Good girls, do bad things

Elke man

Het is een zonnige dag, mijn ogen worden door mijn zonnebrilglazen beschermt tegen de felle zonnestralen. Dounya huppelt uit vreugde naast me. Omdat ze haar diploma heeft behaald mocht ze een cadeau uitzoeken. Ze durfde het eerst niet van me te vragen, ze heeft het me dan ook werkelijk in een sms gevraagd. "Noor, ik wil echt een Vespa. Maar als dat niet kan kijken we wel voor een ander cadeautje verder.." Was letterlijk haar sms naar mij toegeweest terwijl we enkele meters van elkaar verwijderd waren.

Ze staat al met een grijns van oor tot oor naast het model dat ze hebben wilt. De verkoopmedewerker kijkt me vriendelijk aan. "Het is natuurlijk hartstikke hip en die jongeren willen met de trend meegaan." Hoor ik zijn verkooperspraatje aan. Mag ze een proefrit maken? Onderbreek ik hem terwijl ik naar het model sta te kijken. Hij stammeld even, "tuurlijk heeft ze haar scooter rijbewijs?" Ja, die heeft ze vorige week behaald.

Ik zie hoe blij ze het ding bestuurt, het is een splinternieuwe en was alles behalve aan de goedkope kant. Maar ze had het verdient. Terwijl ze haar proefrit doorbrengt loop ik naar binnen om af te rekenen.

Met een kussen druk ik op mijn gezicht terwijl ik languit op mijn bed lig. Nabil probeerde me keer op keer te bereiken door middel van berichten en belletjes, maar het was beter als hij me nu met rust liet. Op dit moment had ik geld, genoeg voor even. Maar in de loop van der jaren leerde ik, geld dat snel gemaakt wordt is geld dat snel gespend wordt. Of in andere woorden gezegd, ik moest als de donder aan inkomsten gaan komen. Ik sta op en loop naar mijn raam, de buitenwereld oogt prachtig, met dank aan het zonnetje dat schijnt, de kinderen die er spelen en uiteraard de natuur die zijn draai aan het uitzicht geeft. Ik besloot een rondje te gaan rijden.

Bewust rij ik de route naar het pand, het pand waar ik alles leerde, mijn instructies kreeg, te maken kreeg met verschillende situaties in diverse sferen die onstonden door een mix van culturen. Als een jong meisje naar Frankrijk rijden en mogen mee eten van andermans omzet. Ze gooide wat procenten van hun omzet op me. Dit was een wereldje waar je treden op moest, een lange trap waar je de juiste stappen moest zetten of je viel er vanaf. Ik kan me nog goed herinneren dat ik mijn eerste echte opdracht kreeg, ik voelde me als een prostituee. Vandaag de dag snap ik beter dat een functie vele manieren kent om toch geld te maken. Zaken zijn nooit persoonlijk, als ze dat wel zijn is er al gelijk geen spraak van zaken doen. En zo erg is het nooit geweest, uiteindelijk kregen we zo bepaalde zaken rond. Het wereldje vol spanning, geld en voornamelijk duistere zaken is een wereldje waarin ik opgroeide. Een wereldje waarin ik mezelf ontwikkelde, en een wereldje waar ik uit ben gegooid.

Via mijn spiegel zie ik dat ik al een tijdje wordt gevolgd door een zwarte auto met geblinde ramen. Als ik wil afslaan haalt de auto me in en gaat dwars voor me staan. Zo onopvallend mogelijk grijp ik naar een vuurwapen. Ik maak deze gereed voor gebruik terwijl ik mijn blik niet van de auto afhaal. Het portier gaat open, voor ik het weet gaat het portier weer dicht en zie ik een lange, brede getinte man staan met een litteken op zijn wang. Ofterwel, Safouane. Hij kijkt me strak aan, zijn kaken lijken opelkaar geboord terwijl zijn handen tot vuisten zijn gebalt. Ik legde het vuurwapen zorgvuldig neer en zo stapte ook ik uit mijn auto, smeet het portier dicht en keek hem net zo strak aan als hij mij aankeek.
"Long time ago." Riep hij. Ik haal mijn schouders nonchalant op, je was opeens van de aardbodem verdwenen. Zeg ik op een kalme toon terug. "Of je hebt je research niet goed gedaan." Klopt, ik heb namelijk helemaal geen research gedaan. Kaats ik de bal terug. Hij knikt bedenkelijk, "verandert ben je in iedergeval niet." Nooit. "Rij achter me aan." Hij stapt zonder nog wat te zeggen in zijn auto en rijd weg, ik rij achter hem aan.

De auto's komen in stilstand voor een verlaten treinstation. Beide stappen we uit en lopen naar elkaar toe. "Je hebt je werk half afgemaakt." Hoe bedoel je? "Twee dames waar je research over deed, Belinda en Celin." Oh je vriendinnetjes, ja Benito is gep.. Voor ik mijn zin kon afmaken legde hij zijn hand op mijn keel en begon er steeds harder op te drukken. "Mijn vriendinnetjes? Mijn vriendinnetjes verdomme? Sist hij terwijl zijn ogen donderslag voorspellen. Laat me los, sis ik zo kalm mogelijk terug. Als hij niet reageert trap ik met het puntje van mijn hak op zijn fout die ik versterk met een vuist op zijn kaak. Alleen was er meer nodig om Safouane neer te krijgen. Met nog een paar vuisten op zijn borst laat hij los. "Elke man leert een echte vrouw kennen, ze maakt hem verliefd en leert hem verdriet. Je hebt me genadeloos achtergelaten. Zonder om te kijken ben je doorgelopen, alsof ik niets of niemand was." Zijn ijskoude kille toon is sterker dan ooit te voren. "Je hebt de persoon in me gedood, het enige lichtpuntje gedooft en bent verder gaan leven. Een leven met Nabil." 'Verdomme! Verdomme! Hij weet van Nabil. Hoe weet hij van ons? En hoe heeft hij ons weten te achterhalen. Wanneer is hij begonnen met zoeken?' Galmt er door mijn gedachtegangen. Alsof hij een zesde zintuig had begon hij deze te beantwoorden. "Je dacht toch zeker niet echt Shahira, of beter gezegd Nora dat je zomaar wegkomt met dingen? Zomaar dit wereldje uitstapt? Terwijl je zoveel weet en zoveel hebt gezien?" Even stopt hij en grinnikt, terwijl mij een naar gevoel binnen dringt. Hij wist mijn naam. Mijn echte naam, hij wist van Nabil af, wat wist hij nog meer? "Schoonheid, je speelt met vuur en bij deze heb je jezelf weten te branden." Ik zie hoe hij een vuurwapen uit zijn binnenzak haalt, hij klikt het wapen gereed en houdt hem dan op mij gericht.