Good girls, do bad things

Bel me alleen als we geld kunnen maken

De regenbui sloeg toe, ik voelde nu zelfs de druppels langs mijn nek glijden. We gingen onder een boom staan. Er viel een akelige maar toch een aangename stilte, het geris van de bladeren en het getik van de regendruppels is het enige wat klonk. Hij pakt mijn hand vast en houdt deze stevig beet. We kijken beide voor ons uit, een moment van onbegrip, duizenden gedachte die in je omgaan maar geen een die je werkelijk kunt plaatsen. Hij verbreekt de stilte. "Je houdt niet van me, bent niet verliefd op me en hebt geen zwak voor me. En mocht dit ooit toch wel gebeuren, zullen je gevoelens niet sterk genoeg zijn. Ondanks dat ik hiervan op de hoogte ben, kan ik je niet loslaten. Ik kan het niet." Zijn woorden neem ik in me op terwijl ik strak voor me uit blijf kijken. Weer valt er een stilte van enkele minuten. Dit keer ben ik het die de stilte verbreekt, Safouane het is beter om door te gaan met je leven. Ik zal je op elke mogelijke manier breken, even kijk ik hem recht in de ogen aan. Het is iets wat ik niet zelf in de hand heb, je verdient het niet Safouane. Laat me los, ga verder met je leven. Zijn ademhaling wordt zwaarder, zijn ogen nemen een rare vorm aan terwijl hij mijn hand steviger vast pakt.

Ik sta in de lift op naar de derde verdieping, de zus van Marcel is al een tijdje moeder. Haar feliciteren moet ook gebeuren. "Ik waardeer het Noortje, ik waardeer het enorm!" Daar zijn we vrienden voor. "Ja maar toch, ze heeft je nooit gemogen en heeft dat duidelijk laten merken in het verleden." Heel goed gezegd Marcel, in het verleden. We stappen de lift uit en lopen naar de woning van Miranda, de zus van Marcel. Het lijkt erop dat ze schrikt van mijn bezoek. Ze laat ons binnen, ik feliciteer haar en neem de kleine in mijn armen. Nog steeds lijkt Miranda geschrokken, als Marcel buiten staat te roken neem ik het heft in handen. Je staat ervan te kijken dat ik je kom bezoeken? Met grote ogen kijkt ze me aan. "Nou uh ja wat moet ik zeggen, ik bedoel ja. Uhm we waren niet echt dikke maatjes. Dus uh ja." Het feit dat ze stotterd geeft aan dat ze niet weet te handelen. Met gespleten ogen kijk ik haar aan. Ik druk een kus op de voorhoofd van de kleine die ik in mijn armen heb liggen en leg de baby in zijn bedje. Inderdaad Miranda, dat waren we niet en dat zullen we nooit worden ook. Maar je bent de zus van mijn maatje en een baby die ontvangen we uiteraard met open armen. Ik ben blij voor je meis, je zult het vast goed doen als moeder. Ik druk een envelop in haar handen en zeg haar glimlachend gedag.

Slaperig neem ik mijn telefoon op, ja hallo? "Met Zakaria. Luister, Ismail komt op verlof." Zo snel? "Ja, maar dit hou je voor je. Kom even naar de gracht van vorige keer. Leg ik het je even uit." Nu? "Ja." Droom verder, ik ga slapen. "Shahira, dit is belangrijk!" Zal vast, bel zijn vrouw ofzo. Bel me alleen als we geld kunnen maken, anders niet. Zonder op zijn reactie te wachten hang ik op.

Tentamenweek, dat betekende dus minder werken. Veel minder werken. Maar dit moest ik halen, kosten wat het kost. In de kantine zie ik Melisa en Soraya, ze wenken dat ik bij hun moet komen zitten. Ook Samir en Jordy zitten bij hun. Ik groet iedereen en neem plaats. We praten over koetjes en kalfjes tot de klok aangeeft dat het tijd is voor tentamen. Met een bonkend hoofd kom ik thuis, ik neem vier asperientjes en neem gelijk plaats achter het bureau in mijn kamer. Na enkele uren flink te hebben geleerd besluit ik om een rondje te gaan lopen. De klok staat op 01.00 uur, ik kleed me makkelijk aan verlaat stiltjes mijn huis.