorzaakte. Aan de voet van het bed, zittend en tegenover ons, was er iets dat een naakte man leek, of een grote haarloze hond van een of andere soort. Zijn lichaamshouding was verontrustend en onnatuurlijk, alsof hij was geraakt door een auto of zoiets. Om de een of andere reden was ik er niet meteen bang voor, maar meer bezorgd over de toestand. Op dit punt was ik enigszins in de veronderstelling dat we hem moesten helpen.

Mijn man tuurde over zijn arm en knie, weggestopt in de foetushouding, af en toe naar me kijkend voordat hij terugkeerde naar het schepsel.

Met een vlaag van beweging krabbelde het wezen langs de zijkant van het bed en kroop vervolgens snel in een zwaaiende beweging langs het bed tot het minder dan een voet verwijderd was van het gezicht van mijn man. Het wezen was ongeveer 30 seconden stil (of waarschijnlijk dichter bij 5, het leek gewoon een tijdje) en keek gewoon naar mijn man. Het wezen legde zijn hand op zijn knie en rende de gang in, die naar de kinderkamers leidde. Ik schreeuwde en rende naar de lichtschakelaar, die van plan was hem te stoppen voordat hij mijn kinderen pijnigde. Toen ik in de gang aankwam, was het licht vanuit de slaapkamer voldoende om het te zien hurken en gebogen over ongeveer 20 voet afstand. Hij draaide zich om en keek me recht aan, bedekt met bloed. Ik zette de schakelaar op de muur om en zag mijn dochter Clara.

Het wezen liep de trap af terwijl mijn man en ik ons ​​haastten om onze dochter te helpen. Ze was erg zwaar gewond en sprak slechts een keer meer in haar korte leven. Ze zei: "hij is de Rake".

Mijn man reed die nacht zijn auto in een meer terwijl hij onze dochter naar het ziekenhuis haastte. Ze hebben het niet overleefd.

Omdat het een klein stadje was, kwam het nieuws vrij snel ter wereld. De politie was in het begin behulpzaam, en de plaatselijke krant had ook veel belangstelling. Het verhaal is echter nooit gepubliceerd en ook het lokale televisiejournaal volgde nooit.

Gedurende een aantal maanden verbleven mijn zoon Justin en ik in een hotel in de buurt van het huis van mijn ouders. Nadat we besloten om naar huis terug te keren, ging ik zelf op zoek naar antwoorden. Uiteindelijk vond ik een man in het volgende dorp die een vergelijkbaar verhaal had. We kwamen in contact en begonnen te praten over onze ervaringen. Hij kende twee andere mensen in New York die het wezen hadden gezien dat we nu de Rake noemen.

We hebben met z'n vieren ongeveer twee jaar lang op internet jagen en brieven geschreven om een ​​kleine verzameling te bedenken van wat volgens ons de rekeningen van de Rake zijn. Geen van hen gaf details, geschiedenis of follow-up. Eén tijdschrift had een vermelding met betrekking tot het schepsel in de eerste 3 pagina's en noemde het nooit meer. De log van een schip legde niets uit van de ontmoeting, alleen zeggend dat ze door de Rake moesten vertrekken. Dat was de laatste vermelding in het logboek.

Er waren echter veel gevallen waarin het bezoek van het wezen een van een reeks bezoeken met dezelfde persoon was. Meerdere mensen zeiden ook dat er tegen mij werd gesproken, inclusief mijn dochter. Dit leidde ons ertoe om ons af te vragen of de Rake iemand van ons had bezocht vóór onze laatste ontmoeting.

Ik zette een digitale recorder naast mijn bed en liet hem de hele nacht, elke nacht, gedurende twee weken draaien. Ik zou moeizaam de geluiden doorzoeken van me dat ik elke dag in mijn bed rolde toen ik wakker werd. Tegen het einde van de tweede week was ik best wel gewend aan het occasionele slaapgeluid en vervaagde ik door de opname met 8 keer de normale snelheid. (Dit duurde nog steeds bijna een uur per dag)

Op de eerste dag van de derde week dacht ik dat ik iets anders hoorde. Wat ik vond was een schrille stem. Het was de Rake. Ik kan er niet lang genoeg naar luisteren om het zelfs maar te transcriberen. Ik heb er nog niemand aan laten luisteren. Ik weet alleen dat ik het eerder heb gehoord en ik geloof nu dat het sprak toen het tegenover mijn man zat. Ik herinner me niet dat ik op dat moment iets hoorde, maar om de een of andere reden brengt de stem op de recorder me meteen terug naar dat moment.

De gedachten die door het hoofd van mijn dochter moeten zijn gegaan, maken me erg van streek.

Ik heb de Rake niet gezien sinds hij mijn leven heeft verpest, maar ik weet dat hij in mijn kamer is geweest toen ik sliep. Ik weet het en ik ben bang dat ik op een nacht zal ontwaken en hem naar me zal zien staren. '