''Boşanmayı kabul ediyorum.''
Sovieshu yarı rahatlamış, yarı pişman bir ifadeyle bana baktı. Maskaralık mı yapıyordu, yoksa samimi miydi?
Şu ana kadar iyi bir meslektaş ve mükemmel bir imparatoriçeydim. Hiç kavga etmemiştik; ta ki o onu getirene kad...
Haber birkaç saat içinde her yere yayıldı. Merkez sarayda herkes bana kaçamak bakışlar attı ve ben geçerken aceleyle sustular. Akşam yemeği vakti gelir gelmez çalışanları geri gönderdim. Bütün gün soğukkanlılığımı korumayı başarmama rağmen yüz kaslarım yorulmuştu.
Rashta'nın bebeği doğduğunda ne yapmalıydım? Önceki imparatoriçenin, imparatorun gayri meşru çocuklarına nasıl davrandığını hatırladım. Çoğuna yeterince adil davranmıştı ama özellikle hoşlanmadığı cariyelerin çocuklarına karşı soğuktu.
"..."
Kolay olmayacaktı. İnsanlar küçük çocuklara karşı sempati duyuyorlardı ve hem Rashta hem de Sovieshu o kadar güzeldi ki bebekleri kesinlikle bir peri kadar sevimli olacaktı. Aynı zamanda İmparator'un ilk bebeği olan bu kadar kıymetli bir çocuğa soğuk davranırsam itibarım yerle bir olur. Şu an bile herkes bana bakıp 'Onun nesi var?' diye fısıldıyordu. Üstelik o çocuğun aptalca* fikirlere kapılmasını istemiyorsam, yaş farkı çok fazla açılmadan kendi çocuğumu doğurmam gerekiyordu.
*Navier'ın 'aptalca' olarak bahsettiği fikirler taht üzerinde hak bildirmek, prens/prenses ünvanı almaya çalışmak vs.
Odama girer girmez koltuğa çöktüm ve derin bir nefes aldım. Sanki çevredeki hava beni ezmeye çalışıyormuş gibiydi.
"Prens Heinley burada. Seni görmek için acele ediyormuş gibi görünüyordu..."
"Prens Heinley mi?"
Sandalyeden doğrulup oturdum. Neden buradaydı?
Gizli bir arkadaş haline geldiğinden beri Prens Heinley beni doğrudan ziyarete gelmemişti; yalnızca dışarıda buluştuğumuzda alışılagelmiş selamlaşmalar ve hoş sohbetleri yapmayı tercih etmişti. Ayrıca Queen için endişelendiğimde onu yalnızca bir kez ziyaret etmiştim. Eğer bizzat gelmişse acil olmalı.
"İçeri gelmesini söyleyin."
Endişelenerek hızla karşılama odasına çıktım. Henüz resmi kıyafetlerimi çıkarmadığım için kıyafet değiştirmeme gerek yoktu. Ben karşılama odasına girdiğimde Prens Heinley içeri girdi.
"Çay ister misiniz Majesteleri?"
"Evet, teşekkür ederim Kontes."
Kontes Eliza kapıyı arkasından kapatır kapatmaz Prens Heinley yanıma geldi ve kollarını havaya kaldırdı.
"Seni teselli etmek istiyordum. Sana bir arkadaş olarak sarılabilir miyim?"
Ona baktım ve Prens Heinley bana cesaret verici bir şekilde baktı.
"Arkadaşlar, birbirlerini rahatlatmak için birbirlerine sarılırlar."
Ah... demek bunun için buradaydı. Beni neşelendirmek için koşarak buraya geldi. Bir rahatlama duygusu kapladı bedenimi.
"Peki."
Ona doğru adım attığımda bana sıkıca sarıldı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
