Good girls, do bad things

Doe eens voor

"Ik ben lang niet geweest Michael, ik was een beetje aan het terug deizen. Maar nu ik er toch weer ben, geef me het zwaarste, het sterkste en het beste."

De man glimlacht breed. "Je bent niet achteruit gedeinsd maar alleen maar gevaarlijker geworden jongen." De man richtte zich tot mij. "Houd je hem een beetje in bedwang wil je?" Safouane grinnikt even. "Michael, laat je niet misleiden door de grote kijkers en volle lippen die je laten denken dat het een vrouw is die niets of niemand aan doet. Zij zuigt het bloed uit je lijf."

Beledigd kijk ik hem aan, de man lacht en bekijkt ons twee. "Je vrouw?" Vraagt hij Safouane. "Bijna." Beantwoord Safouane hem. Ik negeer dit echter en loop een rondje door de zaak. Als ik terug kom bij de toonbank zie ik dat de man naar achter is gelopen.

"We zijn hier zo weg." Ik knik, wat komen we doen? "Speelgoed kopen, niets meer en niets minder. Maak je geen zorgen." Weer knik ik, ik besefte nu pas dat het menens werd.

De man verzocht ons naar achter te lopen, in zijn magazijn haalde hij wat la's overhoop. "De ladingen." Fluistert hij. Hij loopt naar een kluis en tikt hier de code van in. "Dit kan een kwartier duren, heb je even?" Safouane knikt en bekijkt de ladingen aandachtig. "Heb je misschien meer?" De man kijkt hem met opgezette ogen aan, "meer?" Safouane knikt. "Je gaat toch zeker niet tegen een leger vechten?" Vraagt de man een tikkeltje geschrokken.

Safouane kijkt hem suf aan, "ik houd van zekerheid." Fluistert hij op een naar toontje.

Een kwartier later haalt de man de vuurwapens uit de kluis. Hij tilt ze zorgvuldig op en legt ze één voor één op een houten plank. Hij pakt er een vast en verzoekt ons goed op te letten. Hij stopt zorgvuldig de lading in het vuurwapen en klikt deze gereed voor gebruik. Hij vraagt voor de zekerheid of we het hadden begrepen. Waardoor we beide knikken.

Hij geeft er een aan Safouane en een aan mij. "Doe eens voor." Verzoekt hij ons. Ík heb maar een arm die ik kan gebruiken. Zeg ik verontwaardigd. "Een echte schutter is een met zijn wapen, dus ook met een arm gaat het je lukken." Zegt hij streng.

Safouane klikt binnen mum van tijd het vuurwapen gereed. Ik blijf echter klunzen met het wapen. Ik word er zelfs een beetje geïrriteerd van.

Hij slaakt een diepe zucht en helpt me stapsgewijs. Michael kijkt ons aan en schudt zijn hoofd. "Om 20.00 uur zie ik jullie in de zaal. Ze moet leren richten, vasthouden en gereed maken. Met een arm of twee armen. Anders wordt dit jullie fataal." Safouane knikt en legt de wapens terug. "Neem je de wapens gelijk mee?" Michael knikt.

In de auto aangekomen laat ik me op de passagiersstoel ploffen. "Noor, het zijn zware wapens. Dit zijn geen 9mm's of 4mm's die we gewend zijn om in een dashboardkastje te hebben. Deze moet je leren vuren, ook ik heb het moeten leren." Ik snap het wel. Beantwoord ik hem begripvol. Hij kijkt me glimlachend aan.

We rijden naar mijn afspraak, de trainingen voor mijn arm deden onmogelijk veel pijn. Mijn arm werd als het ware gemasseerd, maar het leek eerder op een marteling. Ik zet mijn tanden op een kussen om mijn pijn te kunnen beheersen.

Als ik weer in de wachtkamer sta wenk ik Safouane om op te staan. Hij kijkt me ernstig aan. "Gaat het wel?" Ik knik terwijl ik nog bijkom van de pijn. Moeizaam pak ik de medicijnen uit mijn tas en neem deze in met water. Kom we gaan, werp ik naar Safouane.

We besluiten wat te gaan eten en praten wat bij tot de klok dan eindelijk 20.00 uur slaat.

We benen ons naar de zaal waar we Michael treffen. Hij begroet ons en begeleid ons. Als ik binnen kom zie ik het pas, een schietbaan. Ik was benieuwd.