Good girls, do bad things

Een engel

'Die baas van je is wel erg gesteld op zijn personeel.' De sarcasme in zijn toon, vreselijk. Hij zucht diep. 'Het is al de tweede keer dat je hier ligt. Intens of care. Je bent een keer beschoten, twee dagen geleden ben je in coma geslagen en vervolgens hebben ze je gestoken in je zij. Lieverd, wat je ook voor me verbergt. Weet dat ik van je houd. Weet dat ik altijd achter je zal staan. Maar besef ook dat we alles van elkaar moeten weten wil je dat dit stand houdt.' Hij stopt even en kijkt me dan doordringend aan. 'Liefje, mijn beroep is advocaat. Ik heb heel wat cliënten gehad. Ik kan je vertellen dat ik levenservaring heb opgedaan in de loop van der jaren. Al die tijd heb ik gezwegen. Maar liefje, dit kan niet langer. Ik moet je kunnen beschermen, en dat kan ik alleen als ik weet waar tegen ik je moet beschermen.' Het wordt stil. Ik val weg.

Vaag hoor ik allerlei stemmen. Het doet pijn om me te focussen op de stemmen zowel de gesprekken.

'Noor. Ik dacht dat alles goed zou komen toen ik je vanmiddag zo zag liggen. Volgens de dokter zou je in slaap zijn gevallen. Maar we wachten nu al twee dagen op een reactie. Nora, ik houd van je.' Hij snikt zachtjes. Arme Nabil.

Moeizaam open ik mijn ogen. Maar verder dan een dunne lijn gaan ze niet open. Er zat een vrouw. Een vrouw die ik herkende. 'Nora ben je wakker?' Bij het horen van haar stem wist ik het weer. Mama. 'Lieverd.' Ze slaat haar hand voor haar mond en laat dan de tranen vloeien. Ik probeer mijn hand op te tillen. Als teken dat het goed met me gaat. De pijn is enorm, maar ik moest haar het teken geven. Ze mocht niet huilen. Haar tranen was ik niet waard. 'Leg je hand neer. Dat mag niet liefje.' Ik val weg.

'Ze is sterk mevrouw. We geloven in haar.' 'We hebben na die avond dat ik hier was, een week niets van haar vernomen. Geen geopende ogen. Haar vinger heeft ze niet bewogen. Er is geen teken van leven meer.' Ze valt tegen de man uit terwijl ze haar tranen probeert te beheersen. De dokter rond gauw het gesprek met haar af en niet veel later als de dokter de ruimte verlaat stapt Nabil binnen. 'Heeft ze al gereageerd?' Ze blijft stil. 'Nora is sterk. Het komt goed met haar.' 'Als ze weer wakker is geef ik haar een trap onder haar kont.' Nabil lacht. 'Zo mag ik het weer horen. Het komt allemaal goed.'

Drie weken later

'Wil je wat eten liefje?' Zonder te antwoorden blijf ik naar haar kijken. Ze glimlacht oprecht naar me. 'Je bent thuis schatje. Dat wou je toch zo graag?' Ze had gelijk, ik had er alles voor over om weer thuis te zijn. In het ziekenhuis voelde ik me opgesloten, ik werd brak van de vervelende geur die er hing om maar te zwijgen over de sfeer. 'Ik wil slapen.' Weet ik er uit te brengen. Mijn moeder en Nabil die mijn rolstoel bestuurd maken oogcontact. Ik merk het, maar zwijg erover.
Eenmaal in mijn bed blijft Nabil naast me staan. Ik negeer hem volkomen. 'Nora?' Hij zucht diep. 'Oké, je hoeft niet terug te praten. Zolang je maar luistert. Ik weet dat je er niet van houd om afhankelijk te zijn. Tuurlijk loop je liever zelf en doe je alles het liefst zelf. Maar het is nu gewoon niet anders. Ik houd van je liefje. Slaap lekker.' Hij drukt zachtjes een kusje in mijn hals en verlaat dan mijn kamer. Niet veel later komt Dounya binnen. 'Oh god! Ga eens recht zitten en stel je niet aan!' Ik open mijn ogen en kijk haar aan. 'Ja, wat nou. Dit staat je niet. Ziek in bed liggen. Zit recht op.' Zonder wat te zeggen maak ik aanstalten om recht te zitten, zonder woorden uit te wisselen helpt ze me hierbij en schudt mijn kussens recht. 'Oké, ik had al die tijd gedacht dat je nooit met een man thuis zou komen. Maar oh mijn goede genade. Wie is die man!' 'Nabil.' 'Ja, dat weet ik ook wel. Hij is advocaat. Hij is zo lief. Niet normaal. Hij heeft me aan een stageplek geholpen. Wat een engel! Hij vertelde me elke dag hoeveel hij van je houdt. Noortje, ik zeg het niet graag, maar well done!' Stil blijf ik voor me uit staren. 'Hé, wat is er nou?' Vraagt Dounya met belangstellend. 'Ik heb veel recht te trekken Dounya. Ik heb veel recht te trekken.'