Good girls, do bad things

Aparte hartklopping

Hij zet gauw een klein glimlachje op. "Je ziet er veel beter uit dan eerst." Bedankt. "Mag ik verder komen?" Vraagt hij me ongemakkelijk terwijl hij nog steeds in de deuropening staat. Ik knik.

"Hoe gaat het met je?" Prima. Met jou? "Mooi. Gaat wel. Ik heb je gemist." Ik knik weer. "Je bent boos?" Nee hoor, maar begrijp je komst niet helemaal. "Dat is best kwetsend." Ik lig hier twee weken lang, verdronken in eigen gedachte. Je kwam tijdens je eerste bezoek al verhaal halen en had geen begrip voor mijn situatie.

Verward keek hij me aan. "Je moet snappen dat ik geschrokken was van het incident."
Dat heb ik je ook nooit kwalijk genomen. Maar jij zou toch moeten snappen dat dit ook mentaal een klap voor mij is geweest. Ik bedoel, jij bent al erg geschrokken vanwege het feit dat ik ben beschoten. Heb jij je ooit eens afgevraagd hoe het voor mij zou moeten zijn? Heb jij er ooit bij stilgestaan dat ik je aanwezigheid miste, dat ik ernaar verlangde om liefde te ontvangen nadat de dokters me vertelden dat mijn arm geamputeerd zou moeten worden? Dat heb je vast niet, je hebt egoïstisch gehandeld Nabil, en niet zo een beetje ook.

Met een stom gezicht keek hij me aan, hij was verward, geschrokken en misschien wel teleurgesteld in zichzelf. "Nora, ik heb het inderdaad nooit op die manier bekeken. Maar je moet snappen dat dit moeilijk voor me is. Ik hoop dat je snapt dat jouw verschijning een hele impact op mijn leven heeft gemaakt. Ik heb veel van je geleerd, keer op keer wist je me te verbazen. Maar ook je mystieke kanten lieten zich duidelijk merken. En die kanten, ze lieten me geloven dat je me niet alles hebt verteld. Terwijl jij alles over mij weet. Je hebt gelijk, ik zat fout. Je hebt gelijk, ik ben egoïstisch geweest. Maar ben jij dat ook niet geweest? Wees eerlijk Noor, ben jij ook niet egoïstisch geweest. Om alles over mij te weten komen maar wat betreft jezelf haast niets te zeggen?"

Hij was zo te zien erg in de war. Zijn stoppelbaardje had hij in geen tijden getrimd, de kapper had hij lang niet gezien en de wallen onder zijn ogen vertelde me dat dit niet kwam door het overwerken.

Je hebt gelijk, en daarom dat ik aanduiden dat we elkaar beter niet meer moesten zien. Het is gewoon het beste. Hij kijkt me met gespleten ogen aan. "Nora, wil jij dit echt? Ik droom namelijk nog steeds van ons, ik geloof in ons en leef voor ons. Als ik wakker word hoop ik dat je ooit naast me zult liggen. Als ik langs de logeerkamer loop hoop ik dat ik die ooit tot kinderkamer mag verbouwen. Ik houd zoveel van jou, ik geloof er zelfs in dat ik een beetje door je ben geobsedeerd." Zijn stem is sterk en mannelijk, zijn toon is gebroken en verdrietig. Als mijn ogen contact met die van hem maken weet ik het weer. Ik weet weer waarom ik verliefd op hem werd. Want alleen hij kreeg mijn onderbuik wild door slechts een blik.

Secondes lang houden we oogcontact. De vlinders worden weer tot leven herroepen terwijl mijn wangen beginnen te gloeien. Ik merk hoe dichterbij hij komt, zijn adem slaat in mijn gezicht, een vertrouwd gevoel dringt tot me door. En voor ik het weet drukt hij zijn lippen op de mijne, ik voel hoe zijn tong mijn mond binnen dringt en opzoek gaat naar mijn tong.

Zachtjes trek ik me terug en open mijn ogen die ik zojuist had gesloten voor het intieme moment.
"Dat was adembenemend." Zijn hese fluisteringen zorgen voor een aparte hartklopping. Hij bloot zijn tanden en drukt vervolgens een klein teder kusje op mijn lippen. "Ze zijn volmaakt. Je kunt me niet wijs maken dat jij het niet voelde. Je kunt me niet vertellen dat jij niet warm werd van binnen bij de kus. Dat kun je niet Noortje, daar was hij te intens voor."

Sprakeloos blijf ik hem aankijken. De tweestrijd in mijn gedachte leek me gek te maken. Bij hem blijven was niet mogelijk, omdat hij veel dingen niet zou snappen. Maar zonder hem verder gaan, was evenmin mogelijk. Opnieuw sluit ik mijn ogen en zucht diep. Hij had twee weken niets van zich laten horen, en dan kwam hij langs en wist me weer verliefd te maken. Hoe deed hij dat toch?

Inmiddels was ik thuis, verveeld keek ik naar de televisie die niets nuttigs noch interessants in de aanbieding had. Mijn opa komt de woonkamer binnen gewandeld en groet me opgewekt. Als hij naast me neer ploft op de bank schakel ik over naar de Marokkaanse zenders.

"Heb je Nadir al gesproken?" Vraagt hij me na een tijdje. Ik kijk hem aan en knik. Khalid komt luidruchtig binnen en laat iets zien aan mijn opa. Ik heb hier echter geen oog voor, ik was veelte hard aan het nadenken over mijn aanpak.

Na een paar dagen laat me moeder me dan eindelijk naar buiten gaan. Ze was hier streng op tegen geweest. "Het is niet eens drie weken geleden dat je bent beschoten, ze hebben de daders nog niet!" Waren haar woorden geweest. Ik snapte de angst, maar zij moest begrijpen dat ik niet altijd thuis kon blijven zitten.

Safouane en ik hadden afgesproken op het centraal station. Omdat rijden niet meer ging moest ik met het openbaar vervoer reizen. Iets waar ik tegen op keek.

Met scheurende banden reed hij de zijstraat in. Snel stap ik in en met piepende banden rijden we weer weg. Heb je haast? Vraag ik hem verontwaardigd. Hij reageert niet op mijn vraag, waardoor ik hem opnieuw stel. "Bonita, laat me maar even nu." Wat is er aan de hand? "Een van de locaties is zojuist doorzocht, en nee niet door de politie nee."