Good girls, do bad things

Bolle en lange

Loop door bolle! Zeg ik gehaast tegen Marcel die met de tassen boodschappen loopt. Het regent pijpenstelen, het bliksemsticht zorgt ervoor dat Marcel vaart maakt. "Zoveel boodschappen, wie komt er allemaal in godsnaam?" Vraagt hij me uitgeput terwijl we de tassen in de kofferbak plaatsen. Familie, vrienden, jij kunt ook komen als je wilt. Ik voel dat hij me aankijkt, ook ik kijk hem nu aan. "Je moeder gaat niets zeggen?" Vraagt hij me stilletjes. Bolle, je bent welkom, no worries. Beantwoord ik zijn vraag koeltjes terwijl ik de kofferbak dicht klap.
"Gaat hard he?" Wat gaat hard? "Alles, je broertje word vier jaar, gaat naar de basisschool, Dounya doet dit jaar examens. De tweeling is al tien jaar. Jij gaat naar de universiteit. Ik ben al een paar jaar oom. Melisa en ik zijn een huis aan het zoeken. Ik bedoel, kun jij je nog herinneren toen wij op de middelbare school zaten?" Glimlachend haal ik mijn blik van de weg en kijk hem aan. Zijn enthousiasme doet me meer dan goed. Ja bolle, dat kan ik me zeker nog herinneren. "Weetje nog dat ik tegen je sprak en jij me aankeek alsof je water zag verbranden?" Ik begin te lachen, ja je vroeg me zomaar waar we les hadden terwijl je al onze klasgenoten het klaslokaal voor ons zag in lopen! Ook hij begint nu te lachen, "misschien was dat wel een truc Noortje, een truc om contact met je te leggen." Dat was het zeker, alleen een heel en echt heel erg slechte truc. Beide krijgen we de slappe lach.

Als we bij de flat aankomen staat ook Marouane er. Hij staat zijn jointje op te roken. Lange, maak jezelf nuttig en kom me helpen. Roep ik naar hem. Hij ontbloot zijn tanden, dooft het jointje in zijn handen en loopt naar de auto toe. We groette elkaar even kort, Marcel en Marouane maken kennis met elkaar.
Als ik de deur open maak rent Khalid me tegemoet. "Hallo!" Roept hij in een vrolijke kreet, we geven elkaar de vijf zoals we altijd doen. Wie is er bijna jarig? Hij maakt een vreugde dansje en roept enkele keren zingend 'ik'!

Marcel en ik besloten om voor de meiden, Khalid en mijn moeder een outfit te gaan halen voor Khalid zijn verjaardag.
"Noor ik ga even zoeken waar ik kan plassen hoor, ik bel je wel om te kijken waar je bent als ik klaar ben." Ja is goed zeg ik terwijl we elkaar de vijf geven.
Ik loop door de rustige winkelstraat en bekijk aandachtig de etalages als ik getik op mijn schouder voel. Voorzichtig kijk ik op en kom oog in oog te staan met Fatima. Een glimlach die gemaakt en angstaanjagend moet lijken omringt haar mond. Ze kijkt me van top tot teen aan. Ik steek mijn hand naar haar uit en moppel een droge 'hallo'. Nonchalant legt ze haar hand in die van mij. "Hallo Shahira." Zegt ze op een kalme toon. Ik richt mijn blik weer op de etalage die eerder mijn aandacht trok. Via mijn ooghoek zie ik dat ze in het spiegelbeeld van de etalge zichzelf bekijkt, even gaat ze met haar hand over haar buik. Je bent in verwachting he? Vraag ik haar terwijl ik de winkel in loop. Ze loopt achter me aan, de stilte in de winkel belemmert haar spraakzaamheid. Als de verkoper zijn praatje gedaan heeft en enkele meters van ons afstaat zodat hij ons kan bezichtigen komt ze naast me staan en doet alsof ze kleding bekijkt. "Dat ben ik ja, had je daar wat tegen?" Sist ze me toe. Even stop ik met het bekijken van de kleding en kijk haar strak aan. Luister heel goed Fatima, ga de rollen niet omdraaien. Jij bent hier degene die er alles aandoet om informatie over mij te krijgen. Alleen doe je jouw dingen niet juist schatje. Doe wat aan je vriendjes, de mijne ruiken ze namelijk al van afstand. Ik heb je eerder verteld, hou die man van je bij je, ik rol met andere soort. Echte mannen, die van jou zit nog in de puberteit. Sis ik terug. Haar ogen voorspelen zoals gewoonlijk onweer. Ik negeer dit echter, dat kind dat je draagt wees er goed voor. Ga je gedragen als een volwassen vrouw en wordt een goede moeder. Ik verlaat de winkel. Ze loopt gehaast achter me aan, "Shahira wacht!" Roept ze me na. Haar greep op mijn arm zorgt ervoor dat ik me naar haar omdraai waardoor we oog in oog komen te staan. "Het kind is niet van Ismail." Haar lippen beven en langs haar wangen waggelen traanlijnen. Het enige wat ik doe is knikken. "Het kind is van Zakaria." De rillingen overheersen haar stem. Ze kijkt naar de grond, "hij is zo lief voor me geweest. Toen Ismail er niet was ik was gewoon zwak, zo zwak. Op een dag kwam hij geld brengen, hij zat gewoon op de bank. Ik bood hem wat te drinken aan ik was toe aan aandacht Shahira begrijp me niet verkeerd." Jammert ze. Wees een goede moeder Faat, wees een goede moeder. Zeg ik haar terwijl ik mezelf verlos uit haar greep en wil weglopen. Maar algauw grijpt ze me vast, ik bekijk haar. Ze ziet er erg verwaarloosd uit. Ze probeert haar tranen de baas te zijn, ze veegt ze weg maar ze komen in overvloed terug. Enkele ogenblikken staan we zo, ik pak een doekje uit mijn tas en veeg haar gezicht droog. Ze slaakt een diepe zucht, maar de tranen staan alweer in haar ogen. "Kijk uit Shahira, wees op je hoede." Zegt ze op een waarschuwende toon. Net als ik aanstalten maak wat te vragen laat ze me los en rent keihard weg, ze kijkt nog even achterom en staat stil. Als de haar weer de baas worden rent ze alsnog van me weg.

Het was een voorspelbaar bericht dat ik moest oppassen, het was iets wat ik begreep zonder Fatima haar woorden. Alleen was het onbegrijpelijk waarom Fatima me dit kwam vertellen.