Good girls, do bad things

Een monster als zus

'Jij wilt hoereren? Prima, dan gaan we nu een graadje warmer koken.' Sis ik terwijl ik mijn grip strakker leg. Haar ogen lijken uit hun kassen te springen terwijl haar ze haar zindelijkheid niet meer lijkt te beheersen. Symptomen die aangeven dat ik nu moest stoppen. In een keer laat ik haar los. Omdat ze te zwak is door de wurging valt ze met een klap op de grond. Ze hapt pijnlijk naar adem terwijl ze met de rug van haar hand de tranen wegveegt. Ik ben ervan bewust dat ze veel pijn heeft. Zonder wat te zeggen laat ik haar in de hal achter. Ik trek de deur achter me dicht en zucht gelaten.

Ik merk op dat het heel stil is thuis. Er was dus blijkbaar niemand. De rommel om me heen zette me aan het schoonmaken.
Tevreden kijk ik om me heen. Het is schoon. Maar nog steeds erg stil. Ik besluit mijn moeder te bellen die doorgaands altijd thuis is. Na enkele keren overgaan wordt er opgenomen. 'Hé.' 'Waar ben je?' Vroeg ik doelgericht. 'Bij je tante, en waar ben jij?' Beantwoord ze mijn vraag kil. 'Thuis.' 'Oh, nu wel?' Merkt ze sarcastisch op. Ik negeer haar toon volkomen en vraag hoelaat ze thuis zal zijn. Ze snuift en blijft even stil. 'Het eten wordt pas over een uur geserveerd. Daarna zien we wel verder.' Ik hum even. 'Oké, dan zal ik je niet treffen. Zeg de tweeling dat het dit keer hun schuld is dat ik niet voorlezen kan. Ik heb het geld op de gebruikelijk plaats neergelegd. Dounya heeft een verkleurde nek, dan weet je dat in iedergeval.' 'Hoebedoel je Dounya heeft een verkleurde nek?' Vraagt ze overbezorgd. 'Dat mag ze je zelf uitleggen. Mijn beltegoed is laag, fijne avond nog verder en doe ze de groeten.' Zonder op haar reactie te wachten druk ik op de rode toets op mijn telefoon, oproep beëinddigd.

Nu het huis schoon was dacht ik aan Dounya die zich nog niet had bewogen.
'Stel je niet aan en sta op. Trek op zijn minst een schone broek aan.' Zeg ik nors als ik haar nog steeds op de grond tref. Maar ze negeert het volkomen. 'Ik geef je vijf tellen, om van die vloer te komen. Sta je binnen die tellen niet op dan zorg ik er ook echt voor dat je nooit meer overeind komt.' Maar ook de intimidatie laat haar ijskoud. Met stampende passen loop ik op haar af. En trek haar in een ruk overeind bij haar haren. 'Laat me los verdomme! Je bent gestoord. Een moster. Een vies, goedkoop en losgeslagen..' Nog voor ze haar zin af kan maken haal ik haar uit op haar mond. Twee keer acher elkaar. Hard. Haar gezicht trekt samen van de pijn. Een rilling loopt over haar lijf. Haar kapotte lippen, bloed dat uit haar mond over haar kin druipt en de schorre kreetjes. Ze was toegetakeld. Haar welverdiende loon, dat zou haar leren nog eens bezig te zijn met jongens. Maar haar zo achter laten kon ik niet. Ik adem die en til haar vervolgens op en loop zo met haar naar de badkamer. Ik kleed haar uit en zet haar op een kruk die ik onder de douchekop heb geplaatst.

Als ik het water op de gewenste tempratuur gekregen heb, was ik haar zorgvuldig. Driekwartier later ligt ze in haar bed met een dikke pyjama en een kruik tegen zich aan. Haar haren had ik gevlochten. Ze lag er verslagen bij. Al die tijd hebben we geen woordje uitgewisseld. Maar als ik in de deuropening sta om te vertrekken wordt ze spraakzaam. 'Jij weet half niet hoe erg het is om jou als zus te hebben. De meiden die je haten, waar ik de dupe van ben. Jongens waarvan ik misselijkmakende verhalen moet horen. Je bent nooit thuis, mama is altijd in een slechte bui door jou en papa vraagt zich elke keer af waarom je alleen geld op stuurt maar hem niet gelukkig maakt met een bezoekje. Niemand heeft wat aan je, je bent slechts een last.' Ze klonk erg schor en zwak. Ik hoor afschuwing, angst en verdriet in haar toon. Met mijn rug naar haar toe had ik naar haar woorden geluisterd. Zwijgzaam loop ik de deur uit en sluit hem achter me.

De wasmachine piepte met als aanduiding dat haar taak erop zat. Ik hing de was op en besloot zelf ook een douche te nemen. Gedoucht en opgemaakt trek ik mijn schoenen en jas aan. In een ruk trek in de voordeur achter me dicht en strompel de trappen naar beneden af. Duizenden emoties gierde er door me heen, geen een die ik uiten kon. Duizenden gedachtes die door mijn hoofd gingen en geen een die ik plaatsen kon. Maar er aan toegeven kon ik niet.

Aangekomen bij het pand waar ik mijn spullen ophaalde om zo mijn geld te kunnen verdienen trof ik onuitgenodigde gasten aan.