Good girls, do bad things

Op een missie

Doe eens even normaal joh, jij ruikt ook naar aftershave wie maakt daar een opmerking over? Riep ik verontwaardigd. "Hou je bek." Wat zei je daar? "Je hebt me gehoord toch?" Sta jij te lang droog of zo, mijn god met wie ik moet werken. Ik greep naar mijn tas en stapte de auto uit, smeet de deur in een klap dicht en begon doelloos te lopen.

Verderop zag ik een telefooncel waar ik naar toe liep. Op looptempo reed hij naast me, hij deed zijn raampje omlaag en slaakte een diepe zucht. "Shahira dat was niet de bedoeling, stap in." Ik negeerde hem volkomen en bleef doorlopen, "het spijt me, Shahira hoor je me?" Eindelijk was ik aangekomen bij het telefooncelletje. In een ruk trok ik het deurtje van de cel open. "Wat ga je doen?" Hij stapte uit zijn auto, trok het deurtje open en kwam alsof het celletje al niet klein genoeg was voor een persoon, ook in de telefooncel staan. De hoorn die ik in mijn hand had nam hij voorzichtig van me over, "bonita het spijt me, schreeuw op zijn minst zoals elke vrouw zou doen maar negeer me niet." Zei hij op een bijna smekende toon. Hij greep me bij mijn bovenarmen en draaide me recht naar zich toe. "Kijk me aan, Shahira, toe kijk me aan." Weer waagde hij een poging mijn lokken achter mijn oor te stoppen, toen deze weer voor mijn gezicht verschenen werd ik spraakzaam. Ik zei je al eerder dat je dat kunt laten, laagjes weet je nog? Zei ik op een zachte sarcastische toon. Zachtjes begon hij te lachen, "ik weet het nog, ik weet het nog bonita. Gaan we op een missie?" Vroeg hij me op een lieve toon. We gaan op een missie. Beantwoorde ik zijn vraag.

Terug in de auto aangekomen voelde ik mijn ogen zwaarder worden, mijn hoofd begon weer te bonken. Langzaam ontmoette mijn oogleden elkaar.

Voorzichtig en vooral met moeite opende ik mijn ogen. Het was al donker, toen ik rechtop ging zitten zag ik dat we nog steeds reden. "Lekker geslapen?" Zonder op zijn vraag in te gaan keek ik met grote ogen op de weg. Hoelang heb ik geslapen? "Wil je dat echt weten?" Zou ik er anders om vragen? "We praten zo verder, ga jezelf eerst verfrissen over vijf a tien minuten zijn we er."

Gebrekig liep ik naar de toiletten waste mijn gezicht en droogde deze af met de clinex doekjes die in mijn tas lagen. Ik leunde met mijn handen hangend over de wasbak heen, bekeek mezelf in de spiegel en slaakte een diepe zucht. Daar ging ik dan, op een missie. Sterker nog, op mijn eerste missie. Een misselijk gevoel borrelde zich in me op, ondanks het feit dat ik niet meer in grammen maar in kilo's te werk ging. Met een elastiekje legde ik mijn lokken in een knot, nog even streek ik met mijn handen over mijn gezicht, wierp een laatste blik in de spiegel en was klaar om te gaan.

Terug in de auto aangekomen was ik me pas bewust dat er kilo's in de wagen lagen, al die tijd leek ik nergens last van te hebben maar nu, nu het dichterbij leek te komen leek het alsof ik elke kilo droeg.

Aangekomen bij de desbetreffende locatie leek alles super snel te gaan. Voor ik het wist zaten we alweer in de auto op weg naar huis.

"En?" Vroeg hij me opgewekt. Wat en? "Hoe was je eerste echte missie? Beter dan verkopen aan sukkels die hopeloos op station staan, of op straat hangen. Toch?" Vroeg hij me nog steeds opgewekt. Zachtjes knikte ik mijn hoofd. "Met de omzet van vanavond kun je de komende maanden zeker wel de huur betalen, dus laat me er niet achter komen dat je op spoor veertien slaapt." Geen zorgen. "Shahira? Gaat het?" Vroeg hij dit keer bezorgd. Prima. Antwoord ik kort. "Zo klink je niet." Zegt hij nog steeds bezorgd. Ik ging echter niet meer in hem op.

Na een tijdje zette ik de muziek wat harder, gelijk gaf hij een draai aan de knop waardoor de muziek plat kwam te liggen. "Waar slaap je vannacht?" Is jouw leven zo hopeloos dat je, je druk gaat maken om het mijne? Vroeg ik op een zwaar geïrriteerde toon. "Ik noem het liever hopeloos verliefd."