Good girls, do bad things

De reis

Lieverd, ik was gewoon moe. Ik had even tijd voor mezelf nodig. Niets meer en niks minder. Hij kijkt me strak aan, "dat kon je toch ook aangeven?" Zegt hij ongeloofwaardig. Ik schud mijn hoofd, nee dat kon ik niet. Het zou het alleen maar moeilijker maken, geloof me. "Ik vertrouw je." Zegt hij heel strak. Bedankt, piep ik. Ons oogcontact maakt de spanning alleen maar groter. Beide wisten we van elkaar dat we logen. Hij wist dat ik loog, en ik wist zeker dat hij loog. Hij vertrouwde me niet, alles behalve. Toch blijven we allebei doen alsof we elkaar geloven, we glimlachen gemaakt naar elkaar en nemen vervolgens afscheid van elkaar.

Thuis kijk ik op internet naar vliegtickets. Mijn moeder komt mijn kamer binnen en vraagt me waar ik mee bezig ben. Niets bijzonders, antwoord ik haar afwezig. Ze komt naast me staan en bekijkt aandachtig mijn beeldscherm, "Marokko? Wie? Jij?" De ongeloof in haar toon laat zich duidelijk blijken. Ik knik. "Wat doen?" Tot rust komen. "En college dan?" Ik ga maar een weekje. "Heb je opa hier al over ingelicht?" Nee, ik bel hem pas als ik een ticket heb.

De volgende dag pak ik mijn oude routine weer op, ik ging naar college. "Zina, waar heb jij gezeten?" Roept Faris uit, met grote ogen kijkt hij me aan. Hey maatje, ik was gewoon thuis. "Je reageerde niet op belletjes en sms'jes?" Niets om je zorgen om te maken. Beantwoord ik hem koeltjes. Hij trekt zijn ogen tot spleetjes. "Het project is met een voldoende afgerond." Een glimlach siert mijn mond. Well done, well done! "Ja, dat hebben we toch gezamenlijk gedaan." We geven elkaar een high five. Als hij me bijpraat wat ik de afgelopen dagen heb gemist onderbreek ik hem. Ik vlieg volgende week maandag naar Marokko voor een week. Hij kijkt me doordacht aan. "Wat ga je daar precies doen als ik vragen mag?" Ik moet even een paar dingen recht trekken. "Zoals?" Privé. "Ik zal me er maar niet mee bemoeien ook, maar is goed. Houden we wel contact?" Natuurlijk! We mailen, en het is maar een weekje. "Een weekje teveel." Zijn opmerking kwam verwarrend over, hij wou altijd weten waar ik was. Waarom ik daarheen ging. Hij leek me ook altijd te missen. Ik schud de gedachte van me af, 'het is maar Faris, komaan Nora' spreek ik mezelf toe.

Daar stond ik dan, met mijn koffer op het vliegveld. Alleen, niemand was met me meegekomen. Niemand bood het me aan om me te brengen, uit te zwaaien, ik was alleen.

In het vliegtuig plug ik de oordoppen in mijn oren, de afgelopen week speelt zich af in mijn gedachten. De kogels van Safouane, Celin en Belinda. Het verraad van Zakaria en Fatima. De ruzie met Marcel en de onrust tussen mij en mijn zusters. De intieme momenten met Nabil. Het waren allerlei verschillende werelden waarin ik leefde. Deze reis, deze zou me kennis laten maken met een andere wereld, een wereld die om mij draait.

Voor al mijn trouwe lezers die altijd weer reageren en de stille lezers die er altijd bij blijven, ik zie jullie wel. Much love! 💋