Good girls, do bad things

Ontnemen

"Nora?" Herhaalde hij weer. Ik keek hem doordacht aan, ik keek dwars door alles heen, ik voelde de spanning aan en proefde een tikkeltje angst.

Safouane was een meedogenlozen zakenman, hij was strikt en met hem spotten was iets wat je maar beter uit je hoofd kon zetten. Over hem heen lopen of hem proberen te overtreffen was haast onmogelijk.
Elke stap die hij zetten was een stap waarbij had nagedacht, elke zet die hij maakte was een zet die doordacht was.

Ik negeerde zijn houding en schoof de stoel die tegenover zijn bureau stond naar achter. Vrijpostig nam ik plaats, we zaten nu tegenover elkaar.
Mijn ogen trek ik tot spleetjes terwijl mijn mond aanstalten maakt geluid te creëren, toch sluit ik mijn mond even en glijd met mijn vingers langs de map die tegenover Safouane ligt.

Hoelang gaat dit nog duren? Vraag ik hem bijna fluisterend. Hij pakt mijn vingers vast en verstrengeld ze in die van hem. "Die keuze ligt bij jou." Zijn hese stem zorgt zoals altijd voor een vreemd gevoel. Een gevoel dat ik nooit plaatsen kan. Safouane, hoelang ben je van plan me te volgen? Hoelang ben je in staat om naar de puzzelstukken te zoeken die van de aardbodem lijken en hoelang blijven jij en ik dit spelletje spelen? "Net zolang tot de pret ervan af is schoonheid. En met jou aan me zij, kan ik je verzekeren dat dat nog wel even duurt." Ik ben allang opgestapt. "Dat dacht jij. Loopjongens, wietknippers en gramdealers stappen zomaar op, maar jij lieverd? Jij niet. Je hebt teveel gezien, teveel meegemaakt en je weet teveel. Je speelt dit spelletje mee tot het einde, dat weet je toch?" De ondeugendheid in zijn stem, de kille blik in zijn ogen en het litteken dat over zijn hele rechter wang door trok. Safouane, hij was een beest.

Dagen verstreken, ik viel in mijn oude routine. Ik sliep niet, at niet, en was volop in actie. Ik merkte dat college steeds moeilijker werd. MBO en HBO waren gemakkelijk te combineren, maar de universiteit eiste veel aandacht en tijd. Iets wat ik niet had. Met veel steun van Faris sleurde ik me door de periodes heen, al had ik er niet alle vertrouwen in.

Als ik niet bij Nabil was, dan was ik wel bij Safouane. Ik was Nora en Shahira tegelijkertijd. En al was Shahira een tijdje uit beeld, kwam ze uit de kast alsof ze er altijd was geweest.

Ik reed rond in auto's, was volgeladen met wapens en was uren aan het observeren. Ik puzzelde en puzzelde. En net als je denkt dat je een deel hebt weten te creëren merk je op dat je de stukken fout hebt geplaatst.

Mijn handen klampen zich om een theekop terwijl mijn ogen het uitzicht bewonderen vanuit Safouane's kantoor. "Hoe ver ben je al?" Ik ben onderweg. "Ik heb een plan." Ik haal mijn blik van het uitzicht en gooi deze op Safouane die languit op zijn bureaustoel zit. Hij speelt aandachtig met zijn Rubiks kubus. Vertel, zeg ik nonchalant. "We ontnemen ze het kind." Je bent gek! Fluister ik spottend. "Ik meen het." Doe even normaal zeg, breng ik verontwaardigd uit. "Shahira, we gaan dit doen." Oh meneer noemt me weer Shahira? Wijk ik van het gesprek af. "Ik mis Shahira namelijk." Zegt hij gespeeld droevig. Oh boy, gaan we dit weer krijgen. "Ja, het is toch zo! Je was altijd wel sexy op je hoge hakken, sinds je vriendje doe je ze steeds minder aan. Niet dat die schoenen je niet staan, maar het had wel wat verleidelijks." Dat is ook exact de reden waarom ik ze niet meer draag, kwijlende collega's. Zeg ik op mijn beurt sarcastisch terwijl ik mijn lippen naar hem tuit en mijn gezicht samen trek. Hij begint te lachen, "je bent leuk." Dankjewel.

"Maar schoonheid, terug naar waar we waren gebleven. We ontnemen het kind. Dan gaan ze geheid praten." Ben je gek? Ik ontvoer geen kind! Wie gaat ervoor zorgen? "Wij." Doeg, ik ga niet voor hun kind zorgen. Zeg ik een tikkeltje geïrriteerd. "Schat, we doen dit samen. Net moeder en vader." Zegt hij alsof we de normaalste zaak van de wereld bespreken. Jij ziet hier de lol gewoon van in merk ik. "Als ik vader speel en jij moeder? Uh, altijd." Safouane! Ik por hem in zijn zij. "Oké, oké. Maar los van dat is het een briljant plan. Morgen ochtend om stipt 08.00 uur in de morgen voeren we hem uit."

Het is 08.00 uur in de ochtend, mijn mond voelt kurkdroog aan, mijn hoofd is te vergelijken met een baksteen en mijn ruggengraat schreeuwt om wat ontspanning. Mijn mobieltje rinkelt, vermoeid neem ik op. "Vijf minuten, houd de omgeving strak in de gaten. Zie je iets verdachts, je weet wat je te doen staat." Zonder pardon wordt er weer neergelegd. Nooit te veel praten aan de telefoon, elke dag een nieuwe simkaart en telefoon. Het leek alsof ik nooit was weggeweest.